Άτιμο τσάτ

Φίλησα κατουρημένες ποδιές για να έχω μια πεντάλεπτη συνομιλία μαζί της ή έστω μια επαφή. Δε γινόταν αλλιώς, λύνει κ δένει στον όμιλο κι εγώ πρέπει να πάρω τη θέση οπωσδήποτε.

Ζούμε την εποχή του κυβερνοβόθρου που ότι κι αν κάνουμε, πρέπει να το κοινοποιήσουμε.

Αν δεν συμπεριφερθούμε κατ´ αυτόν τον τρόπο, θεωρούμαστε ύποπτοι. Και ναι!

Πρέπει να έχουμε ένα προφίλ τουλάχιστον στο φβ για να μας τσεκάρουν οι μελλοντικοί μας εργοδότες.

Τι να έκανα κι εγώ το φρόντισα το ρημάδι:

διέγραψα Φωτό με μαγιό κ μίνι, με νυχτερινές εξόδους και φυσικά τις υβριστικές με τους πολιτικούς.

Πόσταρα πολλά ρητά και αποφθέγματα σπουδαίων λογοτεχνών και αρκετά κουλτουριάρικα άσματα που αγνοούσα ( ποιος ακούει καλέ τέτοια;)

Περίμενα τη μέρα της αιφνίδιας πεντάλεπτης συνέντευξης.

Περίμενα. Περίμενα πολλές μέρες τελικά...

Ένα μεσημέρι, μου φόρτωσε η μάνα μου τον Στέφανο, γιατί οι γονείς του έπρεπε να παρευρεθούν σε μια κηδεία .

Στέφανος= εξάχρονος διάβολος ή μάλλον ο έξω από δω μεταμορφωμένος.

Με κοίταξε πονηρά και κάθισε αναπαυτικά στον απέναντι καναπέ.

Για μια στιγμή, πέρασε από το μυαλό μου ότι είναι άρρωστο, έτσι ακούνητο κι αμίλητο όπως καθόταν κι έπρεπε ν´ αναλάβω δράση .

"Στεφανάκο μου θέλεις χυμό;"

Με ένα γλυκύτατο νεύμα απάντησε θετικά κι έτσι πήγα στην κουζίνα.

Θέλησα να τον περιποιηθώ δεόντως και του έκοψα ένα μεγάλο κομμάτι κέικ.

Τι το ήθελα η άπιστη;

ΕΡΩΤΗΣΗ: πόσα λεπτά θέλει ένα εξάχρονο να σου καταστρέψει τη ζωή;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: ένα με δυο δευτερόλεπτα !

Ο διαβολίνος άρπαξε την ευκαιρία και κάθισε μπροστά από το λάπτοπ μου.

Επίσης ο νόμος αυτού του κερατά του Μέρφι λειτούργησε για ακόμη μια φορά στην άτυχη ζωή μου.

Η εξηντάχρονη εργοδότρια, μέγα όνομα στην πιάτσα, κολλητή του υπουργού οικονομικών, χορηγός συλλόγου των Σπετσών και μεγάλων κυβικών, με αυστηρότητα όση δεν μπορεί να περιγράψει κανείς...

Χτύπησε μέσω μέσσεντζερ ... με το προφίλ μου ενεργό και με τον μίνι διάβολο διαθέσιμο για κόρτε:

-Καλησπέρα κυρία Παυλίδου! Εξέτασα το βιογραφικό σας και θέλω να τα πούμε από κοντά. Μπορείτε να έρθετε αύριο στις επτά το απόγευμα;

-Είσαι κ@@λ@.

Ναι...ναι, ακριβώς αυτό που καταλάβατε, αν και οι μισοί το γράφετε με Υ και οι άλλοι μισοί με Β.

Η γυναίκα με μπλόκαρε ακαριαία και το μικρό βλαμμένο, μόλις με είδε να ουρλιάζω, έτρεξε στον καναπέ.

Τι φωνές! Τι κακό! Τρελάθηκα και ήθελα να το σκοτώσω.

Εν τω μεταξύ πλάκωσαν οι μέλισσες , δηλαδή, πολλαπλασιάστηκαν οι συνομιλίες και οι ειδοποιήσεις.

Ο μεταμορφωμένος, δεν είχε περιοριστεί στο τσάτ αλλά:

έγραψε την ίδια φράση κάτω από τη φωτό της Τασίας-Μα καλά την είχα φίλη και δε το θυμάμαι; κάτω από τη φωτό ενός αξιοπρεπέστατου ηλικιωμένου κυρίου, κάτω από μια χορηγούμενη διαφήμιση αλόης, κάτω από θεατρική πρόσκληση Μολιέρος ( έλεος πια! ) και κάτω από μια συνέντευξη Μακρόν σε κάποια εφημερίδα...

Τι να έκανα; τι να έκανα;

έριξα το προφίλ μου μαζί με τα μούτρα μου, με πόνο ψυχής ...

Ελπίζω να ξεχαστεί το γεγονός.

Γιατί Όχι;

όλα ξεχνιούνται στη χώρα μας.

Άτιμο φβ και αναθεματισμένο τσάτ..

 Καίτη Δροσίνη

Οκτώ Οκτωβρίου ογδόντα οκτώ.

Ο Οκτώβρης και τρία οκτάρια

στων Φαιάκων την γη έχουν δέσει.

Προσκυνά ο Οδυσσέας τ΄αχνάρια

της θεάς που στη γη έχει πέσει.

Στο κανάλι η θάλασσα σκύβει

διαδρομές το κανόνι ανοίγει,

μα ο χρόνος περίτεχνα κρύβει

τα ψεγάδια που λήθη τυλίγει.

Τέτοια αίγλη και τόση απλάδα,

σαν μωράκι εντός μου κοιμάται,

καθηλώνει μορφές η Σπιανάδα

κι ο Λιστόν στον αέρα πλανάται.

Του αγίου οι δρόμοι μυρίζουν,

για ένα Σκήνωμα τόση λατρεία,

Όλα γύρω λεβάντε θυμίζουν,

το Αχίλλειο μόνο την Τροία.

Φυσικές ομορφιές σκορπισμένες

μπουγαρίνια, σοκάκια, καντάδες,

με κιθάρες καλά κουρδισμένες

να φλερτάρουν ωραίες κυράδες.

Με αναμνήσεις μονάχος βαδίζω

γύρω γύρω η θάλασσα λιώνει,

και εικόνες παλιές ξεφυλλίζω

στου μυαλού το ωραίο μπαλκόνι.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

13/10/2018=16=7

Οχλικά συστήματα εν ενεργεία

Στις εκκρεμότητες που αφήνεις να πλανιούνται

βρίσκει ο χαμένος χρόνος στέγη κι αντοχή.

Παγιδευμένες αηδίες στον ιστό σου τυραννιούνται,

που οι θάλασσές μου τις ξεπλένουν με βροχή. 

Και  φέγγει η ζωή καθώς περνά, φτηνή ρεκλάμα,

μη χαλαστείς, στο αίμα που φτηνό κυλά,

ρουφά η σκέψη μου κάθε σου δάκρυ απ’ το κλάμα

και με προστάζει, άγγελος μου από ψηλά.

Αυτά για όσους, συνοδεύουνε κοπάδια σε πορείες,

είτε για εκείνους που ψαρεύουν στη στεριά,                            

άθελα γίνονται φορείς σε μολυσμένες εμπειρίες,

κι βούληση πεθαίνει σ απροστάτευτα χωριά.

Η μοναξιά σκεπάζει με ομίχλη το χαμένο δρόμο,

και η θολούρα στις μορφές τους εντρυφά,

σαν φωτοστέφανο που αντανακλά μονάχα τρόμο,

για τον σταυρό σου που φορτώνεσαι κρυφά.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

10/10/2018=12=3

Είκοσι μία χιλιάδες επτακόσιες ενενήντα εννέα ημέρες.

Σταγόνα τίμιου νερού, αρτεσιανή μου κρήνη

κριάρι άγνωστου θεού, στου σατανά τη δίνη.

Αλλοτινές μου εποχές, θολές σέ συναξάρια

φτιασιδωμένες ενοχές, καταραμένα εξάρια. 

Βοή λαού η ερημιά, οργή θεού στις πόλεις

εθιστική ανασαιμιά, με σύμπτωμα πανώλης.

Του Ταϋγέτου η κορφή, λαμποκοπά αιθέρα

για βιβλική καταστροφή, μιλάει η καλντέρα.

Η μυρουδιά του αψινθιού, κυρίαρχη απάτη

το τσίμπημα αγκαθιού, αίμα στο μονοπάτι,   

η μοναξιά  κρησφύγετο, χίμαιρα η παρέα,

η θάλασσα αντίδοτο, και η ανοχή μοιραία

Νάνοι, νεράιδες, ξωτικά, με σαλεμένη Ρότα,

βυσσοδομούν ερωτικά, με ίσκιο τον Ευρώτα.

Λιθάρια και νερόμυλοι, μ οσμή από λεβάντες,

άπιαστοι ανεμόμυλοι, με άρωμα Θερβάντες.  

Αχόρταγοι οι δυνατοί, τα τιμαλφή σε πάγκους

στο κάγκελο η αρετή, βορά σε σαλτιμπάγκους.

Εντός μου μια φυλακή, το τραύμα αφορμίζει,

αγκομαχούν περαστικοί, και η ζωή σαστίζει.  

Καθρέφτισα του μαχαιριού την παγωμένη όψη,

κι΄ άλλη φύση του χεριού, ακόνι για την κόψη.

Με κατευθύνει σκιωδώς, κοινότυπη ρεκλάμα,

και μόνιμη μου επωδός, γέλιο μαζί με κλάμα.

Κάθε μου ένοχη βραδιά, του οίστρου το καμίνι

ζητά πειρατική καρδία, και την στεριά αφήνει.

Ρεσάλτο αν σε χάλασα, κόντρα στην καταιγίδα

όταν αγριεύει θάλασσα, τρελαίνει την πυξίδα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/9/2018=23=5