Κεκλιμένη υπόσταση

Να μαστε πάλι εδώ μαζί στον Γολγοθά του νου μας να δακρύζουμε,

Και πότε πότε-πότε να σκουπίζει ο ένας του άλλου τα δάκρυά, σπάνιο και αυτό.

Λες και καλύτερα, μόνοι να τα στεγνώνουμε, κι αν είναι εγωισμός έχει καλώς, αν είναι αγάπη απόλυτη στο φώς του Ήλιου υποταγμένη έχει….άριστα.

Με μόνη συντροφιά μας το φεγγάρι, να έρχεται σαν το φάντασμα, μέσα στην νύχτα που καταδικαστήκαμε να ζούμε, χωρίς καμιά φωνή, λίγο πριν την τελική πτώση, χιλιάδες έτη φωτός μακριά από την προσδοκία.

Το μόνο που θυμάμαι τα….μάτια μου, καθώς κοιτάζω τα γραπτά μου που είναι χάλια, και τα ποιήματα μου τρισχειρότερα.

Τι κι αν αλήθεια, για διαμάντια πήγαινα, μα είπα λάθος, λέξεις μαγικές, και γέμισαν τα λόγια με σαράκι και σκουριά.

Μαγεύει τη σκηνή, στο θέατρο που ζούμε, ένας αλήτης, μια αλήτισα, που παίζει δήθεν πρόζα, μα ξέρουμε και οι δύο πως είναι ένα μονόπρακτο, πάντα το ίδιο ζωγραφισμένο με τα χρώματα που μεταξένια δένουν, τα διαμάντια στην σκουριά.

Δεν μένει χώρος σε μια αγκαλιά κενή, και η θάλασσα τόσο μεγάλη και πλατεία μοιάζει πως χάθηκε.

Κρύφτηκε μέσα σε ένα κέλυφος σκληρό που κόπηκε στα δύο, και μοιρασμένο είναι, μισό στη δύση και μισό ανατολή.

Κοπέλες με χρυσά μαλλιά κρατάνε την φωτιά της νοσταλγίας και βλέπω τώρα έξω απ το παράθυρο χαμογελώντας, πως το χρυσό μπορεί να γίνει χιόνι.

Η ανάσα μου βγαίνει λευκή, τα σύννεφα αγκαλιάζει, κι αν δεν υπήρχαν και τ΄ αστέρια, μπορούσε να πεθάνει, με τρόπο αυστηρό μιλώντας, καθώς ανακατεύονται με ασάφεια διαμάντια και σκουριά.

Και με τις λέξεις είμαι τραγικά κακός, και καλοσύνη μέσα μου γυρεύω, γιατί την χρειάζομαι, με βήμα κλονισμένο, γιατί μ αρέσουνε τα ακριβά, στην προσφορά διαμάντια και σκουριά, θα πάρω τα …….Διαμάντια.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

24/5/2012=16=7 επίπεδα, σώματα, ψυχές, ουρανοί. 

(μερικοί το λένε δευτέρα παρουσία)! (ο «ορισμός» του Θεού αποκλειστικά)

Αν επιχειρούσαμε να αλλάζαμε αυτες τις αντωνυμίες με ρήματα, στην θέση του εγώ, θα βάζαμε το «αρπάζω», και στην θέση του εμείς το «προσφέρω».

Έχουμε μακρύ δρόμο ακόμη, για να γίνει συνείδηση, πως όλοι είμαστε δεμένοι με την ιδία κλωστή…

Είμαστε το ένα τρίτο του συνόλου, που «αποδίδει», παθητικά αλλά συνειδητά μέχρι σήμερα, όσα οφείλει ο άνθρωπος να «αποδίδει»….

Η ουσία της ανάρτησης είναι πως….το ένα τρίτο αρχίζει σταδιακά, να ξεπερνά την παθητική του θέση, και να δραστηριοποιείται…

Με λόγια απλά….έχει αρχίσει ο «πόλεμος»…..

Αν το ένα τρίτο…δεν χαρίζει χρόνο, και προπάντων «ενέργεια» στα υπόλοιπα δύο τρίτα….θα χαθούν στην ανυπαρξία τους…και νομοτελειακά θα έλθουν οι μακαριές εποχές για την ανθρωπότητα… (μερικοί το λένε δευτέρα παρουσία)!

Ο «Ορισμός» του Θεού.

Θεός είναι Αυτός που θέτει!

Θεός είναι Αυτός που ορίζει, κανονίζει, αποφασίζει, νομοθετεί, θεσπίζει, κατατάσσει, κλπ

Θεός είναι αυτός που θέτει σπόρο, που θέτει ζωή.

Και όχι αυτός που Τρέχει (θέω), ούτε αυτός που φαίνεται (θεώμαι).

Από την ρίζα –θε- του ρήματος τίθημι, ετυμολογικά ορίζεται η λέξη Θεός.

Προστακτική Θες,

Υποτακτική Θω, ιωνικά θέω.

Ευκτική θείην

Θεός είναι η θέσις, και όχι η άρσις, είναι το θετικό και όχι το αρνητικό.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

24/8/2013=20=2 μόνο, ο θεός λείπει?

Ταγκό

Όλε του τάγκο ο ρυθμός, του πάθους η ικμάδα..

Στο μαυροκόκκινο ουρανό, ερωτική βαρκάδα

Όλε κιθάρα μαγική, σε ανταριασμένες νότες

Καμπυλοστόλιστο κορμί, πόθος, φιλί, ιππότες

Όλε γυναίκα όμορφη, λικνίσματα του αγέρα

Βλέμμα ψηλό περήφανο, ομόρφυνες την μέρα

Μια καστανιέτα με ρυθμό, ξεκίνησε το τέμπο.

Χαρά να φέρνει πάντοτε για σένα το φλαμέγκο.

Ου τι δανος

20/6/2013

Όνειρα λευκά

Στου δρόμου την θαμπάδα, βήματα κομμένα,

ακροβατούν σε κοραλλένια αμμουδιά, θλιμμένα,  

Την νιότη μας με μεταξένιο θυμιατό, ποδοπατάνε 

Κλέβουν κομμάτια μας, χωρίς να μας ρωτάνε

Δεν είναι ο δρόμος λύση, άμα δεν βαδίζεις

Κλαίει η νύχτα την ζωή, αν δεν κερδίζεις

Μπροστά μας τυλιγμένο άχλη το φεγγάρι,

Και πίσω, όσα κλείσαμε σ’ ένα στενό συρτάρι.

Να αρχίσει καλπασμό, η αύρα του βαρκάρη

Να ξεχειλίσει αίμα , μία φλέβα απ το φεγγάρι

Να γίνει ο χρόνος, λουλουδένιο περιβόλι

Να στάξει ο Ήλιος ξωτικά, στην άδεια πόλη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

18/7/2013=22=4