Αλλάζει ο τόπος τον ορίζοντα… σβήνει τον χρόνο.

Το κομμάτι του ταξιδιού, το ορισμένο, με τις πέτρες που έριχνε πίσω της η Πύρα, για να γεννιούνται άνθρωποι, έρημο πια το περπατώ!

Στων Βρυσσεών το δήμο, εκεί που η τοξεύτρα Άρτεμις, με τους γυμνούς μηρούς, ελάφια κυνηγούσε.

Και να ευωδιαστός ο χείμαρρος, με πλημμυρίζει αναμνήσεις...
Η μαγεμένη πόλη η παλιά, η ερωμένη του ήλιου, η αρχαία..
στα δακρυσμένα της, τα  ερωτικά παιχνίδια με το ήλιο..
εκείνες τις στιγμές που την αφήνει....

για να την συναντήσει πάλι την Ανατολή....
Αλλιώτικος αυτός ο έρωτας ημερωμένος, στο ηλιοβασίλεμα κοιμάται η πεθαίνει...

Αλλά ξυπνά και ανασταίνεται με την Ανατολή...
Αγνός καθαρός φωτεινός....

Τόση αγάπη,..

Στου Τάλετον την κορυφή αγνάντι, με τ’ άλογα του Φοίβου αδάμαστα να χρεμετίζουν.

Και να αέρας ζωντανός, πηγή ζωής και ανάσας τιμωρία, σιρόκος, τραμουντάνα, η πουνέντες

το πατρικό μου, αρμενίζει στα πανιά του, με του πελάγου τον αφρό, με μανιασμένο κύμα…

Μάννα, μανία, μουδιασμένη ανατριχίλα.
Δεν έχει γράμματά εκεί να γράψω, με συλλαβές Πελασγικές μονάχα...
Μα οι συλλαβές δεν γράφονται, ψελλίζονται, θροΐζονται, σωπαίνουν…

Και σαν κελάηδισμα, δονούν τα χείλη,

Σαν τα φιλιά, που τρέμουν, καθώς του πόθου το θανατηφόρο αγκάλιασμα εξαϋλώνει..    

Και σαν κελάρυσμα σκοτώνουν,

σαν τις σταγόνες της δροσιάς, που χύνει ο Έρωτας, εκείνη την στιγμή που δεν υπάρχεις.
Κι άλλοι ακούν, το ψέλλισμα, το θρόισμα και την σιωπή….. οι αλαφροίσκιωτοι....
κι άλλοι σαρκάζουν... οι βαρυισκιωμένοι..
Μισοί-μισοί, κι αυτοί σαν το ταξίδι, σαν την ζωή, σαν τους ανθρώπους σαν τα πάντα...
Μπορεί και μάλλον έτσι είναι, σε αυτόν τον κόσμο μοναχά, να είναι τα μισά Ολόκληρα,

για να χει αιτία η μοναξιά να περισσεύει.

Εκεί λοιπόν, που το νερό ασταμάτητα δροσίζει και ξεπλένει, μ΄ άνεμου ανασαιμιές λεβάντες... 
Εκεί που δεν μιλάς, δεν βλέπεις, δεν ακούς,
Εκεί που δεν μυρίζεις, ούτε αγγίζεις, μόνο νοιώθεις!
Και με το νοιώσιμο, ορόσημο σελίδα στο βιβλίο, γράφει η αύρα που δεν σβήνει στον αιώνα...
Εκεί περπάτησα...

και το βιβλίο μου, σε σκοτεινή σπηλιά έχω κρυμμένο!
Για να το βρει μόνο η θεά, και στις σελίδες του να τυλιχτεί, η να το σκίσει!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

30/7/2014=17=8

Υπάρχει..

Υπάρχει μια στιγμή, εκεί μέσα στην νύχτα…

Όταν φτάνει, και χαμηλώνουν τα φώτα, ανοίγει ο δρόμος για τον παράδεισο..

Υπάρχει ένας τόπος, εκεί μέσα στην θάλασσα…

Όταν φουσκώνει και πέφτει αέρας, ανοίγει της ψυχής μια χαραμάδα…

Υπάρχει ένα γεράνι, εκεί σε μια ξερολιθιά…

Όταν ανθίζει μαραίνεται η λύπη, και λάμπει το χαμόγελο του Ήλιου..

Υπάρχει ένας κόκκος άμμου, εκεί στην μαγεμένη Ασίνη…

Όταν τον χαϊδεύει το κύμα, γίνεται πεταλούδα και λούζεται στον αφρό…

Υπάρχει ένα αίσθημα, και το φωτίζει ο σταυρός του νότου…

Μα τον δρόμο για τον παράδεισο δεν βρίσκω…

Στης ψυχής την χαραμάδα δεν χωράω…

Το χαμόγελο του Ήλιου ξεραίνει τα χείλη μου..

Ο κόκκος της άμμου, θηλεία στον λαιμό μου…

Το αίσθημα μόνο ανάβει τα φωτά του δρόμου,

Φαρδαίνει την χαραμάδα, και φαράγγι την κάνει…

Του Ήλιου το γέλιο ζεστά φυλακίζει,

Λεβάντα ευωδιάζει το άοσμο κύμα..

Το αίσθημα μόνο κρατά αναμμένο του νότου το αστέρι….

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

29/7/2014=25=7

Μόλις δύο βήματα από την κόλαση ακροβατεί καρδιά του θάρρους

Η υπόσχεση, η ταπείνωση η λύτρωση το έπος του γίγνεσθαι, η τραγωδία του φαίνεσθε..

Και αυτή τη φορά ο πόλεμος είναι για για την ελευθερία…

ο ονειροβάτης ταξιδευτής σε κάθε του στάση, και κάθε ανάσα στην αντάρα της μάχης,  

ξυπνώντας, κομματιάζεται από αγάπη…

Το θάρρος, τα κλάσματα, ο ιδρώτας, η λάσπη, μαζί, ένα χθες μπηγμένο στο αύριο, ένα μαχαίρι, λεπίδα δίκοπη το άπειρο κόβει κομμάτια αμέτρητα…

Ακουμπάμε τα μάγουλα την  καταστροφή..

Φιλάνε τα χείλη την προδοσία,

Ανοίγει ο διακόπτης την διαγραφή, κλείνει την σωτηρία…

Και την ανοίγει ξανά η αγκαλιά, και την κρατάει ανοιχτή, και σπάει τις πόρτες..

Περιμένετε, κρατηθείτε, γρηγορείτε το νέο κόσμο μου σκαλίζω με σμίλη σε ασμίλευτη φεγγαρόπετρα.

Θα το πάρει, και θα έρθει, θα με κλείσει, και θα το αποθηκεύσει…

Στων αγαλμάτων το δέρμα, γυαλίζει το αίμα, και καίει το δάκρυ  

Αν ενωθούν οι ψυχές μας, και ίδιους παλμούς οι καρδιές μας χτυπάνε, ο ένας τον άλλο με ταύτιση αρχαία, αιώνες κουράγιο στο φως, θα κερδίσει.

Αυτός που πεθαίνει μαζί μου, κι εγώ που πεθαίνω μαζί του, ζωή μου χαρίζει, και εγώ ζωή του προσφέρω.

Απλά ακολουθήστε, στρατιώτες και ιππότες, στο δρόμο που βγάζει στην μόνη  πορεία…

Χωρίς απορία με πίστη μονάχα…

Αντί του μετώπου, η μοίρα του ασώτου, μαζεύει συντρίμμια και χτίζει παλάτια…

Μα όχι για εκείνον… σε ξένους σκορπά και χαρίζει.

Μέχρι την προηγούμενη μου ξεθωριασμένη αναπνοή, χωρίς σημασία μα ούτε και αξία δεν θέλω να έχει…

Μονάχα στο πού και στο πότε, φλεγόμενη αγάπη για την όμορφη Γαία, με σπίθες σταγόνες, και γλώσσες χαλάζι που κατρακυλάνε, να ρέουν ουρές του ουρανού σας, του ασύχαστου νου σας..

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

29/7/2014=25=7

Έμπνευση Two Steps From Hell - Heart of Courage

Αν ...

Αν ...

Γνώριζες τ' αποτέλεσμα ...
δεν θα γευόσουν την αγωνία ...
αν διάβαζες τις σκέψεις...
θα αγνοούσες την έκπληξη...
αν όριζες τους παλμούς της καρδιάς ...
θα έχανες το σκίρτημα του έρωτα...

Αν...
Ο ατόφιος αυθορμητισμός ...
δεν ενθαρρύνει την ζωή σου ...
την ανησυχία της ύπαρξης...
σ' ένα ατελείωτο ταξίδι ...
μ' έναν προ-ορισμό άγνωστο ...
το λιμάνι ίσως να είναι δίπλα σου ...
ίσως να είναι πολύ μακριά ...
ίσως και να μην το ανταμώσεις ποτέ ...
αυτή είναι η μαγκιά της ύπαρξης σου...

Αν ...
ανα-ζητάς την σιγουριά ...
καθηλώσου στην ανία της ρουτίνας...
χωρίς όνειρα, χωρίς προσδοκίες ...
θεατής εγκλωβισμένος σε μιαν άμορφη μάζα ...
σε μια κερκίδα που θα σε παρα-σύρει ...
να χαμογελάς όταν στο επιτρέπουν ...
ακολουθώντας την πορεία των πολλών ...
η ζωή σου ανύπαρκτη ...
ένα καρμπόν που θα γλιστρά ακυβέρνητο ...
κερδίζοντας άνυδρες παραλλαγές ...
πλαισιωμένο από στεγανά ...
που θα αλλοιώνουν την ύπαρξη σου ...
θα σκοτώνουν το στείρο σου συναίσθημα ...

Αν ...
εκτοπίσεις τον αγώνα σου ...
το ρίσκο του ...
μηδενίζεις της αξίες σου ...
παραγκωνίζοντας τες σ' έναν λαβύρινθο ...
εκεί θα νεκρώνει ο κόσμος σου ...
απλά κι ανώδυνα ...
μονάχα η ύλη σου θα ανασαίνει βαρετά...
με σταθερούς ρυθμούς ...
όπως τ' άψυχο ρολόι ...
μέχρι να ξεκουρδιστεί ...
δίχως την εναλλαγή ...
δίχως το χτυποκάρδι ...
που εκ-δηλώνει ατόφια Ζωή ...

Αν ...
στερήσεις το κυνήγι ...
στερείσαι το διάφανο οξυγόνο ...
χάνεις τους ήχους ...
τις όμορφες μελωδίες ...
αργό-Πεθαίνεις σε μια Τεράστια γυάλα ...
δίχως επιλογές ...
με απουσίες από τ' αληθινά χαμόγελα...
το καυτό δάκρυ ...
ξεφτίζοντας τον κύκλο σου...
σε αφιλό-ξενα και παγερά σπλάχνα...
αναρωτήθηκες άραγε ποτέ ...
ποιά είναι η ζωή σου ...

Αν ...
δεν υιοθετήσεις το ρίσκο...
δεν σφιχτ-α-γκαλιάσεις την υπέρβαση ...
δεν υπάρχει λόγος ...
να ονομάζεσαι άνθρωπος ...
εκποιείς σε ευτελή τιμή ...
την ανύπαρκτη ψυχή σου ...

Στέλιος Κ.

horseman