Για κείνες που το ντύσιμο με
ψέμα, γίνεται χτίσιμο με αίμα…
Για κείνες που στο βάδισμα
μπλεγμένες…
ζητάνε σε φτερά αγγέλων
τυλιγμένες…
τον ουρανό συχνά να ερωτεύονται, οι
αλλοπαρμένες….
Για την δική μου που μοιράζεται…
στου λύκου το αστραφτερό το βλέμμα…
και του αητού το σκοτωμένο
πνεύμα…
έτσι που τίποτα δε μένει πια σε
μένα….
Λύκος το φως στο δρόμο της ψυχής,
καθρέφτης το ποτάμι στην νεράιδα…
Ο αητός, του ονείρου μαχητής, οράματα
που δένει στα καπούλια του καιάδα….
Θυμίαμα το νέκταρ του θεού, χωρίς
την δέσμευση του χρόνου του παρόντος…
Κερί μισοκαμένο και λιβάνι
καπνιστό, η αμβροσία κάθε εκλιπόντος…
Και το βιβλίο του ενός, λευκό μισογραμμένο,
ροή που πάγωσαν μηδέν βαθμοί…
Μα και των άλλων άγραφτα σχεδόν,
μονάχα σύμβολα ξερά τετράγωνοι αριθμοί.
Τρείς ιχνηλάτες δραγουμάνοι…
Στο βιβλίο του παρόντος ουτοπία, με ανύπαρκτο
σεργιάνι.
Ο ένας γράφει την ζωή του στο
εγώ…
Ο άλλος δίνει οίστρο για να
γράψει..
Ο τρίτος σε ένα σύνολο αργό…
πασχίζει τους υπόλοιπους να
θάψει.
Τρείς γυιοί του Κρόνου…
Που ορίζουν την φθορά…
τον μεσιανό έχουν βορά,
σαν συμπληγάδες χρόνου.
Μονάχοι στην Ανατολή, μα και στην
δύση πάλι μόνοι.
Μοιάζει η μέρα χίμαιρα, εικόνας
συντροφιά και σε πληγώνει..
Συντροφική μας μοναξιά, και ξορκισμούς
ανάψαμε χιλιάδες...
Συν το εδώ, συν το εκεί, με το
σταυρό, να διώχνει τις μαινάδες.
Οι σύντροφοι μας σβήνονται όταν
είναι χορτάτοι,
Οι συνεργάτες δεν μπορούν μόνοι
να κάνουν κάτι,
Κι αυτός που πλάι περπατά είναι
από ανάγκη,
μην τύχει και συμβεί ποτέ και
πέσει σε φαράγγι.
Δεν αγαπάμε μαζί…
δεν υπάρχει Συναγάπη...
Δεν προσευχόμαστε μαζί…
δεν υπάρχει Συναλήθεια,
Δεν ονειροβατούμε μαζί…
δεν υπάρχει Συνέρωτας…
σπάνια ίσως και τελειώνει
γρήγορα....
Δεν υπάρχει πλέον Δυϊκός
αριθμός...
Έσβησε με την έξοδο από την Εδέμ…
Μόνο Ενικός…
και ένας θεατρικός Πληθυντικός
της ανάγκης.....
Μπορώ και διεγείρω το προπατορικό….
Γίνομαι άψυχος…
Άραγε είναι μια ευχή η μια
κατάρα…
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
16/2/2015=17=8
%2B(1).gif)
