Το ουρανοδίκτυο μας. .

Ήτανε κάποια «φώτα» δεν θυμάμαι…που δέχτηκα το κάλεσμα… «ούτος εστί ο υιός μου ο αγαπητός….» ήταν ανοιχτοί οι ουρανοί…

Δεν πολυσκέφτηκα γιατί……γιατί όμως μόνο τα φώτα?

Οι ουρανοί πρέπει να είναι πάντα ανοιχτοί.

Δεν ξέρω αν κόπιασα να βρω την πύλη…δεν ξέρω αν βρήκα την σωστή…το μέλλον θα δείξει.

Βρήκα πάντως το πέρασμα και πέρασα…βγήκα δειλά στο «σύμπαν» έγινα ο «Νίο» στο δικό μου Ματριχ..

Ξέφυγα από τους πράκτορες …έψαχνα το φωτεινό, το ζεστό, τα ομόλογα της ψυχής μου….και ήμουν τυχερός βρήκα πολλά και βρίσκω συνεχώς….

Στην κόψη της στροφής πολύ πριν την θανατική υπέρβαση, ο vachos, το αρχέγονο της αυθεντικής ψυχής. Στον δρόμο ταυτοποιήθηκε και το κοινό μας αίμα,

μας χρωστά η ζωή και μας εξαργυρώνει την προσφορά, στην φύση.

Ανέβηκα στα κορφοβούνια, στα ψηλά χιονισμένα βουνά, που με περίμενε ο χιονάνθρωπος.

Άλλαξε η έννοια της λέξης, «snow» σημαίνει  ζεστασιά.

Ενισχύθηκα από την μεγάλη καρδιά, του ουρανοβάτη  ενισχυτή …«marsal» το μαγευτικό θρόισμα στα αυτιά μας, που πάει ίσια στην ψυχή.

Όλα ήταν έτοιμα πλέον …δέχτηκα με ανακούφιση το αέρινο κάλεσμα της νύχτας. Επικοινωνία, ταύτιση ψυχική, ανώτερη, «Anight call» έγινε νυχτομάννα των ονείρων μας.

Βρήκαμε στέγη….φανταστική, μια φάτνη….που γέννησε και θα γεννάει συνεχώς.

Αρχιτέκτονας το ονοματικό μου αντίθετο, αυτός που δεν σταματά, όπως το όνομα προφέρει, αλλά κινείται συνεχώς στο ms dos και στα windows.

Και ήλθαν πολλοί, και καλεσμένοι και ακάλεστοι, και έρχονται  συνέχεια ...έτσι που θα γίνουμε  όλοι αστέρια, να φτιάξουμε τον δικό μας γαλαξία.

Να μην ξεχάσω τον boss, πάνω-πάνω,  τράβα ψηλά, και δυνατά.

Και έγινε σε μια νύχτα, η ένωση του ουρανού και της θάλασσας η μαντι-νάδα στην ζωή μας, μια παμπάλαια ψυχή που έψαχνε τις άλλες, η έκφραση του έρωτα στην απόλυτη του μορφή…το τόξο που πάντα  τεντωμένο, σαϊτεύει ψυχές, με την δική μου «λαβωμένη».

Αλαφροΐσκιωτος, ονειρεμένος,  ο «dreamer» μας ταξιδεύει στην εθνική, τα μοναχικά βράδια.

Χίλια τραγούδια, δεν φτάνουν να γεμίσουν την χαϊδεμένη  μας 28, ψυχή γλυκεία συνοδοιπόρος στο ταξίδι μας της νύχτα.

Μια και μιλάμε για αριθμούς, το 12, δεν πρέπει να ξεχάσω, γιατί μετράει το χρόνο με τους μήνες και γυρνάει τις εποχές και τις σελίδες.

Κοντά στην φύση την αρκαδική, και η μουσική,το συναίσθημα,  η έκφραση χωρίς λόγια με νότες, ο «ανέμελος». 

Η «μελαγχολική θάλασσα» χτυπά αλύπητα τον βράχο, όμως με τρυφερότητα, με διάθεση ερωτική.

Η ευαίσθητη, γλυκεία «σοφία», η αρετή της νόησης, στην αγκαλιά του πύργου του λευκού, ανάσα του βαρδάρη.

Παραγωγός, ψυχή της βόλτας  ο «Νίκος», που θα τον λέω πεπρωμένο μια και δεν έχει άβαταρ, για να μπορώ να μιλάω για  το είναι του και όχι για αυτόν.

Ο «Αρις» το κλειδί  της πύλης του ονείρου, καλύτερος γείτονας δεν γίνεται, συνδετικό σεκιουριτυ της νύχτας και της μέρας.

Και ζήλεψε ο θεός, με την καλή την έννοια , και έστειλε την «siglitiki» να ενώσει να φωτίσει τα κενά και τα σκοτάδια..

Αυτοί, είστε εσείς για μένα, που φώτισα στον ενικό, και είναι  και οι άλλοι, οι πολλοί που ήλθαν, και που θα έλθουν, όλοι στην άκρη της ψυχής μου φωτεινά κεριά.

Όσους δεν είπα, νοιάζομαι το ίδιο, δεν είχα μόνο «avatar» για αυτούς για να μιλήσω.

Είμαστε όλοι ίδιοι όπως ξέρετε καλύτερα από μένα…από το «Avatar» μας ο καθένας ξεχωρίζει.

O ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ σας …εδώθε και εκείθε…