Αυτογνωσία… (όπως κι αν ζεις θα μ΄ αγαπάς)

Το ταξίδι άρχισε αιώνες πριν, και δεν είχα συνείδηση του παρελθόντος.

Ένα ασυνείδητο όμως ξεχείλιζε, έτοιμο να εκραγεί με την πρώτη ευκαιρία.

Χρειαζόταν ένας σπινθήρας, ένα στενό άνοιγμα στην αναζήτηση μου.

Ψάχνεις το φως, όταν σβηστεί..

Λαχταράς τον Ήλιο, όταν έλθει το χιόνι και η χειμωνιά..

Ξέρεις πώς την αγάπησες όταν χαθεί..

Είναι και ο άγγελος, ο άγγελος μου,  αυτός που πάντα με συντρόφευε, που βάδιζε πλάι μου, και μου χτύπαγε τον ώμο.

Τυφλός υλικός νέος δεν τον έβλεπα, δεν τον βλέπει κανένας άλλωστε.

Καταλαβαίνεις πως ήσουν ψηλά, όταν βρεθείς χάμω…

Σιχαίνεσαι τους δρόμους όταν επιθυμείς την φωλιά σου, την σπηλιά σου, την λύκαινα σου..

Καταλαβαίνεις την ολοκληρωτική της αξία όταν χαθεί.

Με το τρίτο μάτι, σε εξαιρετικές συνθήκες γνωρίζεις τον Άγγελο σου, τον διορίζεις οδηγό της ψυχής σου και αφήνεσαι.

Σε κρατά από το χέρι, και σου δείχνει το δρόμο.

Σε οδηγεί ΕΚΕΙ, που δεν φτάνουν πολλοί, και μαθαίνεις, και βρίσκεις ένα κομμάτι φώς, και γίνεσαι ταπεινός δημιουργός.

Στον άλλο κόσμο, συναντάς τον Ήλιο, η ονειροβασία σου, σαρκώνεται και συμμετέχει στα δρώμενα, με τον Άγγελο σου οδηγό.

Αχνογράφεται ο σκοπός, βρίσκεις στο ταξίδι ένα δρόμο, νοιώθεις τι οφείλεις να κάνεις, απλά, σταθερά, αληθινά.

Γίνεσαι πολεμιστής του φωτός, έτσι σε βαφτίζει ο Πάολο Κοέλιο.

Γίνεσαι μαχητής στο αλλού, Ου τι δανος, έτσι βαφτίζεσαι μόνος σου.

Μια παράκαμψη στο ταξίδι, μερικές σελίδες, νοιώθεις, δρας, ενοχλείς.

Ενοχλεί το φώς, βολεύει το σκοτάδι, όλα είναι πόλεμος.

Κέρδισες μια μάχη, πέρασες την πόρτα, όπου δράση και αντίδραση.

Σε πολεμούν, σε πονάνε, επειδή κέρδισες ΕΚΕΙ, σε γδέρνουν ΕΔΩ.

Δυνατός νικητής ΕΚΕΙ, τους αφαιρείς, τους μειώνεις πάντα ΕΚΕΙ.

Δυνατοί νικητές ΕΔΩ, σου αφαιρούν, σου μειώνουν πάντα ΕΔΩ.

Κι έχει πια χαθεί η λύκαινα σου.

Κοιτάς το άδειο ποτήρι, και την βλέπεις.

Κλείνεις τα μάτια και την βλέπεις.

Είναι μαζί σου, εγώ αυτή και ο άγγελος.

Δεν την αγγίζεις, τότε γίνεται καπνός, νοιώθεις όμως, πώς τα όνειρα είναι το ουσιαστικότερο κομμάτι, του φωτός, και της ζωής, είναι η αλήθεια.

Σε ταξιδεύουν, και ανεβάζουν, σε δυναμώνουν, μόνο πρόσεξε δεν ζουν ΕΔΩ,

Μην τα αγγίξεις γίνονται καπνός.

Μιλώ και γράφω, και για σένα, θέλω να μάθεις να νοιώθεις, να ταξιδεύεις, τα μάτια να σφαλίζεις και να βλέπεις, τις προβολές το φως και τον δρόμου του σκοπού σου.

Ταξίδεψα λίγο, μικρό παιδί ο Ου τι δανος, με όπλο τον ενθουσιασμό της γνώσης και τον άγγελο.

Και γύρω κύκλωπες, θηρία σκοτεινά μυριάδες, η Λιλιθ, το Λεβιάθαν, έκαναν τον σπινθήρα μου φωτιά, κι άναψε η μάχη.

Θάνατο μού έδωσαν ΕΔΩ, Ζωή τους έκλεψα ΕΚΕΙ.

Ανίσχυροι ΕΚΕΙ, τους λείπει το όπλο το μοναδικό που μόνο νίκες φέρνει ο Έρωτας.

Σαν αντιστάθμισμα ΕΔΩ, με θάνατο με φοβερίζουν, θάνατο έσπειραν γύρω μου, και μου θανάτωσαν μέρος της ύλης…. την λύκαινα μου.

Κι έχει πια χαθεί...

Άφησα να χαθεί..

Και την ελευθερία που της χαρίστηκε την έκανε στεφάνι, γιατί μας έδενε μια αγάπη Άγια.

Γιατί αν αγαπάς αληθινά ελευθερώνεις…

Μπορεί να βλέπεις το ταβάνι σου μουντό και γκρίζο.

Να σου γεμίζει η καρδία με το κενό.

Όμως είναι γεμάτη η ψυχή σου, και αυτόματα μοιράζεται, με εκείνη και με άλλους, τόσους πολλούς που είναι να απορείς.

Και έφτασε η ώρα, μια στιγμή, που τον πραγματικό σκοπό μου βρήκα,

Ότι παιχνίδι νόμιζα, κάτι σαν εμπειρία που το λένε οι πολλοί, αυτό που στην αρχή σαν ρόλο παίζεις, για να γνωρίσεις, το βαθύτερο και το ανώτερο σου, το κομμάτι, έγινε στο ταξίδι μου αυτόματα σκοπός.

Και για να λέω αλήθεια, αυτόματα θα πει, πώς γίνεται εκών άκων, χωρίς να έχω απαίτηση, και δίχως να με δυναστεύει.

Με το τρίτο μάτι, σε εξαιρετικές συνθήκες γνωρίζεις τον Άγγελο σου, τον διορίζεις οδηγό της ψυχής σου και αφήνεσαι.

Σε κρατά από το χέρι, και σου δείχνει το δρόμο.

Σε οδηγεί ΕΚΕΙ, που δεν φτάνουν πολλοί, και μαθαίνεις, και βρίσκεις ένα κομμάτι φως, και γίνεσαι ταπεινός δημιουργός.

Το ταξίδι μου, το ταξίδι του καθενός είναι μοναδικό, είναι όμως και κοινό, μια τομή συγγενική με τα ταξίδια των άλλων, άλλοτε μεγάλη άλλοτε μικρή άλλοτε ελάχιστη.

Συνεύρεση, αρμονία, κοινοί στόχοι, δούναι και λαβείν.

Έτσι ανακάλυψα τον σκοπό μου, όταν οίδα να γίνομαι καταλύτης, και να γίνονται οι  άλλοι καταλύτες σε μένα, για την αυτογνωσία, για την αλλαγή για το φωτεινό στην ζωή μας στο διηνεκές.

Στο σταυροδρόμι, εκεί που τέμνονται οι άξονες του χάους και της ψυχής, εκεί που γεννήθηκε το σύμπαν, εκεί συναντηθήκαμε, συναντιόμαστε, και θα συναντηθούμε.

Ένα μόριο αστρόσκονης, μια απειροελάχιστη πνοή, εδώ ανθρωπόμορφα γεννημένη, με βρήκε η την βρήκα δεν έχει σημασία… ορισμένη επαφή προγραμματισμένη συνάντηση.

Και της δόθηκαν  σφραγίδες, και την κάλεσαν με ονόματα….

Σοφία, Ελένη, Αριστείδης, Ελευθερία, Μαργαρίτα, Ιωάννης, Αθηνά, Μαρία, Δημήτρης, Κατερίνα, Δήμητρα, Γεωργία, Αντρέας, Λία, Λεωνίδας, Ιωάννα, Παναγιώτης…..

Ου τι δανοί και αυτοί, όχι συνειδητά, αλλά ασυνείδητα, πήραν το κλειδί και άνοιξαν την πόρτα, μερικοί το ήξεραν,  άλλοι το έμαθαν, και κάποιοι θα το μάθουν.

Ετικέτες τα ονόματα, που δεν έχουν σημασία, τίτλοι για να τονίζουν την διαφορετικότητα, και να δημιουργούν σύγχυση.

Εκείνα που εξορίζουν το σώμα, να δίνουν υπόσταση στις ιδιότητες της ψυχής, δεν γράφονται, δεν περιγράφονται αλλά υπάρχουν.

Κυματίζει στην αύρα τους κομμάτι μου, καταλυτικό, και ανακατεύεται με την δική μου,

Πάει κι έρχεται, δεσμός πλέον αιώνιος, συνταξιδιώτες, κοινός σκοπός, ίδιες οι ρίζες.

Αυτός είναι ο σκοπός του συνυπάρχειν όχι στο ΕΔΩ, αλλά στο ΕΚΕΙ, και πέτυχε και συνεχίζει, σταθερά να ταξιδεύει.

Ξέρω πώς ξέρουν τώρα ποια, και πως τον Άγγελο τους ακουμπάνε, όπως εγώ ακούμπησα στον ώμο του και με πηγαίνει.

Είμαι ένας κόκκος άμμου, μια πυγολαμπίδα, όμοια είναι και οι άλλοι,  όχι όμως ίδιοι.

Όλοι μαζί μια αμμουδιά, και ένας ήλιος.

Έτσι καθώς το κύμα, πότε ήσυχα και πότε άγρια ξανακυλά , δίνει μορφή καινούργια, όμοια όχι ίδια, όπως και η ψυχή των πάντων, όμοια μα όχι ίδια, σε μυριάδες μοιρασμένη.  

Δυνατός νικητής ΕΚΕΙ, τους αφαιρείς, τους μειώνεις πάντα ΕΚΕΙ.

Δυνατοί νικητές ΕΔΩ, σου αφαιρούν, σου μειώνουν πάντα ΕΔΩ.

Κι έχει πια χαθεί η λύκαινα σου.

Κοιτάς το άδειο ποτήρι, και την βλέπεις.

Κλείνεις τα μάτια και την βλέπεις.

Είναι μαζί σου, εγώ αυτή και ο άγγελος.

Πέτα ψυχή μου ελεύθερα, εκεί που διάλεξες, και μην ρωτάς μην ψάχνεις το γιατί.

Όσα μυστήρια ζωγράφισαν, σε τούτο το μικρό ταξίδι, που το βαφτίσαμε ζωή, και που το ντύσαμε με το όμορφα, και θελκτικά για τις αισθήσεις, είναι για μένα, μόνο ένα κομμάτι ελάχιστο.

Μπορεί να είναι θαύμα αλλά μυστήριο δεν είναι…

Δεν κρύβει μυστικά η ψυχή, ούτε μυστήρια..

Δεν έχει εκπλήξεις, ούτε αισθήματα.

Υπέροχο φαντάζει της ψυχής μας το ταξίδι, και όλα τα χωράει..

Αυτό το όμορφο, το σύντομο το υλικό κομμάτι, είναι μια αποστολή, που την ορίζουν οι άγγελοι, και εμείς την υλοποιούμαι.

Είναι ένα μέρος μια στιγμή στο αέναο ταξίδι….

Είναι ψυχαγωγία, να οδηγήσει την ψυχή, να επιστρέψει στον κτήτορα της….

Εσείς τον βλέπεται Θεό, εγώ τον νοιώθω Χάος.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

11/3/2014=12=3 Τριάδα,

σημάδι θεϊκό αλήθειες γράφω…

πάντα με υπόδειξη του Αγγέλλου μου.