Τον ήμερο ήχο, σε άγριο τοίχο,
που σπάει μαζί του, το κάθε γιατί,
πολύτιμο είδος, πηγαίας ελπίδος,
σκορπάει η αύρα, σε φως βιολετί.
Το άγονο σώμα, σε εύφορο χώμα,
που μόνο φυτρώνει, με ίδιο σκοπό,
ζεσταίνει το δέρμα, με άυλο ρεύμα,
μαβί χρωματίζει, την γκρι ατραπό.
Το άδειο κέρας, που παίρνει αέρας,
ασίγαστος βόμβος, μετράει παλμούς
τρεμάμενο φύλλο, Αδάμ δίχως μήλο
πορφύρα λουσμένη, χαμένους χυμούς.
Το αίμα κρατήρας, ποτάμι πορφύρας
σαν λαβα με νέκταρ, ροή τραγουδιού.
Στο σύμπαν θυσία, ζεστή αμβροσία
σταγόνα βιολέτας, πνοή λουλουδιού.
Τη νέα σελήνη, του κόσμου η οδύνη,
αδειάζει στη νύχτα, για μια αγκαλιά.
Η χάβρα της μέρας
αχόρταγο τέρας,
χτυπά την αλήθεια, ρουφά την μιλιά.
Τον Πήγασο Εύα, η μπλε Ανδρομέδα,
γυρνά στην Κασσιόπη για φλόγα τροφή.
Αδάμ στους αιώνες, φιδίσιες εικόνες,
θα ζουν στου Περσέα, το λάγνο σπαθί.
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
8/11/2016=19=10=1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ηλιοσχολιασμοί