Σβήνουν τ΄αχνάρια μας στην άμμο…

Αύρα μου μεταξένια, κόρη του βοριά

Κράτα μια τούφα από το μαγεμένο χώμα

Στάξε ανάσες, να ραγίζουν τα κλαριά

Σκέψου, η ομορφιά δεν χάθηκε ακόμα

Χρυσό του Ήλιου, μάλαμα του φεγγαριού

λίγοι μπορούν να γράφουν στην ψύχη σου

αχνοπερπάτημα στην άψη του μεσημεριού

Μύρο της θάλασσας τυλίγει την μορφή σου

Μ’ Ουράνιο χρώμα, βελουδένιες πινελιές

Ζωγράφισαν δυο μάτια, σε ξανθό λιβάδι   

Έσταζαν μέλι, λουλουδένιες πασχαλιές

Στο μαγεμένο δάσος σου, θλιμμένο χάδι

Κίτρινο κρίνο ανθισμένο, σε έρημη ακτή

Που να αγκαλιάσει δεν μπορεί το κύμα

Ξεθωριασμένα, λόγια αγάπης σε χαρτί

Θάλασσα, άμμος, δεν μας βγάζουν ρίμα.

Ένα μπουκάλι, που για χρόνια ταξιδεύει

Καράβι ακούρσευτο, με ρότα πελαγίσια

Μέσα ο έρωτας, καυτή ανάσα, που γυρεύει

Να φτάσει στον βυθό του νου, παλικαρίσια  

  

Κι αν  είναι η θάλασσα, ψυχή χωρίς κορμί

Αν το φεγγάρι, παιχνιδίζει στο σκοτάδι

Θα βρει η νύχτα, και τα αστέρια αφορμή

Παράδεισος να γίνει το λιμάνι ένα βράδυ.

Αχνάρια που χαράχτηκαν στην άμμο, τα έσβησε το κύμα.. 

Κεριά σβησμένα, ταξιδεύουν το πρωί.

Μέρες που σπαταλήθηκαν στο χθες, τις έπνιξε το κρίμα 

Ψυχές χαμένες κοροϊδεύουν την ζωή. 

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/10/2013