Εκείνοι που ψηλά κοιτούν... Ψηλότερα φωλιάζουν...

Αν γίνει λίμνη ο ουρανός, βότσαλο η σελήνη,

ταράζει ήρεμα νερά, και ζωντανεύει η λίμνη.
Αν γίνει τ’ όνειρο παλμός, η θέληση μαχαίρι,
κόβει στα δύο την σιωπή, και γίνεται αστέρι. 

Ο ήλιος δίνει τη μιλιά στις θάλασσες με χάρη.

Ο άνεμος να τραγουδούν, τις κάνει με καμάρι.

Με χρώματα ουράνια, τη φύση καθρεφτίζουν, 

με δώρα των αρσενικών, τα θηλυκά ανθίζουν.

Κάτι μου κρύβει ο ουρανός, ο ήλιος κι ο αγέρας.

τον ανεκπλήρωτο χρησμό, τον οιωνό της μέρας.

Δίνεις, Δωρίζεις, Δέχεσαι, τι ερμηνεία ψάχνει,

θέλει η αγάπη δύναμη, να καταπιεί την πάχνη.

Κάποιες στιγμές μοναδικές θυμίζουνε αιώνες

ποτάμι αγάπης να κυλά  σε δάκρυα σταγόνες.

Ποτάμι που αναζητούν οι στάβλοι του Αυγεία

να γίνουν από κρύσταλλο, να πάρουν ευλογία.  

Όσο γυρίζει η μάνα  Γή, ακούω το σκίρτημα της

νοιώθω τη φύση έρμαιο, στο κάθε άγγιγμα της.

κι όταν με έχεις  αγκαλιά τ΄ αστέρια χαμηλώνουν,
φωτίζουν μια στιγμή εμάς, και έπειτα  θολώνουν.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/8/2018=29=11=2