Μοναξιά

Όσοι έχουν σφυρηλατήσει ουρανούς

Έχουν τον ήλιο, βασιλιά.

Κι απ τα μικρά τα ψίχουλα ταΐζουν τις ψυχές..

Κι από το γάλα, τρέφουν το δικό τους γαλαξία..

Κι από τους σπόρους, μνήμη σπέρνουν..

Φτερό του κύκνου, άντεξε την ομορφιά την τόση, και μην πεθάνεις!

Όσοι προβιά δοκίμασαν αλλήθωρα στενεύουν στο δρομάκι

Δεν έχουν μάτια, ούτε διαδρομή

Κι από τις σάρκες τους, ταΐζουν το θηρίο

Και από το θέλω τους, ποτάμι το αίμα για το τίποτα

Και απ’ την σπορά τους, μούχλα και σαπρόφυτα

Ουρά φιδιού μαλάκωσε με το μαστίγιο , και μην προ δώσεις!

Όλοι γνωρίζουν το όνομα,

Όλοι την δύναμη την ξέρουν,

Την θεία μηχανή όλοι γυρεύουν,

Οι πύλες άνοιξαν, για όσους, για πολλούς για όλους…

Μα μόνο τότε….

Τότε που η μοναξιά θα βρει αξία, χωρίς να νοιάζεται, χωρίς να προσπερνά

Τότε….

Μόνος δεν  θα είναι ο μοναχός, το ξέρει δεν το ξέρει..
Τώρα ζευγάρι γίνεται για να χαρεί η φύση…

Για να πληρώσει το ρηθέν, θεός μήτε θηρίο…

Όμως ούτε και άνθρωπος, δεν είναι και το ξέρει…
Όλοι με νήματα λογιών, στο αφύσικο δεμένοι...

Με συναντήσεις πιθανές κάθε φορά στο μέσον...

Αιώνια αναζήτηση, στείρα φιλοσοφία…

Σ΄ ένα ταξίδι θάλασσες!

Σ΄ ένα σταθμό, ανάσες!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

25/6/2014=20=2

Λουλούδι της πέτρας

Αρρυθμία της πέτρας, σπέρμα ίδιας φαρέτρας,

ανοιγμένη διαθήκη, βέλος δίχως αιχμή.

Αμφιβάλλω ακόμη, για την πρώτη σου ρώμη,

η ταυτότητα  γράφει άλφα ταυ «παρακμή».

Ποιος γυρεύει το τώρα, σε ανύπαρκτη ώρα.

Πριν αρχίσει ξεχνιέται, δεν αφήνει καιρό.

Λησμονιά σ ότι γράφω, ξερά χόρτα σε τάφο.

Λογική που γλυστράει, σε ονείρου χορό.

Σαν λουλούδι κρυμμένο, σε γκρεμό φυτρωμένο,

ξεχασμένη  αγάπη, ραβασάκι του χτές.

Τρέχει ο Ήλιος την μέρα, παίζει ο λίβας φλογέρα,

σαγηνεύει το μέλλον, με πνοές τεχνητές

Ιχνηλάτης σε μέρη, που κανένας δεν ξέρει,

με καρδιά δίχως σώμα, μοναχά ο παλμός.

Σκαρφαλώνει στην πέτρα, αψηφάει τα μέτρα,

το λουλούδι αγγίζει, ξεχειλίζει ο λυγμός.

Στην αρχή έχει πάθος, επιφάνεια και βάθος,

κρύβει ο έρωτας μάγια, και ο πόθος ζωή.

Ποιητές του διαβόλου, κλέβουν μέρος του όλου,

τον γκρεμό μας ψηλώνουν, και ξανά στην αρχή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

23/6/2014=18=9

Ανεξικακία

Μια λέξη αρπαγμένη, ζωή μετρημένη
Με νύχια βελόνες, και ράμφος καρφί
Μια έρπις ζωστήρα, φωτό σημαντήρα
Ωχρά  σπειροχαίτη, θανάτου μορφή 

Στο μέλλον γυρίζει, μια λέξη ζαλίζει

Χωρίς ένα βάρος, χωρίς τελειωμό

Του κόσμου αλάνι, τυχαίο χαρμάνι

Καπνίζει και πίνει να βρει λυτρωμό.

Μια άγνωστη λέξη, που όταν θα φέξει

Θ΄ ανάψει την μέρα, θα πάρει μπροστά

Μαντεία Πυθίες, χρησμοί με νοθείες

Δεν βρήκαν ακόμη τη λέξη σωστά.

Αυτός που δεν λέει, γελάει και κλαίει

Την λέξη γνωρίζει, τη γράφει παντού

Αλίμονο όμως, ο άγραφος νόμος

Την σβήνει αμέσως, ελέω θεού.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

20/6/2014=15=6

Ροδανθές

Αιώνιο ρόδο «Ειρήσθω εν παρόδω»

Αλλάζει τον τρόπο το μέλλον δηλοί.

Ακάπνιστο όπλο, διεγείρει τον όχλο

Σκοτώνει σιωπώντας, δεν έχει αυλή.

Στο χρώμα ωραίο, δεσπόζει μοιραίο

Το πνεύμα του αξίζει, ελληνογενές

Με χρώμα ιώδες, λιτό και πορώδες

Χωράει τα πάντα, γεννά προσμονές.

Καλεί εκκλησία, δεν κάνει ικεσία

χωράει αιώνες, σκεπάζει τη γη

Ουδένα διατάζει, χαϊδεύει η σφάζει

Για τούτο το νήμα, δεν έχει φραγή

Δεν ζει μα βιώνει, ακτίνες απλώνει

Το τρίτο του μάτι, γελά το μυαλό

Αόρατη θέα, σαν φώς Προμηθέα

Φωτίζει το σώμα, ζωή στον πηλό

Μοιραίες εικόνες, ζωή με κανόνες

Αλήθεια χαράζει, σε πέτρινο χθες

Σε μήτρα αρχαία, καθόλου τυχαία

Με άδηλο σπέρμα, γεννά ροδανθές.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/6/2014=23=5