Ο Γάδος*

Στέκει ο γάδος άπραγος, παγώσανε τα χέρια
έμεινε μόνο  το νερό, καθρέφτης στα αστέρια.

Χορτάριασε η αυλακιά, που οδήγαγε το ρυάκι

δεν τρίζει τώρα το σκοινί, έκλεισε το χαντάκι.

Του πηγαδιού η δύναμη, η χήρα νερομάνα,

έγινε νεραΐδοφωλιά, και το περβόλι αλάνα.

Μάταια αναβλύζουνε, τα δροσερά παιδιά της,

η σε πλημμύρα χάνονται, η μένουνε σιμά της.  

Να ναι καλά η λυγαριά, που γέρνει και λυγίζει,

στων πηγαδιών το άνοιγμα, και το νερό αγγίζει.

Κατάκτησε τα λιγοστά, τ΄ ασήμαντα κατέχει,

μοσχοβολάει ο μπαξές, όταν τα φύλλα βρέχει.

Γέννα σκληρή κι απρόσωπη, ποτίζει τον αέρα,

είναι η νύχτα δίχως φώς, και σκοτεινή η μέρα

Στο περιβόλι του ουρανού, στη δίνη του αέρα,

χάθηκε κι ο γαδοβοσκός, που έπαιζε φλογέρα.

Κόψε τη ρίζα της ντροπής, γη πιάσε το δρεπάνι

και θέρισε την οφειλή, ν’ ανθίσει το μποστάνι.

Ζέστανε ήλιε τις καρδιές, στα παγωμένα χέρια,

άνοιξε τις νεροπηγές, να δροσιστούν τ΄αστέρια.

* Εργαλείο άντλησης πηγαδιών.  

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

5/11/2017=17=8

(Ομήρου Λέξις: 'Γουνούμαι σ' άνασσα', προσκυνώ, αρχόντισσα. Οδύσσεια ζ 149)

Αντίθετα, θα πρέπει ν’ αναρωτηθούμε γιατί δεν ανάβει μέσα μας, στον κάθε έναν από εμάς ανεξάρτητα, η μεγαλειώδης φλόγα της Ελευθερίας. Γενικότερα στην ιστορία του πλανήτη και ειδικότερα της Ελλάδος - πλην ορισμένων εξαιρέσεων - τη λύση για την Ελευθερία δεν την έδωσε σχεδόν ποτέ αριθμητικά ένας (1) ηγέτης αλλά κάτι "παλαβοί" ανυπάκουοι που αντιστάθηκαν στα εκάστοτε καθεστώτα. Οι Έλληνες της επανάστασης του '21 δεν είχαν έναν (1) ηγέτη. Το ίδιο και οι Έλληνες του '40. Η φλόγα της ελευθερίας άναψε σε πολλές εστίες ταυτόχρονα.
Τι δεν κάνουμε σωστά;
Μήπως τελικά δεν ενδιαφερόμαστε ουσιαστικά να κάνουμε χρήση του μεγαλύτερου όπλου μας που λέγεται "αυτεξούσιο" (άρα και να αναλάβουμε προσωπικές ευθύνες) και βολευόμαστε περιμένοντας να μας "εξουσιάζει" πάντα κάποιος άλλος;
Anna Hellas

Άννα…… αν απομυθοποιήσουμε την ιστορία, η οποία πίστεψε με, είναι μια μεγάλη ψεύτρα, και αναζητήσουμε τα πραγματικά κίνητρα ενός πολέμου, θα διαπιστώσουμε ότι τά αίτια ήταν πάντα βαθύτερα και κατευθυνόμενα. Η Ελευθερία και άλλα ανώτερα, ήταν το πρόσχημα με το οποίο «έντυναν» τον πόλεμο για να δημιουργηθεί πάθος και να υπάρξει νίκη. Και αυτό γιατί το «μέσον» το κυριότερο όπλο ενός πολέμου ήταν ο άνθρωπος.

‘Έπρεπε λοιπόν ο άνθρωπος να πιστέψει ότι πολεμά για κάτι ανώτερο, και όχι για τα πραγματικά που πολεμούσε.

Κυριότερη ίσως και μοναδική αιτία πολέμου ήταν και είναι να αρπάξει ο επιτιθέμενος τον πλούτο του αμυνόμενου, η να επεκταθεί γιατί δεν κάλυπτε ο τόπος του τις ανάγκες του. (τα θρησκευτικά αίτια, και όλα τα υπόλοιπα είναι πάντα προφάσεις που καλλιεργούνται για να δημιουργήσουν την απαραίτητη προϋπόθεση )

Οι αμυνόμενοι φυσικά, προσπαθούσαν να κρατήσουν τα κεκτημένα… συνήθως όμως χωρίς θετικό αποτέλεσμα.

Διαφέρουν οι επαναστάσεις, αλλά και αυτές πάνω κάτω, στο ίδιο καζάνι βράζουν.

Στόχος ήταν να αλλάξουν τις επιρροές, αλλάζοντας την τάξη που ασκούσε την εξουσία.

Σε όλο αυτόν τον Κυκεώνα, υπάρχουν φυσικά, ιδεολόγοι ήρωες (παλαβοί), που και αυτοί άθελά τους «χρησιμοποιούνται» για να ανεβάσουν το φρόνημα, με αντίτιμο μια μαρμάρινη προτομή.

Μια προσεκτική και αντικειμενική μελέτη της Ιστορίας μου δημιουργεί την εικόνα.

Το 1821, η φωτιά μπήκε για να ανακόψει και περιορίσει την Οθωμανική αυτοκρατορία, χρησιμοποιώντας σαν σπίθα την Ελευθερία των Ελλήνων.

Το 1922, φούντωσαν τον εγωισμό μας να φτάσουμε μέχρι την κόκκινη μηλιά, και όχι να μείνουμε στην κεκτημένη παραλιακή ζώνη της Μ. Ασίας (χρησιμοποιώντας τους δικούς του «δάκτυλους» που έχουν πάντα στην εξουσία ενός κράτους, και το αποτέλεσμα ήταν η καταστροφή και η συρρίκνωση μας, γιατί πήραν τα μυαλά μας αέρα.

Το 1940, το ίδιο για να ανακόψει την επέκταση των Γερμανών.

Το 1944, αντί να πάρουμε τα δικαιούμενα ως νικητές, μας έμπλεξαν σε εμφύλιο…

Δυστυχώς ο Λαός πάντα επηρεάζεται, και στρέφεται ανάλογα εκεί που τον κατευθύνουν…

Μη μιλήσω για σήμερα….. που η προπαγάνδα έχει χίλια πρόσωπα…

Η μοναδική περίοδος, που φαίνεται ότι υπήρχαν ιδανικά, τουλάχιστον υπήρχε ελευθερία πνεύματος, ήταν στην Αρχαία εποχή.

Αποδεικνύεται, από τον πολιτισμό που άφησε παρακαταθήκη σε όλον τον πλανήτη.

Απόλυτα ελεύθερος, με ειδικό τρόπο ήταν ο άνθρωπος των σπηλαίων, η δημιουργία της κοινωνίας, άρχισε σιγά-σιγά να του περνά τα δεσμά.

Συνάρτηση αυτού είναι και το αυτεξούσιο, ανύπαρκτη έννοια «ουτοπία», για έναν πολύ απλό λόγο.

Αφού δεν υπάρχει ελεύθερη σκέψη, (βούληση ,κρίση) σε πνευματικό επίπεδο, πώς να υπάρξει αυτεξούσιο στην πράξη, που είναι και πολλαπλά δυσκολότερο.

Σήμερα μιλώντας για επανάσταση, ανακυκλώνουμε μια έννοια, που όπως δηλώνει η λέξη είναι επαναλαμβανόμενη στους παρελθοντικούς αιώνες, και δεν απέδωσε ποτέ πλήρως τα αναμενόμενα.

Ούτε και για ανάσταση να μιλάμε, είναι σύνθετη λέξη, και συγχέει τον νου με αυτό το ξανά, και ξανά.

Έχει μια νότα απαισιοδοξίας…

Μπορούμε όμως να μιλάμε για Στάση, όχι στατική αλλά κινητική προς τα εμπρός, προς το μέλλον…

Στάση ζωής, η αλλιώς αντίσταση θανάτου..

Είναι ανάγκη, να υπάρξει κάθαρση στον νου, και το σωστό καθαρτήριο είναι να ακούει, και να αντιλαμβάνεται «καθαρές» λέξεις, τόσο καθαρές όσο είναι οι ιδέες.

Η κάθαρση αυτή του νοός, έχει σαν αποτέλεσμα την αποδέσμευση της ψυχής…

Και η αποδέσμευση της ψυχής, οδηγεί στην ελευθερία και το αυτεξουσιο.

Καλή Ανατολή Άννα

ΟΥΤΙ ΔΑΝΟΣ

3/11/2017=15=6

Νοσταλγία ενδογενής.

Κι αν οι μικρόψυχοι  θεοί, αλλάζουν τους καιρούς,

για ένα πείσμα μου άνθισα, σε τόπους  χλοερούς.

          Τα υπερβατά ταξίδια μου, τα έστρωσα με αλμύρα,

και στο δισάκι μου οδηγό, μια χούφτα με πορφύρα.

Στου πηγαιμού την έκσταση, με φόντο οριζόντων

με συντροφεύουν οι λυγμοί των λίγων επιζώντων.

Κάθε στροφή ξαναγυρνούν, τα απόσκια του ηλίου

κι αφώτιστες με ξεπερνούν σελίδες του βιβλίου.

Την Κίρκη την ξεδιάντροπη, στο μαγικό νησί της

σε μια μοιραία σμίξη μας, σαν ξάπλωσα μαζί της,

πήρε βοριάς τα ξόρκια της, τα σκόρπισε σιφούνι

κι ενώ για χήρος φτιάχτηκα, με έντυσε γουρούνι.

Στο νόστο για τη γνώριμη μήτρα, της γης μητέρας

σειρήνες μου τραγούδαγαν, σαν κόπαζε ο αέρας.

Μα οι αλαζόνες σύντροφοι, χωρίς την θέληση μου,

δέσμευαν με τα πρέπει τους την κάθε κίνηση μου.

Έτσι περνούσε ο καιρός, μέχρι τους λωτοφάγους

που με ταΐζουν λησμονιά, για εξορκισμό του άγους.

Οι Λαιστρυγόνες πέρασαν, οι Κύκλωπες βελάζουν,

η σκύλα και η Χάρυβδη, την μοίρα μου χαράζουν.

Ο νόστος μου για το νησί του ήλιου ζωοδότη

κρύβει πολλές επιστροφές του Αίολου προδότη.

Φάρος η ωραία Ναυσικά, στη χώρα των Φαιάκων,

με τα σινιάλα με οδηγεί, μακράν των βρικολάκων.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

27/10/2017=20=2

Έκ τῶν ἐνόντων

Ξεκολλημένη μια σκιά απ το σκοτάδι,

με διώχνει αλλού σ αλαφροΐσκιωτη ζωή.

Εκεί που είναι φωτεινότερο το βράδυ,

μετουσιώνω ότι υπάρχει, απ την αρχή.

Μα ο διωγμός τα όνειρα, αποτεφρώνει

και το μυαλό μου κάνει πράγματι κακό

γυρεύω χίμαιρα για να  μεταμορφώνει,

την πληγωμένη σάρκα σε κορμί αερικό.

Πνοή της νύχτας η φιγούρα που σε βλέπει,

είμαι πλησίον, αν και αλήθεια δεν μπορείς,

να δεις εκείνη την σκιά, που σε ανατρέπει

ανατριχιάζεις μες τη  ζέστη και απορείς.

Κάθε τικ-τακ του ρολογιού μου σε αγχώνει,

μετρά τον χτύπο εναλλάξ των τακουνιών.

Βλέπεις γλυκιά μου η κατάρα δεν τελειώνει,

στα happy end καλοπαιγμένων ταινιών.

  

Κραυγή στη νύχτα, η ζωή σου ταξιδεύει.

Θα έρθω σε σένα, που σε λήθαργο πετάς.

Ότι κατέχεις, με χρησμούς σε κοροϊδεύει

Είμαι ο κανένας, δεν με βλέπεις ας κοιτάς.

Κι αφού φαντάζεσαι σκιές για την αρχή μου

σκέψου το φώς που τις γεννά να εξασθενεί

Νιώσε την κίνηση, που πάλλει την ψυχή μου,

και αφουγκράσου κάποια απρόσκλητη φωνή.

Στα μάτια σου τον πανικό, σβήσε μ αλήθεια

Ο θάνατος, με θάνατο στο φόβο μας θα ζει.

Άλλες ζωές στο παρελθόν θέλουν βοήθεια,

τ΄αμαρτωλά μας μήλα, και ο παράδεισος μαζί.

Πρώτο και τελευταίο πράγμα η σκιά σου.

νύχτα και μέρα, ακολουθεί το κάθε σώμα,

πιστός κομπάρσος απροσδιόριστου θιάσου,

φύλακας άγγελος κι αυτή σε γκρίζο χρώμα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

14/10/2017=16=7