Άνευ ακανθών…

Κι όπως βαδίζεις στα σκληρά τα μονοπάτια, ναχεις το μετωπο ψηλά

Τον ηλιο στης κορφής τα σκαλοπάτια, θαναι παντα το αίμα που κυλά

Στου λιμενιου τις κοφτερες ξερολιθιές, την θάλασσα που σκίζουν

Θαναι αυτός, του ταλεταν σπαθιες, όταν τα  νεφη της σιωπής γυρίζουν.

Κι όταν, μετα από μαχες και πολέμους κουραστεις, δαφνοσταφανωμενη

Γυρε στην ομορφη κοιλάδα, πεσε να ονειρευτείς, με την ζωή λουσμενη

Στα γαργαρα νερα του ποταμού, με αρωματα, αγιες πνοές λεμονανθών

Αγελλου ανασα, βλέμμα ουρανού, σελίδα  ολοδική σου, «ανευ ακανθων»

Θα χει τελειωσει η ωρα του χιονιου, μια ανοιξη αγκαλία… ψυχή μου.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/11/2013=18=9  τελειος αριθμός