Υπάρχει..

Υπάρχει μια στιγμή, εκεί μέσα στην νύχτα…

Όταν φτάνει, και χαμηλώνουν τα φώτα, ανοίγει ο δρόμος για τον παράδεισο..

Υπάρχει ένας τόπος, εκεί μέσα στην θάλασσα…

Όταν φουσκώνει και πέφτει αέρας, ανοίγει της ψυχής μια χαραμάδα…

Υπάρχει ένα γεράνι, εκεί σε μια ξερολιθιά…

Όταν ανθίζει μαραίνεται η λύπη, και λάμπει το χαμόγελο του Ήλιου..

Υπάρχει ένας κόκκος άμμου, εκεί στην μαγεμένη Ασίνη…

Όταν τον χαϊδεύει το κύμα, γίνεται πεταλούδα και λούζεται στον αφρό…

Υπάρχει ένα αίσθημα, και το φωτίζει ο σταυρός του νότου…

Μα τον δρόμο για τον παράδεισο δεν βρίσκω…

Στης ψυχής την χαραμάδα δεν χωράω…

Το χαμόγελο του Ήλιου ξεραίνει τα χείλη μου..

Ο κόκκος της άμμου, θηλεία στον λαιμό μου…

Το αίσθημα μόνο ανάβει τα φωτά του δρόμου,

Φαρδαίνει την χαραμάδα, και φαράγγι την κάνει…

Του Ήλιου το γέλιο ζεστά φυλακίζει,

Λεβάντα ευωδιάζει το άοσμο κύμα..

Το αίσθημα μόνο κρατά αναμμένο του νότου το αστέρι….

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

29/7/2014=25=7

Μόλις δύο βήματα από την κόλαση ακροβατεί καρδιά του θάρρους

Η υπόσχεση, η ταπείνωση η λύτρωση το έπος του γίγνεσθαι, η τραγωδία του φαίνεσθε..

Και αυτή τη φορά ο πόλεμος είναι για για την ελευθερία…

ο ονειροβάτης ταξιδευτής σε κάθε του στάση, και κάθε ανάσα στην αντάρα της μάχης,  

ξυπνώντας, κομματιάζεται από αγάπη…

Το θάρρος, τα κλάσματα, ο ιδρώτας, η λάσπη, μαζί, ένα χθες μπηγμένο στο αύριο, ένα μαχαίρι, λεπίδα δίκοπη το άπειρο κόβει κομμάτια αμέτρητα…

Ακουμπάμε τα μάγουλα την  καταστροφή..

Φιλάνε τα χείλη την προδοσία,

Ανοίγει ο διακόπτης την διαγραφή, κλείνει την σωτηρία…

Και την ανοίγει ξανά η αγκαλιά, και την κρατάει ανοιχτή, και σπάει τις πόρτες..

Περιμένετε, κρατηθείτε, γρηγορείτε το νέο κόσμο μου σκαλίζω με σμίλη σε ασμίλευτη φεγγαρόπετρα.

Θα το πάρει, και θα έρθει, θα με κλείσει, και θα το αποθηκεύσει…

Στων αγαλμάτων το δέρμα, γυαλίζει το αίμα, και καίει το δάκρυ  

Αν ενωθούν οι ψυχές μας, και ίδιους παλμούς οι καρδιές μας χτυπάνε, ο ένας τον άλλο με ταύτιση αρχαία, αιώνες κουράγιο στο φως, θα κερδίσει.

Αυτός που πεθαίνει μαζί μου, κι εγώ που πεθαίνω μαζί του, ζωή μου χαρίζει, και εγώ ζωή του προσφέρω.

Απλά ακολουθήστε, στρατιώτες και ιππότες, στο δρόμο που βγάζει στην μόνη  πορεία…

Χωρίς απορία με πίστη μονάχα…

Αντί του μετώπου, η μοίρα του ασώτου, μαζεύει συντρίμμια και χτίζει παλάτια…

Μα όχι για εκείνον… σε ξένους σκορπά και χαρίζει.

Μέχρι την προηγούμενη μου ξεθωριασμένη αναπνοή, χωρίς σημασία μα ούτε και αξία δεν θέλω να έχει…

Μονάχα στο πού και στο πότε, φλεγόμενη αγάπη για την όμορφη Γαία, με σπίθες σταγόνες, και γλώσσες χαλάζι που κατρακυλάνε, να ρέουν ουρές του ουρανού σας, του ασύχαστου νου σας..

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

29/7/2014=25=7

Έμπνευση Two Steps From Hell - Heart of Courage

Αν ...

Αν ...

Γνώριζες τ' αποτέλεσμα ...
δεν θα γευόσουν την αγωνία ...
αν διάβαζες τις σκέψεις...
θα αγνοούσες την έκπληξη...
αν όριζες τους παλμούς της καρδιάς ...
θα έχανες το σκίρτημα του έρωτα...

Αν...
Ο ατόφιος αυθορμητισμός ...
δεν ενθαρρύνει την ζωή σου ...
την ανησυχία της ύπαρξης...
σ' ένα ατελείωτο ταξίδι ...
μ' έναν προ-ορισμό άγνωστο ...
το λιμάνι ίσως να είναι δίπλα σου ...
ίσως να είναι πολύ μακριά ...
ίσως και να μην το ανταμώσεις ποτέ ...
αυτή είναι η μαγκιά της ύπαρξης σου...

Αν ...
ανα-ζητάς την σιγουριά ...
καθηλώσου στην ανία της ρουτίνας...
χωρίς όνειρα, χωρίς προσδοκίες ...
θεατής εγκλωβισμένος σε μιαν άμορφη μάζα ...
σε μια κερκίδα που θα σε παρα-σύρει ...
να χαμογελάς όταν στο επιτρέπουν ...
ακολουθώντας την πορεία των πολλών ...
η ζωή σου ανύπαρκτη ...
ένα καρμπόν που θα γλιστρά ακυβέρνητο ...
κερδίζοντας άνυδρες παραλλαγές ...
πλαισιωμένο από στεγανά ...
που θα αλλοιώνουν την ύπαρξη σου ...
θα σκοτώνουν το στείρο σου συναίσθημα ...

Αν ...
εκτοπίσεις τον αγώνα σου ...
το ρίσκο του ...
μηδενίζεις της αξίες σου ...
παραγκωνίζοντας τες σ' έναν λαβύρινθο ...
εκεί θα νεκρώνει ο κόσμος σου ...
απλά κι ανώδυνα ...
μονάχα η ύλη σου θα ανασαίνει βαρετά...
με σταθερούς ρυθμούς ...
όπως τ' άψυχο ρολόι ...
μέχρι να ξεκουρδιστεί ...
δίχως την εναλλαγή ...
δίχως το χτυποκάρδι ...
που εκ-δηλώνει ατόφια Ζωή ...

Αν ...
στερήσεις το κυνήγι ...
στερείσαι το διάφανο οξυγόνο ...
χάνεις τους ήχους ...
τις όμορφες μελωδίες ...
αργό-Πεθαίνεις σε μια Τεράστια γυάλα ...
δίχως επιλογές ...
με απουσίες από τ' αληθινά χαμόγελα...
το καυτό δάκρυ ...
ξεφτίζοντας τον κύκλο σου...
σε αφιλό-ξενα και παγερά σπλάχνα...
αναρωτήθηκες άραγε ποτέ ...
ποιά είναι η ζωή σου ...

Αν ...
δεν υιοθετήσεις το ρίσκο...
δεν σφιχτ-α-γκαλιάσεις την υπέρβαση ...
δεν υπάρχει λόγος ...
να ονομάζεσαι άνθρωπος ...
εκποιείς σε ευτελή τιμή ...
την ανύπαρκτη ψυχή σου ...

Στέλιος Κ.

horseman

Θεϊκό τραγούδι.

Γράφω χωρίς σταματημό,

σβήνω χωρίς ανάσα,

μύστης στα χρόνια περπατώ,

αλήθεια να σ΄ αγγίξω.

Κοιμίζει η λάβα τις γραφές, τα σύμβολα μου καίει,

χαϊδεύει η σκύλα το πρανές, του ιερού βουνού μου.

Χέρια απαλά στον ουρανό, γόνατα ματωμένα,  

δίχως κορφή, χωρίς πληγή, πέταγμα δεν μαθαίνω,

γιατί ποτέ δεν ένοιωσα, ο αετός πώς βλέπει.

Μόνο με μπλε του ουρανού, γεμίζω τον ασκό μου,

να καθρεφτίζει στον αφρό, της θάλασσας το πάθος.

Σαν τα παιχνίδια του μυαλού, σαν γέννημα της τέχνης,

δεν βρίσκω μέρος πουθενά, την πένα μου να πλύνω.

Τα σύννεφα είναι σκοτεινά,

Τα πνεύματα φθαρμένα,

Και του αλόγου ο καλπασμός,

άγρια καταιγίδα.

Άλογο για ημέρεψε,

σύννεφα διαλυθείτε,

αέρα σε παρακαλώ τυφλά να μην κουρσεύεις,

μήπως στολίσουμε με φως, με διαμαντένια λάμψη,

αυτό που γράφει ανθρώπινα, το θειο πεπρωμένο.

Φυσώντας το σουραύλι μου, και τον αυλό του Πάνα

θα τιμωρώ με μουσική, θα μαστιγώνω στίχους,

γιατί είναι δράση η ζωή, κι ο θάνατος ελπίδα,

γιατί χαλιέται η παρθενιά,  η κόρη να γεννήσει.

Ένα τραγούδι θεϊκό, μια θεία μελωδία, μεθά τις νύχτες με ρυθμό,

και βγάζει φως το χάος, στοιχειώνεται το λυκαυγές, και το λυκόφως λάμπει,

τότε που σπέρνεται το ον, στην μήτρα του μη όντος.

Ένα τραγούδι θεϊκό, ένα μόνο τραγούδι.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
22/7/2014=18=9