Πορφυρένια μου κυρία…για σένα…

Όπου γεννιέται πορφυρό έχει ο τόπος πύρα,

τίκτει η γη ένα σταυρό, κι η θάλασσα αρμύρα.

Μενεξεδένια βάφονται το δειλινό τα αλώνια,

οι χειμωνιές διαγράφονται, η άνοιξη αιώνια.

Υπάρχει κάποιο τίμημα στα θερισμένα χόρτα,

ανταριασμένο κτύπημα, σε κλειδωμένη πόρτα.

Άσβεστη σπίθα του παντός, φωτίστηκε η πύλη,

κι άναψε φως εκ του φωτός, έλαμψε το καντήλι.

Το αίσθημα του ταπεινού, τη λογική δεσμεύει,

στα δαχτυλίδια του καπνού η σκέψη ημερεύει.

Το πνεύμα που σε φίλησε, ρέει σε άλλη φύση,

στοχάσου κι αναζήτησε, του γόρδιου τη λύση.

Ο άνεμος καθώς φυσά, τους δρόμους ερημώνει

και τις σκιές ψιθυριστά, τις νύχτες μεγαλώνει.

Μονάχα βράχος που κυλά, τον νου αναμοχλεύει,

καθώς τον κύμα απατηλά, τα βότσαλα πλανεύει.

Στις αλλαγμένες διαδρομές, ορίζεται η γνώση,

αμφισβητούνται οι δομές, μποδίζεται η πτώση.

Πορφύρα μου τριαντάφυλλο, δεμένος με καδένα,

στου ονείρου μου το άσυλο, μόνος μαζί με σένα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

7/6/2019=25=7

Αδέκαστη ανάμνηση

Να σουν εδώ χαμόγελο ζωγραφιστό,

να δίνεις φως στα άσβηστα  φανάρια,

του φεγγαριού χλωμό χαμόγελο ζεστό,
του νου μου να κρατάς τα χαλινάρια.

Θεά της νύχτας στα θλιμμένα χνάρια,

χωράν οι ώρες που στοργή μοιράζουν,

τέτοιες στιγμές, υμνούν τα  συναξάρια,

και της ψυχής τα πέταλα ευωδιάζουν.

Να σουν εδώ στα μάτια σου τα φωτεινά,

να κρύψω της μορφής μου το πετράδι,

τα χρυσαφένια σου μαλλιά, να ναι ξανά,

αχτίδες στου αγέρα τις πνοές το βράδυ.

Να βρουν μια μοσχομυρισμένη αγκαλιά,

του κόσμου οι ταπεινοί και οι κολασμένοι,

αρώματα φασκόμηλου και μέντας η μιλιά,

με την ανάσα του θεού πλημμυρισμένη.  

Να σουν εδώ, μόνο να μου κρατάς το χέρι!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/5/2019=27=9

Φανερωμένης είκοσι ένα

Υπάρχει κάπου μια κυρία ειμαρμένη,

λάμπει σαν μάλαμα, φωτίζει τη ζωή.

Βγήκε σεργιάνι η χαρά φανερωμένη,

γέμισαν γέλια τα μπαλκόνια το πρωί.

Υπάρχει κάτι στην οδό της ευτυχίας

πνέει τα λοίσθια η μούχλα της σκιάς,

κάθε στιγμή μια τυχερής αλληλουχίας

κι ένα σημάδι κάποιας νέας χαρακιάς

Υπάρχει ένα σημαδάκι στην πορεία

λευκό καράβι που ‘χει ούριο καιρό,

έχει σαν ναύλο μια τυχαία ιστορία,

και στο κατάρτι μεταξένιο μπολερό.

Υπάρχει αντανάκλαση  στο χώρο,

ανάσα η ποίηση σαν ανθισμένη γη

οι εκπνοές της κόβουνε τον λώρο

η ευωδιά της σ όνειρο μας οδηγεί.

Τι κι αν υπάρχει χάβρα στην αρένα

στο δέντρο ένας σπίνος κελαηδά,

πλέκει στολίδια σε χρυσή καδένα,

κάθε κελάϊδισμα ψυχή που αναπηδά.

Όλους σαν άνεμος μας διαφεντεύει,

και μεγαλώνουν οι σκιές το δειλινό.

Μα η κυρία σαν μητέρα μας κελεύει,

και μας γεμίζει με ελπίδες το κενό.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

20/3/2019=17=8

Λέλεξ αὐτόχθων ὢν ἐβασίλευσε πρῶτος ἐν τῇ γῇ ταύτῃ....

....καὶ ἀπὸ τούτου Λέλεγες ὧν ἦρχεν ὠνομάσθησαν.

(Παυσανίας Λακωνικά. ΙΙΙ 1.1)

Σ αναζητάω στα χαλάσματα της Τροίας

θαμμένη μένεις από στίφη των εχθρών

κάτω από πέτρες νοθευμένης ιστορίας

με αποφάσεις κεκλεισμένων των θυρών

Μοιραία πόρνη πρόστυχα φτιασιδωμένη

σπάσε για λίγο του ειδώλου την μορφή,

κι άσε να μένει στο γρανίτη χαραγμένη,

η πρώτη ανάγκη για αυθόρμητη επαφή.

Σε αντικρύζω σε αδιάβαστες σελίδες

που κρυπτογράφησαν ελεύθερες γενιές

εκπαιδευμένες από γέροντες δρυΐδες

να μην αφήνουνε στο πνεύμα μελανιές.

Κοίταξε πίσω σου το αίμα που σαπίζει

πότισε ο κόσμος από μίσος και χολή

κάθε σου βήμα μία σάλπιγγα που βρίζει

και την κουρδίζει ένα ψέμα με στολή.

Σε περπατώ στο κάθε πέτρινο σοκάκι,

σε καλντερίμια που τα πνίγει ο κισσός,

χιλιάδες πόδια πολεμούν για το γοβάκι,

μοιάζει ο πρίγκιπας αταίριαστος πυρσός.  

Άκου κωφούς παιάνες στο βυθό σου

τόσους αιώνες όλη η Γη σε προσκυνά,

μην σπαταλάς για δόξα τον ανθό σου,

δέσε καρπούς να θρέψεις τα ορφανά.

Θα σε απαντέχω στα προπύλαια του μύθου

να μου στολίσεις τη μετώπη με θεούς

χιλιάδες  χρόνια απ το χάραγμα του λίθου

μαζί με άλλους ψυχωμένους Δαναούς.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

28/12/2018=24=6

Εντός εκτός εναλλάξ

Τα κλουβιά τα πουλιά στιγματίζουν

τα ένστικτά τους φωτίζουνε λάμπες

στα κελιά της ντροπής φυλακίζουν,

και προβάλουν εικόνες σε στάμπες.

Γύρνα τώρα που ξέρεις το δρόμο

ξεκλειδώνει τον νου μια αλήθεια,

με τα αχνάρια της γης μετρονόμο,

για να δίνει ρυθμό στη συνήθεια.

Βάλε τώρα την γύμνια σου πρίμα

στου κορμιού σου το ωραίο καράβι,

ένα μπάρκο στου ονείρου το κύμα,

και ο οίστρος του νου ξανανάβει.

Σε αυτοσχέδιες κούφιες παράγκες

όποια χλεύη να σπείρεις φυτρώνει.

Κάποιες νύχτες με δώρα οι μάγκες,

προσκυνάνε μια φάτνη που λιώνει.

Ακροβάτες στο τσίρκο που αλλάζει,

δίχως νάχει και δίχτυ ασφαλείας,

η μαϊμού του εαυτού σου ουρλιάζει,

πριν βουτήξει στο φως της δειλίας.

Αν ρωτούσες ποτέ για τον ρόλο

όπου πάλι επειγόντως θα παίξεις,

στη φορμόλη τον κρύβω με δόλο,

μα δεν ξέρω αν όντως αντέξεις.

Μια μετέωρη ελπίδα εδώ απομένει,

του Δαρβίνου την σκέψη να ψάξω,

και όταν βρω της γιαγιάς την ανέμη,

των νημάτων το σήμα, εκεί να αλλάξω.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

1/11/2018=14=5

Οκτώ Οκτωβρίου ογδόντα οκτώ.

Ο Οκτώβρης και τρία οκτάρια

στων Φαιάκων την γη έχουν δέσει.

Προσκυνά ο Οδυσσέας τ΄αχνάρια

της θεάς που στη γη έχει πέσει.

Στο κανάλι η θάλασσα σκύβει

διαδρομές το κανόνι ανοίγει,

μα ο χρόνος περίτεχνα κρύβει

τα ψεγάδια που λήθη τυλίγει.

Τέτοια αίγλη και τόση απλάδα,

σαν μωράκι εντός μου κοιμάται,

καθηλώνει μορφές η Σπιανάδα

κι ο Λιστόν στον αέρα πλανάται.

Του αγίου οι δρόμοι μυρίζουν,

για ένα Σκήνωμα τόση λατρεία,

Όλα γύρω λεβάντε θυμίζουν,

το Αχίλλειο μόνο την Τροία.

Φυσικές ομορφιές σκορπισμένες

μπουγαρίνια, σοκάκια, καντάδες,

με κιθάρες καλά κουρδισμένες

να φλερτάρουν ωραίες κυράδες.

Με αναμνήσεις μονάχος βαδίζω

γύρω γύρω η θάλασσα λιώνει,

και εικόνες παλιές ξεφυλλίζω

στου μυαλού το ωραίο μπαλκόνι.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

13/10/2018=16=7

Οχλικά συστήματα εν ενεργεία

Στις εκκρεμότητες που αφήνεις να πλανιούνται

βρίσκει ο χαμένος χρόνος στέγη κι αντοχή.

Παγιδευμένες αηδίες στον ιστό σου τυραννιούνται,

που οι θάλασσές μου τις ξεπλένουν με βροχή. 

Και  φέγγει η ζωή καθώς περνά, φτηνή ρεκλάμα,

μη χαλαστείς, στο αίμα που φτηνό κυλά,

ρουφά η σκέψη μου κάθε σου δάκρυ απ’ το κλάμα

και με προστάζει, άγγελος μου από ψηλά.

Αυτά για όσους, συνοδεύουνε κοπάδια σε πορείες,

είτε για εκείνους που ψαρεύουν στη στεριά,                            

άθελα γίνονται φορείς σε μολυσμένες εμπειρίες,

κι βούληση πεθαίνει σ απροστάτευτα χωριά.

Η μοναξιά σκεπάζει με ομίχλη το χαμένο δρόμο,

και η θολούρα στις μορφές τους εντρυφά,

σαν φωτοστέφανο που αντανακλά μονάχα τρόμο,

για τον σταυρό σου που φορτώνεσαι κρυφά.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

10/10/2018=12=3

Είκοσι μία χιλιάδες επτακόσιες ενενήντα εννέα ημέρες.

Σταγόνα τίμιου νερού, αρτεσιανή μου κρήνη

κριάρι άγνωστου θεού, στου σατανά τη δίνη.

Αλλοτινές μου εποχές, θολές σέ συναξάρια

φτιασιδωμένες ενοχές, καταραμένα εξάρια. 

Βοή λαού η ερημιά, οργή θεού στις πόλεις

εθιστική ανασαιμιά, με σύμπτωμα πανώλης.

Του Ταϋγέτου η κορφή, λαμποκοπά αιθέρα

για βιβλική καταστροφή, μιλάει η καλντέρα.

Η μυρουδιά του αψινθιού, κυρίαρχη απάτη

το τσίμπημα αγκαθιού, αίμα στο μονοπάτι,   

η μοναξιά  κρησφύγετο, χίμαιρα η παρέα,

η θάλασσα αντίδοτο, και η ανοχή μοιραία

Νάνοι, νεράιδες, ξωτικά, με σαλεμένη Ρότα,

βυσσοδομούν ερωτικά, με ίσκιο τον Ευρώτα.

Λιθάρια και νερόμυλοι, μ οσμή από λεβάντες,

άπιαστοι ανεμόμυλοι, με άρωμα Θερβάντες.  

Αχόρταγοι οι δυνατοί, τα τιμαλφή σε πάγκους

στο κάγκελο η αρετή, βορά σε σαλτιμπάγκους.

Εντός μου μια φυλακή, το τραύμα αφορμίζει,

αγκομαχούν περαστικοί, και η ζωή σαστίζει.  

Καθρέφτισα του μαχαιριού την παγωμένη όψη,

κι΄ άλλη φύση του χεριού, ακόνι για την κόψη.

Με κατευθύνει σκιωδώς, κοινότυπη ρεκλάμα,

και μόνιμη μου επωδός, γέλιο μαζί με κλάμα.

Κάθε μου ένοχη βραδιά, του οίστρου το καμίνι

ζητά πειρατική καρδία, και την στεριά αφήνει.

Ρεσάλτο αν σε χάλασα, κόντρα στην καταιγίδα

όταν αγριεύει θάλασσα, τρελαίνει την πυξίδα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/9/2018=23=5

Ουφφφ, αυτή η ζέστη !!!!!

H ευαισθησία, σε μια έρημο κοιμάται

ούτε ομπρέλα έχει, ούτε και ψαθί,

τυφλές πανούργες θάλασσες θυμάται,

με σύντροφο της, το δαμόκλειο σπαθί.

Θλίβομαι, που γρυλίζει σαν κουτάβι,
νοιώθω οι γλώσσες δεν μιλάνε πια,

μοιάζει ο πόθος ακυβέρνητο καράβι,

έγινε ο έρωτας σκαρί χωρίς κουπιά.

Βαμπίρ βυσσοδομούν σε ανθρώπους,

πάντα πονάει το σημάδι απ τα καρφιά.

Σαπίζει η ζωή με γκρίζους τρόπους,

και το άσπρο θέλει μαύρο συντροφιά.

Παρακινιέται η ελπίδα απ την ανάγκη

κι ας αφορμίζει η πληγή του εαυτού.

Πήζουν βουβή ζωή στο μπαρ οι πάγκοι

που επιδεικνύουνε κορμάκια με τατού.

Κρατάνε οι άγγελοι το μεταξένιο νήμα,

στην άκρη δένουνε ανάγκες τραγουδιών, 

και έτσι φαντάζει ομορφότερο στην ρίμα

να την παντρεύω με εικόνες λουλουδιών. 

Κι αν δεν μπορώ να αφομοιώνω την ουσία

να βάζω σήματα στου δρόμου την στροφή

ανοίγω μια ερωτική ρωγμή στην φαντασία

να παίρνει αέρα του μυαλού η διαστροφή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

9/9/2018=29=11=2

Μέχρι να ξανάρθει η νύχτα...

Η νύχτα  ξεκινά τα όνειρά μας, τα φώτα μεγαλώνουν τις μορφές

μεθυστικά μυρίζει η χαρά μας, περνά και γονατίζουν οι κορφές

Όταν το φως αφήνει τη σκυτάλη, κυριαρχεί η σκοτεινή πλευρά,

μια ένεση ζωής στη βιοπάλη, να αντισταθεί στην χρόνια φθορά.  

Η νύχτα την ασχήμια κουκουλώνει, καλύπτει τις ατέλειες συχνά

κρύες πληγές της μέρας επουλώνει, ορέγεται η ψυχή στα σκοτεινά.

Πικρόχολες μαινάδες οργισμένες, αρχίζουνε χορούς τα δειλινά

και κρύβονται οι μέρες μεθυσμένες, σε γκρίζα καταλύματα φτηνά.     

Τα πέπλα του απλώνει το σκοτάδι, το βράδυ γιγαντώνει τίς σκιές

σαν ξεναγός ο  βασιλιάς του Άδη, μας οδηγεί σε κρύπτες μυστικές.

Ο ήλιος θα ξανάρθει οσονούπω, στη μοίρα πάντα μένουμε αδαείς,

ακούμε μόνο της ζωής το γδούπο, στον ερχομό της κάθε ανατολής.

Αέναος ο κύκλος όπου σμίγει, δυο δράκους να σπαράζονται διαρκώς,

Η νύχτα ο ένας, όνειρα ανοίγει, ο άλλος μέρα, τα στολίζει με το φως.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

4/9/2018=24=6