Το ουρανοδίκτυο μας. .

Ήτανε κάποια «φώτα» δεν θυμάμαι…που δέχτηκα το κάλεσμα… «ούτος εστί ο υιός μου ο αγαπητός….» ήταν ανοιχτοί οι ουρανοί…

Δεν πολυσκέφτηκα γιατί……γιατί όμως μόνο τα φώτα?

Οι ουρανοί πρέπει να είναι πάντα ανοιχτοί.

Δεν ξέρω αν κόπιασα να βρω την πύλη…δεν ξέρω αν βρήκα την σωστή…το μέλλον θα δείξει.

Βρήκα πάντως το πέρασμα και πέρασα…βγήκα δειλά στο «σύμπαν» έγινα ο «Νίο» στο δικό μου Ματριχ..

Ξέφυγα από τους πράκτορες …έψαχνα το φωτεινό, το ζεστό, τα ομόλογα της ψυχής μου….και ήμουν τυχερός βρήκα πολλά και βρίσκω συνεχώς….

Στην κόψη της στροφής πολύ πριν την θανατική υπέρβαση, ο vachos, το αρχέγονο της αυθεντικής ψυχής. Στον δρόμο ταυτοποιήθηκε και το κοινό μας αίμα,

μας χρωστά η ζωή και μας εξαργυρώνει την προσφορά, στην φύση.

Ανέβηκα στα κορφοβούνια, στα ψηλά χιονισμένα βουνά, που με περίμενε ο χιονάνθρωπος.

Άλλαξε η έννοια της λέξης, «snow» σημαίνει  ζεστασιά.

Ενισχύθηκα από την μεγάλη καρδιά, του ουρανοβάτη  ενισχυτή …«marsal» το μαγευτικό θρόισμα στα αυτιά μας, που πάει ίσια στην ψυχή.

Όλα ήταν έτοιμα πλέον …δέχτηκα με ανακούφιση το αέρινο κάλεσμα της νύχτας. Επικοινωνία, ταύτιση ψυχική, ανώτερη, «Anight call» έγινε νυχτομάννα των ονείρων μας.

Βρήκαμε στέγη….φανταστική, μια φάτνη….που γέννησε και θα γεννάει συνεχώς.

Αρχιτέκτονας το ονοματικό μου αντίθετο, αυτός που δεν σταματά, όπως το όνομα προφέρει, αλλά κινείται συνεχώς στο ms dos και στα windows.

Και ήλθαν πολλοί, και καλεσμένοι και ακάλεστοι, και έρχονται  συνέχεια ...έτσι που θα γίνουμε  όλοι αστέρια, να φτιάξουμε τον δικό μας γαλαξία.

Να μην ξεχάσω τον boss, πάνω-πάνω,  τράβα ψηλά, και δυνατά.

Και έγινε σε μια νύχτα, η ένωση του ουρανού και της θάλασσας η μαντι-νάδα στην ζωή μας, μια παμπάλαια ψυχή που έψαχνε τις άλλες, η έκφραση του έρωτα στην απόλυτη του μορφή…το τόξο που πάντα  τεντωμένο, σαϊτεύει ψυχές, με την δική μου «λαβωμένη».

Αλαφροΐσκιωτος, ονειρεμένος,  ο «dreamer» μας ταξιδεύει στην εθνική, τα μοναχικά βράδια.

Χίλια τραγούδια, δεν φτάνουν να γεμίσουν την χαϊδεμένη  μας 28, ψυχή γλυκεία συνοδοιπόρος στο ταξίδι μας της νύχτα.

Μια και μιλάμε για αριθμούς, το 12, δεν πρέπει να ξεχάσω, γιατί μετράει το χρόνο με τους μήνες και γυρνάει τις εποχές και τις σελίδες.

Κοντά στην φύση την αρκαδική, και η μουσική,το συναίσθημα,  η έκφραση χωρίς λόγια με νότες, ο «ανέμελος». 

Η «μελαγχολική θάλασσα» χτυπά αλύπητα τον βράχο, όμως με τρυφερότητα, με διάθεση ερωτική.

Η ευαίσθητη, γλυκεία «σοφία», η αρετή της νόησης, στην αγκαλιά του πύργου του λευκού, ανάσα του βαρδάρη.

Παραγωγός, ψυχή της βόλτας  ο «Νίκος», που θα τον λέω πεπρωμένο μια και δεν έχει άβαταρ, για να μπορώ να μιλάω για  το είναι του και όχι για αυτόν.

Ο «Αρις» το κλειδί  της πύλης του ονείρου, καλύτερος γείτονας δεν γίνεται, συνδετικό σεκιουριτυ της νύχτας και της μέρας.

Και ζήλεψε ο θεός, με την καλή την έννοια , και έστειλε την «siglitiki» να ενώσει να φωτίσει τα κενά και τα σκοτάδια..

Αυτοί, είστε εσείς για μένα, που φώτισα στον ενικό, και είναι  και οι άλλοι, οι πολλοί που ήλθαν, και που θα έλθουν, όλοι στην άκρη της ψυχής μου φωτεινά κεριά.

Όσους δεν είπα, νοιάζομαι το ίδιο, δεν είχα μόνο «avatar» για αυτούς για να μιλήσω.

Είμαστε όλοι ίδιοι όπως ξέρετε καλύτερα από μένα…από το «Avatar» μας ο καθένας ξεχωρίζει.

O ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ σας …εδώθε και εκείθε…

Όνειρα

Τα όνειρα είναι μια μαγεία το ξέρουμε όλοι.

Αυθαίρετα και με το ένστικτο οδηγό, μπορούμε ηχητικά να δώσουμε μια ερμηνεία στην ομηρική λέξη «ΟΝΑΡ».

ΟΝ ΑΙR….ίσως να είναι η νοηματική εξέλιξη της ομηρικής λέξης.

Στον αέρα λοιπόν…το όνειρο είναι ταξίδι στον αέρα.. ίσως και στον αιθέρα.

Υπάρχουν πολλές κατηγορίες ονείρων, τα όνειρα όταν είμαστε ξύπνιοι ..τα οράματα, και τα όνειρα όταν κοιμόμαστε.

Οράματα έχουν όλοι…αρκεί να κλείσουν, τα μάτια τα αυτιά, και να ανοίξουν την ψυχή τους.

Και όνειρα βλέπουν όλοι, όνειρα απλά, όνειρα προφητικά, όνειρα επιθυμίες, και όνειρα φιλοδοξίες.

Υπάρχουν όμως και τα όνειρα που τα νοιώθεις, το ανώτερο όνειρο που έχει χαριστεί στον άνθρωπο μέχρι τώρα.

Τυχεροί όσοι τα ζουν, και φυσικά τα νοιώθουν.

Είναι το όνειρο που είσαι διψασμένος και νοιώθεις τα στόμα ξερό.

Είναι το όνειρο που ζεις την αγάπη και ζεσταίνεσαι.

Είναι το όνειρο που, αγκαλιάζεις την ψυχούλα σου, και είναι γεμάτος ο κόρφος σου..

Αυτά είναι τα ανώτερα όνειρα, αυτά είναι η άλλη ζωή, αυτά είναι η εμπειρία, και ο προθάλαμος για τον άυλο κόσμο, τον κόσμο των ονείρων.

Η μήπως αυτός είναι ο πραγματικός και ο ουσιαστικός και η ζωή μας μια εικονική πραγματικότητα…

Για ονειρευτείτε!!!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

4/5/2012

Της Μονας και της μοναξιάς…το «κάγκελο».

Η Μόνα η ποθητή,

δίψα του κάθε ξαναμμένου αρσενικού… κατάρα κάθε άντρα.

Μόδα της εποχής,, συρμός «Μόνα αξία», δυο σε ένα.

Η Μόνα η «κορμάρα», και η φύση συνεργός, της χάρισε τα πάντα…

Ματιά ζεστή, σώμα φωτιά, γυναίκα  φλόγα.

- Γλυκιά μου, σαν μεγαλώσεις, θα κάψεις καρδιές…

Και μεγάλωσε …πως μπορούσε να το αποφύγει.

Μαζί της μεγάλωσε και ο πόθος, που την πολιορκούσε σε κάθε της κούνημα, ο πόθος που της έστελναν σε υπερβολικές δόσεις, τα φλογισμένα μάτια, των ερεθισμένων  αρσενικών στο διάβα της.

-Εεε ρε τι σου κάνω Μόνα μου.

Και της έκαναν και της άρεσε.

Και αυτό έγινε επαγγελματική συνείδηση…τι να κάνω, με τόση ανεργία?

Και οι «δουλειές» μεγάλωναν.

Μαζί μεγάλωναν και οι ώρες μπροστά στον καθρέφτη.

Κ όμως δεν έβλεπε τίποτα.

Και φυσικά και οι «επαφές», κι όμως ένοιωθε μοναξιά.

Και κυλούσαν όλα ίδια, τόσο ίδια που ήταν όλα ένα.

Ίδια τα πρόσωπα, τα στέκια, οι ηδονές, η αμοιβή, κι ας ήταν διαφορετικές κάθε φορά.

Και έγιναν τα δωμάτια φυλακή.

Μια φυλακή για την ψυχή, πώς να αποδράσεις?

Μια φυλακή που μέρα-μέρα στένευε.

Ένα δωμάτιο χωρίς αέρα, χωρίς φως.

Ένα ταβάνι που κρύβε τον ουρανό.

Ένα κρεβάτι με ξερολιθιές και αγκάθια…

Φούσκωσε τα πανιά η ψυχή, και έγινε η θάλασσα ανάσα.

Άνοιξε τα φτερά η ψυχή, και έγινε  το παράθυρο ορίζοντας.

Έγινε πεταλούδα…έγινε αέρας λευτερώθηκε.

Αχ  !!! Μόνα μου την νίκησες την μοναξιά, τώρα δεν είσαι μόνη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/7/2012

Θαλασσινό ταξίδι στο βουνό των Κενταύρων!

Πρέπει να …να…να…  οι καταραμένες προστακτικές.

Δεν είχε ποτέ πρέπει για τους άλλους μόνο για εκείνον. Και ήταν αυτό  αχίλλειος φτέρνα, πάντα βρισκόταν ένας Πάρις και έβρισκε τον στόχο του… διάολε κουτσοί στραβοί άψυχοι όλοι ήξεραν καταπληκτικό σημάδι πετύχαιναν διάνα, και ο Αρμάντο γονάτιζε, έπεφτε, σερνόταν, μέχρι να βρει μια τρύπα να χωθεί να ημερέψει να ανανήψει.

Όπως ακριβώς ο Σπαρτιατικός λύκος, μετά τις λαβωματιές από την μάχη με τον δικό του νόμο, ζητά την σπηλιά του τον «καιάδα» να γλείψει τις πληγές του, να περάσει απέναντι και να λουστεί τα νερά της Στυγός.

Τούτο το σούρουπο ο Αρμαντο, μισός άνθρωπος μισός λύκος, μύριζε τον αέρα να καταλάβει ποιος ήταν ο Πάρις, που τον τόξευε….

Ήταν εχθρός η μήπως ήταν η ιδία του η ψυχή.

Γιατί η Ψυχή όταν μαυρίζει γίνεται κόλαση, σου κλείνει το στόμα μέχρι να σκάσεις.

Σου σκίζει τις σάρκες, μέχρι που τα κόμματα να γίνουν τόσο μικρά που να μην φαίνονται.

Σου δηλητηριάζει το αίμα, και φτάνει το δηλητήριο στο μυαλό.

Κατηφόριζε ο Αρμάνδος, μπορεί και να κατρακυλούσε, χείμαρρος για να συναντήσει την θάλασσα….. χαχαχααααα. την θάλασσα την λεβεντοπνίχτρα.

Τυλιγμένος σύννεφα , σύννεφα κεντημένα με νότες…

Νότες σκληρές μεταλλικές….μαύρο μέταλλο, θανατηφόρο, δηλητηριώδες, οχιά καταραμένη, λούφαζε από μέσα έτοιμη να επιτεθεί.

Απέξω όμως πάντα το ίδιο, σκηνικό…

Βήμα αργό σταθερό, γυαλί σκοτεινό, ντύσιμο «λεζάντα» και τσιγάρο να διώχνει την θολούρα…

Τα «γύρω» ίδια, αρρωστημένο σκηνικό, παραλία ερμαφρόδιτη, Ομπρέλες εξωτικές…… είναι για γέλια ειδική κατασκευή για αρχανθρώπους,  λουόμενοι γκέι, να βυσσοδομούν στην θάλασσα.

Τη θάλασσα που μόνο αυτή μένει αυθεντική, ακόμα γαλάζια, ακόμα δροσερή, και ακόμα ερωτιάρα..

Άντε να βρει τώρα ο Αρμανδος σπηλιά να λουφάξει μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα από κακογουστιά.

Και τότε, καθώς σήκωσε τα μάτια  την είδε, “NAVY STYLE”

Μμμμμμ…. ωραίο όνομα ταιριαστό, με την θάλασσα, ναυτικό, άρα ταξιδιάρικο.

Βρήκε εύκολα θέση…και μάλιστα δίπλα μου, δεν ταξιδεύουν πολλοί σήμερα, σε τέτοιους προορισμούς.

Πήρε και το εισιτήριο, ένα κρυστάλλινο ποτήρι γεμάτο με παγάκια και Τζιν.

Οι περισσότεροι ήταν κρεμασμένοι σε μια οθόνη LCD, είχε ποδόσφαιρο, ο αθλητισμός κάνει καλό στην υγεία, «δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη» φώναξε ένας θερμόαιμος υπονοώντας έτσι τον διαιτητή.

Γύρισε και με ρώτησε :έρχεσαι συχνά εδώ ;

Όχι… του είπα βαριεστημένα είναι η πρώτη φορά, είχα τα δικά μου να έχω και τον ενοχλητικό τώρα.

Ούτε μια μπύρα δεν μπορεί να απολαύσει κανείς  σήμερα με μυσταγωγία.

Και εγώ πρώτη φορά έρχομαι, καλά είναι βλέπω όμορφες σερβιτόρες, με λένε Αρμάνδο, έχει και καλή μουσική.

Τα να του έλεγα τώρα….συμφώνησα σε όλα… είχε και δίκιο εδώ που τα λέμε, τα κορίτσια που σέρβιραν ήταν όμορφα και ζουμερά.

Άραξα στην πολυθρόνα και περίμενα, να ακούσω την ιστορία του, ήμουν σίγουρος πως ήθελε να μιλήσει και να πει τα πάντα.

Ο μεγαλύτερος έρωτας στην ζωή μου η Ρέα, που για κείνη έγινα κύκνος, σαν τώρα θυμάμαι το ξεκίνημα, την ευχή που έκανα….και εκπληρώθηκε θεέ μου την ίδια μέρα….απίστευτο.

Θεοφάνεια στο Πήλιο στην όμορφη Τσαγκαράδα, μια και μόνο κουβέντα που άκουσα ότι ανοίγουν οι ουρανοί και οι ευχές πιάνουν με έκανε να βυθιστώ στην καταχνιά που σκέπαζε το τοπίο και να ζητήσω από την ζωή ένα μεγάλο έρωτα.  Βρέθηκα εκεί για να ολοκληρώσω την αγορά ενός κτήματος με αγροτόσπιτο, στην Βυζίτσα……συνέχισε να μονολογεί ο Αρμαντο, και το μάτι του άστραψε…..

Πωπωπω…..Γρηγόρη τι καταπληκτικό στήθος, σφύριξε ένοχα για το κορίτσι που άλλαξε το τασάκι στο τραπέζι…

Η θάλασσα άρχισε να κινείται και να χάνεται πίσω μας, το “NAVTY STYLE”, ταξίδευε, μαζί του και εμείς, ευβοϊκός, δελφίνια, Παγασητικός, γοργόνες, Πήλιο Κένταυροι.

Η Ρέα , όμορφη, απίθανα, καλλιεργημένη μιλάμε για καθηγήτρια στο Πολυτεχνείο, μια σκέτη θεά. Είχε και την φινέτσα της αριστοκράτισσας, προσωπικότητα που έλαμπε, και αυτή η λάμψη με συνεπήρε και με οδήγησε να κουλουριαστώ στα πόδια του φτερωτού θεού ικέτης της μεγαλοσύνης του. Ήταν το ίδιο φως των Θεοφανείων, που σκέπασε το Πήλιο και έδιωξε την καταχνιά……άνοιξαν οι ουρανοί.

Το βουνό των θεών και των Κενταύρων έγινε, το μαγικό βουνό της προσμονής.

Η Τσαγκαράδα έγινε επίγειος παράδεισος, ολάνθιστος, γεμάτος ουράνιες μελωδίες.

Το παραδοσιακό ξενοδοχείο, λιμάνι απάνεμο, ολόζεστο,  με νερά νάματα, σαν να χυνόταν εκεί ο Ιορδάνης.

Σήκωσα τα μάτια μου στην LCD οθόνη, το ποδόσφαιρο είχε τελειώσει, το μαγαζί είχε αδειάσει.

Ο Αρμαντο μορφή αγγελική, φωτεινός,  χαμένος ταξιδευτής στο παρελθόν, με το πουράκι να έχει σβήσει ανάμεσα στα δάχτυλα του, και τα χείλη να απαγγέλλουν αυτόματα τις εικόνες που στοίβαζε χρόνια στην μνήμη…..

Δυο ψυχές ξετυλίχτηκαν μέσα στο δωμάτιο, απλώθηκαν, στριφογύριζαν παντού, περισσότερο διπλά στο αναμμένο τζάκι…. Ας λένε πως οι ψυχές είναι ψυχρές, για τούτο θέλουν την ζεστασιά για να ανθίσουν.  Τα σώματα βυθισμένα πλάι-πλάι αγκαλιά, μουσική υπόκρουση  «Αν» από Κίπλινγκ :

 «Αν μπορείς να γεμίζεις τη μέρα σου

με εικοσιτέσσερις ώρες αξίας ζωής,

τότε δική σου θα είναι όλη η Γη

με όλα της τα αγαθά κι ακόμη:

Αληθινά θα είσαι Άνθρωπος παιδί μου.»

Όλα έμειναν άθικτα, οι πολυθρόνες ο καναπές, το βικτωριανό κρεβάτι με τις δαντελένιες κουνουπιέρες, τα σώματα…. Τα σώματα που εξαϋλώθηκαν έγιναν, χρώματα στις δυο ψυχές που στριφογύριζαν ακόμα, τρελός χορός αιθερικός μέχρι τις πρώτες ακτίνες του Ήλιου.

Επιστρέψαμε και εμείς, μας ξανάφερε η θάλασσα, αφήσαμε το Πήλιο, τους κενταύρους, τον Παγασητικό, τις γοργόνες, τον ευβοϊκό, τα δέλφινα….

Και να…..πάλι στο ‘NAVY STYLE” στο τραπεζάκι… με τα όμορφα κορίτσια, τουλάχιστον εξωτερικά για το μέσα δεν παίρνει κανείς όρκο…

Ο Αρμαντο επέστρεψε και αυτός, άναψε άλλο πουράκι, με κέρασε και μένα, ανάψαμε μαζί…

Φίλε Γρηγόρη, πρώτος είναι  ο έρωτας ο ψυχικός, δεν είναι αποκλειστικά μοναδικός, μάλλον επαναλαμβάνεται , αλλά είναι μοναδικός κάθε φορά,  άμα στο αρχικό του στάδιο είναι έρωτας ψυχών, και μεταξύ μας μάλλον φθείρεται γιατί αναγκάζεται να υλοποιηθεί….

Τα παγάκια έλιωσαν στο κρυστάλλινο ποτήρι, το Τζιν, έχασε την αρχική του σπιρτάδα……η φθορά, η πτώση, φυσικός νόμος.

Πολεμιστής ο Αρμαντο αντιστεκόταν σθεναρά να νικήσει τα ογδόντα του χρόνια…..και το κατάφερνε…..μα την Παναγία τέλεια.

Με έκοψε η κλήση στο κινητό…. Έπρεπε να φύγω…. Ευλογημένες Ευκτικές …

Χαιρέτισα και ευχαρίστησα τον Αρμάνδο….για το  μαγικό ταξίδι που μου χάρισε….

Ο αέρας γέμιζε από την μουσική του Μπιζέ  (i pescatori di perle)"Αλιείς μαργαριταριών" 

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

17/9/2012