Κάνω στ΄ αστέρια προσευχή

Καθρεφτισμένη στα λευκά που λαχταράς,

Της μοίρας τα βιβλία, πέπλα λουλουδένια

Τινάζει το δροσάτο αγέρι, πέταλα χαράς

Και ταξιδεύεις σ΄ ακρογιάλια μεταξένια.

Κρατούσα την ιδέα μου ζεστή, χωρίς φωτιά

Βαθειά στο σπήλαιο του Πλάτωνα κρυμμένη.

Δεν χρειάστηκε ποτέ να γράψω σε χαρτιά

Μικρή νεράιδα, στο μυαλό φυλακισμένη

Ανθρώπου μάτι, δεν την άγγιξε ποτέ θαρρώ

της έπλεκε η γη, λουλουδιασμένα υφάδια.

Στο στήθος της ξεχείλιζε κατάλευκο μωρό,

αέρινη, έρως και φως,  ανάσα μου τα βράδια.

Μακριά απ του χρόνου την θανατική πνοή

τα μάτια μου κοιτούσαν ίσια, στο φεγγάρι

η αύρα μου ψιθύριζε, βραχνά χωρίς φωνή,

έκρυψε η νύχτα, δυό σταγόνες κεχριμπάρι.

Σαν άνοιξε, στο χρόνο μια ρωγμή,

έγραψα «σε γυρεύω», άγγελέ μου

διάβασε η ανατολή, κούφια στιγμή,

έκλεψε το διαμάντι, στο κολιέ μου.  

Τώρα  στ΄ αστέρια, κάνω προσευχή,

ν΄αργεί ο ήλιος το πρωί, παρακαλάω,

το τέλος μου να σκιάζει την αρχή

του χρόνου τα καπρίτσια να χαλάω.

  

Κράτα τ’ αστέρι τ΄ουρανού τώρα που η νύχτα φεύγει,

κράτα το φως του πάντοτε, για φυλαχτό χαρά μου.

Να με φωτίζεις μάτια μου, γλυκά να με μαγεύει

ζεστό λυχνάρι τις βραδιές, να ζούνε τα όνειρα μου

Ου τι δανος

12/10/2013=9 τελείως τέλειο