Κεκλιμένη υπόσταση

Να μαστε πάλι εδώ μαζί στον Γολγοθά του νου μας να δακρύζουμε,

Και πότε πότε-πότε να σκουπίζει ο ένας του άλλου τα δάκρυά, σπάνιο και αυτό.

Λες και καλύτερα, μόνοι να τα στεγνώνουμε, κι αν είναι εγωισμός έχει καλώς, αν είναι αγάπη απόλυτη στο φώς του Ήλιου υποταγμένη έχει….άριστα.

Με μόνη συντροφιά μας το φεγγάρι, να έρχεται σαν το φάντασμα, μέσα στην νύχτα που καταδικαστήκαμε να ζούμε, χωρίς καμιά φωνή, λίγο πριν την τελική πτώση, χιλιάδες έτη φωτός μακριά από την προσδοκία.

Το μόνο που θυμάμαι τα….μάτια μου, καθώς κοιτάζω τα γραπτά μου που είναι χάλια, και τα ποιήματα μου τρισχειρότερα.

Τι κι αν αλήθεια, για διαμάντια πήγαινα, μα είπα λάθος, λέξεις μαγικές, και γέμισαν τα λόγια με σαράκι και σκουριά.

Μαγεύει τη σκηνή, στο θέατρο που ζούμε, ένας αλήτης, μια αλήτισα, που παίζει δήθεν πρόζα, μα ξέρουμε και οι δύο πως είναι ένα μονόπρακτο, πάντα το ίδιο ζωγραφισμένο με τα χρώματα που μεταξένια δένουν, τα διαμάντια στην σκουριά.

Δεν μένει χώρος σε μια αγκαλιά κενή, και η θάλασσα τόσο μεγάλη και πλατεία μοιάζει πως χάθηκε.

Κρύφτηκε μέσα σε ένα κέλυφος σκληρό που κόπηκε στα δύο, και μοιρασμένο είναι, μισό στη δύση και μισό ανατολή.

Κοπέλες με χρυσά μαλλιά κρατάνε την φωτιά της νοσταλγίας και βλέπω τώρα έξω απ το παράθυρο χαμογελώντας, πως το χρυσό μπορεί να γίνει χιόνι.

Η ανάσα μου βγαίνει λευκή, τα σύννεφα αγκαλιάζει, κι αν δεν υπήρχαν και τ΄ αστέρια, μπορούσε να πεθάνει, με τρόπο αυστηρό μιλώντας, καθώς ανακατεύονται με ασάφεια διαμάντια και σκουριά.

Και με τις λέξεις είμαι τραγικά κακός, και καλοσύνη μέσα μου γυρεύω, γιατί την χρειάζομαι, με βήμα κλονισμένο, γιατί μ αρέσουνε τα ακριβά, στην προσφορά διαμάντια και σκουριά, θα πάρω τα …….Διαμάντια.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

24/5/2012=16=7 επίπεδα, σώματα, ψυχές, ουρανοί.