Αέναη αναζήτηση, νομοτέλεια της ζωής μας!

Στο βελουδένιο δέρμα της ποδιάς, κι ακόμα πιο ψηλά, στον ύπερο, που την ψυχή ανεβάζει, ακούμπησα εργάτης μιας προβιάς.

Σαν μέλισσα, σαν ξένος επισκέπτης, να μου ζεστάνει ο ήλιος τα φτερά, εξόριστος απ την κυψέλη μου δραπέτης!

Στο μεταξένιο πνεύμα της φωτιάς, κι ακόμα πιο βαθειά, στο φώς, που την καρδιά μοιράζει, ζεστάθηκα σπορίτης μιας σοδειάς.

Σαν άλογο, σαν κρύος επισκέπτης, να μου γλυκάνει ο χρόνος την φθορά, αχώριστος απ την γαλέρα μου ερέτης!

Στο φλογισμένο ρεύμα της ματιάς, κι ακόμα πιο μακριά, στο άπειρο, που το μυαλό

χαράζει, φτερούγισα γεράκι μιας καρδιάς.

Σαν αετός, σαν λάθος επισκέπτης, να μου λευκάνει αέρας τα πανιά, αδιόριστος απ την

εικόνα μου ικέτης!

Στο ορισμένο νεύμα της πατριάς, κι ακόμα πιο γλυκά, στον ίμερο, που το κορμί

σπαράζει,  πικράθηκα πανάκι μιας βραδιάς.

Σαν έρωτας, σαν λάγνος επισκέπτης, να μου μαράνει πόθος τη χαρά, αόριστος απ την ελπίδα  μου επαίτης!

Ταξιδευτής περήφανης γενιάς,
Προσκυνητής στον ταπεινό σου κόρφο ανεμώνη

Κάθε που φεύγω πάλι με γυρνάς

Κύκλους αιώνες η φυλή, το αίμα μου στοιχειώνει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

27/2/2014=18=9