Άτιτλο

Έχει ξεκινήσει μια ύπουλη και αδιόρατη προπαγάνδα, που δυστυχώς αναπαραγάγετε ασυνείδητα από όλους μας…

«Εκπαιδεύτηκα να χαίρομαι τη προσμονή απλών καθημερινών πραγμάτων.

Δεν φαντάζεσαι πόσο σημαντικό είναι αυτό.

Πόσο γαληνεύει την ψυχή.»

Αλκυόνη Παπαδάκη.

Η συμπαθέστατη λογοτέχνης, γράφει σωστά.

Πόσοι όμως στέκονται στο «Εκπαιδεύτηκα»..

Αυτό είναι η ουσία, το πρώτιστο, «Μας εκπαίδευσαν» θα ερμήνευα..

Ποιους συμφέρει να χαιρόμαστε τα μικρά τα καθημερινά…

Γιατί ξεχάσαμε ότι άνθρωπος είναι ο Άνω θρώσκων, σύμφωνα με την ετυμολογία της λέξεως.

Καθημερινά ο ένας παροτρύνει τον άλλο, να ζήσουμε στιγμές, και ότι η ζωή, η ευτυχία είναι στιγμές…

Η ζωή είναι μια τούρτα, και οι στιγμές είναι τα κερασάκια φίλοι μου…

Η ζωή είναι ένα αγγούρι και οι στιγμές είναι τα ζόρια που έχει…

Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος…

Σίγουρα όμως δεν είναι στιγμές….

Και σιγουρότατα για να εξελιχθούμε δεν πρέπει να αρκούμεθα στα μικρά και τα καθημερινά…  αυτά αν δεν ας κρατάνε στάσιμους μας πάνε πίσω.

Δεν εκπλήσσομαι με ότι συμβαίνει, όταν κοιτάει κάποιος χαμηλά, δεν βλέπει τον ουρανό και τον Ήλιο…

Όταν περπατά σκυφτός δεν ενεργοποιείται το ηλιακό πλέγμα…

Όταν χαίρεται με το «περιμένω» είναι σκλάβος…

Η ελπίδα δεν πεθαίνει τελευταία, πρέπει να πεθάνει πρώτη για να αλλάξει η σελίδα…

Τα κεφάλια μέσα λέει το σύστημα….

Και επιτρέπει να ζούμε στιγμές…

Θα επιτρέψει να φανταζόμαστε στιγμές…

Και μετά θα καταργήσει το διάλειμμα….

Βορά οι Βροτοί…. προς βρώσιν μόνο…

Όχι άνθρωποι, με την τάση του άνωθεν και της εξέλιξης…

Το ταξίδι μας είναι υπερούσιο, περιέχει τα πάντα, καλά και κακά, όμορφα και άσχημα, χαρά και λύπη, ευτυχία και πόνο, μικρά και μεγάλα, στιγμές και αιωνιότητα…

Το θαύμα της δημιουργίας, της γέννησης…

Περιέχει τον σπόρο της πρωτοβουλίας, της παρέμβασης στον «ρουν των γινομένων»

Γίναμε όχι μόνο κατ, εικόνα, υπέροχο αυτό…..

Αλλά και καθ’ ομοίωσιν, θεϊκό αυτό…

Κοιτάζω πίσω, μια σειρά από σβησμένα κεριά…. όχι τα σβησμένα κεριά του Καζαντζάκη…

όχι στα χρόνια που πέρασαν….

Τα σβησμένα κεριά της ακύρωσης του ανθρώπου…

Τα σβησμένα κεριά της τραβεστί ζωής…

Τα σβησμένα κεριά της Ανεξαρτησίας της Ελευθερίας της Δημοκρατίας της Αγάπης της… της …της.. της….  Της Ανθρώπινης υπόστασης!

Κοιτάζω και μπροστά, θαύμα…. Θαύμα τραγικό…. και εκεί  σβησμένα κεριά….

Όχι δεν έσβησαν……. δεν θα ανάψουν ποτέ….

Δεν είναι απαισιοδοξία, μην βιάζεσαι…. Είναι αλήθεια φυσικός νόμος…

Ανάλογα με την δράση, διαμορφώνεται και η αντίδραση…

Όταν βραχεί και το τελευταίο σπίρτο, δεν θα υπάρχει τρόπος για την αφή των κεριών…

Δεν θα υπάρχει τρόπος;

Όταν…… Τετέλεσται;

Η υγρασία προϋποθέτει βροχή, ίσως και καταιγίδα, με λίγους ή πολλούς κεραυνούς…

…και θα ανάψουν τα κεριά….

Ότι ορθώνεται εμπρός μου,
Είναι εμπόδιο και εχθρός μου
Κι αν γκρεμίζει το ναό μου
Θα χω κτίσει τον θεό μου!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/7/2014=17=8

Άπαρσις

Άνοιξα την ψυχή μου,

ξεκλειδώνοντας την πύλη του Άδη,

με τα βαρύγδουπα  μάνταλα, και τις θολές δοξασίες.

Περνοδιαβαίνοντας σε τόπους,

που τα τριαντάφυλλα πόναγαν στο χάδι του αγέρα,

και τα κομμένα  κυκλάμινα τον ήλιο ζητούσαν.

Διάβασα την ψυχή μου,

ανασαίνοντας με βράγχια το κύμα,

και τον αχό απ τον κόχυλα, να σπάει τα αυτιά  μου.

Αγκομαχώντας σε χρόνους πετρόχτιστους,

με κάστρα τους, άχρωμες νεκρές εξισώσεις,

με θέσεις που η άρση τους, φαντάζει ουτοπία.

Έμαθα την ψυχή μου αγρυπνώντας,

τις ώρες ανάμεσα σε μένα και κείνη,

με το λυκόφως λυχνάρι μας,

χωρίς νου και μάτια,

με λυκαυγές το τραγούδι μας σε νότες αλέγκρο.

Χαίρομαι την ψυχή μου ταξιδεύοντας,

σε δρόμους καθάριους,

με φάρο και σύντροφο του νότου το αστέρι!
Τον Άγγελό μου!!!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/7/2014=17=8 

Αρχή πριν την αρχή, τέλος μετά το τέλος.

Κατήφεια, μιζέρια δυστυχία, είναι αδρανείς οι μύες που προκαλούν την σύσπαση για να δημιουργηθεί το χαμόγελο..

Τα μάτια αναζητούν εναγωνίως τον τροφοδότη…

Αφού τον εγκλωβίσουν τον βομβαρδίζουν, με όλα τα αρνητικά που γεμίζουν την ύπαρξη τους, και μετά γυαλίζουν με ένα φώς, ίδιο με εκείνο του δείκτη της φορτισμένης μπαταρίας.

Ο τροφοδότης δεν χρειάζεται να ενεργήσει, όλα είναι αυτοματοποιημένα.

Αρκεί η αόρατη σύνδεση, και ο τροφοδότης αδειάζει, γεμίζοντας τον αποδέκτη.

Φυσικό η μεταφυσικό φαινόμενο, αλλά πραγματικό, η ενεργειακή μετάγγιση.

Περιληπτικά τα χαρακτηριστικά αυτά αποτελούν την  δομή των αρνητικών ανθρώπων, και είναι έμφυτα.
Χρειάζονται τούς θετικούς γιατί από αυτούς αντλούν ενέργεια  για να υπάρχουν αδειάζοντας τους. (ενεργειακά βαμπίρ)!
Άποψη μου, το νήμα που τους τροφοδοτεί με άνωθεν ενέργεια είναι πλέον κομμένο...
Τραγικές ψυχές, που πανικόβλητες, προσπαθούν μάταια να κρατηθούν...είναι όμως εξ ορισμού χαμένες.
Ο μόνος τρόπος να περάσουν στο άλλο στρατόπεδο, είναι με δική τους θέληση, και με έναν θετικό βοηθό...
Το μέσον όμως είναι μεγάλη θυσία, αδύνατη για αυτούς...
οπότε είναι καταδικασμένοι...
Ελάχιστες εξαιρέσεις, οι αιχμάλωτοι του αρνητικού πεδίου, βρίσκουν τον ηρωισμό και την αδελφή ψυχή, και περνούν την πύλη, προς την ελευθερία, θυσιάζουν όμως την κατάσταση που ονομάζουμε ζωή..
Αλλά και η συνεργός αδελφή ψυχή, που βοηθά στην μετάταξη, δέχεται μετά εκδικητικές επιθέσεις, ύπουλες και μεθοδικές, επειδή έκλεψε τον αιχμάλωτο.

Οι επιθέσεις ατονούν, και εξουδετερώνονται απλά, και εύκολα, μόνο και μόνο όταν συνειδητοποιήσει ο συνεργός ότι βάλλεται.

Τελικά άσο δύσκολο είναι για κάποιον να ανοίξει την πύλη του Ψυχονού, του ψυχοπνευματικού κόσμου, τόσο εύκολο είναι να κινηθεί εκεί, να τον διαχειριστεί, να πολεμήσει και να νικήσει.

Για αυτό και χιλιετηρίδες τώρα, κύριο μέλημα, είναι η απαξίωση του νου και της ψυχής, με εργαλείο την υλη και τα χαρακτηριστικά της.

Κι όμως η υλη δεν είναι καταραμένη, σε αρμονία με τον άυλο κόσμο, ο υλικός μετατρέπει και οδηγεί το σύμπαν, η ακόμα εκφράζει και τον θεό.

Ο χτιστός κόσμος, σε αρμονία με τον άχτιστο δημιουργό, ορίζει τον Ψυχονού.

Ο ψυχονούς με την σειρά του, σε αρμονία με το μη ων, ορίζει τον λόγο,

Ο λόγος στην συνέχεια, σε αρμονία με το παν, ορίζει το Χάος.

Οι ευεργετούντες δεν πράττουν σωστά, όσο κι αν ακούγεται σκληρό....
Απλό παράδειγμα: Η Μέθοδος κοινωνική αλληλεγγύη, δεν έχει σκοπό να ανακουφίσει, ο βαθύτερος της στόχος είναι να καταστείλει...

Το κακό δεν είναι εχθρός, είναι αντίπαλος, μηδέν καλόν αμιγές κακού.

Χωρίς την έλλειψη του καλού, θα υπήρχε μόνο αδράνεια..

Χωρίς την έλλειψη του φωτός θα υπήρχε μόνο ουδετερότητα.
Υπάρχει ανάγκη τραγική να κυριαρχήσει σε μεγάλο ποσοστό ο "διάβολος" για να υπερισχύσει η αξία και η δύναμη του "θεού"..
Επιβεβαιώνεται δυστυχώς μετά από κάθε πόλεμο....
Αν οι τροφοδότες κλείσουν τις πόρτες, το φαινόμενο της ενεργειακής μετάγγισης θα εξαλειφθεί σταδιακά.

Το αποτέλεσμα…

Ο υλικός κόσμος, θα αφομοιώνετε από τον πνευματικό,

Θα τελειώσουν όλα…

Όχι κατηγορηματικά, θα υπάρχουν νέοι πεπτωκότες του πνευματικού, που θα μετακυλίονται στον υλικό, σε μια ροή συνεχή..

Αν αυτό δεν συμβαίνει…. Δεν ισορροπεί το άπαν σύμπαν και μη σύμπαν.

Παραμένει άρρητο εκείνο που διέπει την πριν την αρχή του Χάους…. Ανυπαρξία.  

ΥΓ:  Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το διαπίστωσα ακόμα μια φορά όταν τελείωσα.

Το άθροισμα των αριθμών της ημερομηνίας που γράφηκε το παρόν είναι 7,

και το αντίστοιχο γράμμα το Η.

Γιορτή σήμερα του προφήτη Ηλία, του Ήλιου….

Αφιερωμένο λοιπόν στο ΦΩΣ.

Βιωματικές προσωπικές αναζητήσεις
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

20/7/2014=16=7

Εν τη γενέσει…

Με εργαλείο μου νυστέρι και βελόνα

σε επεμβάσεις αμφιβόλου ηθικής,

μύστες κερνάνε ίαμα τον κυκεώνα

που το τυλίγουν σε ξερόφυλλα συκής.

Η ζωφόρος οργιάζει και πυρώνει

χαμένο τάμα η θυσία για την πόλη

θύτης και θύμα, μαύρο άσπρο πιόνι

μια σκακιέρα ποτισμένη με φορμόλη.

Με μαδημένο της μητρός το εκμαγείο

και με ένα κράμα, απομίμηση κακή

μόσχος ασίτευτος γελάει το σφαγείο

στην εκατόμβη που ορίζει ένα βρακί.

Φτύνουν οι νύχτες άχρονη κουλτούρα

Φεύγουν οι μέρες και αφήνουν αδειανά

να κελαρύζουν, τα ρυάκια με θολούρα

άρδην βρωμίζουν πρωινά και δειλινά.

Σαν τις χαρά, λουλούδι που ωριμάζει,

συσπάσεις γέννας, η μαμή πληθυντικός

Και σαν τις λύπη, σπόρος που λουφάζει,

Κραυγές οδύνης, αποδέκτης ο Ενικός.

Η  ρώμη είναι του ενός αβάντα

Η δύναμη χρειάζεται πολλούς

Η ένωση δεσμεύει δυο πάντα

πηγή Ζωής, με θεϊκούς αυλούς.  

   

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/7/2014=24=6