Εγώ, το προπατορικόν και υμέτερον

Το ευλογημένο εγώ του θεού, το καταραμένο εγώ των ανθρώπων, ο αποδιοπομπαίος τράγος,

η εξορκισμένη δύναμη που συνιστά το σύνολο του ατόμου, αρνητικά τις περισσότερες φορές.

Εγώ ειμί το φώς του κόσμου,

Εγώ ειμί κύριος ο θεός σου.

Τόσος θεϊκός «εγωισμός», για το τίποτα, παντοδύναμος ο δημιουργός τι ανάγκη έχει.

Κατ εικόνα και ομοίωση πλασμένος ο άνθρωπος, υιός του θεού, η αφρόκρεμα της δημιουργίας.

Μέσα στην ομοίωση και το εγώ. Το κλειδί της ελευθερίας του, από τον παράδεισο.

Έπαψε πλέον η θεϊκή κηδεμονία, παρέμεινε όμως η θεϊκή εποπτεία, ενδόμυχη μέσα στο κύτταρο

της πνοής που φύσηξε ο δημιουργός, ανακυκλούμενη ανά τους αιώνες.

Πάντα με την ίδια φλόγα, το εγώ της ψυχής, το θεϊκό εγώ, χωρίς ίχνος υλικών συναισθημάτων,

και ανθρώπινης λογικής.

Η ταυτότητα της θεανθρώπινης υπόστασης ΕΓΩ.

Ένας(Ε), Γεννημένος(Γ), από το Ω (άπειρο Σύμπαν).

Μιλούν όλοι για την μοναδικότητα του ενός εκάστου.

Τι διέπει αυτή την μοναδικότητα ερωτώ απλά;

Η απάντηση είναι μία. Το μοναδικό εγώ του καθενός.

Σκέπτομαι μοναδικά, επικοινωνώ μοναδικά, ζω μοναδικά.

Και αν αυτή είναι η απεικόνιση του ειδώλου, που ως γνωστόν προβάλλεται ανάποδα,

είναι ταυτόσημη και η ανάλυση της αρχικής ιδέας.

Διαφέρει μόνο στην διάταξη αρχή μέση τέλος, γέννηση μέσον σκοπός.

Έτσι διαμορφώνεται αρμονικότερα, και γίνεται σκοπός, μέσον γέννηση.

ΩΓΕ, εκ του απείρου σύμπαντος, γεννάτε, μονάδα ελεύθερη.

Επιπλέον στην δωρική διάλεκτο ΕΓΩΓΑ το είδωλο, ΑΓΩΓΕ το ανάποδο, μεταφορέας, 

αλλά και ταξιδιώτης, γενικότερα με Αγωγή.

Δεν πρέπει να παραλειφθεί, και ο σπάνιος πλέον  «βλάχικος» τύπος  ΙΓΩ, πιθανόν ΕΙΓΩ,

που εμπεριέχει την εξάπλωση (Ε), την ιδέα (Ι), και συνθετικά την επίκληση (ΕΙ).

Εφαρμογή ανθρώπινη αλλά σοφά θεϊκή του εγώ, ο έρωτας.

Προσοχή, εγώ μιλώ για έρωτα, όχι για σεξ. (Ο έρωτας δεν έχει μέτρο, αντίθετα με το σεξ που μετριέται, με επιδόσεις, ιδιοτέλειες, κλπ).

«Έν οίδα ότι ουδέν Οίδα», πόση σοφία και ανθρωπισμός θεϊκός εμπεριέχεται.

Ένα υπέροχο εγώ, υποδεικνύεται, σαν υποκείμενο, και κυριαρχεί στην ρήση, χωρίς να προσβάλλει, να καταπίνει, να αποτελεί ύβρη.

Αυτό είναι το άλλο εγώ, το σημαντικό το ανθρώπινο το θεϊκό, αυτό φρόντισαν να λασπώσουν.

Η αρχή των πάντων είναι η μονάδα, για να επιβληθεί λοιπόν στατικότητα, έβαλαν πολλές μονάδες μαζί, και όρισαν ένα σύνολο από αυτές, η και σύνολα στην συνέχει, για να γεννιέται ο πόλεμος μεταξύ των μονάδων, και των ομάδων των μονάδων.

Φυσικό επακόλουθο, ένωσαν δύο εγώ η και περισσότερα, και ως γνωστόν τα όμοια απωθούνται.

Αντίθετα, για να γυρίσω στην εφαρμογή «έρωτας», εκεί ενώνονται αυτόβουλα ένα «εγώ» και ένα «εσύ».

Το μαγικό στην διαδικασία είναι πώς τα δύο τους μεταμορφώνονται, αρμονικά, και το ενώ παίρνει την θέση του άλλου αυτόματα, χωρίς να χάνουν την αρχική ουσία του εγώ τους, αλλά να την μοιράζονται.

Κάποιοι λένε θαύμα, το αποτέλεσμα από αυτή την μέθεξη, εγώ το λέω αρχή, γέννηση, μια μικρή  «κοσμογονία» στο άπειρο σύμπαν.

Αυτοί που δεν το βλέπουν είναι όντως άθεοι, δεν έχουν θέα, γιατί θεό έχουν όλοι, και ο άθεος, δημιουργήθηκε, είτε το α είναι στερητικό είτε προσθετικό.

Διαβάλλεται όμως αυτή η ιδιότητα αιώνες τώρα, από την εποχή της έξωσης από τον Παράδεισο.

Κάνε του κεφαλιού σου, είσαι ανώτερος από τον θεό σφύριξε ο «όφις»

Στο μικρό ατομικό σύμπαν (Ο), φυλά (Φ),  Ιδέες (Ι), και ενέργεια (Σ).

Έκτοτε υλοποιήθηκε το Εγώ, και έγινε εγωισμός.

Είναι η μοίρα των ανωτέρων ιδεών, όταν παίρνουν την κατάληξη –ισμος, να σαπίζουν και να βρωμάνε (εσμός= μεγάλη συγκέντρωση, μεγάλο πλήθος ατόμων, μειωτικός χαρακτηρισμός συμφερτός). 

Οι έννοιες μιλάνε μέσα από τις λέξεις, και η γλώσσα λέει πάντα την αλήθεια, η γλώσσα με τις αληθινές λέξεις όχι τις διαβεβλημένες.

Το εγώ λοιπόν, κόντρα στις λασπολογίες και τις κατάρες, υφίσταται.

Σταθερός καταλύτης, μεταξύ ψυχής και ύλης.

Το εγώ της ψυχής, παλεύει διωκόμενο, και φυλακισμένο στον βίαιο βίο μας.

Το εγώ της ύλης, αντιθέτως, υποτάσσεται από την χθόνια υπόσταση, δημιουργεί εικονικές ανάγκες, και φθείρει την ζωή.

Δεν υπάρχει αγέννητο καλό η κακό, αλλά μια ουδέτερη ουσία, που χρωματίζεται από την ελευθέρα βούληση του εκάστου διαχειριστή της, και σηματοδοτεί την γενική εικόνα ανάλογα.

Η κάθε μονάδα γεννά, φως η σκοτάδι, άσπρο η μαύρο, καλό η κακό, που αντικατοπτρίζει την ίδια, εισπράττεται από τους άλλους, και αντανακλάται αυτούσια και ενισχυμένη στον πομπό,

που είναι και δέκτης.

Έτσι τα άνευρα σύνολα των μονάδων χωρίς μοναδικότητα, γεννούν κατά παραγγελία κατευθυνόμενα εκτρώματα.

Εκπέμπουν και δέχονται ταυτόχρονα ανορθόδοξα σήματα, ευνουχίζουν τον νου,

και φυλακίζουν την ψυχή, σε έναν φαύλο κύκλο.

Το μυστικό της δύναμης, είναι στην άλλη πλευρά του φεγγαριού.
Εκεί δεν υπάρχουν απώλειες...
Αν δεν κατέχεις τι να χάσεις...
Αν δεν ακούς πώς να σκλαβωθείς..
Αν δεν μιλάς πώς να σκλαβώσεις..
Αυτό έλεγχος, αυτό διάθεση, αυτοδυναμία...ακεραιότητα.
Αυτό εγώ, διαχειριζόμενο κοινόχρηστα.

Το κλειδί της ελευθερίας από την κόλαση.

Εσύ ειδωλιακό μου εγώ;

Εσύ, μονάδα(Ε), ενεργειακή(Σ), καλούπι και μήτρα(Υ) μου;

Εσύ, μήτρα(Y) ενεργειακή(Σ) του εγώ(Ε);

 ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

30/7/2015=18=9