Χρυσή βροχή

Ζηλεύει ο ήλιος το θλιμμένο σου το φως.

Φουσκώνει η θάλασσα όταν σε αγκαλιάζει.

Δεν θα ρωτήσω τι γυρεύεις ούτε πώς.

Μοιάζει ο πόθος μου αγρίμι που ουρλιάζει.

Σαν μια σταγόνα φλογισμένη, που κυλά

αργά, ανάμεσα στο σμιλευτό σου στήθος.

Σαν ένα χάδι που με θράσος, σε φιλά

Και αναπηδά από το φίλημα, ένας μύθος

Τα χέρια αχόρταγα, βελούδινα φτερά,

θα ψάχνουν με λαγνεία το κορμί σου,

να ανασαίνεις, και να λιώνω τρυφερά,

ν΄ αναστενάζεις, όταν χάνομαι μαζί σου.

Τα χείλη μου ξερά, νεκρά και διψασμένα

τις αλαβάστρινες πηγές σου θα ρουφάνε.

Δροσιά κι ανάσταση, σ όλα τα ξεχασμένα

Αισθήσεις που αισθήσεις μόνο ακουμπάνε.

Έρωτας θείος, εκστασιάζεται, γεννάει

σταγόνες μαργαριταριών, έκρηξη βίας,

ελευθερώνει απ το κελί της την Δανάη,

και την τυλίγει με χρυσή βροχή ο Δίας!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

11/8/2014=17=8