Άτιμο τσάτ

Φίλησα κατουρημένες ποδιές για να έχω μια πεντάλεπτη συνομιλία μαζί της ή έστω μια επαφή. Δε γινόταν αλλιώς, λύνει κ δένει στον όμιλο κι εγώ πρέπει να πάρω τη θέση οπωσδήποτε.

Ζούμε την εποχή του κυβερνοβόθρου που ότι κι αν κάνουμε, πρέπει να το κοινοποιήσουμε.

Αν δεν συμπεριφερθούμε κατ´ αυτόν τον τρόπο, θεωρούμαστε ύποπτοι. Και ναι!

Πρέπει να έχουμε ένα προφίλ τουλάχιστον στο φβ για να μας τσεκάρουν οι μελλοντικοί μας εργοδότες.

Τι να έκανα κι εγώ το φρόντισα το ρημάδι:

διέγραψα Φωτό με μαγιό κ μίνι, με νυχτερινές εξόδους και φυσικά τις υβριστικές με τους πολιτικούς.

Πόσταρα πολλά ρητά και αποφθέγματα σπουδαίων λογοτεχνών και αρκετά κουλτουριάρικα άσματα που αγνοούσα ( ποιος ακούει καλέ τέτοια;)

Περίμενα τη μέρα της αιφνίδιας πεντάλεπτης συνέντευξης.

Περίμενα. Περίμενα πολλές μέρες τελικά...

Ένα μεσημέρι, μου φόρτωσε η μάνα μου τον Στέφανο, γιατί οι γονείς του έπρεπε να παρευρεθούν σε μια κηδεία .

Στέφανος= εξάχρονος διάβολος ή μάλλον ο έξω από δω μεταμορφωμένος.

Με κοίταξε πονηρά και κάθισε αναπαυτικά στον απέναντι καναπέ.

Για μια στιγμή, πέρασε από το μυαλό μου ότι είναι άρρωστο, έτσι ακούνητο κι αμίλητο όπως καθόταν κι έπρεπε ν´ αναλάβω δράση .

"Στεφανάκο μου θέλεις χυμό;"

Με ένα γλυκύτατο νεύμα απάντησε θετικά κι έτσι πήγα στην κουζίνα.

Θέλησα να τον περιποιηθώ δεόντως και του έκοψα ένα μεγάλο κομμάτι κέικ.

Τι το ήθελα η άπιστη;

ΕΡΩΤΗΣΗ: πόσα λεπτά θέλει ένα εξάχρονο να σου καταστρέψει τη ζωή;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: ένα με δυο δευτερόλεπτα !

Ο διαβολίνος άρπαξε την ευκαιρία και κάθισε μπροστά από το λάπτοπ μου.

Επίσης ο νόμος αυτού του κερατά του Μέρφι λειτούργησε για ακόμη μια φορά στην άτυχη ζωή μου.

Η εξηντάχρονη εργοδότρια, μέγα όνομα στην πιάτσα, κολλητή του υπουργού οικονομικών, χορηγός συλλόγου των Σπετσών και μεγάλων κυβικών, με αυστηρότητα όση δεν μπορεί να περιγράψει κανείς...

Χτύπησε μέσω μέσσεντζερ ... με το προφίλ μου ενεργό και με τον μίνι διάβολο διαθέσιμο για κόρτε:

-Καλησπέρα κυρία Παυλίδου! Εξέτασα το βιογραφικό σας και θέλω να τα πούμε από κοντά. Μπορείτε να έρθετε αύριο στις επτά το απόγευμα;

-Είσαι κ@@λ@.

Ναι...ναι, ακριβώς αυτό που καταλάβατε, αν και οι μισοί το γράφετε με Υ και οι άλλοι μισοί με Β.

Η γυναίκα με μπλόκαρε ακαριαία και το μικρό βλαμμένο, μόλις με είδε να ουρλιάζω, έτρεξε στον καναπέ.

Τι φωνές! Τι κακό! Τρελάθηκα και ήθελα να το σκοτώσω.

Εν τω μεταξύ πλάκωσαν οι μέλισσες , δηλαδή, πολλαπλασιάστηκαν οι συνομιλίες και οι ειδοποιήσεις.

Ο μεταμορφωμένος, δεν είχε περιοριστεί στο τσάτ αλλά:

έγραψε την ίδια φράση κάτω από τη φωτό της Τασίας-Μα καλά την είχα φίλη και δε το θυμάμαι; κάτω από τη φωτό ενός αξιοπρεπέστατου ηλικιωμένου κυρίου, κάτω από μια χορηγούμενη διαφήμιση αλόης, κάτω από θεατρική πρόσκληση Μολιέρος ( έλεος πια! ) και κάτω από μια συνέντευξη Μακρόν σε κάποια εφημερίδα...

Τι να έκανα; τι να έκανα;

έριξα το προφίλ μου μαζί με τα μούτρα μου, με πόνο ψυχής ...

Ελπίζω να ξεχαστεί το γεγονός.

Γιατί Όχι;

όλα ξεχνιούνται στη χώρα μας.

Άτιμο φβ και αναθεματισμένο τσάτ..

 Καίτη Δροσίνη