Της Μονας και της μοναξιάς…το «κάγκελο».

Η Μόνα η ποθητή,

δίψα του κάθε ξαναμμένου αρσενικού… κατάρα κάθε άντρα.

Μόδα της εποχής,, συρμός «Μόνα αξία», δυο σε ένα.

Η Μόνα η «κορμάρα», και η φύση συνεργός, της χάρισε τα πάντα…

Ματιά ζεστή, σώμα φωτιά, γυναίκα  φλόγα.

- Γλυκιά μου, σαν μεγαλώσεις, θα κάψεις καρδιές…

Και μεγάλωσε …πως μπορούσε να το αποφύγει.

Μαζί της μεγάλωσε και ο πόθος, που την πολιορκούσε σε κάθε της κούνημα, ο πόθος που της έστελναν σε υπερβολικές δόσεις, τα φλογισμένα μάτια, των ερεθισμένων  αρσενικών στο διάβα της.

-Εεε ρε τι σου κάνω Μόνα μου.

Και της έκαναν και της άρεσε.

Και αυτό έγινε επαγγελματική συνείδηση…τι να κάνω, με τόση ανεργία?

Και οι «δουλειές» μεγάλωναν.

Μαζί μεγάλωναν και οι ώρες μπροστά στον καθρέφτη.

Κ όμως δεν έβλεπε τίποτα.

Και φυσικά και οι «επαφές», κι όμως ένοιωθε μοναξιά.

Και κυλούσαν όλα ίδια, τόσο ίδια που ήταν όλα ένα.

Ίδια τα πρόσωπα, τα στέκια, οι ηδονές, η αμοιβή, κι ας ήταν διαφορετικές κάθε φορά.

Και έγιναν τα δωμάτια φυλακή.

Μια φυλακή για την ψυχή, πώς να αποδράσεις?

Μια φυλακή που μέρα-μέρα στένευε.

Ένα δωμάτιο χωρίς αέρα, χωρίς φως.

Ένα ταβάνι που κρύβε τον ουρανό.

Ένα κρεβάτι με ξερολιθιές και αγκάθια…

Φούσκωσε τα πανιά η ψυχή, και έγινε η θάλασσα ανάσα.

Άνοιξε τα φτερά η ψυχή, και έγινε  το παράθυρο ορίζοντας.

Έγινε πεταλούδα…έγινε αέρας λευτερώθηκε.

Αχ  !!! Μόνα μου την νίκησες την μοναξιά, τώρα δεν είσαι μόνη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/7/2012

Θαλασσινό ταξίδι στο βουνό των Κενταύρων!

Πρέπει να …να…να…  οι καταραμένες προστακτικές.

Δεν είχε ποτέ πρέπει για τους άλλους μόνο για εκείνον. Και ήταν αυτό  αχίλλειος φτέρνα, πάντα βρισκόταν ένας Πάρις και έβρισκε τον στόχο του… διάολε κουτσοί στραβοί άψυχοι όλοι ήξεραν καταπληκτικό σημάδι πετύχαιναν διάνα, και ο Αρμάντο γονάτιζε, έπεφτε, σερνόταν, μέχρι να βρει μια τρύπα να χωθεί να ημερέψει να ανανήψει.

Όπως ακριβώς ο Σπαρτιατικός λύκος, μετά τις λαβωματιές από την μάχη με τον δικό του νόμο, ζητά την σπηλιά του τον «καιάδα» να γλείψει τις πληγές του, να περάσει απέναντι και να λουστεί τα νερά της Στυγός.

Τούτο το σούρουπο ο Αρμαντο, μισός άνθρωπος μισός λύκος, μύριζε τον αέρα να καταλάβει ποιος ήταν ο Πάρις, που τον τόξευε….

Ήταν εχθρός η μήπως ήταν η ιδία του η ψυχή.

Γιατί η Ψυχή όταν μαυρίζει γίνεται κόλαση, σου κλείνει το στόμα μέχρι να σκάσεις.

Σου σκίζει τις σάρκες, μέχρι που τα κόμματα να γίνουν τόσο μικρά που να μην φαίνονται.

Σου δηλητηριάζει το αίμα, και φτάνει το δηλητήριο στο μυαλό.

Κατηφόριζε ο Αρμάνδος, μπορεί και να κατρακυλούσε, χείμαρρος για να συναντήσει την θάλασσα….. χαχαχααααα. την θάλασσα την λεβεντοπνίχτρα.

Τυλιγμένος σύννεφα , σύννεφα κεντημένα με νότες…

Νότες σκληρές μεταλλικές….μαύρο μέταλλο, θανατηφόρο, δηλητηριώδες, οχιά καταραμένη, λούφαζε από μέσα έτοιμη να επιτεθεί.

Απέξω όμως πάντα το ίδιο, σκηνικό…

Βήμα αργό σταθερό, γυαλί σκοτεινό, ντύσιμο «λεζάντα» και τσιγάρο να διώχνει την θολούρα…

Τα «γύρω» ίδια, αρρωστημένο σκηνικό, παραλία ερμαφρόδιτη, Ομπρέλες εξωτικές…… είναι για γέλια ειδική κατασκευή για αρχανθρώπους,  λουόμενοι γκέι, να βυσσοδομούν στην θάλασσα.

Τη θάλασσα που μόνο αυτή μένει αυθεντική, ακόμα γαλάζια, ακόμα δροσερή, και ακόμα ερωτιάρα..

Άντε να βρει τώρα ο Αρμανδος σπηλιά να λουφάξει μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα από κακογουστιά.

Και τότε, καθώς σήκωσε τα μάτια  την είδε, “NAVY STYLE”

Μμμμμμ…. ωραίο όνομα ταιριαστό, με την θάλασσα, ναυτικό, άρα ταξιδιάρικο.

Βρήκε εύκολα θέση…και μάλιστα δίπλα μου, δεν ταξιδεύουν πολλοί σήμερα, σε τέτοιους προορισμούς.

Πήρε και το εισιτήριο, ένα κρυστάλλινο ποτήρι γεμάτο με παγάκια και Τζιν.

Οι περισσότεροι ήταν κρεμασμένοι σε μια οθόνη LCD, είχε ποδόσφαιρο, ο αθλητισμός κάνει καλό στην υγεία, «δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη» φώναξε ένας θερμόαιμος υπονοώντας έτσι τον διαιτητή.

Γύρισε και με ρώτησε :έρχεσαι συχνά εδώ ;

Όχι… του είπα βαριεστημένα είναι η πρώτη φορά, είχα τα δικά μου να έχω και τον ενοχλητικό τώρα.

Ούτε μια μπύρα δεν μπορεί να απολαύσει κανείς  σήμερα με μυσταγωγία.

Και εγώ πρώτη φορά έρχομαι, καλά είναι βλέπω όμορφες σερβιτόρες, με λένε Αρμάνδο, έχει και καλή μουσική.

Τα να του έλεγα τώρα….συμφώνησα σε όλα… είχε και δίκιο εδώ που τα λέμε, τα κορίτσια που σέρβιραν ήταν όμορφα και ζουμερά.

Άραξα στην πολυθρόνα και περίμενα, να ακούσω την ιστορία του, ήμουν σίγουρος πως ήθελε να μιλήσει και να πει τα πάντα.

Ο μεγαλύτερος έρωτας στην ζωή μου η Ρέα, που για κείνη έγινα κύκνος, σαν τώρα θυμάμαι το ξεκίνημα, την ευχή που έκανα….και εκπληρώθηκε θεέ μου την ίδια μέρα….απίστευτο.

Θεοφάνεια στο Πήλιο στην όμορφη Τσαγκαράδα, μια και μόνο κουβέντα που άκουσα ότι ανοίγουν οι ουρανοί και οι ευχές πιάνουν με έκανε να βυθιστώ στην καταχνιά που σκέπαζε το τοπίο και να ζητήσω από την ζωή ένα μεγάλο έρωτα.  Βρέθηκα εκεί για να ολοκληρώσω την αγορά ενός κτήματος με αγροτόσπιτο, στην Βυζίτσα……συνέχισε να μονολογεί ο Αρμαντο, και το μάτι του άστραψε…..

Πωπωπω…..Γρηγόρη τι καταπληκτικό στήθος, σφύριξε ένοχα για το κορίτσι που άλλαξε το τασάκι στο τραπέζι…

Η θάλασσα άρχισε να κινείται και να χάνεται πίσω μας, το “NAVTY STYLE”, ταξίδευε, μαζί του και εμείς, ευβοϊκός, δελφίνια, Παγασητικός, γοργόνες, Πήλιο Κένταυροι.

Η Ρέα , όμορφη, απίθανα, καλλιεργημένη μιλάμε για καθηγήτρια στο Πολυτεχνείο, μια σκέτη θεά. Είχε και την φινέτσα της αριστοκράτισσας, προσωπικότητα που έλαμπε, και αυτή η λάμψη με συνεπήρε και με οδήγησε να κουλουριαστώ στα πόδια του φτερωτού θεού ικέτης της μεγαλοσύνης του. Ήταν το ίδιο φως των Θεοφανείων, που σκέπασε το Πήλιο και έδιωξε την καταχνιά……άνοιξαν οι ουρανοί.

Το βουνό των θεών και των Κενταύρων έγινε, το μαγικό βουνό της προσμονής.

Η Τσαγκαράδα έγινε επίγειος παράδεισος, ολάνθιστος, γεμάτος ουράνιες μελωδίες.

Το παραδοσιακό ξενοδοχείο, λιμάνι απάνεμο, ολόζεστο,  με νερά νάματα, σαν να χυνόταν εκεί ο Ιορδάνης.

Σήκωσα τα μάτια μου στην LCD οθόνη, το ποδόσφαιρο είχε τελειώσει, το μαγαζί είχε αδειάσει.

Ο Αρμαντο μορφή αγγελική, φωτεινός,  χαμένος ταξιδευτής στο παρελθόν, με το πουράκι να έχει σβήσει ανάμεσα στα δάχτυλα του, και τα χείλη να απαγγέλλουν αυτόματα τις εικόνες που στοίβαζε χρόνια στην μνήμη…..

Δυο ψυχές ξετυλίχτηκαν μέσα στο δωμάτιο, απλώθηκαν, στριφογύριζαν παντού, περισσότερο διπλά στο αναμμένο τζάκι…. Ας λένε πως οι ψυχές είναι ψυχρές, για τούτο θέλουν την ζεστασιά για να ανθίσουν.  Τα σώματα βυθισμένα πλάι-πλάι αγκαλιά, μουσική υπόκρουση  «Αν» από Κίπλινγκ :

 «Αν μπορείς να γεμίζεις τη μέρα σου

με εικοσιτέσσερις ώρες αξίας ζωής,

τότε δική σου θα είναι όλη η Γη

με όλα της τα αγαθά κι ακόμη:

Αληθινά θα είσαι Άνθρωπος παιδί μου.»

Όλα έμειναν άθικτα, οι πολυθρόνες ο καναπές, το βικτωριανό κρεβάτι με τις δαντελένιες κουνουπιέρες, τα σώματα…. Τα σώματα που εξαϋλώθηκαν έγιναν, χρώματα στις δυο ψυχές που στριφογύριζαν ακόμα, τρελός χορός αιθερικός μέχρι τις πρώτες ακτίνες του Ήλιου.

Επιστρέψαμε και εμείς, μας ξανάφερε η θάλασσα, αφήσαμε το Πήλιο, τους κενταύρους, τον Παγασητικό, τις γοργόνες, τον ευβοϊκό, τα δέλφινα….

Και να…..πάλι στο ‘NAVY STYLE” στο τραπεζάκι… με τα όμορφα κορίτσια, τουλάχιστον εξωτερικά για το μέσα δεν παίρνει κανείς όρκο…

Ο Αρμαντο επέστρεψε και αυτός, άναψε άλλο πουράκι, με κέρασε και μένα, ανάψαμε μαζί…

Φίλε Γρηγόρη, πρώτος είναι  ο έρωτας ο ψυχικός, δεν είναι αποκλειστικά μοναδικός, μάλλον επαναλαμβάνεται , αλλά είναι μοναδικός κάθε φορά,  άμα στο αρχικό του στάδιο είναι έρωτας ψυχών, και μεταξύ μας μάλλον φθείρεται γιατί αναγκάζεται να υλοποιηθεί….

Τα παγάκια έλιωσαν στο κρυστάλλινο ποτήρι, το Τζιν, έχασε την αρχική του σπιρτάδα……η φθορά, η πτώση, φυσικός νόμος.

Πολεμιστής ο Αρμαντο αντιστεκόταν σθεναρά να νικήσει τα ογδόντα του χρόνια…..και το κατάφερνε…..μα την Παναγία τέλεια.

Με έκοψε η κλήση στο κινητό…. Έπρεπε να φύγω…. Ευλογημένες Ευκτικές …

Χαιρέτισα και ευχαρίστησα τον Αρμάνδο….για το  μαγικό ταξίδι που μου χάρισε….

Ο αέρας γέμιζε από την μουσική του Μπιζέ  (i pescatori di perle)"Αλιείς μαργαριταριών" 

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

17/9/2012

Η έκτη αίσθηση.

Δεν βλέπω στον ορίζοντα σκεπάζει η άχλη τα βουνά.

Δεν άκουσα τον ήλιο που γρυλίζει, φταίει το φώς.

Όμως την δύναμη την νοιώθω και την ζεστασιά το ίδιο.

Δεν βλέπω του αστεριού την κόχη, την κρύβει η άκρη.

Δεν άκουσα το σεληνόφως, που δακρύζει για την μοίρα.

Όμως χρυσάφι απ τ αστέρι παίρνω και απ’ την μήνι ασήμι.

Δεν βλέπω το θαλασσινό το χρώμα, ίσως η νύχτα παίζει.

Δεν άκουσα το κύμα, που βροντά στον βράχο η καταιγίδα.

Αισθάνομαι τη θλίψη και τον τρόμο, στης φθοράς το ρέμα.

Δεν βλέπω πια της μαγεμένης άνοιξης το δασός, πάγος.

Δεν άκουσα των αηδονιών τραγούδια, σιωπή θανάτου.

Ηχούν όμως στ΄ αυτιά μου μελωδίες, γέλια αγγέλλων.

Δεν βλέπω των ματιών σου την φρεσκάδα, απ ανάγκη.

Δεν άκουσα τα βήματα στο άγιο σώμα, που τεντώνω.

Όμως αφήνομαι γλυκά και γονατίζω στην ματιά σου.

Δεν βλέπω τη ζωής τη βία, δεν βύζαξα μωρό στον κόρφο.

Δεν άκουσα τον καλπασμό της νιότης, και της άνοιξης.

Μύρισα το βαρκάρη, στου Πλούτωνα τα  σιωπηλά νερά.

Δεν βλέπω την αρχή πέρασαν χρόνια, μπορεί μυριάδες.

Δεν άκουσα όσους πάσχιζαν, να φτάσουν προς το τέρμα.

Σκορπίζομαι όμως στις  ψυχές,  αέρας, σκόνη, αθανασία.

Δεν βλέπω του θεού το βλέμμα, η παλλάδα με τυφλώνει

Δεν άκουσα το γδούπο, στην κρεμάλα του ταρτάρου.

Νοιώθω τον πόνο της ματιάς του, και τον θρήνο, μόνο.

Δεν βλέπω πια του αετού μου το φτερούγισμα στην πέτρα.

Δεν άκουσα που κράζουν, μαύρες νύχτες στον πλανήτη.

Πιστεύω όμως δυνατά, η Ελπίδα ήρθε μας χαϊδεύει.

Βλέπω το φως να  μπαίνει από τις γρίλιες στην ζωή μας.

Ακούω ανάσες, όσων πέρασαν την πύλη, μας στηρίζουν.

Έρχεται η ώρα, φτάνει, αιώνια ο παράδεισος δικός μας.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

23/10/2012

Φιλώ – φιλία – φίλος.

Ξεφυλλίζοντας το λεξικό, επειδή γύρευα μια έννοια ουσιαστική για το ρήμα φιλώ που σημαίνει αγαπώ βρήκα την ερμηνεία που γύρευα, και την οποία εμπλούτισα και σαν την μεταφέρω.

Φιλέω φιλώ  σημαίνει αγαπώ, και για αυτό η σημασία του ρήματος είναι ύψιστη επειδή είναι το ρήμα που εκφράζει την αγάπη.

Ο φίλος λοιπόν είναι π πεφιλημένος ο προσφιλής, μεγάλη έννοια και ακόμα βαθύτερη από αυτά τα πολύ σημαντικά, που παραθέτει το λεξικό της αρχαίας γλώσσας  του Σταματάκου.

Αντιγράφω μια πρόταση που αν αναλυθεί αποδεικνύει τι πραγματικά σημαίνει η έννοια φιλία.
"φίλος θα σήμαινε ο ανήκων εις εαυτόν, ο ανήκων εις τούς ιδικούς του, ιδιόκτητος"

Στην δωρική φιν=σφιν δηλαδή ο δικός τους. (δεν είναι καθόλου τυχαία η έκφραση που συνηθίζεται σήμερα στην καθομιλουμένη «δικέ μου».)

Επειδή λοιπόν στο κείμενο που σήμερα έχουμε θέμα, η αλήθεια αναγνωρίζεται από την καρδιά και όχι από τα μάτια, να κλείσουμε τα μάτια και να προσπαθήσουμε με την καρδιά και το μυαλό, να ερμηνεύσουμε την λέξη φιλία και φίλος/φίλη.

Απαραίτητη προϋπόθεση να βάλουμε κάπου στην άκρη του μυαλού μας, μια άλλη σημαντική λέξη, την λέξη φυλή (άθροισμα ανθρώπων, διακρινόμενων από τους άλλους, με βάση τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, εξωτερικά και εσωτερικά).

Ηχητικά οι δύο λέξεις είναι πολύ κοντά, αν ξεχάσουμε γραμματικές, και καταλήξεις το θέμα είναι το ίδιο.

Φιλία λοιπόν θα μπορούσε να είναι κάλλιστα, το έμφυτο συναίσθημα που έχει ο καθένας για τους ανθρώπους της ιδίας φυλής.

Εδώ πρέπει να αποσαφηνίσουμε κάτι σημαντικό.

Στην αρχή της δημιουργίας η κάθε φυλή ήταν απόλυτα ομοιογενής, κάτι που φυσικά δεν συμβαίνει σήμερα μετά από εκατομμύρια ίσως επιμειξίες.

Άρα φίλοι μου, όταν  μέσα μας αναπτύσσεται μια πραγματική φιλία, και ο καθένας είναι σε θέση να το επιβεβαιώσει, αναγνωρίζει πρώτιστα η ψυχή μας την αδελφή ψυχή του άλλου, και τίποτα άλλο.

Πολλές φιλίες είναι ισχυρότερες από δεσμούς αίματος, πολλά αδέλφια είναι τελείως ξένα μεταξύ τους, κάποιες φορές και εχθροί.

Η φιλία λοιπόν είναι το αρχέγονο ένστικτο, που αναγνωρίζει την ιδία φυλετική ταυτότητα, σε ένα άλλο άτομο, και αυτόματα μετατρέπεται σε ισχυρό συναίσθημα.

Η έκφραση αυτού του συναισθήματος είναι τα φιλιά, που ανταλλάσουμε.

Θα ήταν πολύ παρακινδυνευμένο να ισχυριστώ ότι η κορωνίδα της φιλίας όπως την ερμηνεύσαμε είναι ο έρωτας, πλατωνικός η σαρκικός, αυτό όμως το αφήνω στην κρίση του καθενός από εσάς.

Τώρα μπορείτε πάλι να ανοίξετε τα μάτια σας και με αυτά πλέον, να δείτε τον φίλο η την φίλη. που βρίσκετε απέναντι σας.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/11/2012