Λουλούδι της πέτρας

Αρρυθμία της πέτρας, σπέρμα ίδιας φαρέτρας,

ανοιγμένη διαθήκη, βέλος δίχως αιχμή.

Αμφιβάλλω ακόμη, για την πρώτη σου ρώμη,

η ταυτότητα  γράφει άλφα ταυ «παρακμή».

Ποιος γυρεύει το τώρα, σε ανύπαρκτη ώρα.

Πριν αρχίσει ξεχνιέται, δεν αφήνει καιρό.

Λησμονιά σ ότι γράφω, ξερά χόρτα σε τάφο.

Λογική που γλυστράει, σε ονείρου χορό.

Σαν λουλούδι κρυμμένο, σε γκρεμό φυτρωμένο,

ξεχασμένη  αγάπη, ραβασάκι του χτές.

Τρέχει ο Ήλιος την μέρα, παίζει ο λίβας φλογέρα,

σαγηνεύει το μέλλον, με πνοές τεχνητές

Ιχνηλάτης σε μέρη, που κανένας δεν ξέρει,

με καρδιά δίχως σώμα, μοναχά ο παλμός.

Σκαρφαλώνει στην πέτρα, αψηφάει τα μέτρα,

το λουλούδι αγγίζει, ξεχειλίζει ο λυγμός.

Στην αρχή έχει πάθος, επιφάνεια και βάθος,

κρύβει ο έρωτας μάγια, και ο πόθος ζωή.

Ποιητές του διαβόλου, κλέβουν μέρος του όλου,

τον γκρεμό μας ψηλώνουν, και ξανά στην αρχή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

23/6/2014=18=9

Ανεξικακία

Μια λέξη αρπαγμένη, ζωή μετρημένη
Με νύχια βελόνες, και ράμφος καρφί
Μια έρπις ζωστήρα, φωτό σημαντήρα
Ωχρά  σπειροχαίτη, θανάτου μορφή 

Στο μέλλον γυρίζει, μια λέξη ζαλίζει

Χωρίς ένα βάρος, χωρίς τελειωμό

Του κόσμου αλάνι, τυχαίο χαρμάνι

Καπνίζει και πίνει να βρει λυτρωμό.

Μια άγνωστη λέξη, που όταν θα φέξει

Θ΄ ανάψει την μέρα, θα πάρει μπροστά

Μαντεία Πυθίες, χρησμοί με νοθείες

Δεν βρήκαν ακόμη τη λέξη σωστά.

Αυτός που δεν λέει, γελάει και κλαίει

Την λέξη γνωρίζει, τη γράφει παντού

Αλίμονο όμως, ο άγραφος νόμος

Την σβήνει αμέσως, ελέω θεού.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

20/6/2014=15=6

Ροδανθές

Αιώνιο ρόδο «Ειρήσθω εν παρόδω»

Αλλάζει τον τρόπο το μέλλον δηλοί.

Ακάπνιστο όπλο, διεγείρει τον όχλο

Σκοτώνει σιωπώντας, δεν έχει αυλή.

Στο χρώμα ωραίο, δεσπόζει μοιραίο

Το πνεύμα του αξίζει, ελληνογενές

Με χρώμα ιώδες, λιτό και πορώδες

Χωράει τα πάντα, γεννά προσμονές.

Καλεί εκκλησία, δεν κάνει ικεσία

χωράει αιώνες, σκεπάζει τη γη

Ουδένα διατάζει, χαϊδεύει η σφάζει

Για τούτο το νήμα, δεν έχει φραγή

Δεν ζει μα βιώνει, ακτίνες απλώνει

Το τρίτο του μάτι, γελά το μυαλό

Αόρατη θέα, σαν φώς Προμηθέα

Φωτίζει το σώμα, ζωή στον πηλό

Μοιραίες εικόνες, ζωή με κανόνες

Αλήθεια χαράζει, σε πέτρινο χθες

Σε μήτρα αρχαία, καθόλου τυχαία

Με άδηλο σπέρμα, γεννά ροδανθές.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/6/2014=23=5

Διὰ τοῦτο ἐκ προσώπου αὐτοῦ ἀπεστάλη ἀστράγαλος χειρὸς καὶ τὴν γραφὴν ταύτην ἐνέταξε...... καὶ αὕτη ἡ γραφὴ ἐντεταγμένη: Mανή, Θεκέλ, Φάρες.

Πέτρα του Ήλιου ακόνισμα, της θάλασσας μαχαίρι,

σαν διάφανο εικόνισμα, λευκή σαν περιστέρι.

Πέτρα που γέννησες θεούς, που στόλισες ανθρώπους

Κράτα μακριά την άβυσσο, από τους θείους τόπους.

Όπου γεννιέται πορφυρό, κι όπως ζητά η μοίρα

Κρατά η Γή ένα σταυρό, στάζουν τα χείλη αρμύρα

Μενεξεδιά και κόκκινα, τα μαρμαρένια αλώνια

Στήλη αλατιού ο θάνατος, τα έσχατα μας χρόνια.

Κάποιο αστέρι σ έκρυψε, και θάμπωσε το φως μου
κι όμως με μάτια σφαλιστά, λικνίζεσαι εμπρός μου.

Κάποια ουράνια μουσική, σε σκόρπισε στο χώμα

Μα η εφτάχορδη Ίριδα σε διάλεξε για χρώμα

Μόνο ψηλά, σαν αετός, τα χαμηλά να βλέπει

Μόνο βαθιά ανάμνηση, τα θεϊκά σου πρέπει…

Μα είσαι, απ τα κόκαλα δεμένη, στο λυκόφως

Μα είμαι μόνο θεατής, που πέτρωσε ο ζόφος

Σε τόπους που θερίστηκαν και σε ξερά λιβάδια

στα σύρματα, που δέσανε τις μέρες και τα βράδια

αδιάφορος κι αμέτοχος στο αίμα των πληγών σου

σκύλα ταΐζεις το κακό, με σάρκες των παιδιών σου

Μ΄ένα καφέ για σύντροφο, το δάκρυ μου θ ανάψω   

Και του τσιγάρου τον καπνό, θυμίαμα θα κάψω.

Μου φτάνει ένα τριαντάφυλλο, για τα μοιραία λάθη

χαίρομαι το λουλούδι του, και αγαπώ το αγκάθι.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/6/2014=23=5