Γίγνεσθαι, ερευνάν, γιγνώσκειν, διάγειν, τετέλεσται….

Οι δημιουργικοί άνθρωποι είναι αρκετά ευάλωτοι, σκέπτονται διαφορετικά.

Θέλουν αυτός ο κόσμος να οδηγηθεί σε καλό δρόμο.

Να έχει  θετικά αποτελέσματα.

Το αρνητικό που υπάρχει όμως έχει διαφορετική γραμμή,

και τα αποτελέσματα του είναι αρνητικά επίσης.

Υπάρχει το κακό στον κόσμο;

Προσπαθεί να πάρει τις ψυχές μας;

Μπορούμε να αγαπάμε;

Τι είναι είναι κακό;

Η αγάπη είναι πολύ σημαντικό, δεν είναι το πάν όμως.

Υπάρχει και κάτι πάνω από την αγάπη,

δεν το ξέρω, και δεν μπορώ να το περιγράψω.

Κακό δεν υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο, ούτε καλό.

Το καλό και το κακό είναι στον άλλο κόσμο.

Τα αποτελέσματα της διαμάχης τους, βλέπουμε σε αυτόν τον κόσμο.

«Όλα είναι ένα.

1=το παν > 33,3+66,6+00,01=100.

Το καλό 33,3%

Το κακό 66,6%

Η θεϊκή βοήθεια   00,01%»

Κάποιοι αιχμαλωτίζουν ψυχές, αλλά μια δυνατή καλή ψυχή πάντα βρίσκεται και τις ελευθερώνει, όταν και εκείνες το θέλουν, με οδυνηρό τρόπο για τον πεπερασμένο τρόπο που σκεφτόμαστε.

Δεν μπορούν να πάρουν τις ψυχές μας.

Μπορούν να τις καταστρέψουν.

Όταν συμβαίνει αυτό, βλέπουμε ανθρώπους κακούς, και τους λέμε άψυχους, χωρίς ψυχή.

Οι άψυχοι, όταν πεθάνουν, παύουν να υπάρχουν.

Όσοι έχουν ψυχή, υπάρχουν και μετά από τον θάνατο.

Κάθε ένας από το καλό (33,3%), έχει δύο αντιπάλους από το κακό (66,6%).

Η αποστολή του στην Γή είναι να τους εξουδετερώσει, ή να τους απελευθερώσει.

Κάποτε που μαζεύτηκαν πολλοί, και χάλασε η ισορροπία, ήρθε ο Χριστός, και επανέφερε την αρμονία. Αυτό είναι το νόημα, ότι νίκησε τον θάνατο, τον θάνατο των ψυχών.

Έβαλε το νερό πάλι στο αυλάκι.

Το νερό που είναι το μεσον της γέννησης μιας ψυχής.

«ψυχῇσιν θάνατος ὕδωρ γενέσθαι, ὕδατι δὲ θάνατος γῆν γενέσθαι, ἐκ γῆς δὲ ὕδωρ γίνεται, ἐξ ὕδατος δὲ ψυχή.»

Ηρακλειτος  42. (36).Τὸ Γίγνεσθαι

«Για τις ψυχές θάνατος είναι να γίνουν νερό, για το νερό θάνατος να γίνει γη, από τη γη γίνεται νερό κι απ' το νερό ψυχή.»

Μη φοβάσαι το κακό, μόνο στην ζωή που ζούμε έχει δύναμη.

Δεν έχει εξουσία.

Υπάρχει μόνο επειδή του το επιτρέπει το καλό.

Κάποτε, όταν δεν θα  χρειάζεται θα πάψει να υπάρχει.

Παράλογο ίσως που χρειάζεται το κακό όμως..

Είναι το φόντο, ο καμβάς, και πάνω του εμφανίζεται το καλό η ομορφιά.

Όταν το κέντημα ολοκληρωθεί, θα βλέπουμε μόνο την ομορφιά το καλό και όχι το κακό.

Αφού δεν θα υπάρχει η εικόνα του δεν θα υπάρχει και η ιδέα στο μυαλό μας, η τουλάχιστον δεν θα υπάρχει στην σφαίρα της αντίληψης μας, θα υπάρχει ίσως καταχωνιασμένο στα Τάρταρα, μαζί με τις θεραπαινίδες του τις σκοτεινές ψυχές.

Αυτό ήδη έχει αρχίσει.

Άγγελοι δημιουργούν το πλέγμα, άγγελοι πολεμιστές του φωτός, σκορπίζουν αργά αλλά σταθερά το σκοτάδι, επαναφέρουν τους πεπτωκότες που θέλουν να επανέλθουν, πυκνώνουν τις τάξεις τους και τις τάξεις των ανθρώπων κατά συνέπεια.

Κανείς δεν έχει αμφιβολία ότι υπάρχουν, όταν με κλειστά τα μάτια, αφήσει την σκέψη του να ταξιδέψει ελεύθερα.

Υπάρχουν λοιπόν άγγελοι , υπάρχει παράδεισος και κόλαση.

Ο κάθε ένας έχει την δική του θεωρία και ερμηνεία.

Αυτό  δεν ονομάζεται άγγελος , φυσικά ούτε παράδεισος.

Είναι ενεργειακή οντότητα η οποία έχει περάσει σε ανώτατο στάδιο από έναν «θνητό»  κοινώς «μεταθανάτια ζωή " και που φυσικά υπάρχει αλλά ο άνθρωπος που βρίσκεται στο περιβάλλον των τριών διαστάσεων νομίζει πως δεν υπάρχει, επειδή χάνεται το σαρκώδες κομμάτι  που είναι το κλουβί της ψυχής, δεν έχει την δύναμη να  επικοινωνήσει, και μιλά για θάνατο.

Άρα καταλήγουμε πως η λέξη άγγελος και παράδεισος είναι παραμυθάκια

Συμφωνούμε διαφωνώντας, η διαφορά είναι μόνο στην ονοματολογία, στις ετικέτες δηλαδή, η ουσία είναι η ίδια.
Μια που μιλάμε για την αρχαία πνευματική μας κληρονομιά (την παρακαταθήκη δώρο σε μας αλλά και του ανθρώπου γενικά, είχαν γνώσεις, αλλά θα τούς άρεσε να πάμε λίγο πάρα πέρα εμείς, αυτό άλλωστε είναι και τού Έλληνα το χαρακτηριστικό ότι ψάχνει και βρίσκει).
Στην γλώσσα μας λοιπόν άγγελος είναι αυτός που μας ειδοποιεί για κάτι...
Πόσες φορές, δεν "έτυχε" να κάνεις κάτι, που δεν το είχες σχεδιάσει, να αλλάξεις κάτι και να σου βγει σε καλό.
Ποιος σου έδωσε το έναυσμα;
Παράδεισος, αν το δούμε λίγο πιο βαθιά, χωρίς κήπους, ουρί, με ουσιαστική γνώση τι είναι ζωή και θάνατός, σημαίνει κάτι απλό.
Παρά+δεισ+ος (πρόθεση+θέμα+κατάληξη)
Παρά αναμφισβήτητα σημαίνει δίπλα.
Δεισ, βγάζοντας τον χαρακτήρα σ, μένει το θέμα, ΔΕΙ.
Δ είναι το ολοκληρωμένο τρίγωνο, και ΕΙ το δελφικό έψιλον...
Πιό βαθιά, μοιάζει με την δοτική του ονόματος Δίας (τω Διί)...  στον Δία.
όλο μαζί τώρα σημαίνει τόπος, κατάσταση, δίπλα στον Δία.... όποιος και αν είναι αυτός ο Δίας για τον καθένα.
(σίγουρα ενθουσιάστηκες με αυτή την ανάλυση).
Θάνατος και ζωή, όσο και αν είναι απίστευτο για τούς πολλούς, είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος.
Και αυτό απλό, το ζούμε διαρκώς, πεθαίνουμε και ανασταινόμαστε πολλές φορές χωρίς να το συνειδητοποιούμε.
Με κάποιες διαφορές, «θάνατος» είναι ο ύπνος, και «ζωή» όταν είμαστε ξύπνιοι.

Την «Ζωή» μας την συνειδητοποιούμε σαν υλικά στοιχεία, τον «θάνατο» αδυνατούμε.

Φεύγει η ψυχή στον ύπνο, και δραστηριοποιείται στον «άλλο κόσμο».

Όταν συνειδητά εννοήσουμε πώς οι δραστηριότητες αυτές, επηρεάζουν τα αποτελέσματα της μέρας, τότε αρχίζουν τα όνειρα μας να γίνονται αληθινά, να γίνονται πράξεις.

Ο «θάνατος» και ό «ύπνος» είναι αδέλφια.
Μεταφορικά θάνατος η νύχτα, και ζωή η ημέρα.
Κάποια στιγμή απλά δεν ξυπνάμε, γιατί η ψυχή (που θα μπορούσε να είναι ο άγγελος μας, εγώ προσωπικά το πιστεύω) δεν ξαναγυρνά στο σώμα, και το σώμα πεθαίνει, και η ψυχή ελευθερώνεται.
Η ψυχή τότε παραμένει μόνιμα στις ενεργειακές οντότητες που περιγράφεις.

Ενώνεται με την συμπαντική ουσία, αποκτά θεϊκές ιδιότητες.

Δεν είναι λίγες οι φορές, μπορεί και πάντα, που τρυπώνουν κομμάτια της, σε ζωντανούς αγαπημένους, και επηρεάζει την ζωή τους.

Άλλη μια ερμηνεία του φύλακα αγγέλου μας.
Όλα αυτά τα άυλα και τα υλικά είναι μαζί, υπάρχουν και δραστηριοποιούνται παράλληλα, και τα υλικά επηρεάζουν τα άυλα, αλλά περισσότερο τα άυλα επηρεάζουν τα υλικά.
Είναι σοφή περισσότερο η παράδοση, και η γλώσσα μας, από όλους εμάς, αρκεί να την νοιώθουμε, γιατί αυτή την γνώση δεν την προσφέρει η επιστήμη. Υπάρχει παντού γύρω μας, όσοι "νοιώθουν" την μαθαίνουν.
Νοιώ+θω, σημαίνει αφήνω τον νου μου ελεύθερο να τρέχει.
"εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση"
"πήγε στον άλλο κόσμο"
"έχει μαύρη ψυχή"
Η ζωή της ζωής μας, είναι η ουσία του όλου, αυτή η αιώνια εναλλαγή που αναφέρεις..
Αυτό που κάποιοι το λένε βασιλεία των ουρανών.
Αν όλα είναι ένας κύκλος, αυτό που ζούμε ΕΔΩ, στον υλικό κόσμο είναι μόνο μια μοίρα της περιφέρειας του.
Για φαντάσου το ένα τριακοσιοστό εξηκοστό, και ίσως και λιγότερο.
Χωρίς καμιά διάθεση απαισιοδοξίας, δεν ζούμε..
"διάγουμε βίον".
Με αυτή την προϋπόθεση μπορούμε να δημιουργήσουμε, ο καθένας χωριστά συνθήκες που θα οδηγήσουν στο καλύτερο.

Με αυτή την προϋπόθεση, όλα αυτά τα χωριστά, γιατί στην υλη όλα είναι διαφορετικά λόγω των αισθήσεων, ομαδοποιούνται στον άυλο κόσμο, και εκφράζονται κατά συνέπεια ομαδικά στον υλικό.
Να χαρούμε αυτή την κατάσταση, το ταξίδι, στον "χώρο και χρόνο", που είναι ελάχιστο, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο "βλέποντας" πάντα το σύνολο της ύπαρξης μας.

«Το τραγικό ισοζύγιο ενός ανθρώπου:

Δώσε χαρά να χαμογελάσει ο πικραμένος…

Πάρε την λύπη από τον δυστυχή, να ξαλαφρώσει…

Το θεϊκό ισοζύγιο ενός αληθινού ανθρώπου:

Αναπληρώνει την εξερχομένη χαρά αυτόματα…

Εξουδετερώνει την εισερχόμενη λύπη επίσης…»

Πως, και με ποιόν τρόπο;

Αναπλάθονται και οι ψυχές, όταν δεν είναι σκλάβες.

Η αρχή είναι προσμονή..
Το τέλος είναι αναμονή...
Είναι σκοπός το τέλος...
Και ο σκοπός είναι μουσική..
Σφύριξε η ψυχή στην νύχτα ένα σκοπό.......

καλή ανατολή......
και εκείνη έσβησε....

Σε ευχαριστώ, ήσουν η αφορμή να βγάλει ο Άγγελος μου  όλα αυτά αυθόρμητα.
Να σαι καλά, συνέχισε να αμφισβητείς και να ψάχνεις.

Καλή Ανατολή. 

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

24/11/2014=15=6