Η Αρχή γεννά την ιδέα, το Τέλος την πράξη.

Με κούρασαν οι μπάσταρδοι  ποιητές, με τα παχιά τους λόγια τα μεγάλα..

Πως τάχα περπατήσανε στου δρόμου το κομμάτι που κανένας άλλος δεν κατόρθωσε

να βρει και να βαδίσει…

Φορώντας τα φτερά της φαντασίας, να σκέπτομαι, το μέγα και το ιδεατό, 

όμως να μην ποιώ..

Υπάρχει όμως ένας πιο τρανός και πιο μεγάλος ποιητής, που παίρνει την καρδία 

και κυλάει στην λάσπη.

Μ΄ ένα του βλέμμα ζέστη χορταίνει τον παγωμένο κλόουν .

Μ΄ ένα χαμόγελο χορταίνει το σκυλί το πεινασμένο..

Μ΄ ένα χάδι του ανθίζει από δροσιά κάθε λουλούδι..

Με κούρασαν και εκείνοι που μπουλούκια άγνωστα, η φωτεινά ονόματα μεγάλα,

παράσταση μου κάνουν την ζωή, και μένω θεατής στο έργο..

Ντυμένος τους κοθόρνους, να ζω θεατρικά χωρίς να πράττω στην ουσία.

Οκνός στο τραίνο της ζωής μου επιβάτης, αντί δραστήριος μηχανοδηγός.

Υπάρχει όμως ένας πιο τρανός και πιο μεγάλος ηθοποιός, που παίρνει την ψυχή 

και την σκορπάει στην πλατεία.

Με μια του κίνηση την ευχαρίστηση στον κακομοίρη φέρνει.

Μ ένα λόγο, βάλσαμο μοιράζει στην λαβωμένη πέρδικα.

Με μια του έκφραση χαρίζει την χαρά στα μάτια του κυπαρισσιού

Με κούρασαν ακόμα οι σοφοί, οι επιστήμονες, όλοι εκείνοι που τα ξέρουν όλα,

και με ευκολία τα προβλήματα μου λύνουν, αλλά μου δένουν το μυαλό με χειροπέδες.

Πειθήνιο όργανο στην γνώση τους, πιστά ακολουθώ τις προσταγές του,

κι αυτές αλλάζουν  μια θρυαλλίδα που σαν κάνει την δουλειά της σκάει.

Υπάρχει όμως ένας πιο τρανός και πιο μεγάλος επιστήμονας, που νου

και νόηση χαρίζει στον καθένα

Με μια του σκέψη την επιφοίτηση μοιράζει στους ανθρώπους

Με ένα νεύμα, χιλιάδες νήματα νευρώνες, στα όντα ζωντανεύουν

Με μια ιδέα τα άπιαστα και τα μη όντα, με αρμονία πλημμυρίζουν

Ο ποιητής, είσαι εσύ που το δικό σου ποίημα δεν μένει ποίημα μα γίνεται ποτάμι,

δροσιά στο ξεραμένο χώμα, ζωή ζωντανεμένη..

Ο ηθοποιός είσαι εσύ που το δικό σου έργο, δεν έχει υποκριτική μαγεία,

αλλά μια πύρινη πνοή που κάνει την ιδέα πρόσωπο,

την αρετή κορμί, και την αγάπη χέρια.

Ο επιστήμονας είσαι και πάλι εσύ, που εφύλαξες τον νου,

που κράτησες τον λόγο, να υπηρετεί ελευθέρα την αύρα της ψυχής σου,

και του κορμιού σου τον ναό να τον στολίζει,

για να μπορείς να είσαι πρώτα άνθρωπος,

μετά κομμάτι του θεού,

και τέλος κύτταρο του Χάους.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

13/2/2014=13=4