«Ήτοι μεν πρώτιστα χάος γένετο…».

Και μετά ήρθε και κατέλαβε τα πάντα ο μαγικός θεός, η ουσία της ύπαρξης, η γενεσιουργός αιτία, το  λιμανάκι της ψυχής, αλλά και η φουρτουνιασμένη θάλασσα…ο Έρωτας.

Δημιούργησε τα πάντα με αρμονία και τους έδωσε σκοπό και αξία στη Ζωή, έβαλε τον Θεό, στο αρσενικό και στο θηλυκό.

Φούντωσε την φλόγα, πολύ πριν από τον Προμηθέα σε θεούς και ανθρώπους. 

Τόξευσε με τα βέλη του, Εκείνον και Εκείνη και τους άνοιξε την πύλη για τα άστρα με σαλπίσματα αγγέλλων και ροδοπέταλα.

Εκείνος αιθέριος ουράνιος τυλιγμένος από τα πέπλα του έρωτα…

Εκείνη απαλή ευαίσθητη προσγειωμένη, με πάθος για το άνωθεν…

Συναντήθηκαν στο χάος στο πουθενά, ήταν μια μαγεία ήταν ολόκληρο το σύμπαν.

Εκείνος με την ψυχή του οδηγό την διάλεξε, και σκορπίζοντας τα σύννεφα, έβαλε πλώρη για το βουνό του έρωτα.

Εκείνη αφουγκράσθηκε την ψυχή της, μύρισε τα ροδοπέταλα στον αέρα, και κίνησε για το σημείο της ένωσης…το μαγικό βουνό της Αφροδίτης της Μιγωνίτιδας.

Ο δρόμος δύσκολος και για τους δύο…έπρεπε να ξεπεράσουν τα εμπόδια.

Εκείνος τα πυκνά σύννεφα, τις καταιγίδες την παγωνιά στο στερέωμα, τα σκοτάδια στα σύνορα της μέρας και της νύχτας.

Εκείνη την καθημερινότητα, την ανάγκη, τα κρυμμένα ερωτηματικά της ψυχής, για  τα ανθρώπινα, τα μικρά.

Εκείνος θα έφτανε πρώτος στο μαγικό βουνό, θα άπλωνε την νεφέλη, θα έστρωνε τα ροδοπέταλα, θα ζέσταινε τον αέρα.

Όταν θα έφτανε Εκείνη όλα θα την περίμεναν, θα την τύλιγε η νεφέλη, θα την αγκάλιαζαν τα ροδοπέταλα, θα την ζέσταινε  ο αέρας.

Εκείνος κρατώντας της το χέρι θα της χάιδευε τα μαλλιά και θα της ψιθύριζε με φωνή γεμάτη από ερώτα…. «ψυχούλα μου». 

Εκείνη με τα μάτια γεμάτα φλόγα, θα τον σκέπαζε, τυλίγοντας τα αιθέρια μπράτσα της, γύρω από τον λαιμό του.

Η απόλυτη ένωση, οι ψυχές, έγιναν Ψυχή, τα σώματα, Σώμα, το αίμα ζεστάθηκε, και ανακατεύτηκε…..αδελφοποιήθηκαν.

Τα αστέρια τρεμόπαιζαν, για να φωτίσουν το θαύμα.

Οι άγγελοι έπαιζαν ουράνιες μουσικές, να σκεπάσουν τους αναστεναγμούς της ηδονής.

Τα ροδοπέταλα τύλιγαν το ερωτικό σύμπλεγμα.

Ο αέρας δρόσιζε το φλογισμένο σώμα, και ρουφούσε την ζεστή ανάσα…την ίδια την ψυχή, όπως ο θάνατος.

Η Νεφέλη γιγαντώθηκε, για να τους προφυλάξει από την υλη.

Τύλιξε το μαγικό βουνό, και το ανέβασε ψηλά…το μετουσίωσε σε φαντασία.      

Κανείς τους…δεν το βρήκε....

Δεν συναντήθηκαν ποτέ…και όμως έζησαν τον μεγαλύτερο έρωτα που μπορεί να γευτεί θνητός.

Αναρωτιέμαι υπάρχει ανεκπλήρωτος έρωτας?

Μπορεί να απαντήσει κάποιος με σιγουριά?

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

28/3/2012     

Ταξιδεύοντας….

Απόψε βλέπω μέσα σου μια πλημμύρα με ρομαντισμό...να σε πάρω λοιπόν από το χέρι και να περπατήσουμε στην παραλία....για να την διανύσουμε όλη με αργό βάμμα χρειάζεται  πάνω από ώρα....

Αριστερά η θάλασσα....κυματισμός ελαφρύς…το τέμπο του κύματος στην αμμουδιά αργό....τι ακούς μέσα από τον παφλασμό?

θαλασσινό νερό γλυστραει πάνω στην άμμο....φτάνει μέχρι ένα σημείο...και ξαναγυρνά πίσω....στην διαδρομή πηγαινοφέρνει μικρούς και μεγάλους κόκκους άμμου που δημιουργούν μια μουσική...ανακατεμένη με τον θόρυβο του νερού....

Είναι πράγματι ηρεμία...είναι μια διαδικασία υπνώσεως...

Είναι όμως και μια άκρως ερωτική διαδικασία...

από την δεξιά πλευρά... τα περιβόλια οι μπαξέδες....ο αέρας κουβαλάει τα αρώματα από τους πορτοκαλεώνες... την ησυχία να ταράζουν μικρά τριζόνια μόνο....

Στο βάθος μερικά φώτα αμυδρά....πολύ μακριά.. η μοναχικότητα συντροφιά απόλυτα...φαντάσου το ζευγάρι να μετουσιώνεται σε μονάδα.

Ο χρόνος σταματά τότε...δεν θυμάσαι δεν πονάς δεν υπάρχεις...

το υλικό στοιχείο από την μια εγκαταλείπει νικιέται...η μάννα γη σε έλκει...η υλη ρευστοποιείται...και ακλουθώντας τον νόμο τον φυσικό γίνεται ένα με την άμμο..

Το φεγγάρι, τα αστέρια που κοιτάζουν στην παραλία τι βλέπουν...? Τίποτα....

Είσαι στην άμμο...ένα με την άμμο...

Ενώ λοιπόν τα αστέρια δεν βλέπουν εμείς βλέπουμε το ασημένιο της σελήνης και το τρεμοπαίξιμο των αστεριών...

και τότε αδειάζει το στομάχι...τότε "πέφτεις" στο βάθος του ουρανού...

Αυτή είναι η ανάταση....ξεκολλάς από την μάννα γη και χάνεσαι αργά προς το άνωθεν γεμίζει ο ουρανός από σένα και εσύ από αυτόν..

Και το τέλος πλησιάζει.... όπου τέλος σκοπός...

Η γη πήρε το κομμάτι της, ο ουρανός το δικό του...η θάλασσα...?

Σκιά μέσα στην φεγγαρόλουστη αμμουδιά, ξεκολλάει από την  άμμο σέρνεται στην αρχή ανασηκώνεται μετά...και με σταθερά βήματα κατευθύνεται προς την θάλασσα.

Το τέμπο των κυμάτων είναι πιο γρήγορο...τα τριζόνια πλέον ξεκουφαίνουν....τα μακρινά φώτα είναι προβολείς.

Το νερό σκεπάζει τους γλουτούς...την μέση...το στήθος...

Η σκιά χάνεται μέσα στο υδάτινο στοιχείο....

Αλλά δεν είναι πλέον σκιά... είναι φωτεινή κουκίδα που φωσφορίζει μέσα στα φεγγαροασημενια νερά……

Και εγώ που γράφω,,, βλέπω όταν με βγάλει ο δρόμος βράδυ στην παράλια... πολλές φωτεινές κουκίδες...είναι οι πυγολαμπίδες της θάλασσας...

Σε ευχαριστώ Pearl..

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

5/7/2012

Το ουρανοδίκτυο μας. .

Ήτανε κάποια «φώτα» δεν θυμάμαι…που δέχτηκα το κάλεσμα… «ούτος εστί ο υιός μου ο αγαπητός….» ήταν ανοιχτοί οι ουρανοί…

Δεν πολυσκέφτηκα γιατί……γιατί όμως μόνο τα φώτα?

Οι ουρανοί πρέπει να είναι πάντα ανοιχτοί.

Δεν ξέρω αν κόπιασα να βρω την πύλη…δεν ξέρω αν βρήκα την σωστή…το μέλλον θα δείξει.

Βρήκα πάντως το πέρασμα και πέρασα…βγήκα δειλά στο «σύμπαν» έγινα ο «Νίο» στο δικό μου Ματριχ..

Ξέφυγα από τους πράκτορες …έψαχνα το φωτεινό, το ζεστό, τα ομόλογα της ψυχής μου….και ήμουν τυχερός βρήκα πολλά και βρίσκω συνεχώς….

Στην κόψη της στροφής πολύ πριν την θανατική υπέρβαση, ο vachos, το αρχέγονο της αυθεντικής ψυχής. Στον δρόμο ταυτοποιήθηκε και το κοινό μας αίμα,

μας χρωστά η ζωή και μας εξαργυρώνει την προσφορά, στην φύση.

Ανέβηκα στα κορφοβούνια, στα ψηλά χιονισμένα βουνά, που με περίμενε ο χιονάνθρωπος.

Άλλαξε η έννοια της λέξης, «snow» σημαίνει  ζεστασιά.

Ενισχύθηκα από την μεγάλη καρδιά, του ουρανοβάτη  ενισχυτή …«marsal» το μαγευτικό θρόισμα στα αυτιά μας, που πάει ίσια στην ψυχή.

Όλα ήταν έτοιμα πλέον …δέχτηκα με ανακούφιση το αέρινο κάλεσμα της νύχτας. Επικοινωνία, ταύτιση ψυχική, ανώτερη, «Anight call» έγινε νυχτομάννα των ονείρων μας.

Βρήκαμε στέγη….φανταστική, μια φάτνη….που γέννησε και θα γεννάει συνεχώς.

Αρχιτέκτονας το ονοματικό μου αντίθετο, αυτός που δεν σταματά, όπως το όνομα προφέρει, αλλά κινείται συνεχώς στο ms dos και στα windows.

Και ήλθαν πολλοί, και καλεσμένοι και ακάλεστοι, και έρχονται  συνέχεια ...έτσι που θα γίνουμε  όλοι αστέρια, να φτιάξουμε τον δικό μας γαλαξία.

Να μην ξεχάσω τον boss, πάνω-πάνω,  τράβα ψηλά, και δυνατά.

Και έγινε σε μια νύχτα, η ένωση του ουρανού και της θάλασσας η μαντι-νάδα στην ζωή μας, μια παμπάλαια ψυχή που έψαχνε τις άλλες, η έκφραση του έρωτα στην απόλυτη του μορφή…το τόξο που πάντα  τεντωμένο, σαϊτεύει ψυχές, με την δική μου «λαβωμένη».

Αλαφροΐσκιωτος, ονειρεμένος,  ο «dreamer» μας ταξιδεύει στην εθνική, τα μοναχικά βράδια.

Χίλια τραγούδια, δεν φτάνουν να γεμίσουν την χαϊδεμένη  μας 28, ψυχή γλυκεία συνοδοιπόρος στο ταξίδι μας της νύχτα.

Μια και μιλάμε για αριθμούς, το 12, δεν πρέπει να ξεχάσω, γιατί μετράει το χρόνο με τους μήνες και γυρνάει τις εποχές και τις σελίδες.

Κοντά στην φύση την αρκαδική, και η μουσική,το συναίσθημα,  η έκφραση χωρίς λόγια με νότες, ο «ανέμελος». 

Η «μελαγχολική θάλασσα» χτυπά αλύπητα τον βράχο, όμως με τρυφερότητα, με διάθεση ερωτική.

Η ευαίσθητη, γλυκεία «σοφία», η αρετή της νόησης, στην αγκαλιά του πύργου του λευκού, ανάσα του βαρδάρη.

Παραγωγός, ψυχή της βόλτας  ο «Νίκος», που θα τον λέω πεπρωμένο μια και δεν έχει άβαταρ, για να μπορώ να μιλάω για  το είναι του και όχι για αυτόν.

Ο «Αρις» το κλειδί  της πύλης του ονείρου, καλύτερος γείτονας δεν γίνεται, συνδετικό σεκιουριτυ της νύχτας και της μέρας.

Και ζήλεψε ο θεός, με την καλή την έννοια , και έστειλε την «siglitiki» να ενώσει να φωτίσει τα κενά και τα σκοτάδια..

Αυτοί, είστε εσείς για μένα, που φώτισα στον ενικό, και είναι  και οι άλλοι, οι πολλοί που ήλθαν, και που θα έλθουν, όλοι στην άκρη της ψυχής μου φωτεινά κεριά.

Όσους δεν είπα, νοιάζομαι το ίδιο, δεν είχα μόνο «avatar» για αυτούς για να μιλήσω.

Είμαστε όλοι ίδιοι όπως ξέρετε καλύτερα από μένα…από το «Avatar» μας ο καθένας ξεχωρίζει.

O ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ σας …εδώθε και εκείθε…

Όνειρα

Τα όνειρα είναι μια μαγεία το ξέρουμε όλοι.

Αυθαίρετα και με το ένστικτο οδηγό, μπορούμε ηχητικά να δώσουμε μια ερμηνεία στην ομηρική λέξη «ΟΝΑΡ».

ΟΝ ΑΙR….ίσως να είναι η νοηματική εξέλιξη της ομηρικής λέξης.

Στον αέρα λοιπόν…το όνειρο είναι ταξίδι στον αέρα.. ίσως και στον αιθέρα.

Υπάρχουν πολλές κατηγορίες ονείρων, τα όνειρα όταν είμαστε ξύπνιοι ..τα οράματα, και τα όνειρα όταν κοιμόμαστε.

Οράματα έχουν όλοι…αρκεί να κλείσουν, τα μάτια τα αυτιά, και να ανοίξουν την ψυχή τους.

Και όνειρα βλέπουν όλοι, όνειρα απλά, όνειρα προφητικά, όνειρα επιθυμίες, και όνειρα φιλοδοξίες.

Υπάρχουν όμως και τα όνειρα που τα νοιώθεις, το ανώτερο όνειρο που έχει χαριστεί στον άνθρωπο μέχρι τώρα.

Τυχεροί όσοι τα ζουν, και φυσικά τα νοιώθουν.

Είναι το όνειρο που είσαι διψασμένος και νοιώθεις τα στόμα ξερό.

Είναι το όνειρο που ζεις την αγάπη και ζεσταίνεσαι.

Είναι το όνειρο που, αγκαλιάζεις την ψυχούλα σου, και είναι γεμάτος ο κόρφος σου..

Αυτά είναι τα ανώτερα όνειρα, αυτά είναι η άλλη ζωή, αυτά είναι η εμπειρία, και ο προθάλαμος για τον άυλο κόσμο, τον κόσμο των ονείρων.

Η μήπως αυτός είναι ο πραγματικός και ο ουσιαστικός και η ζωή μας μια εικονική πραγματικότητα…

Για ονειρευτείτε!!!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

4/5/2012