Ούτις εμοί γ΄όνομα….

Πήρες στην αγκαλιά σου την ελπίδα

Την στόλισες με σύννεφα καπνού

Φυλάς στον κόρφο σου την καταιγίδα

Ζέτα γαλάζιο πρωινό του ουρανού

Σκορπίστηκες σαν ψέμα στο λιμάνι

Βυθίστηκε η αλήθεια στο ρεφρέν

Νύχτα δεν έχει Ήλιο να ζεστάνει

Ντόρα  χλωμό φεγγάρι σε σατέν

Τις νύχτες εξορίζεις ψυχή σου

Μέσα σε φώτα κόκκινα ξερά

Σβήνουν κεριά οι ώρες στο κορμί σου

Τζένη, στολίστηκες πολύχρωμα φτερά

Ταξίδεψες σ΄ αρχαία μονοπάτια

Λερώθηκε ο χιτώνας σου με μωβ

Ποιος θα ενώσει όλα τα κομμάτια

Χρύσα χαθήκαμε, δακρύζει ο Ιώβ.

Ποιον θ΄ τυλίξει το βαρύ σου βλέμμα

Πως θα σκεπάσει, το φεγγάρι η ζωή

Αλλοίμονο δεν φτάνει, μόνο ένα ψέμα

Θέλει χιλιάδες, μέχρι νάρθει το πρωί.

Βουλιάζουμε σε γκρίζα λεωφόρο, εσύ φτηνός κομπάρσος, εγώ θεατής

Αγγίζω μοναχά την πρώτη πράξη, σ άχρηστο κούρσο, τιποτένιος πειρατής.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/12/2013=17=8

Τα δάκρυα της ψυχής

Έχει μια χίμαιρα  γιορτή, στου ποταμού την άκρη

Και της χορεύουν οι πηγές, της τραγουδούν αηδόνια

Μην συναντήσει αναποδιά, μην της κυλήσει δάκρυ

Να χει τον ήλιο οδηγό, όταν την κλείνουν χιόνια 

Οι νεραιδούλες του νερού, στολίζουν την νεφέλη

Και του βουνού τα ξωτικά, με πόθο της σφυρίζουν.

κλαίει και γίνεται βροχή με του έρωτα τα βέλη

βουβά τα μάτια τ’ ουρανού για χάρη της δακρύζουν

Οι Άγγελοι δοξολογούν, το σύμπαν προσκυνάει

Με προσευχές μελωδικές, με λάγνες ικεσίες

Ψυχή μου φύλαξε το φως, του Ήλιου που γυρνάει

Για να ανάψεις τη φωτιά, στο νου για τις θυσίες

Κορδόνι μου μεταξωτό, βελούδινο μου σώμα

Νέκταρ θεών τα χείλη σου, τα στήθη αμβροσία

δεν βρίσκει φως η ίριδα, δεν περισσεύει χρώμα

λευκό μένει το κάδρο σου, με διάφανη ουσία .

Φύλακες, εξαπτέρυγα, οντότητες και θρόνοι

Χαρίζουν μέρες στην γιορτή, στιγμές ελευθερίας

Τυλίγουν σε δροσόφυλλα τον χρόνο που τελειώνει

Ψυχές αιθέριες, διάφανες φώτα σβηστά πορείας.

 Ας μην στερέψει ο ποταμός, να ζήσει η νεφέλη

Να λούζονται τα ξωτικά, νεράιδες να χορεύουν

Και όταν έρχεται άνοιξη, θα τραγουδούν αγγέλοι

στου Ήλιου τα γυρίσματα, ψυχές που ταξιδεύουν.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

13/11/2013=12=3  
αφιερωμένο στο πουλάκι μου, την Μαρία Νεφέλη!

Άνευ ακανθών…

Κι όπως βαδίζεις στα σκληρά τα μονοπάτια, ναχεις το μετωπο ψηλά

Τον ηλιο στης κορφής τα σκαλοπάτια, θαναι παντα το αίμα που κυλά

Στου λιμενιου τις κοφτερες ξερολιθιές, την θάλασσα που σκίζουν

Θαναι αυτός, του ταλεταν σπαθιες, όταν τα  νεφη της σιωπής γυρίζουν.

Κι όταν, μετα από μαχες και πολέμους κουραστεις, δαφνοσταφανωμενη

Γυρε στην ομορφη κοιλάδα, πεσε να ονειρευτείς, με την ζωή λουσμενη

Στα γαργαρα νερα του ποταμού, με αρωματα, αγιες πνοές λεμονανθών

Αγελλου ανασα, βλέμμα ουρανού, σελίδα  ολοδική σου, «ανευ ακανθων»

Θα χει τελειωσει η ωρα του χιονιου, μια ανοιξη αγκαλία… ψυχή μου.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/11/2013=18=9  τελειος αριθμός

C’ est la vie

Ήμουν  κουρασμένος, στων λουλουδιών τα πέταλα να τριγυρνάω,

Ήμουν  κουρασμένος, στα δυο σου μάτια, χάραμα να ξαγρυπνάω

Ήμουν  κουρασμένος, τότε που στέρεψε της βρύσης το θολό νερό

Ήμουν  κουρασμένος, την νύχτα σαν δεν άναψα το φως για να σε βρω

Ήμουν  κουρασμένος, στου άνεμου τη λύσσα να πονώ και να θυμώνω

Ήμουν  κουρασμένος, και της βροχής την κάθε λύπη να στεγνώνω.

Ήμουν  κουρασμένος, που έσβηνε η θλίψη το φεγγάρι από συνήθεια

Ήμουν  κουρασμένος, που έσταζε το αίμα για να γράψει την αλήθεια.

Ήμουν  κουρασμένος, τόσα που έβαφαν του νου μου το τελάρο με μαβί

Σε ένα παρόν, ελπίδες, όνειρα, το μέλλον άγνωστο ψελλίζει c’ est la vie. 

 

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

18/11/2013=17=8