Σελήνη μου

Χλωμό μου αίνιγμα σε σιωπηλό ουρανό.

Έλα στην αγκαλιά σου να χαθώ γυμνός 

Έλα πνοή να δώσεις πριν το πρωινό

Για σένα ζω, στου φεγγαριού το  φώς.

Σεληνιακό μου όνειρο, γλυκεία χαρά.

Χαμένος ποιητής, του χρόνου ο λωτός

Λουσμένος μ ασημένια κάλπικα φτερά

Για σένα ζω, στου φεγγαριού το  φώς.

Της νύχτας άψυχο σκοτάδι η μοναξιά

Τρέμω τις ώρες που ματώνει ο ουρανός

Κομμάτια η θάλασσα θρύψαλα η καρδιά

Για σένα ζω, στου φεγγαριού το  φώς.

Ευωδιαστό λουλούδι, πέρλα  μεταξένια

Της κρύας μαγεμένης νύχτας ναυαγός

Σε ψάχνω σ’ αμμουδιά παραδεισένια,

Για σένα ζω, στου φεγγαριού το  φώς.

Σε περιμένω κάθε νύχτα στα σκοτάδια 

Ασήμια να σκορπίσεις, και σμαράγδια.

Να μου χαμογελάσει με λαγνεία η χαρά

Στο φως σου να λουστώ, θαλασσινά νερά.

Φιλιά σε μαγεμένη αγκαλιά  να ονειρευτώ

Ζω για την νύχτα αυτή, τον χρόνο αψηφώ.

Κρατώ σεκόντο, στο Λουλούδι να ανθίσει

Σ αθέατη πλευρά τον δράκο έχω κοιμίσει.

Ψυχή, και πεταλούδα, μιας καρδίας αγάπη

Ζωή και θάνατος, διαβαίνουν ένα μονοπάτι.

Άμα το φως της μέρας, με προδώσει πάλι

Χλωμό και πένθιμο, απ’ του ποτού την ζάλη.

Και αν οι σκιές στήσουν παγίδα στην αρένα

Θα είμαι ζωντανός νεκρός χωρίς εσένα.

Γράφω κίτρινες νότες, σε γαλάζιο ουρανό

Παίζει στο κύμα λύρα, ο αέρας μουσικός

Ήλιος θλιμμένος, τραγουδά το δειλινό

Για σένα ζω στου φεγγαριού το φώς

Έρημος δρόμος, στυγερός μαχαιροβγάλτης

Θολή Ψυχή,  κρύα σκλαβιά, φόβος διπλός

νεραΐδες να ματώνει πρόστυχα,  ο εφιάλτης

Για σένα ζω στου φεγγαριού το φώς

Σε ένα βιβλίο ανοικτό, ζωής ανυπαρξία

Σελίδες άχρωμες βουβές, τίτλος κρυφός

Να ξεθωριάζει η τροχιά του γαλαξία

Για σένα ζω στου φεγγαριού το φώς

Καθώς γυρεύω τη στιγμή η νύχτα, στάζει

Όνειρο άπιαστο, αποζητά  τη λησμοσύνη

Λειώνει ο χρόνος, όμως η ψυχή  καλπάζει 

Ζω για το φως σου μόνο, όμορφη Σελήνη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/9/2012

Ο έρωτας και ο θάνατος

Ο έρωτας και ο θάνατος στήνουν χορό τις νύχτες…

Και κλέβει ο έρωτας ψυχή και φέρνει ο Άδης λύπη

Χλωμά αστέρια χάλκινα, του  τραγουδιού μου θύτες

Μαύρο κρασί ο θάνατος κι ο έρωτας σπουργίτι.

Παίρνουν φωτιά τα όνειρα, στου έρωτα την άψη

Κατρακυλά το αίμα τους στην μεταξένια  σάρκα

Σκίζει τη νύχτα μια σπαθιά, και κόβει το μετάξι

Στα βαλτωμένα τα νερά, μαρμαρωμένη βάρκα.

Αστράφτει ο έρωτας ξανά, ξανθός σαν Αλωνάρης

Δίνει στην θάλασσα πνοή, στα κύματα λουλούδια

Του αλόγου μαύρος καλπασμός , ο τρίτος καβαλάρης

Και μοιρολόγια μοιάζουνε, του  πόθου τα τραγούδια

  

Πλέκουν νεραΐδες  σ’ αργαλειό, αγγελικό γιορντάνι  

να στεφανώσουν, του έρωτα, το πορφυρένιο σώμα

Και στου θανάτου το άρωμα, βάζουν πάλι στεφάνι

Μαινάδες με λυτά μαλλιά, θάβουν πληγές στο χώμα.

Σώμα μου πολυπόθητο, λευκή μου σάρκα κ’  αίμα

Πνοή ζεστή, επίκληση στης ηδονής το τέρμα

Τρέμει η άκρη των χειλιών, η σάρκα γονατίζει

Σαν σμίγει με  του θάνατου, το παγωμένο βλέμμα.     

Παίρνει ο έρωτας φτερά, τόξο γεμάτο ακτίνες

Και με της Στύγας τα νερά, τα μάτια μας γεμίζει

Φέρνει ο άνεμος βροχή, στις σιωπηλές τις λίμνες

Του καβαλάρη το άλογο, ύπουλα χρεμετίζει.

Του έρωτα τα βογγητά, στης μοίρας το υφάδι

Κεντάνε κόρες σαϊτιές, με φεγγαρένιο αδράχτι

Τελειώνει ο χρόνος, καίγεται η όψη του στον Άδη

Κι ο έρωτας κι ο θάνατος σκορπίζονται σαν στάχτη.

  

Δεν έχει ο έρωτας γιατί, καυτό ποτάμι το αίμα

Βάφει τα αστέρια κόκκινα, την θάλασσα, ταράζει

Στου ταξιδιού, τον πηγαιμό, στο κοραλλένιο ρέμα

Στέκεται πέτρα κοφτερή, τα όνειρα μας σφάζει.

Δεν βρίσκει ο θάνατος δροσιά, δεν του ταιριάζει λύπη 

Στου κορακιού το πέταγμα, στου σύννεφου την άκρη

Στη ζώνη του λυκόφωτος, τότε που ο Ήλιος λείπει

Κόβει τον γυάλινο ουρανό, με διαμαντένιο δάκρυ.

Φαντάζει ο έρως θάνατος

Κι ο θάνατος ελπίδα….

Ο κύκνος  μοιάζει κέρβερος

Σαν σμίγει με την Λήδα.

Ο έρωτας χρυσή βροχή

Στου θάνατου την σκόνη

Άραγε τέλος, ή αρχή

Το νεκρικό σεντόνι

  ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

27/12/2012

Αν ήξερα

Αν ήξερα της μοναξιάς το χρώμα

μαύρα τα αχνάρια σου στην άμμο να κεντάει

Θα σκόρπιζα αστέρια και κρασί σε σώμα

Στο δειλινό μονάχος Λύκος να αλυχτάει.

Του μαχαιριού, την λάμψη τρέμει ο χάρος.

Για να ξορκίσω με σπονδές το πεπρωμένο

Στοιχειώνω κάθε νύχτα, κλέβω θάρρος

Και φτιάχνω το ρεφρέν μου ματωμένο.

Ο δρόμος για την κόλαση μακρύς

Πυγολαμπίδες, ιχνηλάτες σημαδεύουν

Χίλια σημάδια, χρόνια με παιδεύουν

Βρωμάς  αψέντι, και ο ίσκιος σου βαρύς.

Λείπει ο θεός κι η γνώση λείπει

Πύρινοι δράκοι σκίζουμε τις σάρκες

Παλεύει το μυαλό να ξεχωρίσει άκρες

Πέπλα ομίχλης άπλωσε η λύπη

Μόνο στιγμές, στης μοίρας το λιβάδι

Κι όταν τις βρεις κατρακυλούν τις χάνεις

Δεν παίζει…ο χρόνος γέννημα μιας πλάνης

Να δυσκολεύει το ταξίδι για τον Αδη.

Θαύμα φαντάζει, να χαϊδέψεις μια ψύχη

Να βγάλεις την σκουριά, από το ατσάλι.

Γονατιστός στρώνεις διαμάντια στην Αρχή

Του άσπρου έρωτα, και του θανάτου ζάλη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/9/2012 

Γυάλινη Νεράιδα

Του νάρκισσου το άρωμα, του φεγγαριού εικόνα

Ζωγράφισε στο βλέμμα σου μενεξεδένιο χώμα.

Σε χείμαρρο ορμητικό, που νους δεν τον σηκώνει

Χίλια φεγγάρια λούστηκαν, και μια ανεμώνη.

Κρυστάλλινη νεράιδα μου ποτάμι στην καρδιά μου

Νερά καθάρια δροσερά κυλούν τα όνειρά μου

Μενεξεδένια δειλινά, ήλιος μαζί και αλμύρα  

Άπλωσε τις φτερούγες σου και σκέπασε την μοίρα

Νεράιδα Κρυσταλλοπηγή

Μαλαματένια ζώνη,

Ζωής ανάσα, βγάλε  με

Στου Ήλιου το μπαλκόνι.

Στο μαγεμένο σου ναό

Χριστό ιεροφάντη

δεν λογαριάζω αν καώ 

Στην κόλαση του Δάντη

Το βλέμμα σου η Ανατολή, τα βλέφαρα η Δύση

Ο έρωτας προσκύνησε, την όμορφη σου φύση

Στο νεραιδένιο δάσος σου, το ποθητό σου σώμα

Γλυκοφιλάμε ξωτικά, με διψασμένο στόμα.

Κι όταν η νύχτα ντύνεται μ’ αστέρια και μ’ ασήμι

Κεντάς τις άκρες τ ουρανού, μεταξωτό μπρισίμι 

Κι η θάλασσα γονατιστή, χαϊδεύει την ελπίδα

Λάμπεις νεράιδα γυάλινη, σαν μια πυγολαμπίδα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

31/10/12