Θεϊκό τραγούδι.

Γράφω χωρίς σταματημό,

σβήνω χωρίς ανάσα,

μύστης στα χρόνια περπατώ,

αλήθεια να σ΄ αγγίξω.

Κοιμίζει η λάβα τις γραφές, τα σύμβολα μου καίει,

χαϊδεύει η σκύλα το πρανές, του ιερού βουνού μου.

Χέρια απαλά στον ουρανό, γόνατα ματωμένα,  

δίχως κορφή, χωρίς πληγή, πέταγμα δεν μαθαίνω,

γιατί ποτέ δεν ένοιωσα, ο αετός πώς βλέπει.

Μόνο με μπλε του ουρανού, γεμίζω τον ασκό μου,

να καθρεφτίζει στον αφρό, της θάλασσας το πάθος.

Σαν τα παιχνίδια του μυαλού, σαν γέννημα της τέχνης,

δεν βρίσκω μέρος πουθενά, την πένα μου να πλύνω.

Τα σύννεφα είναι σκοτεινά,

Τα πνεύματα φθαρμένα,

Και του αλόγου ο καλπασμός,

άγρια καταιγίδα.

Άλογο για ημέρεψε,

σύννεφα διαλυθείτε,

αέρα σε παρακαλώ τυφλά να μην κουρσεύεις,

μήπως στολίσουμε με φως, με διαμαντένια λάμψη,

αυτό που γράφει ανθρώπινα, το θειο πεπρωμένο.

Φυσώντας το σουραύλι μου, και τον αυλό του Πάνα

θα τιμωρώ με μουσική, θα μαστιγώνω στίχους,

γιατί είναι δράση η ζωή, κι ο θάνατος ελπίδα,

γιατί χαλιέται η παρθενιά,  η κόρη να γεννήσει.

Ένα τραγούδι θεϊκό, μια θεία μελωδία, μεθά τις νύχτες με ρυθμό,

και βγάζει φως το χάος, στοιχειώνεται το λυκαυγές, και το λυκόφως λάμπει,

τότε που σπέρνεται το ον, στην μήτρα του μη όντος.

Ένα τραγούδι θεϊκό, ένα μόνο τραγούδι.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
22/7/2014=18=9