Της Μονας και της μοναξιάς…το «κάγκελο».

Η Μόνα η ποθητή,

δίψα του κάθε ξαναμμένου αρσενικού… κατάρα κάθε άντρα.

Μόδα της εποχής,, συρμός «Μόνα αξία», δυο σε ένα.

Η Μόνα η «κορμάρα», και η φύση συνεργός, της χάρισε τα πάντα…

Ματιά ζεστή, σώμα φωτιά, γυναίκα  φλόγα.

- Γλυκιά μου, σαν μεγαλώσεις, θα κάψεις καρδιές…

Και μεγάλωσε …πως μπορούσε να το αποφύγει.

Μαζί της μεγάλωσε και ο πόθος, που την πολιορκούσε σε κάθε της κούνημα, ο πόθος που της έστελναν σε υπερβολικές δόσεις, τα φλογισμένα μάτια, των ερεθισμένων  αρσενικών στο διάβα της.

-Εεε ρε τι σου κάνω Μόνα μου.

Και της έκαναν και της άρεσε.

Και αυτό έγινε επαγγελματική συνείδηση…τι να κάνω, με τόση ανεργία?

Και οι «δουλειές» μεγάλωναν.

Μαζί μεγάλωναν και οι ώρες μπροστά στον καθρέφτη.

Κ όμως δεν έβλεπε τίποτα.

Και φυσικά και οι «επαφές», κι όμως ένοιωθε μοναξιά.

Και κυλούσαν όλα ίδια, τόσο ίδια που ήταν όλα ένα.

Ίδια τα πρόσωπα, τα στέκια, οι ηδονές, η αμοιβή, κι ας ήταν διαφορετικές κάθε φορά.

Και έγιναν τα δωμάτια φυλακή.

Μια φυλακή για την ψυχή, πώς να αποδράσεις?

Μια φυλακή που μέρα-μέρα στένευε.

Ένα δωμάτιο χωρίς αέρα, χωρίς φως.

Ένα ταβάνι που κρύβε τον ουρανό.

Ένα κρεβάτι με ξερολιθιές και αγκάθια…

Φούσκωσε τα πανιά η ψυχή, και έγινε η θάλασσα ανάσα.

Άνοιξε τα φτερά η ψυχή, και έγινε  το παράθυρο ορίζοντας.

Έγινε πεταλούδα…έγινε αέρας λευτερώθηκε.

Αχ  !!! Μόνα μου την νίκησες την μοναξιά, τώρα δεν είσαι μόνη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/7/2012