Πνεύμα ζωής

Ταυτίστηκα στη γύρη σου, προσαρμοσμένη ελπίδα

Κόβω πτυχές από ταυτά και γλύφω μια σφραγίδα.

Πέμπτη ουσία στη γραφή, έβδομη νότα ο κόσμος

Μυρίζει όταν προσκυνάς, γαριφαλιά και δυόσμος

Φορέματα σε τύλιξαν, σκληρά τόσους αιώνες

Σκεπάζουν δήθεν με ντροπή, αειθαλείς λαγόνες

 ΄

Και συ ζωή που γέννησες κι ανάστησες σε βράχους

Πονάς και κλαις αθόρυβα, που εκτελούν άμαχους

Ασπίδα χιλιοπόλεμη, καθήκον του Σπαρτιάτη

Στρώμα θα γίνεις σε παιδί, και κλίνη σε διαβάτη

Αν Ταν σημαίνει ο τόπος μου, και Λα είναι φυλή μου

Δεν θα χρειαστούν τα τείχη σου, ανάσανα καλή μου

Σταγόνες αίμα τ΄ουρανού, και σπέρματα του Κρόνου

ποτίζουν δάκρυα την γη, γεννούν μνηστήρες θρόνου  

Ζευγαρωμένα Διάφανα, δυο χέρια που ενώνω

Βρίσκουν ζωή στην έρημο, με μια αγκαλιά τους μόνο.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
23/5/2014=16=7