Ενσάρκωση

Οι ψυχές σαν διαλέγουν το σώμα,

δεν ρωτούν αν μπορεί η αν θέλει,

γονατίζουν και φτύνουν στο χώμα,

τα αχνάρια που αφήνουν αγγέλοι.

Οι ψυχές σαν διαλέγουν τη μήτρα,

σε δομές λειτουργούν αδυνάτου.

στίγμα βάζουν την άγραφη ρήτρα,

της μεγάλης αρχής του θανάτου.

Οι ψυχές σαν το στρείδι τυλίγουν,

του πηλού το εδώλιο ρουφάνε,

Τον θεό του ανθρώπου ανοίγουν,

από πέτρα μια πέρλα γεννάνε.

Οι ψυχές σκλαβωμένες θυσίες,

σαρκοφάγους αφήνουνε άδειες,

των σωμάτων μονές εκκλησιές,

ανεσπέρου φωτός οι ανταύγειες.

Της ψυχής των ψυχών τρισάγιας,

τρείς φορές ανατέλλει το δώρο,

σαν πυλώνες σε κύκλους μαγείας,

κατακλύζουν με μύρο τον χώρο.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/3/2017=16=5 

Εαρινή ισημερία

Παραμύθια, η αλήθεια σκοτώνει

την ζωή πριν αρχίσει, τελειώνει

Σαν ξυπνώ το πρωί με τη σκέψη,

πώς η μέρα φτηνά θα με κλέψει

Σαν διέξοδο, ανοίγω την πόρτα,

τ όνειρο μου το πνίγουνε χόρτα.

Η συνείδηση γνέφει μου, νεύμα,

παγωμένο μ αγγίζει ένα ρεύμα.

Έχω χάσει από φίλους τα ίχνη,

κάποιο σόι το χάος μου δείχνει.

Μου διακόπτει, χαρές η ελπίδα,

με κρατάει απ τη μύτη, αλυσίδα.

Οδηγώ στα τυφλά για τον δήμο,

τη  φωνή μου ακούω εν ερήμω.

Σταθερά τον βοώντα σαρκάζω,

καθώς κάθε ταχύτητα αλλάζω.

Κυνηγώ με το στέρνο μου άδειο,

παραγγέλματα παίζει το ράδιο,

Αυτομάτως το στήθος ανοίγει

κι ένα πέπλο λευκό με τυλίγει.

Ο ουρανός από κάτω σας κλαίει

με εκρήξεις το σώμα μου καίει.

Τα εντός μου στον ήλιο αφήνω,

ξεγυμνώνω το στέρνο και κρίνω.

Του μετώπου τα τύμπανα κρούω

στην αλήθεια που θέλω να ακούω.

Κάννη  όπλου σε κρόταφο γκρίζο,

κάθε σφαίρα με ιδρώτα σκουπίζω.

Θυμηθείτε μυαλά των εμβρύων

εν χορώ τις πομπές των αγίων.

Με αρχαίων κειμένων πορείες,

ζωντανεύουν νεκρές συγκυρίες.

Μια στιγμή αρμονίας στο έαρ

πολεμά της αβύσσου το φρέαρ.

Ίση  νύχτα στο ίσο της μέρας,

αρμονία στου χρόνου το κέρας.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

20/3/2017=15=6

12:29=14=5

Ον λάιν

Σε μια θαλασσινή βραδιά, αλμύρα ποτισμένη,

με μια πειρατική καρδία, άγκυρα ποντισμένη,

ρεσάλτο κάνεις σκοτεινό, σαστίζει η πυξίδα

έχεις αμπάρι αδειανό, στην πλώρη καταιγίδα.

Σε ξέρω, κρύβεις πονηρά την βυθισμένη ξέρα,

σαράκι τρώει τα κουπιά, σκουριά τη λαγουδέρα.

Την τσαμαδούρα βούλιαξες, έκοψες την καδένα

απ τη ρουφιάνα ούρλιαξες, πάγωσες την αρένα.

Σε νοιώθω, στην ανάσα σου, να στροβιλίζει δίνη

κουρέλιασες τα ράσα σου, στου νόστου το καμίνι.

Λιμάνια φέρνεις άψυχα, κουφάρια να στολίσω,

δέσαμε κάβους λάστιχα, και μας τραβάνε πίσω.

Ήσουν εσύ, που γέμιζες, με φως το μαύρο φόντο,
Κι ήμουν εγώ, που θέριζες, το φλογισμένο πόντο.

Σαν εκμαγείο στοχαστή, το πρόσωπο μου κάνω,

η μήτρα μέρα θα σπαστεί, τότε που θα πεθάνω.

Γιατί νύχτα γεννήθηκα, νύχτα θα ταξιδεύω

τα όνειρα που ντύθηκα, απ το φεγγάρι κλέβω.

Ο άγγελος μου οδηγός, η  θάλασσα μου δρόμος

άλλης Ιθάκης νοσταλγός, αρχέτυπο και νόμος.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

9/3/2017=22=4

Ανοιξιάτικο

Αν είχε ο έρωτας σειρά, θα πάγωνε το βλέμμα,

κάτι σαν βότσαλο νεκρό, σε βουρκωμένο τέλμα.

Αν είχε ο έρωτας μορφή, εικόνα να του μοιάζει,

Θάταν  ζευγάρι άλογα, με πάθος που καλπάζει.

Αν είχε ο έρωτας κορμί, κάθε γλυκεία καμπύλη,

θα άναβε στο δρόμο του, του πόθου το καντήλι.

Αν είχε ο έρωτας φτερά, θα ήταν άγγελος μου

στα σκοτεινά μου βήματα, να οδηγεί το φώς μου.

Αν είναι ο έρωτας θεός, απόκρυφος για μύστες

Εκείνοι που ερωτεύονται είναι τυχαίοι χρήστες.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

20/2/2017=14=5

Ευκαιρίας δοθείσης

Αν σου φτιάξω ένα γυάλινο πύργο

να σαι μέσα, ο καθένας να βλέπει.

Θα σκεφτείς περιμένω τον τρύγο,

να χαθώ σαν αστέρι που πέφτει.

Αν σου φτιάξω αλαβάστρινο βάζο

το άρωμά σου παντού να χαρίζεις.

Θα νομίζεις, πώς λόγια σου τάζω,

στα τυφλά το κακό θα ξορκίζεις.

Αν σε ντύσω σοφή με πορφύρα

να φωτίζεις με κάθε σου νεύμα.

Θα πιστέψεις, κατήφορο πήρα,  

και σκοτώνω την ύλη με πνεύμα

Αν σε αφήσω λυτή, αντρειωμένα

να δακρύσεις, στην νέα συνήθεια.

Θα χω φτιάξει, τα πάντα για σένα.

Κηδεμόνας σου εσύ, και η αλήθεια.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

6/2/2017=18=9 

Αιωνία η μοναξιά

Αειθαλές σε βουνό υπερήφανο δέντρο.

Θαλπωρή σε γκρεμό με ατόφια κοψιά.

Περιφέρεια μονή, με εσένα για κέντρο.

Της παρέας ο τρόμος αλγεινή μοναξιά.

Κοιμωμένη η θεά, αχυρένιο το στρώμα,

μοναχή, στο σκοτάδι δεν υπάρχει σκιά.

Του Αιόλου σφραγίδα, με αόρατο σώμα,

όταν γύρω αλυχτούνε, τα λυμένα ασκιά.

Μοίρα μαύρου προβάτου, φορεμένη αδίκως,

λιγοστοί  υπομένουν την πικρή σου αγκαλιά.

Της τιμής σου η αξία, που φωτίζει ο λύκος,

Σπαρτιάτης μονάχος, στην δική του σπηλιά.

Μοναχά η δύναμη σου, τόσο κρύα φαντάζει.

Κόβει σαν το διαμάντι, και ενώνει σαν φώς.

Εμψυχώνει εταίρους, τις εταίρες αγιάζει,

στην μονή την καμία, χωρίς δήθεν και πώς.  

Στα θηρία χαρίζεις, ανεξίτηλο χρώμα

σαν θεώρημα αγγίζεις τον θεό ταπεινή,

ποθητή αρμονία της ψυχής με το σώμα,

Μοναξιά μόνη αξία, των θνητών η πνοή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/1/2017=19=10=1

Μπαμ κάνει η ''κουλτούρα'' σας...

Πήξαμε στους ''κουλτουριάρηδες'' και στις ''κουλτουριάρες''...
Οι περισσότεροι πλέον, δηλώνουν κουλτουριάρηδες, χωρίς να ξέρουν καν, τι σημαίνει η λέξη...
Σου λέει, ψαγμένη λεξούλα ακούγεται, ας το παίξω κι εγώ έτσι...
Ακούει ο άλλος κατά τύχη ένα ψαγμένο κομμάτι, διαβάζει και 2-3 βιβλία και δηλώνει έτοιμος να βγει στον κόσμο και να φωνάξει ότι είναι πλέον κουλτουριάρης...

Μπράβο, κι εγώ βλέπω όλες τις εκπομπές της Νικολούλη, μπορώ πλέον να λέω, πως είμαι αστυνομική ρεπόρτερ... μη σου πω και εγκληματολόγος, μιας και δίνω περισσότερη έμφαση στα εγκλήματα και όχι στις εξαφανίσεις.
Η άλλη ως ''κουλτουριάρα'' που δε νοιάζεται για την εμφάνισή της, σε κάθε της κίνηση δεν κουνάει το μαλλί από την υπερβολική λακ. Άσε το κουδούνισμα από το χρυσαφικό σε κάθε σημείο του σώματός της.

Το καλύτερό μου δε σε αυτές, είναι η φράση ''εγώ-δεν-ήθελα-αλλά-επέμενε-η-παρέα'', όταν την πετύχεις να βγαίνει από σκυλάδικο, ντυμένη σα ξέκωλο.

Πες κουκλίτσα μου ότι γούσταρες και ήθελες να τη βρεις με καψουροτράγουδα, να σου βγάλω το καπέλο. Μη μου το παίζεις όμως κουλτουριάρα, μη χέσω.
Αυτοί οι τύποι ανθρώπων, με εξοργίζουν αφάνταστα...
Βρωμάνε από μακριά ανασφάλεια και δηθενιά...
Γιατί προσπαθούν συνεχώς να αποδείξουν κάτι και γιατί είναι και μεγάλοι βλάκες, αφού δεν έχουν υπολογίσει, πως ο πραγματικός κουλτουριάρης, είναι άνθρωπος αφανής...
Είναι ο τελευταίος που θα σου κάνει υποδείξεις και θα στο παίξει ξερόλας...
Είναι ο τελευταίος που θα σε διορθώσει... Γιατί απλά ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ...
Η κουλτούρα είναι σκέψη και συμπεριφορά... Είναι τρόπος ζωής...
Ψευτοκουλτούρα από την άλλη, είναι να βγαίνεις με μία ντουντούκα, να φωνάξεις ότι διάβασες Ντοστογιέφσκι και τις υπόλοιπες ώρες, να συμπεριφέρεσαι σα χαζοντάμαρο...
Γουστάρω τους ανθρώπους που ασχολούνται με καφρίλες, από το πρωί ως το βράδυ και δε θέλουν, ούτε προσπαθούν να με πείσουν για το αντίθετο...
Τους γουστάρω, γιατί είναι τόσο έξυπνοι, ώστε να μη προσπαθούν μάταια, για περισσότερα από αυτά που βλέπω....
Και αφού ξεκίνησα να λέω από ποιούς τύπους ανθρώπων πήξαμε, δε θα μπορούσα να αφήσω απ' έξω και τους υπόλοιπους...
Γεμίσαμε από γκόμενες με αρχίδια και από άντρες ευνουχισμένους...
Μάθετε τους ρόλους σας ρε...
Μάθετε να παίρνετε, αυτό που σας καυλώνει το μυαλό...

Bre Melaxrinaki

black100rose.blogspot.gr

Ιριδίζον φώς

Φώς με λέξεις, και φώτα με λόγια

σε χρωμάτων σκιές τριγυρίζουν,

στο προαύλιο της τρέλας του Γκόγια

και σε μάχος και μάχας ανθίζουν.

   

Στο μετέωρο δρόμο φωνή μας,

παγωμένη κρυστάλλινη νότα.

Αχυρένια τροφή στο παχνί μας,

έβαψε αίμα, απ έξω την πόρτα.

Ο ταξιάρχης ραντίζει τη μάντρα

αγιασμένο νερό σε σταγόνες.

Κάποια κρύβει πολύτιμη χάντρα,

φωτισμένο κλειδί για ξενώνες.

Ίριδα μου στα φώτα κλεμμένη,

περιστέρι σε κήπο δικό σου,

καρτερούν ουρανοί ανοιγμένοι,

κι Εδέμ το ανέσπερο φώς σου.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

6/1/2016=16=7

Ευμενώς ερυθριάσατε

Δυό χιλιάδες και μία δεκάδα,

συν επτά μοναδούλες ακόμα,

υποσχέσεις σωρό για λιακάδα,

και ελπίδες με κόκκινο χρώμα.

Με το ένα αρχή στην ζωή μας,

κάθε χρόνος αλλάζει το νόμο,

όμως πριν από εκείνο μαζί μας,

καθορίζει το πνεύμα το δρόμο.

Στα κουφά των αγίων η ευθύνη,

των ανθρώπων οι ρόλοι επίσης,

στροβιλίζει των χρόνων η δίνη,

με ευχές οδηγούν συνειδήσεις.

Ω τι πάθος πηγαίνει στο βρόντο,

Παγωμένα ζεστά όλα ίδια,

Τρυφηλά και φτωχά σ ένα πόντο,

κουρελάκια μαζί με στολίδια.

Ομορφιά μου χαμένη στο δάσος,

βρες ψυχή μου ανθό να μυρίζει.

Δεν μετρά μονάχος του ο άσσος,

το μηδέν θέλει δίπλα ν΄ αξίζει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

31/12/2016=14=5

Ένα δύο τεστ, προσθήκες στα γεγραμμένα

 Φυλή, ετυμολογική προέλευση, από το φύω (επί ανθρώπων γεννιέμαι, γίνομαι με φυσική διεργασία), φύσις, φυτό, φύλον

Επίσης φυς ο υιός φύσας ο πατηρ,

Έθνος από το έθος, συνήθεια τρόποι , έθιμα, εθίζω συνηθίζω (επίκτητες ιδιότητες)

Είναι σαφής η Ελληνική γλώσσα, και διαχωρίζει τις έννοιες.

Φυλή είναι η κοινή κυτταρική προέλευση (φυσικά απόλυτα καθαρός δεν είναι κανείς λόγω των επί χιλιετιών επιμειξιών.

Για αυτό και οι γαλαζοαίματοι παντρεύονται μεταξύ τους.

Για αυτό και παρέμεινε το της παρθενίας ταμπού, το οποίο ξεκίνησε για να διαφυλαχθεί η φυλή, μάταια όμως).

Στην πατρίδα μου την Μάνη, τα κορίτσια (οι μη ειδήμονες λένε δεν τα έχουν σε εκτίμηση), τα αποκαλούν Φυλικά, και υποκοριστικά Φυλικούλια.

Σοφή η προφορική παράδοση, σε αντίθεση με την αλλοίωση της γραπτής πληροφορίας, που μεταφέρεται και εξυπηρετεί σκοπιμότητες.

«Verba volant, scripta manent» "τα λόγια πετούν, τα γραπτά μένουν", παγίωσαν στην συνείδησή μας οι Λατίνοι.

Είχαν τους λόγους τους, και αυτοί εκτός των άλλων ήταν, να δεσμεύσουν κάποιον…

Τον τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί λένε σήμερα, για να τονίσουν την δύναμη των γραπτών.

Η δύναμη όμως, χρειάζεται εκτόνωση, και η εκτόνωση αφήνει θύματα.

…η να αποδώσουν στο μέλλον την θέση τους, ιστορία δηλαδή υποκειμενική, γιατί δεν είναι δυνατόν ποτέ αυτό που γράφεται από έναν να είναι αντικειμενικό.

Αλλά και «έπεα πτερόεντα» ο Όμηρος, και εδώ λάμπει η σοφία της αλήθειας, κι ας ερμηνεύουμε τα λόγια που πετάνε σαν λόγια του αέρα.

Τα λόγια που πετάνε είναι τα λόγια, που εξαπλώνονται γρήγορα, προς όλες τις κατευθύνσεις, γίνονται φήμη, συγχρόνως εμπλουτίζονται από πολλούς, και παύουν να είναι υποκειμενικά.

Είναι η προφορική παράδοση, είναι η καμουφλαρισμένη αλήθεια, για να σωθεί.

Είναι η μυθολογία, οι θρύλοι, η κυτταρική μνήμη, η άλλη ιστορία, που με την αρωγή της συμβατικής τεκμηριώνεται, και γίνεται αποδεκτή από τους σκεπτικιστές.

Φυλικό λοιπόν, είναι η μήτρα της φυλής, και πατρογονικό είναι το έτερο συστατικό.

Απλοί φυσικοί συλλογισμοί, ότι σπείρεις θα θερίσεις.

Και αν η φυλή είναι φυσική διεργασία, το έθνος είναι επίκτητη.

Τα ήθη, οι τρόποι, η παιδεία, και οι συνήθειες ενός συνόλου ανθρώπων ορίζουν το έθνος.

«Τοσούτον δ’ απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ’ οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασι και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας, ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας».

Ισοκράτης Πανηγυρικός εδάφιο 50

Περιττό να προσθέσω, κάτι επί της ουσίας, παρά μόνο πώς στην αρχέγονη ομάδα, ταυτιζόταν οι έννοιες, φυλή και έθνος, και αποτελούσε ηθική ανάγκη να διαφυλαχτεί αυτή η ταύτιση.

«Διος Ελλανίου καί Αθηνάς Ελλανίας ιερόν Ίδρυσάμενον , φυλάς φυλαξαντα , και ωβας ωβαξαντα,»

Πλούταρχος βίοι παράλληλοι , Λυκούργος

Χωρίς την αυθαίρετη και επιβεβλημένη διάθεση των περισσοτέρων να ισοπεδώσουν την πολυμορφία, για να κρύψουν τις ατέλειες τους στο σύνολο, η διατήρηση της φυλής αποτελεί την αρχή της αρμονίας στην ύπαρξη του ανθρωπίνου γένους.

Και όχι μόνο είναι η βασική προϋπόθεση της ελευθερίας, και της εξέλιξης, μέσα σε ένα περιβάλλον ανθρώπινης ολοκλήρωσης, που διέπεται από αλληλοσεβασμό.

Συνύπαρξη, σημαίνει υπάρχουμε μαζί, χωρίς τάσεις επιβολής, χωρίς φόβο αλλοτρίωσης.

‘Άλλωστε στον Παράδεισο που όλοι οραματίζονται συνυπάρχουν όλα τα είδη όντων και φυτών.

Απλά φυσικά συναισθήματα, απλοί ανθρώπινοι συλλογισμοί.

«βρήκε ο γύφτος την γενιά του, κι αναγάλλιασε η καρδιά του»

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

28/12/2016=22=4      

Έμμετρο, κατάλληλο για χρήση

Χρόνια ευχές των αστεριών
μοίρες του γαλαξία
χορός των μαργαριταριών

ζεστή καθάρια αξία

Φώτα κεριά των τραγουδιών

ξωκλήσια παραδείσου

αρώματα των λουλουδιών

καθρέφτισμα ναρκίσσου

Μέρες κοπέλες των μηνών

του ουρανού κομμάτια

νύχτες καμάρι των βουνών

στα χιονισμένα ελάτια.

Τώρα γιορτή των θαλασσών

απαύγασμα υδάτων

εχθές τραγούδι των μουσών

αύριο πνοή θαυμάτων.

Ρυθμός αρχέγονων ψυχών

στη λύρα του Ορφέα

για περιουσία των φτωχών

το φώς του Προμηθέα.

Σκέψεις παντοτινή φωτιά

ανάβουνε και σβήνουν,

άλλοτε φέρνουν ζεστασιά,

άλλοτε στάχτη αφήνουν.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

27/12/2016=21=3

Άγιος Γιερός

Κατηφόριζε, σέρνοντας τα βαριά του βήματα μέσα στην νύχτα.
Μια νύχτα ερημική πρωτόγνωρη, για την πολύβουη πόλη, όμως δικαιολογημένα.
Ήταν παραμονή πρωτοχρονιάς, και όλοι περίμεναν τον νέο χρόνο, δηλαδή την ελπίδα. την ευχή για κάτι καλύτερο από πέρσι.
Αυτός ο άγιος γέρος με άσπρη γενειάδα, με ένα τριμμένο επανωφόρι που σκέπαζε το σκελετωμένο του κορμί, συνέχιζε τον δρόμο , που θα τον οδηγούσε στην μοναξιά του.
Η μοναξιά του ένα απάγκιο παγκάκι, κρεβάτι και στέγη μαζί στο δημοτικό πάρκο.
Όλα πάνω του εξαντλημένα, τα ρούχα, το σώμα, κορμοστασιά.
Το ακριβώς αντίθετο από τον γνωστό μας ευτραφή πλαστικό και εισαγόμενο.
Το μόνο που φάνταζε στο πρόσωπό του ήταν η φλόγα των ματιών.
Μια φλόγα ζεστή, που έβγαζε τεράστια δύναμη, μια φλόγα που δεν καίει, μια φλόγα όμοια με το άγιο φως.
Συνέχισε τα αργά του βήματα, πέρασε στο πάρκο και κατευθύνθηκε προς το κατάλυμα του.
Κακοτυχία ένας απρόσκλητος επισκέπτης, ένας καταπατητής της φωλιάς του.
Παρατήρησε καλύτερα, και μέσα στο ημίφως διέκρινε μια μικρή σιλουέτα, κουλουριασμένη, τυλιγμένη στα κουρέλια που είχε για ρούχα.
Ένα προσωπάκι χλωμό, βυθισμένο σε βαθύ ύπνο, έναν ύπνο που έμοιαζε θάνατος.
Κάπου την είχε ξαναδεί, μια ψυχούλα βασανισμένη, μέσα στις τόσες του σιναφιού του.
Όχι δεν ήταν παραμύθι, ήταν το κοριτσάκι με τα σπίρτα.
Ναι… ναι αυτό ήταν, την γνώρισε, και γνώριζε και το τέλος.
Θα ερχόταν η μαμά της να την έπαιρνε…
Πλησίασε, της χάιδεψε τα μαλλιά, την τύλιξε με τα κουρέλια του, και την σκέπασε με το σώμα του.
Με τα φλογισμένα του μάτια ξάγρυπνα περίμενε… και περίμενε... και περίμενε.
Επιτέλους η μαμά φάνηκε τυλιγμένη σε μια φωτεινή νεφέλη.
Στάθηκε δίπλα στο σιντριβάνι του πάρκου, και προσήλωσε την μάτια της στο παγκάκι.
Έβλεπε πότε τον γέρο άγιο, και πότε το χλωμό πρόσωπο του κοριτσιού.
Μια γλυκιά ζεστασιά αναπήδησε από την αύρα της, χαμογέλασε ευχαριστημένη και βούτηξε στα νερά του σιντριβανιού.
Ο άγιος γέρος έκανε το θαύμα του το κοριτσάκι με τα σπίρτα, δεν πήγε στην μαμά του.
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα δεν πέθανε…

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

24/12/2016=18=9