Ουκ έστιν ώδε

Προσκυνήστε προφήτες του κόσμου, την σεπτή οπτασία του Πάνα.

Ελλοχεύουν σωτήρες εντός μου, και στερεύουν οι βρύσες του μάνα

Φτερουγίστε πουλιά της αβύσσου, στα καμένα κλαδιά του ονείρου.

Το λιωμένο χρυσάφι του Κροίσου, σε μια σπίθα χωρά του απείρου.

Οπλιστείτε του χάους τιτάνες, οι φωνές του μοιραίου  αγριεύουν.  

Αοράτων ορδές με παιάνες, τις κραυγές των εγκάτων θεριεύουν.

Αφορμίστε πληγές του ανθρώπου, μια σταγόνα νεφέλης η ελπίδα,

μονογράφει σημάδια του τόπου, σε  πυλώνες νεφών την πατρίδα.

Ξεκινήστε οι μύστες θαυμάτων, τις αρχέγονες βρείτε ασπίδες,

δορυφόροι ψυχών και σωμάτων, αρχαγγέλων μαρτύρων δρυΐδες.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/4/2017=21=3

Απρίλης

Ένα ψέμα γυρεύει ο καθένας, στρογγυλό να χαϊδεύει τα αυτιά του.

Ένα λόγο μια έκκριση πέννας, ν΄ ανθιστεί το θολό της ματιάς του.

Οι αισθήσεις γεράκια δεμένα, φαντασίες με πτήσεις διαγράφουν.

Εργαλεία παλιά σκουριασμένα, ζουν με λόγια αφού δεν υπάρχουν.    

Κοντοστέκεται ο Απρίλης στο δρόμο, που του φόρεσαν λάθος ιδέα.

Χαχανίζουν οι βιόλες στον κόσμο, και τα ρόδα τους κάνουν παρέα.

Το παράθυρο ανοίγει στον ήλιο, κι ο αέρας φλερτάρει στις γρίλιες.

Ξεχασμένο στο ράδιο βινύλιο, τραγουδά στις ροζέ μπουκαμβίλιες.

Κι εγώ που έχω θεά την αλήθεια, οι εικόνες συχνά με βαραίνουν.

Έχει γίνει στο έργο συνήθεια, όσοι παίζουν σωστά να πεθαίνουν.

Μην κωλώνεις ξανθέ μου Απρίλη, με δρεπάνια στου ήλιου το άρμα,

να θερίζεις το ψέμα ως το δείλι, και την νύχτα να πνίγεις το δράμα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

1/7/2017=18+9

Το κατοικίδιο

Χαρωπή ατραξιόν, του γαιδάρου μου η φάση,

Ξεκινά η σαιζόν, και  κοχλάζει στην βράση.

Εμπρηστές στο σαλούν, μια ριξιά από τα ίδια  

δάκρυα γέλιου κυλούν, καθαρίζω κρεμμύδια.

Πινελιές με φολκλόρ, όλα μοιάζουν με άνθη,

με αρχηγό το Tavor, που σκοτώνει τα άγχη

Κρύβω παραξενιές, μια λαγού μια γαιδάρου

διαβολίζω γενιές, σε σπηλιά του Ταινάρου.

Η Αρετούσα ξανθή, προκαλεί μ ένα βλέμμα

σαν ποζάρει ορθή, και μου ανάβει το αίμα.

Σαγηνεύει στο sex, και χορεύει dance pole

χρειάζομαι ένα durex, να μη γίνομαι γκολ.

Έχει κάπου γραφτεί, και υπάρχει και ρήση

δεν ιδρώνει το αυτί, του θεού στο  «Παρίσι».

Moulin Rouge με can-can, κουνελάκια αράδα,

Μου γκαρίζει αμάν…….  όταν βλέπει φοράδα.

Σε σοκάκια όταν μπει, μου πουλάει και τρέλα

Έχει βρει το κουμπί, χρατσαχρουτς η μασέλα.

Του φοράω χαϊμαλί, και του βάζω σαμάρι

και ζηλεύουν πολύ, όλοι οι άλλοι γαιδάροι.

Κατοικίδιο τρανό, το μισούν για τα γούστα

Έχουν κάποιο κενό, και παρέα μια χούφτα.

Δεν βαριέσαι garson, πάντα λείπει μια βίδα.

Κατοικίδια facon…………….. Εγώ έτσι την είδα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

28/3/2017=23=5

Στάσιμα αναστάσιμα

Δόξα σ΄ αυτά τα ταπεινά λουλούδια.
Δόξα γιατί μόνο τον ήλιο προσκυνούν.
Ας μην τούς έγραψαν ποτέ τραγούδια.
Ας τα πατούν οι φθόνοι που περνούν.

Σε κάθε σπόρο απ το χώμα μια ιδέα.

Σε κάθε ακτίνα, μια καινούργια εποχή.

Μοιάζει πριγκίπισσα μια άγρια ορχιδέα,

που την χαϊδεύει με σταγόνες η βροχή.

Ας κλέβει η άνοιξη το κρύο του χειμώνα.

Ας χρωματίζουν τα λουλούδια τα παιδία.

Πάντα θα μένει μοναχή η άγρια ανεμώνα,

με στήριγμα του ποιητή, τη ένοχη αδεία.

Τι κι αν σπαράζει η φύση, και φωνάζει.

Τι κι αν η Γή αγκομαχά τα γεννητούρια.

Σε κάθε γέννηση, το αντίρροπο σαρκάζει,

πνίγει τα έμβρυα με σκουριασμένα θούρια.

Τιμή μεγάλη φέρνουν οι κρυφές αλήθειες.

Τιμή μεγάλη  γιατί έχουν λίγους οπαδούς.

Αυτές η άνοιξη φορτώνει με προμήθειες,

που σπαταλάνε οι χειμώνες της αιδούς.

Κι αφού ο θάνατος στέφεται πανδαμάτωρ.

Κι αφού ο χρόνος, ο πρωτότοκός του γιός.

Είναι ο καθένας τραπουλένιος αυτοκράτωρ,

της τραγικής του μοίρας νόθος παραγιός.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

26/3/2017=21=3   

Ενσάρκωση

Οι ψυχές σαν διαλέγουν το σώμα,

δεν ρωτούν αν μπορεί η αν θέλει,

γονατίζουν και φτύνουν στο χώμα,

τα αχνάρια που αφήνουν αγγέλοι.

Οι ψυχές σαν διαλέγουν τη μήτρα,

σε δομές λειτουργούν αδυνάτου.

στίγμα βάζουν την άγραφη ρήτρα,

της μεγάλης αρχής του θανάτου.

Οι ψυχές σαν το στρείδι τυλίγουν,

του πηλού το εδώλιο ρουφάνε,

Τον θεό του ανθρώπου ανοίγουν,

από πέτρα μια πέρλα γεννάνε.

Οι ψυχές σκλαβωμένες θυσίες,

σαρκοφάγους αφήνουνε άδειες,

των σωμάτων μονές εκκλησιές,

ανεσπέρου φωτός οι ανταύγειες.

Της ψυχής των ψυχών τρισάγιας,

τρείς φορές ανατέλλει το δώρο,

σαν πυλώνες σε κύκλους μαγείας,

κατακλύζουν με μύρο τον χώρο.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/3/2017=16=5 

Εαρινή ισημερία

Παραμύθια, η αλήθεια σκοτώνει

την ζωή πριν αρχίσει, τελειώνει

Σαν ξυπνώ το πρωί με τη σκέψη,

πώς η μέρα φτηνά θα με κλέψει

Σαν διέξοδο, ανοίγω την πόρτα,

τ όνειρο μου το πνίγουνε χόρτα.

Η συνείδηση γνέφει μου, νεύμα,

παγωμένο μ αγγίζει ένα ρεύμα.

Έχω χάσει από φίλους τα ίχνη,

κάποιο σόι το χάος μου δείχνει.

Μου διακόπτει, χαρές η ελπίδα,

με κρατάει απ τη μύτη, αλυσίδα.

Οδηγώ στα τυφλά για τον δήμο,

τη  φωνή μου ακούω εν ερήμω.

Σταθερά τον βοώντα σαρκάζω,

καθώς κάθε ταχύτητα αλλάζω.

Κυνηγώ με το στέρνο μου άδειο,

παραγγέλματα παίζει το ράδιο,

Αυτομάτως το στήθος ανοίγει

κι ένα πέπλο λευκό με τυλίγει.

Ο ουρανός από κάτω σας κλαίει

με εκρήξεις το σώμα μου καίει.

Τα εντός μου στον ήλιο αφήνω,

ξεγυμνώνω το στέρνο και κρίνω.

Του μετώπου τα τύμπανα κρούω

στην αλήθεια που θέλω να ακούω.

Κάννη  όπλου σε κρόταφο γκρίζο,

κάθε σφαίρα με ιδρώτα σκουπίζω.

Θυμηθείτε μυαλά των εμβρύων

εν χορώ τις πομπές των αγίων.

Με αρχαίων κειμένων πορείες,

ζωντανεύουν νεκρές συγκυρίες.

Μια στιγμή αρμονίας στο έαρ

πολεμά της αβύσσου το φρέαρ.

Ίση  νύχτα στο ίσο της μέρας,

αρμονία στου χρόνου το κέρας.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

20/3/2017=15=6

12:29=14=5

Ον λάιν

Σε μια θαλασσινή βραδιά, αλμύρα ποτισμένη,

με μια πειρατική καρδία, άγκυρα ποντισμένη,

ρεσάλτο κάνεις σκοτεινό, σαστίζει η πυξίδα

έχεις αμπάρι αδειανό, στην πλώρη καταιγίδα.

Σε ξέρω, κρύβεις πονηρά την βυθισμένη ξέρα,

σαράκι τρώει τα κουπιά, σκουριά τη λαγουδέρα.

Την τσαμαδούρα βούλιαξες, έκοψες την καδένα

απ τη ρουφιάνα ούρλιαξες, πάγωσες την αρένα.

Σε νοιώθω, στην ανάσα σου, να στροβιλίζει δίνη

κουρέλιασες τα ράσα σου, στου νόστου το καμίνι.

Λιμάνια φέρνεις άψυχα, κουφάρια να στολίσω,

δέσαμε κάβους λάστιχα, και μας τραβάνε πίσω.

Ήσουν εσύ, που γέμιζες, με φως το μαύρο φόντο,
Κι ήμουν εγώ, που θέριζες, το φλογισμένο πόντο.

Σαν εκμαγείο στοχαστή, το πρόσωπο μου κάνω,

η μήτρα μέρα θα σπαστεί, τότε που θα πεθάνω.

Γιατί νύχτα γεννήθηκα, νύχτα θα ταξιδεύω

τα όνειρα που ντύθηκα, απ το φεγγάρι κλέβω.

Ο άγγελος μου οδηγός, η  θάλασσα μου δρόμος

άλλης Ιθάκης νοσταλγός, αρχέτυπο και νόμος.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

9/3/2017=22=4

Ανοιξιάτικο

Αν είχε ο έρωτας σειρά, θα πάγωνε το βλέμμα,

κάτι σαν βότσαλο νεκρό, σε βουρκωμένο τέλμα.

Αν είχε ο έρωτας μορφή, εικόνα να του μοιάζει,

Θάταν  ζευγάρι άλογα, με πάθος που καλπάζει.

Αν είχε ο έρωτας κορμί, κάθε γλυκεία καμπύλη,

θα άναβε στο δρόμο του, του πόθου το καντήλι.

Αν είχε ο έρωτας φτερά, θα ήταν άγγελος μου

στα σκοτεινά μου βήματα, να οδηγεί το φώς μου.

Αν είναι ο έρωτας θεός, απόκρυφος για μύστες

Εκείνοι που ερωτεύονται είναι τυχαίοι χρήστες.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

20/2/2017=14=5

Ευκαιρίας δοθείσης

Αν σου φτιάξω ένα γυάλινο πύργο

να σαι μέσα, ο καθένας να βλέπει.

Θα σκεφτείς περιμένω τον τρύγο,

να χαθώ σαν αστέρι που πέφτει.

Αν σου φτιάξω αλαβάστρινο βάζο

το άρωμά σου παντού να χαρίζεις.

Θα νομίζεις, πώς λόγια σου τάζω,

στα τυφλά το κακό θα ξορκίζεις.

Αν σε ντύσω σοφή με πορφύρα

να φωτίζεις με κάθε σου νεύμα.

Θα πιστέψεις, κατήφορο πήρα,  

και σκοτώνω την ύλη με πνεύμα

Αν σε αφήσω λυτή, αντρειωμένα

να δακρύσεις, στην νέα συνήθεια.

Θα χω φτιάξει, τα πάντα για σένα.

Κηδεμόνας σου εσύ, και η αλήθεια.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

6/2/2017=18=9 

Αιωνία η μοναξιά

Αειθαλές σε βουνό υπερήφανο δέντρο.

Θαλπωρή σε γκρεμό με ατόφια κοψιά.

Περιφέρεια μονή, με εσένα για κέντρο.

Της παρέας ο τρόμος αλγεινή μοναξιά.

Κοιμωμένη η θεά, αχυρένιο το στρώμα,

μοναχή, στο σκοτάδι δεν υπάρχει σκιά.

Του Αιόλου σφραγίδα, με αόρατο σώμα,

όταν γύρω αλυχτούνε, τα λυμένα ασκιά.

Μοίρα μαύρου προβάτου, φορεμένη αδίκως,

λιγοστοί  υπομένουν την πικρή σου αγκαλιά.

Της τιμής σου η αξία, που φωτίζει ο λύκος,

Σπαρτιάτης μονάχος, στην δική του σπηλιά.

Μοναχά η δύναμη σου, τόσο κρύα φαντάζει.

Κόβει σαν το διαμάντι, και ενώνει σαν φώς.

Εμψυχώνει εταίρους, τις εταίρες αγιάζει,

στην μονή την καμία, χωρίς δήθεν και πώς.  

Στα θηρία χαρίζεις, ανεξίτηλο χρώμα

σαν θεώρημα αγγίζεις τον θεό ταπεινή,

ποθητή αρμονία της ψυχής με το σώμα,

Μοναξιά μόνη αξία, των θνητών η πνοή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/1/2017=19=10=1

Μπαμ κάνει η ''κουλτούρα'' σας...

Πήξαμε στους ''κουλτουριάρηδες'' και στις ''κουλτουριάρες''...
Οι περισσότεροι πλέον, δηλώνουν κουλτουριάρηδες, χωρίς να ξέρουν καν, τι σημαίνει η λέξη...
Σου λέει, ψαγμένη λεξούλα ακούγεται, ας το παίξω κι εγώ έτσι...
Ακούει ο άλλος κατά τύχη ένα ψαγμένο κομμάτι, διαβάζει και 2-3 βιβλία και δηλώνει έτοιμος να βγει στον κόσμο και να φωνάξει ότι είναι πλέον κουλτουριάρης...

Μπράβο, κι εγώ βλέπω όλες τις εκπομπές της Νικολούλη, μπορώ πλέον να λέω, πως είμαι αστυνομική ρεπόρτερ... μη σου πω και εγκληματολόγος, μιας και δίνω περισσότερη έμφαση στα εγκλήματα και όχι στις εξαφανίσεις.
Η άλλη ως ''κουλτουριάρα'' που δε νοιάζεται για την εμφάνισή της, σε κάθε της κίνηση δεν κουνάει το μαλλί από την υπερβολική λακ. Άσε το κουδούνισμα από το χρυσαφικό σε κάθε σημείο του σώματός της.

Το καλύτερό μου δε σε αυτές, είναι η φράση ''εγώ-δεν-ήθελα-αλλά-επέμενε-η-παρέα'', όταν την πετύχεις να βγαίνει από σκυλάδικο, ντυμένη σα ξέκωλο.

Πες κουκλίτσα μου ότι γούσταρες και ήθελες να τη βρεις με καψουροτράγουδα, να σου βγάλω το καπέλο. Μη μου το παίζεις όμως κουλτουριάρα, μη χέσω.
Αυτοί οι τύποι ανθρώπων, με εξοργίζουν αφάνταστα...
Βρωμάνε από μακριά ανασφάλεια και δηθενιά...
Γιατί προσπαθούν συνεχώς να αποδείξουν κάτι και γιατί είναι και μεγάλοι βλάκες, αφού δεν έχουν υπολογίσει, πως ο πραγματικός κουλτουριάρης, είναι άνθρωπος αφανής...
Είναι ο τελευταίος που θα σου κάνει υποδείξεις και θα στο παίξει ξερόλας...
Είναι ο τελευταίος που θα σε διορθώσει... Γιατί απλά ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ...
Η κουλτούρα είναι σκέψη και συμπεριφορά... Είναι τρόπος ζωής...
Ψευτοκουλτούρα από την άλλη, είναι να βγαίνεις με μία ντουντούκα, να φωνάξεις ότι διάβασες Ντοστογιέφσκι και τις υπόλοιπες ώρες, να συμπεριφέρεσαι σα χαζοντάμαρο...
Γουστάρω τους ανθρώπους που ασχολούνται με καφρίλες, από το πρωί ως το βράδυ και δε θέλουν, ούτε προσπαθούν να με πείσουν για το αντίθετο...
Τους γουστάρω, γιατί είναι τόσο έξυπνοι, ώστε να μη προσπαθούν μάταια, για περισσότερα από αυτά που βλέπω....
Και αφού ξεκίνησα να λέω από ποιούς τύπους ανθρώπων πήξαμε, δε θα μπορούσα να αφήσω απ' έξω και τους υπόλοιπους...
Γεμίσαμε από γκόμενες με αρχίδια και από άντρες ευνουχισμένους...
Μάθετε τους ρόλους σας ρε...
Μάθετε να παίρνετε, αυτό που σας καυλώνει το μυαλό...

Bre Melaxrinaki

black100rose.blogspot.gr

Ιριδίζον φώς

Φώς με λέξεις, και φώτα με λόγια

σε χρωμάτων σκιές τριγυρίζουν,

στο προαύλιο της τρέλας του Γκόγια

και σε μάχος και μάχας ανθίζουν.

   

Στο μετέωρο δρόμο φωνή μας,

παγωμένη κρυστάλλινη νότα.

Αχυρένια τροφή στο παχνί μας,

έβαψε αίμα, απ έξω την πόρτα.

Ο ταξιάρχης ραντίζει τη μάντρα

αγιασμένο νερό σε σταγόνες.

Κάποια κρύβει πολύτιμη χάντρα,

φωτισμένο κλειδί για ξενώνες.

Ίριδα μου στα φώτα κλεμμένη,

περιστέρι σε κήπο δικό σου,

καρτερούν ουρανοί ανοιγμένοι,

κι Εδέμ το ανέσπερο φώς σου.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

6/1/2016=16=7