Ομνύω, δια λόγου η έργων……

Πέφτουν κι οι άγγελοι ακόμα, σε λήθαργο σε λάθος σώμα,

Αόρατες μικρές μολόχες, κρυστάλλινες του Ήλιου  λόγχες

Να ερμηνεύουν τον χρησμό τους, στο στιγμιαίο πέσιμο τους.

Ξυπνούν μονάχα όταν λιώσει, η παγωμένη αρχαία γνώση

αυτόματα στο ξύπνημα τους, λευκαίνουν πάλι τα φτερά τους.

Γυρεύουν σώμα να τρυπώσουν, έρμες ψυχές να ενσαρκώσουν,

Και με την σάρκα δυναμώνουν, τις απαντήσεις τους καρφώνουν.

Τι νιώθεις τώρα!!! Θυσία το εγώ, η το εσύ;

Τι περιμένεις αύριο!!!  Ανάταση της ψυχής, η διάσταση θανής ;

Πως βλέπεις τον ήλιο;

Όταν ανθίζει η Γή!

Πώς ακούς τον αέρα;

Όταν πονούν τα φύλλα!

Πως μυρίζεις τη βροχή;

Όταν ριγάει το χώμα!

Πως γεύεσαι το φιλί;

Όταν το αίμα ταξιδεύει!

Πως αγγίζεις τον άλλο;

Όταν το σώμα σβήνει!

Πώς δεν νομίζεις ότι ζεις, αλλά υπάρχεις;

Όταν ανατριχιάζεις!

Πώς να χωρέσει μια ψυχή, σε «τοσοδούλη» κόσμο;

Εγώ...νύχτα γεννήθηκα...νύχτα θα ταξιδεύω...
νύχτα θα βλέπω όνειρα στου φεγγαριού την λάμψη...
τον άγγελο στο πλάι μου....την θάλασσα ερωμένη...
και μόνο η μέρα θα χρειαστεί, τότε που θα πεθάνω...

Όσο κι αν ψάξει κάποιος στην Γή, 
θα βρει ότι τα περισσότερα , αν όχι όλα, είναι διπλά....
αν όμως γυρέψει αγάπη....από το «νοήμον ον» του πλανήτη... θα βρει μόνο μερικές σταγόνες!!!!
Και είναι ευλογημένοι, όσους δροσίζουν τέτοιες σταγόνες!!!

Η καρδιά είναι το μέσον να ζεις…

Το σώμα είναι το μέσον να εκφράζεσαι…

Ο νους είναι το μέσον να ελέγχεις…

Η ψυχή είναι το μέσον να αγαπάς!!

Τι είπες χθες!!!! Φιλί σε βάτραχο;

…εις μιαν ψυχή αιώνια φυλική, φυλακισμένη, φιλική!!!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

12/8/2014=18=9

Μικροί σκουριασμένοι κόκκοι….

Ποιος ξεπερνάει το γραφτό, ποιος αψηφάει τα πάθη,

Δεν παίζουν τα παιδιά κρυφτό, και η δασκάλα εχάθη.

Άφησε πίσω της σκουριά, βαγόνια ερημωμένα,

γίναν διαμάντια τα παιδιά, και κόβουν τον υμένα.

Βάφει την άμμο η θάλασσα, ο αφρός την ξεδιψάει

Ένας της κόκκος μοναχός, κόντρα στα δήθεν σπάει.

Γίνεται δυο μικροί θεοί, δυο αόρατοι, μη ζώντες,

κι ο έρωτας τους οδηγεί, να γιάνουνε παρόντες.

Γεμίζει ο αγέρας τα πανιά, και τρίζουν τα κατάρτια,

τσούρμο μου ναύτες βρώμικοι, με σαλεμένα μάτια,

Στο κούρσο μας, το πάθος μας τιμή μας και καμάρι,

έχει άρωμα θαλασσινό,  μπούσουλα το φεγγάρι.

Ποιος τάχα ανοίγει το νωρίς,

Ποιος το αργά σφραγίζει,

Ποιος επιβάλει τι μπορείς,

Ποιος την σπηλιά ορίζει.

Εγώ… το νωρίς καθορίζω

Εσύ… το αργά ξεκλειδώνεις

Εμείς… το μπορώ και χαρίζω

Εμείς… δυο μικροί κόκκοι...Σκόνης!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

12/8/2014=18=9

Χρυσή βροχή

Ζηλεύει ο ήλιος το θλιμμένο σου το φως.

Φουσκώνει η θάλασσα όταν σε αγκαλιάζει.

Δεν θα ρωτήσω τι γυρεύεις ούτε πώς.

Μοιάζει ο πόθος μου αγρίμι που ουρλιάζει.

Σαν μια σταγόνα φλογισμένη, που κυλά

αργά, ανάμεσα στο σμιλευτό σου στήθος.

Σαν ένα χάδι που με θράσος, σε φιλά

Και αναπηδά από το φίλημα, ένας μύθος

Τα χέρια αχόρταγα, βελούδινα φτερά,

θα ψάχνουν με λαγνεία το κορμί σου,

να ανασαίνεις, και να λιώνω τρυφερά,

ν΄ αναστενάζεις, όταν χάνομαι μαζί σου.

Τα χείλη μου ξερά, νεκρά και διψασμένα

τις αλαβάστρινες πηγές σου θα ρουφάνε.

Δροσιά κι ανάσταση, σ όλα τα ξεχασμένα

Αισθήσεις που αισθήσεις μόνο ακουμπάνε.

Έρωτας θείος, εκστασιάζεται, γεννάει

σταγόνες μαργαριταριών, έκρηξη βίας,

ελευθερώνει απ το κελί της την Δανάη,

και την τυλίγει με χρυσή βροχή ο Δίας!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

11/8/2014=17=8

Θερμοπύλες

Δεν είναι πια τιμή ούτε και χρέος, ταγμένος γιατί πρέπει Θερμοπύλες να φυλάς

Ανάγκη είναι να σαι  πιο μπροστά, και πιο γενναίος, είναι το κύτταρο που κουβαλάς.

Κι αν το κανες πάλε ποτέ βρε Λεωνίδα, κι αν μνημονεύεσαι σε βάθρο φωτεινό

τόσοι αιώνες ξέχασαν το ρήμα «οίδα»,  φορτώσαμε την πράξη σου στον πετεινό.

Ξεκαβαλάω τα καλάμια και τα βάθρα,  κλείνω τις πόρτες στο ξερό προσευχηθείτε

Είναι αδράνεια, μόνο να γράφω άρθρα, ορμάω σαν τότες, παίδες των Λακώνων ιτε.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

9/8/2014=24=6