Άχρωμοι αιώνες

Αυτές οι μέρες που γεννούν
τις νύχτες που ουρλιάζουν.
Ψόφια  αγρίμια κυβερνούν
μαύρα κοράκια κράζουν. 

Πνοή δροσιά και αίμα μου

Με τι να σε χορτάσω.

Είναι θόλο το βλέμμα μου

πεθαίνω πριν γεράσω.

Του γυρισμού το άδικο

στενόμακρο σοκάκι,

με βάφτισε κατάδικο

με μύρωσε φαρμάκι.

Τόσους αιώνες άνοια

στο τίποτα χυμένος,

σε σκοτεινή παράνοια

απάνθρωπα  δεμένος.

Πιάνο γαλάζιο αλμυρό

ξανθή νότα στα χείλη.

Ανέμισε το μπολερό

δώσε ρυθμό στην υλη.

Φέρε κοχύλια πορφυρά

Κάνε τα φύκια στρώμα.

Αρχόντισσα μου και κυρά

          να βρει η ψυχή μου σώμα.

Να γίνω άμμος καυτερή

φρέσκια λιωμένη λάβα.

Στα κύματα γερό σκαρί

λουλούδι στη λιακάδα.

Άμα η ομίχλη διαλυθεί

όταν η πόρτα κλείσει,

ο ένας κόσμος θα χαθεί

κι ο άλλος θα κερδίσει

Φώτα του χάους ωσαννά

την νύχτα θέλουν μέρα.

Άγγελοι κόβουν φωτεινά

του σκοταδιού την λέρα.

Αχνοσκιές ασύλληπτες

Πολεμιστές του Άδη.

Μαζί με σας,  με φοίνικες

νίκες θα φέρνω βράδυ.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/5/2014=20=2