Ατέρμονη ροή

Κάποιο αστέρι που κάπου πεθαίνει

κόκκο άμμου, το σώμα του κάνει.

Τις νυχτιές που το κύμα το δέρνει,

να ζητά μια αγκαλιά να γλυκάνει.

Στον ιστό πού χει πλέξει αράχνη

Από χώμα, με στάλες ιδρώτα

ταξιδεύει η ζωή μας σε φάτνη

ένας κόκκος, με άγνωστη ρότα.

Σώμα θείο, ψυχή παγωμένη

η φωτιά με τον πάγο αντάμα

θα σαρκάζει, αλεπού ειμαρμένη

για της άμμου το μόνιμο κλάμα.

Φυλαχτό ένα γράμμα μια λέξη,
σαν πολύτιμο κρύβω πετράδι,
την αγάπη σου, ώσπου να φέξει
για να φέγγει να βλέπω το βράδυ.

Σε κρυφό κλειδωμένο συρτάρι

η αγάπη σβησμένο καντήλι.

Την καρδιά μας κεντρίζει κοντάρι 

Και χολή μας σταλάζει στα χείλη.

Γαλαξίες, αστέρια κι ο κόσμος

με μια κίνηση σπείρας γυρίζουν

στην ψυχή που κρατάει ο νόμος

την αρχή και το τέλος ορίζουν.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

24/11/2014=15=6