Γυάλινη Νεράιδα

Του νάρκισσου το άρωμα, του φεγγαριού εικόνα

Ζωγράφισε στο βλέμμα σου μενεξεδένιο χώμα.

Σε χείμαρρο ορμητικό, που νους δεν τον σηκώνει

Χίλια φεγγάρια λούστηκαν, και μια ανεμώνη.

Κρυστάλλινη νεράιδα μου ποτάμι στην καρδιά μου

Νερά καθάρια δροσερά κυλούν τα όνειρά μου

Μενεξεδένια δειλινά, ήλιος μαζί και αλμύρα  

Άπλωσε τις φτερούγες σου και σκέπασε την μοίρα

Νεράιδα Κρυσταλλοπηγή

Μαλαματένια ζώνη,

Ζωής ανάσα, βγάλε  με

Στου Ήλιου το μπαλκόνι.

Στο μαγεμένο σου ναό

Χριστό ιεροφάντη

δεν λογαριάζω αν καώ 

Στην κόλαση του Δάντη

Το βλέμμα σου η Ανατολή, τα βλέφαρα η Δύση

Ο έρωτας προσκύνησε, την όμορφη σου φύση

Στο νεραιδένιο δάσος σου, το ποθητό σου σώμα

Γλυκοφιλάμε ξωτικά, με διψασμένο στόμα.

Κι όταν η νύχτα ντύνεται μ’ αστέρια και μ’ ασήμι

Κεντάς τις άκρες τ ουρανού, μεταξωτό μπρισίμι 

Κι η θάλασσα γονατιστή, χαϊδεύει την ελπίδα

Λάμπεις νεράιδα γυάλινη, σαν μια πυγολαμπίδα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

31/10/12