Θυμάμαι

Κράτησα κείνο το παιδί, που κέρδισα μοιραία

το κρυψα και το στόλισα, το διάβασα λαθραία.

Το φόρτωσα και με φωνές, πυρακτωμένα βέλη

μήπως ο ήλιος κουραστεί και πάψει να ανατέλλει.   

Χαρτάκι άγραφο μικρό, σε κουρασμένο δείλι  

φωτίζει τον ορίζοντα, λάμπει σαν το καντήλι

Δίνει στα γράμματα ζωή, τις λέξεις ομορφαίνει

σε κάθε του κατάθεση γεννιέται και πεθαίνει.

Ταξίδεψα στα όνειρα, μ’ αόμματους διαβάτες

του κόσμου τα οράματα, πλέκουν ονειροβάτες.

Τους έβαλα και χρώματα, την ίριδα κρυμμένη

μήπως και δουν οι άζωοι, πως ζουν οι πεθαμένοι.

Χαλίκι άτριφτο λιτό, στης αμμουδιάς την άκρη

Δεν έχει μάτια για πηγή, να βγάλουν ένα δάκρυ.

Κλέβει το μάτι του νερού, του ουρανού το βλέμμα,

κι όταν δακρύζει, άμωμο, στο στήθος τρέχει αίμα.

Αντάμωσα του μαχαιριού την φαντασμένη λάμα

Θα γράφει πάντα η ζωή, σαν γέλιο η σαν κλάμα.

Μη χαλαστείς μείνε παιδί, στο αίμα που ανάβει

Γεννά Αγγέλους η ψυχή, το χρόνο να προλάβει.

Μια ανάμνηση συμβολική, ένα κλειδί στο μέλλον

τους φόβους το ανύπαρκτο, σκορπίζει ανατέλλον.

Κάποτε κόκκινο καυτό, κάπου λευκό σαν κρίνο

σ ένα ταξίδι στ΄ όνειρο, μια ανάμνηση και κείνο.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

11/4/2015=14=5

Ούτις εμοί γ΄όνομα….

Πήρες στην αγκαλιά σου την ελπίδα

Την στόλισες με σύννεφα καπνού

Φυλάς στον κόρφο σου την καταιγίδα

Ζέτα γαλάζιο πρωινό του ουρανού

Σκορπίστηκες σαν ψέμα στο λιμάνι

Βυθίστηκε η αλήθεια στο ρεφραίν

Νύχτα δεν έχει Ήλιο να ζεστάνει

Ντόρα  χλωμό φεγγάρι σε σατέν

Τις νύχτες εξορίζεις ψυχή σου

Μέσα σε φώτα κόκκινα ξερά

Σβήνουν κεριά οι ώρες στο κορμί σου

Τζένη, στολίστηκες πολύχρωμα φτερά

Ταξίδεψες σ΄ αρχαία μονοπάτια

Λερώθηκε ο χιτώνας σου με μωβ

Ποιος θα ενώσει όλα τα κομμάτια

Χρύσα χαθήκαμε, δακρύζει ο Ιώβ.

Ποιον θ΄ τυλίξει το βαρύ σου βλέμμα

Πως θα σκεπάσει, το φεγγάρι η ζωή

Αλλοίμονο δεν φτάνει, μόνο ένα ψέμα

Θέλει χιλιάδες, μέχρι νάρθει το πρωί.

Βουλιάζουμε σε γκρίζα λεωφόρο, εσύ φτηνός κομπάρσος, εγώ θεατής

Αγγίζω μοναχά την πρώτη πράξη, σ άχρηστο κούρσο, τιποτένιος πειρατής.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/12/2013=17=8

Όταν το φώς θυμάται

Για άλλους καθρέφτες, μπορεί και ικέτες

που λένε αλήθειες, χωρίς να κρυφτούν.

Για μένα με τόλμη, δυο όμορφοι δρόμοι,

που με ταξιδεύουν  χωρίς να ζητούν.

Μικρά μονοπάτια, θυμίζουν τα μάτια,

δυο φάροι που λάμπουν, μια άλλη μιλιά.

Φορτώνουν εικόνες, της ύλης νευρώνες

στον  έρωτα βέλη, στο ψέμα θηλιά.

Για κάθε ομιλία, στης Γής τα σχολεία,

αγιάζουν με νέκταρ, η μοιάζουν σπαθιά

προφήτες που λύνουν, ληστές που αφήνουν

διαμάντια στη λάσπη , κρυμμένα βαθιά.

Λιτός  καταπέλτης, οράς η προβλέπεις

τα μάτια σου τρέχουν, νερό ο καιρός.

Μα έχω ένα σφάχτη, σ αόρατο χάρτη

πώς βρίσκει αλήθεια  το βήμα ο χορός.

Στο τέλος με τόλμη, κερδίζει η ρώμη,

τα άβουλα πιόνια σε σκάκι πικρό.

Η μοίρα οργώνει, ο σπόρος φυτρώνει,

κλεμμένα  στο ζύγι, με βάρος μικρό.

Ματάκια μου τώρα, πριν έλθει η μπόρα,

του αλόγου σου στρώσε, για σέλα ψυχή.

Ξανά στα φτερά του, πνοή τη ματιά του

καλπάζοντας πάλι, να βρεις την αρχή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

10/3/2015=12=3

Χρόνος δεσμώτης…

Κάποιο μοναχικό πρωί στου κόσμου το σεργιάνι

μου πήρε ο αέρας την πνοή, την έπλεξε στεφάνι.

Στα σύννεφα μου σκοτεινιά, χαμένη η μιλιά μου,

στα μονοπάτια του μυαλού, χάθηκε η σπηλιά μου.

Με την σιωπή μου γέλαγε, και σάρκαζε συνάμα,

φορούσε μαύρα η ερημιά, αχός βουβός σαν κλάμα.

Ώσπου σε ένα ξέφωτο, μες του βουνού τη δύνη

Είδα το πνεύμα μιας ζωής, συνάντησα εκείνη.

Ήταν γυναίκα όμορφη, στα γαλανά της μάτια

Μια λάμψη γκρι, αληθινή, με έκοψε κομμάτια

Φορούσε πόνο, ένοιωσα, και αλυσοδεμένη,

αιώνιο το χρέος μας, σκλαβιά η οικουμένη.

Τα χρόνια της δακρύζανε, πολύτιμες εικόνες.

Την θαύμασα, την πόθησα, την γνώριζα αιώνες.

Μυστήριο και  δύναμη με τράβηξε κοντά της

μια αγάπη δώρο, ακριβό το συναπάντημα της.

Ο άνεμος χαιρέκακα θρόιζε στα αυτιά μου,

 εύκολος στόχος έλεγε, η ανοιχτή καρδιά μου.

Καθίσαμε λίγο μαζί, στου ήλιου την αψίδα

Μιλούσαμε χωρίς φωνή, ανάνηψα και οίδα.

Χάθηκα και θυμόμουνα, χρησμούς, ζωές, θυσίες

Να ταξιδεύουν γύρω μου, άπιαστες οπτασίες.

Μιλούσανε τα μάτια της, άκουσα την ψυχή μου,

οι αλυσίδες κόπηκαν και βρήκα την φωνή μου.

Ο άνεμος σταμάτησε, και λούφαξε στην άκρη,

 σε μένα έδωσε πνοή, σ΄ αυτή πήρε το δάκρυ.

Ονειρεμένο ξέφωτο, καρδιά του δάσους γέλα

Φόρα λυκόφως στα μαλλιά, το λυκαυγές κορδέλα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/3/2015=18=9

Μεσημβρινοί και παράλληλοι

Ρόδινο φως στα μάγουλα, βελούδινο στα χείλια

Αλάβαστρο οι ώμοι σου, αυτάκια σαν κοχύλια.

Λάμψη αναμμένου κάρβουνου , από αχάτη βλέμμα

Κάδρο μεταξωτά μαλλιά, στο πορφυρένιο στέμμα.

Δυο στάλες σε τριαντάφυλλο, η μάγισσα πλεκτάνη

Με το αγκαθένιο της ραβδί, αίμα τις έχει κάνει

Αδειάζει η μέρα τον χυμό, τη νύχτα να χορτάσει

Και τα  κρυστάλλινα δεσμά, με μάγια να τα σπάσει.

Γεννήθηκε το λυκαυγές, το άρμα μας να σέρνει

Είναι βροτός το άλογο, στο λυκοφώς πεθαίνει.

Χιλιάδες γέννες θα χρειαστούν, και μύριες οδύνες

Για να λουστεί ο πήγασος, στου ποταμού τις δύνες

Είναι το φώς του πρωινού, πόθος γλυκός και νέος

Είναι κι ο πόθος του ανέμου, ορμητικά γενναίος.

Σε σπειρωτό κατάστρωμα, σε άλμπουρο του Βέγας

Κρατούν οι μύστες ζωντανό, το πέλαγος της Αίγας.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

22/2/2015=14=5 

Έν αβουλία μηδενός διατελών .

"Θεέ μου, στα χέρια σου παραδίδω το Πνεύμα μου" = "Δωρεάν ελάβατε, Δωρεάν Δότε"

«Σε κάθε κυβικό εκατοστόμετρο του δωματίου σου , αναγνώστη ,

υπάρχουν αυτή τη στιγμή μερικές εκατοντάδες αρχέγονα φωτόνια....
Σωματίδια δηλαδή φωτός που υπήρξαν μάρτυρες της δημιουργίας
του Σύμπαντος και φτάνουν σήμερα στη γη από όλες τις κατευθύνσεις του ουρανού...
Είναι ένα απολίθωμα φωτός , διαθέσιμο ωστόσο στο ρίγος και στο άγγιγμα μας ,
στο άγγιγμα του κάθε ανθρώπου...
Όπως όλα τα απολιθώματα , δίνει στοιχεία για ένα απώτατο παρελθόν ,
που αυτήν τη φορά συμπίπτει και με την αρχή του Κόσμου....
Γιώργος Γραμματικάκης
"Η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ"»

Υποθέτω, πώς γράφοντας φωτόνια ο καθηγητής, υπαινίσσεται κάτι πέρα από τα υλικά σωματίδια....
Ανέσπερο φως, έβαλε ετικέτα η θρησκεία...
Πέρα και πάνω από όλα, είναι το Χάος...
Κομμάτι του ελάχιστο διέθεσε, και έγινε Φάος = Φως...
Το σημείο τομής δύο εκ των άπειρων αξόνων, του Χάους (Χ), ορίζει το κτιστό σύμπαν μας.
Άπειρα σύμπαντα, διέπουν το όλον...
Οι επιστήμονες μιλούν πλέον για "παράλληλα" σύμπαντα...
Εγώ νοιώθω και "τεμνόμενα" σύμπαντα...
Στο σημείο τομής, δημιουργείται "άγνωστο" πώς  μια σφαίρα Φωτός (Φ).
Όσο για της αποδείξεις, η επιστήμη είναι ταφόπλακα του μυαλού και της ψυχής...
Λειτουργεί τέλεια μόνο σε υλικό επίπεδο, με τα θεωρήματα, τα πειράματα, την τεκμηρίωση...δηλαδή καλύπτει μόνο το 1/10..
Τα υπόλοιπα δηλαδή οι ιδέες εντοπίζονται από την αρμονική συνεργασία νου και ψυχής... τον Ψυχονού.
Ωριμάζουν γίνονται συνείδηση, και.... αποδεικνύονται...

Το «νέο» κυριαρχεί πάντα, «ρέει», εξελίσσει την ιδέα και υποχρεωτικά την πράξη…

Τα φωτεινά σωματίδια, τα φωτόνια, είναι οι ορατοί «Άγγελοι», και προχωράμε…

Έκφραση του Νου το φωτόνιο, Ουσία το Νετρίνα…

Η εσωτερική φωνή του νου που αυτόβουλα και αυτόματα, προβάλλει την ιδέα.

 Πάντα η εσωτερική φωνή, είναι η σωστή επιλογή...
Τις μάχες τις δίνεις πάντα, είτε κερδίσεις είτε χάσεις, για σένα είσαι νικητής...
Όσοι δίνουν μάχες ξέροντας πώς θα χάσουν είναι δυνατοί...  ήρωες..
Οι άλλοι που δίνουν μάχες ξέροντας πώς θα κερδίσουν είναι αδύναμοι...καιροσκόποι.
Ο πόλεμος είναι...αναγκαίο κακό. γιατί έτσι μας έμαθαν, πώς πρέπει να πολεμάμε...
Ο αγών είναι το ουσιαστικό, πρέπει να αγωνιζόμαστε..
Πρώτα για να κατανοήσουμε την πραγματική ουσία των νοημάτων που αποδίδουν οι λέξεις..
τι σημαίνει αυτό?
Πολύ απλά..
Πόλεμος και Πτόλεμος. από την ρίζα ΠΤΑ, που σημαίνει πορεία προς τα κάτω...
Αγών, από το άγω, που σημαίνει προχωράω μπροστά...
Στον πόλεμο καταστρέφεις ον αντίπαλο, πατάς πάνω στον άλλο για να ανέβεις, στην ουσία όμως εκποιήσαι πέφτεις..
Στον αγώνα, συγκεντρώνονται πολλοί,(αγορά), δεν καταστρέφει ο ένας τον άλλο, παραβγαίνουν, αγωνίζονται με άμιλλα...
Όλα αυτά σε ατομικό επίπεδο, καταδεικνύουν που μας οδηγούν αιώνες, οι διαστρεβλώσεις των λέξεων (σκόπιμες ή μη)...
Αλλοιώνουν την ορθή αντίληψη του νου...
(ο οποίος έχει αποδειχθεί ήδη επιστημονικά εκπαιδεύεται και από ότι ακούει)...
Έτσι λοιπόν οδηγείται ο άνθρωπος με εσφαλμένες αντιλήψεις σε εσφαλμένους δρόμους.
Διαμορφώνονται χαρακτήρες ξένοι προς τον αρχικό σκοπό, και κατά συνέπεια σκέπτονται, και πράττουν ξένα, προς τον ορθό λόγο, και απάνθρωπα...

Τέλος θα συμπληρώσω, σε αυτή την παρέμβαση, τα "Νέα" μυαλά διδάχτηκαν από τα "Παλαιά", (αν και χρόνος δεν υπάρχει, παρά μόνο στο υλικό κομμάτι,) συνεπώς ακυρώνεται επιθετικός προσδιορισμός χρόνου, και αντικαθίσταται με τον επιθετικό προσδιορισμό τρόπου....

Ανοιχτά μυαλά, και συγκοινωνούντα μεταξύ τους και με τον συμπαντικό νου...

τον Χαοτικό Νου.
Για τον Χαοτικό νου δεν έχω απαιτήσεις, ούτε απαντήσεις...  

Η μονάδα και το παν, το τίποτα και το όλα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

20/2/2015=12=3

Για τις περήφανες ψυχές….

Για κείνες που το ντύσιμο με ψέμα, γίνεται χτίσιμο με αίμα…

Για κείνες που στο βάδισμα μπλεγμένες…

ζητάνε σε φτερά αγγέλων τυλιγμένες…

τον ουρανό συχνά να ερωτεύονται, οι αλλοπαρμένες….

Για την δική μου που μοιράζεται… στου λύκου το αστραφτερό το βλέμμα…

και του αητού το σκοτωμένο πνεύμα…

έτσι που τίποτα δε μένει πια σε μένα….

Λύκος το φως στο δρόμο της ψυχής, καθρέφτης το ποτάμι στην νεράιδα…

Ο αητός, του ονείρου μαχητής, οράματα που δένει στα καπούλια του καιάδα….

Θυμίαμα το νέκταρ του θεού, χωρίς την δέσμευση του χρόνου του παρόντος…

Κερί μισοκαμένο και λιβάνι καπνιστό, η αμβροσία κάθε εκλιπόντος…

Και το βιβλίο του ενός, λευκό μισογραμμένο, ροή που πάγωσαν μηδέν βαθμοί…

Μα και των άλλων άγραφτα σχεδόν, μονάχα σύμβολα ξερά  τετράγωνοι αριθμοί.

Τρείς ιχνηλάτες δραγουμάνοι…

 Στο βιβλίο του παρόντος ουτοπία, με ανύπαρκτο σεργιάνι.

Ο ένας γράφει την ζωή του στο εγώ…

Ο άλλος δίνει οίστρο για να γράψει..

Ο τρίτος σε ένα σύνολο αργό…

πασχίζει τους υπόλοιπους να θάψει.

Τρείς γυιοί του Κρόνου…

Που ορίζουν την φθορά…

τον μεσιανό έχουν βορά,

σαν συμπληγάδες χρόνου.

Μονάχοι στην Ανατολή, μα και στην δύση πάλι μόνοι.

Μοιάζει η μέρα χίμαιρα, εικόνας συντροφιά και σε πληγώνει..

Συντροφική μας μοναξιά, και ξορκισμούς ανάψαμε χιλιάδες...

Συν το εδώ, συν το εκεί, με το σταυρό, να διώχνει τις μαινάδες.

Οι σύντροφοι μας σβήνονται όταν είναι χορτάτοι,

Οι συνεργάτες δεν μπορούν μόνοι να κάνουν κάτι,

Κι αυτός που πλάι περπατά είναι από ανάγκη,

μην τύχει και συμβεί ποτέ και πέσει σε φαράγγι.

 Δεν αγαπάμε μαζί…

δεν υπάρχει Συναγάπη...

Δεν προσευχόμαστε μαζί…

δεν υπάρχει Συναλήθεια,

Δεν ονειροβατούμε μαζί…

δεν υπάρχει Συνέρωτας…

σπάνια ίσως και τελειώνει γρήγορα.... 

Δεν υπάρχει πλέον Δυϊκός αριθμός...

Έσβησε με την έξοδο από την Εδέμ…

Μόνο Ενικός…

και ένας θεατρικός Πληθυντικός της ανάγκης.....

Μπορώ και διεγείρω το προπατορικό….

Γίνομαι άψυχος…

Άραγε είναι μια ευχή η μια κατάρα…

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/2/2015=17=8

Πράσινες μικρές μολόχες

Χτισμένη στου παντοτινού πάθους το μοναστήρι

προσμένει τον νυχτερινό έρωτα να φανεί.

Του δροσερού αυγερινού να κάνει το χατίρι,

να την κρατήσει αγκαλιά κι αγέρας να γενεί.

Μια περασμένη πυρκαγιά στο νου της έχει ανάψει,

που κρυφοκαίγοντας δειλά, εφούντωσε ξανά,

φωτίζοντας τ’ αγύριστα χρόνια που είχε κλάψει,

Και τώρα γίνεται θεριό κι εκδίκηση ζητά.

Αλόγιστα κι αχόρταγα πουλήθηκε στο ψέμα,

και γελασμένη απ τ’ όνειρο ανέβηκε ψηλά,

έτσι στιγμή δεν πρόσεξε τ’ αρπαχτικού το βλέμμα,

που παραμόνευε άγρια πίσω απ την ομορφιά.

Τ’ αγκάθια κι οι ξερολιθιές πίσω απ την οπτασία,

σκούντησαν την συνείδηση της άλογης μικρής,

μα όσο πικρά κι αν έκλαψε κάθε της ικεσία,

πήρε ο βοριάς και γίνηκε μαχαίρι απειλής.

Έτσι κρατώντας της βρισιάς το γκρίζο χαλινάρι,

χαστούκια δίνει στα τυφλά, σκαμπίλι και ο χρόνος,

καθώς μαζεύει ψίχουλα που όμως θα τα πάρει,

εκείνος που την μύησε να νιώσει τι είναι πόνος

Μα νοιώθοντας πώς μάταια τ’ άστρο της περιμένει,

κατόρθωσε με τη φωτιά του μίσους της να διώξει,

το φόβο που την έδενε, έτσι κι αλλιώς χαμένη,

και κάρφωσε τον τύραννο στου μαχαιριού την κόψη.

Τώρα μια λεύτερη σκλαβιά την περιμένει

Μέσα σ αυτή θα ζήσει ξενοιασμένη.

Προ ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΥ

1976-80

Stix Skythe

Στείρα τα λόγια δεν αρκούν, γιατί δεν έχουν χρώμα

να ζωγραφίσουν την ψυχή, που ντύθηκε με χώμα.

Στείρα σαν γριά η πέννα μου, και ας στεριώνει ρίμα,

μια πεταλούδα την κρατά, για να γραφτεί το ποίημα

Στείρα και η στέρνα από νερό, δεν έμεινε σταγόνα

Για να λουστείς μέσα σ αυτόν, τον γκρίζο κυκεώνα.

Σπείρε λοιπόν το σπόρο σου, σ΄ απάτητο περβόλι,

να μη τον τρώνε τα πουλιά, να σκάνε οι διαβόλοι

Σπείρε και σε ξερολιθιές, γιατί κοντεύει ο Μάρτης,

με δυναμίτες αν χρειαστεί, θα είμαι ο ζευγολάτης.

Σπείρε κεντρί του δρεπανιού, και ρόδο της ερήμου

Μην κουραστείς ο θερισμός, είναι μακριά ψυχή μου.

Ο σπόρος σου σαν άνοιξη, τρομάρα του χειμώνα,

κάνει τα στείρα καρπερά, χρόνια πολλά Κορώνα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

17/1/2015=17=8

Το αλλόκοτο φύλλο….

Είναι μαρτύριο η ζέστη…

βράζει ο τόπος, που να σταθώ η γυναίκα, βράζει και το αίμα μου.

Αν και ντύνομαι ελαφρά πούπουλο… περιμένω την νύχτα να δροσιστώ…

Χθες ήταν μια τέτοια μέρα και παρακαλούσα να περάσει να έλθει το βράδυ.

Έβαλα λοιπόν το αγαπημένο μου ντε πιες…. μπουστάκι δροσερό, και σορτσάκι..

Έβαλα και τους «φελλούς», όχι πως είμαι πινέζα, δύο μέτρα γυναίκα με τους «φελλούς» δυόμισι…

Αφήστε τους να λένε, πώς τα ακριβά αρώματα, είναι σε μινιόν μπουκαλάκια …..

Η ζήλεια φταίει, όσα δεν φτάνει η αλεπού τα καταριέται…

Θερινό σινεμά μια ρομαντική λύση…νοσταλγία μυρουδιές αλλά και χάσιμο, άνεση και απόλαυση…

Αμαρυλλίδα όμορφο όνομα λουλουδένιο, μυρωδάτο για σινεμά και η προβολή

«Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο».

Όταν υπάρχουν άνθρωποι προειδοποιεί η διαφημιστική αφίσα.

Αυτά είναι εδώ θα χωθώ δροσερό το έργο, ψηλό βουνό, και άνθρωποι…σπάνιο είδος τείνει προς εξαφάνιση.

Καλή διασκέδαση….είπε ο νεαρός στο ταμείο σχεδόν τρυφερά…

Είμαι σίγουρη η γυναίκα πως με παρακολουθούσε μέχρι που μπήκα μέσα στην αυλή της προβολής….έχω και μάτια στην πλάτη.

Το έργο είχε αρχίσει… κάθισα αναπαυτικά… ποπ κορν, λεμονάδα, και τσιγάρο.

συνδυασμός και αυτός, παιδικό και αντρικό μαζί….

την γυναίκα την έχω σκοτώσει, αλλά μόνο από μέσα από έξω ζει και βασιλεύει.

Όλα τα ίδια, μια ζωή αγώνας, οικονομίες, όνειρα, ανεργία, εγκληματικότητα…..

Ποιος μπορεί να σταθεί μέσα σε αυτά και να μείνει άνθρωπος….

Ερωτώ… Ποιος…

Μόνο στα έργα γίνονται… τα κινηματογραφικά φυσικά, στα δημόσια γίνονται ρεμούλες, στα αποχετευτικά πλημμύρες κλπ

Γαλλία, πλοκή, σκηνοθετημένη ληστεία, αθώωση του ενόχου... από το θύμα,

πραγματική ανθρωπιά....

Αν και τα χρήματα στέρησαν το ταξίδι ζωής στο «Κιλιμάντζαρο..» . 

Τέλος το κινηματογραφικό παραμύθι, τέλος το ανθρώπινο διάλειμμα …

τα κεφάλια μέσα τώρα έξοδος και μάλιστα ηρωική…

Ο νεαρός ταμίας, πάλι με παρακολουθούσε καθώς έβγαινα…

Καληνύχτα σας…. μονολόγησε, αλήθεια… γλείψιμο… δεν κατάλαβα.

Έξω πάλι στην Ζούγκλα, χειρότερη και από του Τριανταφυλλόπουλου….

Χίλια αυτοκίνητα, ανύπαρκτα πεζοδρόμια…. στο καλοκαιρινό θέρετρο..

Μάλλον περισσότερο για φέρετρο του πάει που στοιβάζονται, για μια θέση στην δροσιά, καμένες ψυχές οι περισσότερες παλαίμαχες, περιμένοντας το ταξίδι.

Το ταξίδι στα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο που όμως ποτέ δεν θα πραγματοποιηθεί…

-      Καλέ… ποιός μαλάκας με έκλεισε!!!!

 με ξύπνησε από τις σκέψεις μια φλώρικη φωνή «αντρική»…

Γύρισα κλασική περίπτωση, στρουμπούλης, με «σωσίβιο»  γύρω από την μέση…

Από αυτούς που βρίσκουν το φαΐ τους έτοιμο, και το τρώνε όλο …μα την Παναγία.

Να πω «φλωρομπουχέσας» ο καλύτερος χαρακτηρισμός…

-      Συγνώμηηηηη… μισό λεπτό φεύγωωω!!!

 Μια αέρινη φιγούρα όμορφη,φινετσάτη, ευγενική… έτρεχε με άγχος στο μίνι αυτοκίνητο…

-      Άκου σουρλουλού….

     -   Καλύτερα κάθισε σπίτι να πλένεις πιάτα…

     -   Άμα δεν τα καταφέρνεις, τι τα θέλεις τα σουλάτσα με τα αυτοκίνητα....

γρύλισε με χαριτωμένη κακία, ο μισογύνης φλώρος…

Τα πήρα στο κρανίο…τίναξα το μαλλί μου, πέταξα μπροστά το στήθος, και στάθηκα σαν λέαινα μισό μέτρο από τα μούτρα του…

-      Φλώρε… αν και πιστεύω ότι δεν έχεις κρεμμύδια…

     -  Ότι φέικ υπάρχει από αυτά, θα στο ξεριζώσω τώρα..                                                            

     -  Χάσου τώρα χωρίς δεύτερη κουβέντα….

Το είδα στο βλέμμα του…..φοβήθηκε πολύ… είμαι σίγουρη το στριγκάκι βράχηκε…

Κάτι σαν τον Αγαθοκλή ο τύπος….

Ποιόν Αγαθoκλή :

Αυτόν ντε της διπλανής πόρτας, που εγκατέλειψε την Ρεβέκκα και τις δύο του κόρες, και έφυγε με τον εραστή του......

θεός φυλάξει... μακριά από εσάς..

Αααα με αυτά και με αυτά ξέχασα να σας συστηθώ….

Είμαι η  ΔΙΑΜΑΝΤΩ

Κατερίνα…

Κατερίνα…

Αν πέθαιναν οι αριθμοί, τι όνειρο φαντάσου,

το νέο έτος θα θελα να έχει το όνομά σου.

Αν έσβηναν τα χρώματα, τι όνειρο ακόμα,

ανατολή τα μάτια σου, να έχω πάλι χρώμα.

Αν έπεφτε ο ουρανός, τι όνειρο μη σώσει,

ένα φιλί σου θάφτανε, ελπίδα να μου δώσει.

Αν τέλειωνε ο άνεμος, τι όνειρο και κείνο

ανάσα μου η ανάσα σου, αγαπημένο κρίνο.

Αν στέρευε η θάλασσα, τι όνειρο θεέ μου

η αγκαλιά σου πέλαγος, θάτανε άγγελε μου.

Αν η αγάπη χάνοταν, τι όνειρο εφιάλτης,

Ιεροφάντης σου εγώ, εσύ για μένα άλτις.

Αν σαν χρησμοί τα όνειρα, είναι μια εικασία

Σκέψη, γυναίκα, και ψυχή, ονειροφαντασία.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

31/12/2014=14=5