Θεός εις, η βροτός τις.

Τα θέλω μου σκοτώνω στην πορεία  

Με τρόπους ακαθόριστους αισχρούς

Σε τόπους μακρινούς μόνιμη εξορία     

Δρόμους να μην θυμούνται η εχθρούς

Στον κόρφο μου θηλάζουν αντί γάλα

Πικρής χολής, εκχύλισμα θανατικό   

Ποτέ δεν πρέπει να γεννούν μεγάλα

Είναι επικίνδυνα,  μείγμα  εκρηκτικό

Κι αν κάθε δήμιος θα σπέρνει δόντια

Τους δράκους θα θερίζω στα τυφλά

Ας  γίνουνε τα θέλω μου γερόντια

θα πάψουν να φυτρώνουν τα διπλά

Μια Μήδεια, που πνίγει τα παιδιά της

Και φεύγοντας ζητά να λυτρωθεί

Μια μοίρα που χαϊδεύει τ’ αχαμνά της

Γρυλίζοντας  «να πάει να γαμηθεί»

Δεν έχεις δόρυ, θώρακα, κι ασπίδα

κάμπο να πολεμήσεις, ούτε χάρη

έκαψε νύχτα ο Αιήτης την Κολχίδα

και πούλησε το δέρας, σαν τομάρι.

Υπάρχει όμως ένας φάρος, μέσα σε κάθε σκοτεινή νύχτα!
Αυτός που διατηρεί το φως μέχρι την Ανατολή!
Κάποια στιγμή, το φως γίνεται σπίθα, φωτιά, πυρκαγιά,
καψαλίζει το δέρμα της υποκρισίας,
μαυρίζει τα χρυσόμαλλα είδωλα της εξουσίας ,
λαμπαδιάζει τις αγορασμένες δάφνες των δυναστών,
ζεσταίνει την Λάα*  ύπαρξη Μας,                (*φωτεινή, ουράνια, πέτρινη)
πυρακτώνει την Χάα** ψυχή Μας,               (**θεϊκή)
καίει την νύχτα, και ανασταίνει τα θέλω Μας!
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/4/2014=18=9

Ζωή δωρεάν..

Κράτα ψυχή το σώμα μου, κράτα το μην δειλιάσει

Τις ώρες που τα κύτταρα, για λίγο αλλάζουν ρότα

Στρώσε λιβάδια ολάνθιστα, εκεί που θα περάσει

Τα μονοπάτια του μυαλού, πλημμύρισε με φώτα.

Κράτα  ψυχή το θυμικό, στην τρυφερή σου αγκάλη

Τις ώρες που ένα τρέμουλο, χορεύει με τον τρόμο

Κάνε τα χέρια σου αγκαλιά, και πάρε μου την ζάλη

Να γύρω να ξεκουραστώ, να κρατηθώ στον δρόμο.

Κράτα ψυχή τον έρωτα, στην καρπερή σου μήτρα

Τις ώρες που βυσσοδομούν, διάβολοι και τελώνια

Να είσαι θάλασσα γλυκιά, ούτε να δώσεις λύτρα

Του αγγέλου σου γλυκό φιλί, θα σε στολίζει αιώνια.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/4/2014=19=10=1

Μία αόριστη στιγμή...

Σε μέρες θεοσκότεινες, του ζόφου θυγατέρες,

Τότε που ήλιος ντύνεται τα ρούχα της ομίχλης,

Σε νεροπότηρο γυαλί την θάλασσα μαζεύω. 

Της βάζω στεριανή ψυχή, και της φυτεύω δέντρο.

Ψάχνουν οι ρίζες την στεριά, και τα κλωνάρια ήλιο.

Και εγώ με την ψυχούλα μου σε βάρκα ταξιδεύω.

Γυρεύω χώμα καθαρό, και γάργαρο νεράκι.

Πηλός να γίνουν και τα δυο, να ξαναφτιάξουν πλάση!

Σε νύχτες φεγγαρόφωτες, των αστεριών μανάδες,

Τότε που σκοτεινιάζει η Γή, και κρύβονται τα λάθη,

στης νυχτερίδας τα φτερά, γερνάω καβαλάρης

Βλέπω με ήχους της σιωπής, ακούω σαν μ αγγίζουν

μυρίζω με την μνήμη μου, και πίνω χωρίς γεύση.

Νεκρώνω τις αισθήσεις μου, σε πέντε γκρίζους τάφους.

Κρατώ μόνο την έκτη μου, που τα χωράει όλα,

βλέπει, ακούει, και πονά, μυρίζει και αγγίζει,

νοιώθει την γεύση του μυαλού, την νύχτα και θεριεύει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

7/4/2014=18=9

Κουρελιασμένη ψυχή

Κουρέλι είμαι και γίνομαι καθημερινά με το πέρασμα δευτερολέπτων

Σε αυτή την περίπτωση παίρνω μια στάση "βολική"

... αυτή ενός εμβρύου που με βρίσκει κάθε ξημέρωμα με σώμα έρμαιο...
...σε κάθε θλιμμένο νοτιά
με ένα σώμα άμαθο σε χάδια
που ματώνει στην κάθε πνοή της νέας μου ανάσας...
...με τα μάτια μου που πονάνε να γυρνούν πέρα δώθε τόσο ανήσυχα να ψάχνουν μέσα στα μαύρα μονοπάτια της ψυχής μου αν τυχόν και έμεινε κάτι ανέγγιχτο από πόνο, και από ανθρωπιά... κάτι που να γυαλίζει τόσο όμορφα να μπορέσω επιτέλους να πιεστώ για "σιγουριά"...
...με μια ψυχή τρεμάμενη τρομαγμένη και ένα σώμα σακατεμένο...
...αφού η ακεραιότητα του σώματος μου σκορπίστηκε σε έναν θλιμμένο νοτιά...
...αλλά όχι της ψυχής μου...
...κουλουριασμένη σαν άλλο έμβρυο που αποζητά την ασφάλεια και την γαλήνη στην μήτρα της μάνας του... 

εκεί που δεν μπορεί να παγώσει την ψυχή του, κανένας νοτιάς.....

εκεί που νιώθεις την ανθρωπιά και δεν πονάς!!!

Μαρία-Νεφέλη