Άχρωμοι αιώνες

Αυτές οι μέρες που γεννούν
τις νύχτες που ουρλιάζουν.
Ψόφια  αγρίμια κυβερνούν
μαύρα κοράκια κράζουν. 

Πνοή δροσιά και αίμα μου

Με τι να σε χορτάσω.

Είναι θόλο το βλέμμα μου

πεθαίνω πριν γεράσω.

Του γυρισμού το άδικο

στενόμακρο σοκάκι,

με βάφτισε κατάδικο

με μύρωσε φαρμάκι.

Τόσους αιώνες άνοια

στο τίποτα χυμένος,

σε σκοτεινή παράνοια

απάνθρωπα  δεμένος.

Πιάνο γαλάζιο αλμυρό

ξανθή νότα στα χείλη.

Ανέμισε το μπολερό

δώσε ρυθμό στην υλη.

Φέρε κοχύλια πορφυρά

Κάνε τα φύκια στρώμα.

Αρχόντισσα μου και κυρά

          να βρει η ψυχή μου σώμα.

Να γίνω άμμος καυτερή

φρέσκια λιωμένη λάβα.

Στα κύματα γερό σκαρί

λουλούδι στη λιακάδα.

Άμα η ομίχλη διαλυθεί

όταν η πόρτα κλείσει,

ο ένας κόσμος θα χαθεί

κι ο άλλος θα κερδίσει

Φώτα του χάους ωσαννά

την νύχτα θέλουν μέρα.

Άγγελοι κόβουν φωτεινά

του σκοταδιού την λέρα.

Αχνοσκιές ασύλληπτες

Πολεμιστές του Άδη.

Μαζί με σας,  με φοίνικες

νίκες θα φέρνω βράδυ.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/5/2014=20=2

Εσύ που λες, εγώ που ακούω

Αν έγραφα σας αγαπώ θα ήταν ψέμα, δεν είναι κούτσουρο ξερό η αγάπη.

Λέω να γράψω πως μου αρέσετε, αλλά διστάζω…

φοβάμαι μήπως με σκοινί σας δέσω σε ένα κούτσουρο,

 που μένει σταθερά στην Γή μπηγμένο, με δίχως ρίζες και ελπίδα να βλαστήσει.

Έτσι γιατί κάποιος το θέλησε, βάρκα εσείς, κι αυτός δεσμώτης.

Γράφω σας σέβομαι κι είναι αυτό μια μόνο αλήθεια….

Γάργαρη όπως το νερό, διάφανη σαν σταγόνα, αλλιώτικη κάθε στιγμή, τόσες μορφές να παίρνει, όσες μετρά του καθενός η χάρη, και δεν μετρά ποσοτικά, μα σαν καθρέφτης.

Γράφω σας νοιώθω και μιλώ, σαν «λάλον ύδωρ», που καθρεφτίζει την μορφή του καθενός, μια ουρανός μια σύννεφο μια ήλιος.

Και όταν θα έλθει η νύχτα και ο καθρέφτης χάνεται, μένει η εικόνα στην ψυχή.

Και εκείνη που μπορεί και θέλει, φτιάχνει καλούδια και μοιράζει στο καθένα.

Άλλος ζητά μια σκέψη, άλλος μια προσευχή, κι άλλος τα αισθήματα του να ανοίξει.

Πάντα αεικίνητη η ψυχή, σαν πεταλούδα απαλά που κάνει κύκλους,

 από λουλούδι σε λουλούδι κάτι έχει να μοιράσει.

Όσοι το ξέρουν πάνω σε βουνά απάτητα και ολόλευκα απ τα χιόνια τον ουρανό αγγίζουν.

Αλλά και εκείνοι που δεν ξέρουν, θέλουν δεν θέλουνε την μοιρασιά δεν εμποδίζουν.

Αόρατο το νήμα που ενώνει τις ψυχές μας, κι όμως το  κόβουμε….

 μα ευτυχώς οι άγγελοι το ενώνουν, μέχρι εμείς να μάθουμε τον τρόπο!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

29/4/2014=18=9

Μια παράξενη αγάπη.

Μια θάλασσα η μέρα μας, κι η νύχτα το λιμάνι

Σε αετίσιο πέταγμα ένα μας βλέμμα φτάνει.

Καλπάζει η φαντασία μας, άτια τα όνειρα μας

Στις αμμουδιές μας σύννεφα, αέρας η χαρά μας.

Πέπλα του ουρανού σκιές, δειλό γαλάζιο χρώμα

Η προσευχή στα μάτια μας, αγγίζει άλλο σώμα.

Τόσα κοπάδια πέρασαν και χάθηκαν στην σκόνη

Σφίγγει τα δόντια η αγκαλιά, που βασιλεύει μόνη.

Θαλασσοπούλια που πετούν, με κόκκινη πυξίδα

Τα θέλω μας μια χίμαιρα, τα πρέπει μας πλεξίδα.

Γόνατα που ματώσανε, ματιά υγρή που ανθίζει

Ψηλά σε βράχο ορίζοντα, εικόνες ζωγραφίζει.

Μια στάλα μόνη βρόχινη, σκορπάει στην παλάμη

Άγραφη σφαίρα μοναχή,  δεμένη στην θαλάμη.

Τόξο κορμί το σήμερα, το αύριο μοιάζει βέλος

Διαγράφει κάθετη τροχιά  πορεία προς το τέλος.

Όμορφα σιωπηλά νερά, που καταργούν το βάρος

Αντανακλούν τον ουρανό, μια αγκαλιά και θάρρος.

Χορός αλαφροΐσκιωτος, μοναδικός με εκείνη

Που πεταλούδα γίνεται και νούφαρο στην λίμνη.

Έρωτα, θάνατε, θεέ, στα ήμερα νερά σου

κυλά με βάρκα η ομορφιά και κρύβει την σκιά σου.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

28/4/2014=21=3

Ξανθό ρόδο

Ρόδο του Ρόδου μου άβατο

Χιτώνα από πορφύρα

Σε πέλαγο τρισδιάστατο

Δύσκολο δρόμο πήρα.

Είναι το σώμα σου νερό

Και το σκαρί μου πέτρα

Κύματα σέρνουν το χορό

Και χάνομαι στα μέτρα.

Όταν ξανθαίνει ο αφρός

Στο γαλανό να δένει

Θα υποκύψει ο εχθρός

στης Σπάρτης την Ελένη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

27/4/2014=20=2