Ολογραφία

Κρύβουν οι νύχτες του ορίζοντα τ αγνάντια

Στέκουν οι μέρες, κυπαρίσσια εν σειρά 
πάρε ψυχή μου τα κουρέλια απ’ την κατάντια

και πλέξε υφάδι να περάσει η συμφορά.

Ύφασμα πράσινο σκληρό αποστειρωμένο

διαδικασία χειρουργείου, ντύνει το κορμί

μοιάζει το σώμα με δοξάρι τεντωμένο

τρέχει ζεστό το αίμα, πλημυρίζει η στιγμή.

Περνούν ελάσματα στεγνά στις αρτηρίες

η παγωμάρα καθρεφτίζει στην ματιά

Κάθε παλμός ακροβατεί  στις εμπειρίες,

τρέμει το γράφημα στα άψυχα χαρτιά.

Οι ήχοι στάζουν σαν βαρύγδουπες σταγόνες, 

και στην οθόνη τα αγγεία σπαρταρούν,

κυλούν νωχελικά λεπτά λες κι είναι αιώνες,

τα παγωμένα χέρια προσευχή εκλιπαρούν.

Κόμπος η ανάσα, κι ένα βύθισμα που σβήνει,

κάθε σου λέξη στραγγαλίζει η σιωπή,

κι οι σκέψεις να πετούν μακριά σαν σμήνη,

από τον φόβο πως τελειώνει η γιορτή.

Κι αφού περπάτησες μέχρι εδώ με θάρρος

κοίτα ψηλά στου ταβανιού το άσπρο φως.

Γι΄ αυτούς που αγαπάς αλάφρυνε το βάρος,

όσοι σε νοιάζονται το δείχνουν συνεχώς.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

1/9/2018=21=3 

Υπάρχει...

Υπάρχει μια στιγμή, εκεί μέσα στην νύχτα…
Όταν φτάνει, και χαμηλώνουν τα φώτα, ανοίγει ο δρόμος για τον παράδεισο..
Υπάρχει ένας τόπος, εκεί μέσα στην θάλασσα…
Όταν φουσκώνει και πέφτει αέρας, ανοίγει της ψυχής μια χαραμάδα…
Υπάρχει ένα γεράνι, εκεί σε μια ξερολιθιά…
Όταν ανθίζει μαραίνεται η λύπη, και λάμπει το χαμόγελο του Ήλιου..
Υπάρχει ένας κόκκος άμμου, εκεί στην μαγεμένη Ασίνη…
Όταν τον χαϊδεύει το κύμα, γίνεται πεταλούδα και λούζεται στον αφρό…
Υπάρχει ένα αίσθημα, και το φωτίζει ο σταυρός του νότου…
Μα τον δρόμο για τον παράδεισο δεν βρίσκω…
Στης ψυχής την χαραμάδα δεν χωράω…
Το χαμόγελο του Ήλιου ξεραίνει τα χείλη μου..
Ο κόκκος της άμμου, θηλεία στον λαιμό μου…
Το αίσθημα μόνο ανάβει τα φώτα του δρόμου,
Φαρδαίνει την χαραμάδα, και την κάνει φαράγγι …
Του Ήλιου το γέλιο ζεστά φυλακίζει…
Λεβάντα ευωδιάζει το άοσμο κύμα…
Το αίσθημα μόνο κρατά αναμμένο του νότου το αστέρι….

Και να αέρας ζωντανός, πηγή ζωής ανάσα και τιμωρία, σιρόκος και τραμουντάνα...
Η Παναγίτσα.... τα Παπαδοθωμιάνικα.....  ο πατρικό μου...
Δεν έχει γράμματά εδώ να γράψω, με συλλαβές Πελασγικές μονάχα...
Μα οι συλλαβές δεν γράφονται, ψελλίζονται άναρθρα, και κελάηδισμα στέλνουν, σαν νότες...
κι άλλοι ακούν.... οι αλαφροΐσκιωτοι....
κι άλλοι σαρκάζουν... οι τεχνοκράτες...
Μισοί-μισοί, κι αυτοί σαν το ταξίδι, σαν την ζωή, σαν τους ανθρώπους σαν τα πάντα...

Μπορεί  έτσι να είναι σε αυτόν τον κόσμο, από το σύμπαν όλο να είναι μόνο τα μισά… Ολόκληρα!!!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
20/8/2018=21=3

Εκείνοι που ψηλά κοιτούν... Ψηλότερα φωλιάζουν...

Αν γίνει λίμνη ο ουρανός, βότσαλο η σελήνη,

ταράζει ήρεμα νερά, και ζωντανεύει η λίμνη.
Αν γίνει τ’ όνειρο παλμός, η θέληση μαχαίρι,
κόβει στα δύο την σιωπή, και γίνεται αστέρι. 

Ο ήλιος δίνει τη μιλιά στις θάλασσες με χάρη.

Ο άνεμος να τραγουδούν, τις κάνει με καμάρι.

Με χρώματα ουράνια, τη φύση καθρεφτίζουν, 

με δώρα των αρσενικών, τα θηλυκά ανθίζουν.

Κάτι μου κρύβει ο ουρανός, ο ήλιος κι ο αγέρας.

τον ανεκπλήρωτο χρησμό, τον οιωνό της μέρας.

Δίνεις, Δωρίζεις, Δέχεσαι, τι ερμηνεία ψάχνει,

θέλει η αγάπη δύναμη, να καταπιεί την πάχνη.

Κάποιες στιγμές μοναδικές θυμίζουνε αιώνες

ποτάμι αγάπης να κυλά  σε δάκρυα σταγόνες.

Ποτάμι που αναζητούν οι στάβλοι του Αυγεία

να γίνουν από κρύσταλλο, να πάρουν ευλογία.  

Όσο γυρίζει η μάνα  Γή, ακούω το σκίρτημα της

νοιώθω τη φύση έρμαιο, στο κάθε άγγιγμα της.

κι όταν με έχεις  αγκαλιά τ΄ αστέρια χαμηλώνουν,
φωτίζουν μια στιγμή εμάς, και έπειτα  θολώνουν.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/8/2018=29=11=2

Ψήγματα ταξιδιωτικά

Δυο σοφές κινήσεις ορίζουν την ακεραιότητα των ολίγων,

αφού οι πολλοί τρέμουν την μοναξιά και τον Θάνατο.
Η πρώτη είναι συμφιλίωση με την μοναξιά...
και η δεύτερη η συμφιλίωση με τον θάνατο.
Όλα τότε φαίνονται ασήμαντα....

Η μέρα και η νύχτα, είναι μια μικρή ζωή και ένας μικρός θάνατος,

προβάλλουν το αέναο ταξίδι των ψυχών στο φως και στο σκοτάδι,

στο αισθητό, και στο αισθαντικό.

Νιφάδες του χιονιού οι ψυχές, μυριάδες στον αέρα, ίδιες κι όμως αλλιώτικες.
Όταν αγγίζουνε την γη, δεν είναι πια νιφάδες.
Από την γη γεννιούνται κάμπιες, και στον αέρα πεταλούδες γίνονται για λίγο.
Άπιαστου φάρου αναλαμπές, μες τον αργό μας χρόνο.
Δεν υποτάσσονται οι ψυχές, κι όταν τις πιάσεις χάνονται.
Αν δεν μπορείς να τρέξεις... πέτα μαζί τους

Οι λέξεις, είναι ηχητικά μηνύματα, είναι σύντομες μελωδίες,

που στοχεύουν δια μέσου του αυτιού την καρδιά, με την συγκατάβαση των ματιών.

Δεν σκοτώνουμε εμείς τις λέξεις,

εμείς που τις γεννάμε..... τις σκοτώνουν εκείνοι που δεν τις ακούν,

εκείνοι τις στραγγαλίζουν για να μην βρουν τον δρόμο για την καρδιά.

Ανέκαθεν ήταν εχθροί μου ο χρόνος, και το χρήμα, αλλά σέβομαι τούς εχθρούς μου.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
1/7/2018=19=10=1