Θαλασσινό ταξίδι στο βουνό των Κενταύρων!

Πρέπει να …να…να…  οι καταραμένες προστακτικές.

Δεν είχε ποτέ πρέπει για τους άλλους μόνο για εκείνον. Και ήταν αυτό  αχίλλειος φτέρνα, πάντα βρισκόταν ένας Πάρις και έβρισκε τον στόχο του… διάολε κουτσοί στραβοί άψυχοι όλοι ήξεραν καταπληκτικό σημάδι πετύχαιναν διάνα, και ο Αρμάντο γονάτιζε, έπεφτε, σερνόταν, μέχρι να βρει μια τρύπα να χωθεί να ημερέψει να ανανήψει.

Όπως ακριβώς ο Σπαρτιατικός λύκος, μετά τις λαβωματιές από την μάχη με τον δικό του νόμο, ζητά την σπηλιά του τον «καιάδα» να γλείψει τις πληγές του, να περάσει απέναντι και να λουστεί τα νερά της Στυγός.

Τούτο το σούρουπο ο Αρμαντο, μισός άνθρωπος μισός λύκος, μύριζε τον αέρα να καταλάβει ποιος ήταν ο Πάρις, που τον τόξευε….

Ήταν εχθρός η μήπως ήταν η ιδία του η ψυχή.

Γιατί η Ψυχή όταν μαυρίζει γίνεται κόλαση, σου κλείνει το στόμα μέχρι να σκάσεις.

Σου σκίζει τις σάρκες, μέχρι που τα κόμματα να γίνουν τόσο μικρά που να μην φαίνονται.

Σου δηλητηριάζει το αίμα, και φτάνει το δηλητήριο στο μυαλό.

Κατηφόριζε ο Αρμάνδος, μπορεί και να κατρακυλούσε, χείμαρρος για να συναντήσει την θάλασσα….. χαχαχααααα. την θάλασσα την λεβεντοπνίχτρα.

Τυλιγμένος σύννεφα , σύννεφα κεντημένα με νότες…

Νότες σκληρές μεταλλικές….μαύρο μέταλλο, θανατηφόρο, δηλητηριώδες, οχιά καταραμένη, λούφαζε από μέσα έτοιμη να επιτεθεί.

Απέξω όμως πάντα το ίδιο, σκηνικό…

Βήμα αργό σταθερό, γυαλί σκοτεινό, ντύσιμο «λεζάντα» και τσιγάρο να διώχνει την θολούρα…

Τα «γύρω» ίδια, αρρωστημένο σκηνικό, παραλία ερμαφρόδιτη, Ομπρέλες εξωτικές…… είναι για γέλια ειδική κατασκευή για αρχανθρώπους,  λουόμενοι γκέι, να βυσσοδομούν στην θάλασσα.

Τη θάλασσα που μόνο αυτή μένει αυθεντική, ακόμα γαλάζια, ακόμα δροσερή, και ακόμα ερωτιάρα..

Άντε να βρει τώρα ο Αρμανδος σπηλιά να λουφάξει μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα από κακογουστιά.

Και τότε, καθώς σήκωσε τα μάτια  την είδε, “NAVY STYLE”

Μμμμμμ…. ωραίο όνομα ταιριαστό, με την θάλασσα, ναυτικό, άρα ταξιδιάρικο.

Βρήκε εύκολα θέση…και μάλιστα δίπλα μου, δεν ταξιδεύουν πολλοί σήμερα, σε τέτοιους προορισμούς.

Πήρε και το εισιτήριο, ένα κρυστάλλινο ποτήρι γεμάτο με παγάκια και Τζιν.

Οι περισσότεροι ήταν κρεμασμένοι σε μια οθόνη LCD, είχε ποδόσφαιρο, ο αθλητισμός κάνει καλό στην υγεία, «δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη» φώναξε ένας θερμόαιμος υπονοώντας έτσι τον διαιτητή.

Γύρισε και με ρώτησε :έρχεσαι συχνά εδώ ;

Όχι… του είπα βαριεστημένα είναι η πρώτη φορά, είχα τα δικά μου να έχω και τον ενοχλητικό τώρα.

Ούτε μια μπύρα δεν μπορεί να απολαύσει κανείς  σήμερα με μυσταγωγία.

Και εγώ πρώτη φορά έρχομαι, καλά είναι βλέπω όμορφες σερβιτόρες, με λένε Αρμάνδο, έχει και καλή μουσική.

Τα να του έλεγα τώρα….συμφώνησα σε όλα… είχε και δίκιο εδώ που τα λέμε, τα κορίτσια που σέρβιραν ήταν όμορφα και ζουμερά.

Άραξα στην πολυθρόνα και περίμενα, να ακούσω την ιστορία του, ήμουν σίγουρος πως ήθελε να μιλήσει και να πει τα πάντα.

Ο μεγαλύτερος έρωτας στην ζωή μου η Ρέα, που για κείνη έγινα κύκνος, σαν τώρα θυμάμαι το ξεκίνημα, την ευχή που έκανα….και εκπληρώθηκε θεέ μου την ίδια μέρα….απίστευτο.

Θεοφάνεια στο Πήλιο στην όμορφη Τσαγκαράδα, μια και μόνο κουβέντα που άκουσα ότι ανοίγουν οι ουρανοί και οι ευχές πιάνουν με έκανε να βυθιστώ στην καταχνιά που σκέπαζε το τοπίο και να ζητήσω από την ζωή ένα μεγάλο έρωτα.  Βρέθηκα εκεί για να ολοκληρώσω την αγορά ενός κτήματος με αγροτόσπιτο, στην Βυζίτσα……συνέχισε να μονολογεί ο Αρμαντο, και το μάτι του άστραψε…..

Πωπωπω…..Γρηγόρη τι καταπληκτικό στήθος, σφύριξε ένοχα για το κορίτσι που άλλαξε το τασάκι στο τραπέζι…

Η θάλασσα άρχισε να κινείται και να χάνεται πίσω μας, το “NAVTY STYLE”, ταξίδευε, μαζί του και εμείς, ευβοϊκός, δελφίνια, Παγασητικός, γοργόνες, Πήλιο Κένταυροι.

Η Ρέα , όμορφη, απίθανα, καλλιεργημένη μιλάμε για καθηγήτρια στο Πολυτεχνείο, μια σκέτη θεά. Είχε και την φινέτσα της αριστοκράτισσας, προσωπικότητα που έλαμπε, και αυτή η λάμψη με συνεπήρε και με οδήγησε να κουλουριαστώ στα πόδια του φτερωτού θεού ικέτης της μεγαλοσύνης του. Ήταν το ίδιο φως των Θεοφανείων, που σκέπασε το Πήλιο και έδιωξε την καταχνιά……άνοιξαν οι ουρανοί.

Το βουνό των θεών και των Κενταύρων έγινε, το μαγικό βουνό της προσμονής.

Η Τσαγκαράδα έγινε επίγειος παράδεισος, ολάνθιστος, γεμάτος ουράνιες μελωδίες.

Το παραδοσιακό ξενοδοχείο, λιμάνι απάνεμο, ολόζεστο,  με νερά νάματα, σαν να χυνόταν εκεί ο Ιορδάνης.

Σήκωσα τα μάτια μου στην LCD οθόνη, το ποδόσφαιρο είχε τελειώσει, το μαγαζί είχε αδειάσει.

Ο Αρμαντο μορφή αγγελική, φωτεινός,  χαμένος ταξιδευτής στο παρελθόν, με το πουράκι να έχει σβήσει ανάμεσα στα δάχτυλα του, και τα χείλη να απαγγέλλουν αυτόματα τις εικόνες που στοίβαζε χρόνια στην μνήμη…..

Δυο ψυχές ξετυλίχτηκαν μέσα στο δωμάτιο, απλώθηκαν, στριφογύριζαν παντού, περισσότερο διπλά στο αναμμένο τζάκι…. Ας λένε πως οι ψυχές είναι ψυχρές, για τούτο θέλουν την ζεστασιά για να ανθίσουν.  Τα σώματα βυθισμένα πλάι-πλάι αγκαλιά, μουσική υπόκρουση  «Αν» από Κίπλινγκ :

 «Αν μπορείς να γεμίζεις τη μέρα σου

με εικοσιτέσσερις ώρες αξίας ζωής,

τότε δική σου θα είναι όλη η Γη

με όλα της τα αγαθά κι ακόμη:

Αληθινά θα είσαι Άνθρωπος παιδί μου.»

Όλα έμειναν άθικτα, οι πολυθρόνες ο καναπές, το βικτωριανό κρεβάτι με τις δαντελένιες κουνουπιέρες, τα σώματα…. Τα σώματα που εξαϋλώθηκαν έγιναν, χρώματα στις δυο ψυχές που στριφογύριζαν ακόμα, τρελός χορός αιθερικός μέχρι τις πρώτες ακτίνες του Ήλιου.

Επιστρέψαμε και εμείς, μας ξανάφερε η θάλασσα, αφήσαμε το Πήλιο, τους κενταύρους, τον Παγασητικό, τις γοργόνες, τον ευβοϊκό, τα δέλφινα….

Και να…..πάλι στο ‘NAVY STYLE” στο τραπεζάκι… με τα όμορφα κορίτσια, τουλάχιστον εξωτερικά για το μέσα δεν παίρνει κανείς όρκο…

Ο Αρμαντο επέστρεψε και αυτός, άναψε άλλο πουράκι, με κέρασε και μένα, ανάψαμε μαζί…

Φίλε Γρηγόρη, πρώτος είναι  ο έρωτας ο ψυχικός, δεν είναι αποκλειστικά μοναδικός, μάλλον επαναλαμβάνεται , αλλά είναι μοναδικός κάθε φορά,  άμα στο αρχικό του στάδιο είναι έρωτας ψυχών, και μεταξύ μας μάλλον φθείρεται γιατί αναγκάζεται να υλοποιηθεί….

Τα παγάκια έλιωσαν στο κρυστάλλινο ποτήρι, το Τζιν, έχασε την αρχική του σπιρτάδα……η φθορά, η πτώση, φυσικός νόμος.

Πολεμιστής ο Αρμαντο αντιστεκόταν σθεναρά να νικήσει τα ογδόντα του χρόνια…..και το κατάφερνε…..μα την Παναγία τέλεια.

Με έκοψε η κλήση στο κινητό…. Έπρεπε να φύγω…. Ευλογημένες Ευκτικές …

Χαιρέτισα και ευχαρίστησα τον Αρμάνδο….για το  μαγικό ταξίδι που μου χάρισε….

Ο αέρας γέμιζε από την μουσική του Μπιζέ  (i pescatori di perle)"Αλιείς μαργαριταριών" 

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

17/9/2012