Λααύρα (πέτρινη αύρα)

Της ώρας της κακιάς τα αρπακτικά, ρουφιάνοι πόρνες τρωκτικά, χαντακωμένοι ολετήρες,

ρουφάνε διάφανα ωραία ξωτικά, νεράιδες πρίγκιπες αερικά, και αφήνουν οπτασίες χήρες.

Της πέτρας της σκληρής η μυρωδιά, η άβολη ζεστή ποδιά, η μαρμαρένια λάμψη του γρανίτη, πιστή συντρόφισσα σαν ήμασταν παιδιά, φτωχή, πολύτιμη σοδειά, θέμελο ακριβό μου σπίτι.

Της μοναξιάς η μόνιμη αφή, σκιά του Ήλιου, πρώιμη ταφή, η ταραχή της ύστατης λαγνείας  

στα χέρια ανεξίτηλη βαφή, δεσμός ονείρου, με διπλή γραφή, το μυστικό ασάλευτης μανίας.  

Της σιωπηρής νυχτιάς η προσμονή, βουβό σκοτάδι η σκηνή, όπως ακίνητα νερά στην λίμνη

στα μάτια παγωμένη ηδονή, η βάρκα ακυβέρνητη δίχως πανί, να γέρνει επικίνδυνα η πρύμνη.

Της πίκρας του τσιγάρου ο εσμός, στο μάσημα της δάφνης ο χρησμός, φθόγγους ψελλίζει

προστάτης μάρτυρας της γεύσης ο θεσμός, καμένης γλώσσας κορεσμός, τα λόγια ψαλιδίζει.

Της μέρας η τυχαία προβολή, αντίστροφη εικόνα μου καλή, ανάποδα γυρνάω την ψυχή μου

η όραση μου σταθερά θολή, στου ένστικτου να γέρνει απαλή, πυξίδα αλάθητη απαντοχή μου.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/7/2017=24=6   

Γιατί και πώς

Γιατί να υμνήσω του χαμένου ποιητή την απουσία,

σβησμένου έρωτα ανάμνηση, σε φρούδα φαντασία.

Πώς στου τυχαίου, το αναπάντητο να δέσω νήμα,

δεσμά στην πλήξη του απίθανου, το άδειο ποίημα.

Γιατί να κλώθω κρύα όνειρα, σε ξεφτισμένη ανέμη,

να γνέθω λόγια, στην αναλαμπή κεριού που τρέμει.

Πώς η Βαβέλ βυσσοδομεί, στα γνώριμα κομμάτια,

στοιβάζει ρίμες, δένει θημωνιές, μ’ άδεια δεμάτια.  

Γιατί του κάκου, σε δροσάτες απ το μπάτη αλυκές,

λιώνει το αλάτι, που το βρέξανε, στημένες φυλακές.

Πώς στα χαμένα άναρθρες φωνές που πάνε στράφι,

κάθε του κόσμου στείρα σπιθαμή, κρύβουν  οι τάφοι.

Γιατί στο διάβα σου κοιτάς μπροστά με βλέμμα κάτω

συνηθισμένη διαδρομή, σε δρόμο ανύπαρκτό φευγάτο.

Πώς ξέπεσε η κίνηση, σε στατικό ειδώλιο στο χώρο,

εικόνα παγωμένη στην σκηνή, υβρίδιο χωρίς σπόρο.

Γιατί να πλέξω ακτίνες από φώς, σε σκιερό στημόνι.

Ειδωλολάτρες ένορκοι, ιδέες ευνουχίζουν σε οθόνη.  

Γιατί αχάιδευτα σχοινιά, χιλιάδες χέρια κρεμασμένα

Πώς να κεράσει ο έρωτας κρασί, κοπάδια μεθυσμένα

Γιατί αλόγιστα κορμιά μυριάδες άστρα σκουριασμένα.

Πώς να φλογίσει η έκρηξη, βεγγαλικά φτιασιδωμένα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

4/7/2017=21=3  

Το φρέαρ της αβύσσου

Της αβύσσου τ΄απύθμενο φρέαρ, αιωνίως αδειάζει τους σίκλους

Σε  τροχιά στους πλανήτες το έαρ, ζωγραφίζει αέναους κύκλους.

Ένα μάτι ρουφήχτρα στο χώρο, καταβόθρα κενού κάθε βλέμμα,

Του απείρου το έσχατο δώρο, σφραγισμένο στης ψύχρας το ρέμα.

Ζαλισμένα στου ονείρου την δίνη, η ατέρμονη σπείρα συστρέφει,

στην ροή κάθε κύκλου βραδύνει, τα σποράκια που μύλος αλέθει.

Σαν δερβίσης η μοίρα γυρίζει, και σκορπά αρμονία στ΄ αστέρια,

με το άρμα του ήλιου φωτίζει, που το σέρνουν λευκά περιστέρια.

Μεγαλείο ψυχών και ερώτων, στα πηγαία στροφεία της δίνης

νοερά η πορεία των πρώτων, αψηφά τους λυγμούς της οδύνης.

Δεσμοφύλακας κάθε εικόνα, φυλακή σε κενό μαύρης τρύπας

Ο Δαβίδ πολεμά με σφεντόνα, και το ήπαρ του τρώει ο γύπας.

Ατενίζει ο παλμός την ιδέα, και η πράξη την αύρα της νοιώθει

Μαύρη χήρα, μονή ορχιδέα, της αβύσσου το φρέαρ που κλώθει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

20/6/2017=18=9 

Δίκτυον, σύστημα διασταυρούμενων σχοινιών ή συρμάτων που σχηματίζουν ένα πλέγμα…

…πλέγμα μεθόδων ή ενεργειών που «παγιδεύουν» τους ανθρώπους και συμβάλλουν στην παρακολούθησή τους

Δίκτυα τέλος πάντων όπως και να τα ερμηνεύσεις, παράδειγμα της φύσης ο ιστός της αράχνης.

Και διαδίκτυο, σύνολο δικτύων (Τήλε δικτύων), με εμφανή σκοπό την συνένωση, την ομοιογένεια, την κοινή εφαρμογή ιδεών, και  επιβολή κοινών αντιλήψεων.

Ο αφανής είναι στην κρίση του καθενός, αόρατος.

Νοητός όμως, όπως το νόημα της λέξης….. «παγίδευση» και «έλεγχος».

Τηλεπικοινωνιακά δίκτυα λοιπόν, και όχι κοινωνικά..... εκ του πονηρού social media, και δέθηκε ο γάιδαρος...

Δεσμώτης το σύστημα γάιδαρος το περιεχόμενο του.

Μαντρωθήκαμε όλοι, εκφράζουμε τα ανεκπλήρωτα μας.

Γίναμε ωραίοι, έξυπνοι, μορφωμένοι, αρχηγοί...... ψυχροί, εγωιστές, κάνουμε selfi  promotion  με shelfi φωτογραφίες, και copy paste ατάκες σε ζεστό, ευαίσθητο, ερωτικό… χαχαχα

Που; Σε ποιόν; σε τί;

Σε ένα τίποτα, σε ενα εικονικό περιβάλλον με εικονικούς χρήστες, που τους βάφτισαν φίλους, και το δεχτήκαμε.

Δεν λέω πώς είναι εχθροί…. Αλλά όχι και φίλοι.
Δεν υπάρχει λογική στις Τήλε έννοιες, αντίκρισμα τίποτα...

Δεν ξοδεύουμε φαιά ουσία, δεν αναλώνουμε ψυχή, δεν πάσχουμε ...... δεν έχουμε επαφή. Άνθρωποι που μετριούνται σε ιντες σε οθόνης, επίπεδοι αλλά με υψηλή ανάλυση σε…pixels.

Πεινασμένοι για ψεύτικη εκτόνωση, χορτασμένοι από ανούσια ερεθίσματα που την χαλιναγωγούν.

Ενεργούμε και εκτονωνόμαστε σαν μονάδες, και είναι φυσικό, μόνοι μας είμαστε με το πληκτρολόγιο.

Θεατρικά το παίζουμε με τον εαυτό μας, πάντα συγκρίνοντας με του άλλου την έκφραση, που είναι ίδια με την δική μας, και αν δεν είναι θα γίνει… «Έστιν ουν τραγωδία μίμησις ρεύματος κατευθυνόμενου και επιβαλλόμενου»

Θεατρικά το παίζουμε με τους άλλους, συλλογικοί, κοινωνικοί, ευαίσθητοι, το παίζουμε κόλακες γενικά, και βρικόλακες για μια στάλα αίμα, για τέσσερα μικροστοιχεία (like).

Μας είπαν μύριες φορές φαίνεται, «αι σιχτίρ», και καμιά «μου αρέσεις»

‘Όλα έχουν την εξήγησή τους, στις συμπεριφορές μας, και το εικονικό ηλεκτρονικό πεδίο είναι πεδίο λαμπρό να τονώσει την ματαιοδοξία του ατόμου, και να βοηθήσει την υποτακτικότητα του συνόλου his master voice.

Τι θα συμβεί όμως αν υπάρξει  κάποια στιγμή διακοπή δικτύωσης;

Δευτέρα παρουσία, μπορεί και άλλη μέρα της εβδομάδας, τυχαία η συντέλεια.

Θα καταστραφεί ο κόσμος μας, ο εικονικός στο μυαλό μας....... αλίμονο!

Ας είμαστε προετοιμασμένοι αφού καλώς ή κακώς μπήκαμε.

Αν μπει κάποιος στην κοιλιά του θηρίου έχει δύο επιλογές, η να τον χωνέψει, ή να το σκοτώσει από μέσα...
Καλή Ανατολή, με συνείδηση.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/6/2017=26=8

Καλοκαίρι

Καλοκαίρι σε βεράντες, στηριγμένο με ιμάντες,

μονοξείδιο και αύρα, παραφουσκωμένη σαύρα.

Κλιμακώνεται η ζέστα, φορτωμένη δίνει ρέστα,

βομβαρδίζει το μπετόν, το βραχύ κάνει μακρόν.

Καλοκαίρι σε αυλίτσες, ταξιδιώτης με βαλίτσες.

Η δροσιά φυλακισμένη, στον κλιματισμό δεμένη,

ψάχνει τρόπο να λυθεί, απ την κρίση να σωθεί,

ξεφυσά να κάνει ρεύμα, αισθητήρια στο τέρμα.

Καλοκαίρι σε μπαλκόνια, εγχειρήσεις σε πεπόνια,

η σειρήνα πέρα σκούζει, σπαρταράει το καρπούζι.

Εν τοιαύτη περιπτώσει, μόνο θαύμα θα το σώσει,

για της κάψας τη μανία, θα χρειαστούμε λιτανεία.

Καλοκαίρι στα σοκάκια, φορτωμένοι τα δισάκια,

στη νησιώτικη δροσιά, έρωτας και ξεγνοιασιά,

και η θάλασσα η κλέφτρα, αεικίνητη πλανεύτρα,

κάνει το κορμί καράβι, την καρδιά ξανά ανάβει.

Καλοκαίρι ευγενικό, στον ξανθένιο μου ενικό,

μόνος μου εγώ και εσύ, κόκκινο γλυκό κρασί,

και ο έρωτας να παίζει, γύρω από το τραπέζι

με φουστάνι βυσσινί, στου φινάλε την σκηνή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

2/6/2017=18=9

Ενιαυτός

Μια ρήξη με μια έκρηξη, ραγίζει την συνήθεια

Μια πλήξη με μια έκπληξη, χαρίζει την αλήθεια

Η δύναμη της δύναμης, με διάσπαση μετριέται

Η επιλογή της συλλογής, με σύνθεση γεννιέται

Μια προσφορά με διαφορά, ζυμώνει την αγάπη

Μια συνοχή στη διαδοχή, πάντοτε δείχνει κάτι

Η αίρεση της διαίρεσης, φουντώνει τις αιτίες

Η θέση της αντίθεσης, σκορπίζει δυναστείες

Μια έλλογη διαλογή, πλανιέται στους νευρώνες

Μια κραυγή για αρπαγή, χάνεται στους αιώνες

Η  κόλαση με ενόραση, σ΄ εγρήγορση μωρίας

Η  διαδρομή σε πληρωμή, θεότρελης πορείας

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

31/5/2017=19=10=1

Περιμένοντας...

Léon Maxime Faivre, La Mort de la princesse de Lamballe, le 3 sept 1792

Αν θα γυρίσουν τρείς φορές τα έσχατα την ώρα,

και στροβιλίσει ο ρυθμός, το άχραντο κορμί σου.

Αν κρυσταλλένια μουσική, αναδυθεί στην μπόρα,

τότε να μην αντισταθείς, στα χάδια της αφήσου.

Αν σου ζεστάνει την μορφή, αθάνατη σπιρτάδα,

και γαληνέψει η μουσική, την κοσμική  ψυχή σου.

αν πολεμήσουν άγγελοι στης μάχης την ικμάδα,

τότε να μην παρασυρθείς, ανάλαφρος κοιμήσου.

Αν σε κερδίσει ο θάνατος, αντίδοτο της σφαίρας,

και σκεπαστείς στο κάτεργο, με σκόνη ανταρσίας.

Αν τιτιβίσει ο ζέφυρος, μες το κλουβί της μέρας,

τότε να μην συμβιβαστείς, φονιά της φαντασίας.

Αν κουραστείς αναμονή, να υφαίνεις το σκοτάδι,

και το αδράχτι σου άχρηστο, να τρώει το σαράκι.

Αν σε τυλίγουν σαϊτιές, στον αργαλειό του άδη,

τότε  σηκώσου κι άπλωσε κουρσάρου μπαϊράκι.

Αν αγαπάς την ομορφιά, με μέτρο να στολίζεις,

κι αρμονικό καθρέφτισμα, το νου σου ημερώσει.

Αν αγλαΐσματα παντού, το βλέμμα σου γεμίζεις,

τότε η γιάτρισσα ομορφιά, τον κόσμο έχει σώσει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

24/5/2017=21=3

Μια μέρα τελειώνει... μια ανατολή αρχίζει (Αέναος κύκλος)

Ένα μικρό εφήμερο ταξίδι, παρέα με τον ήλιο..
Ακόμα μια διαδρομή, που τελειώνει, εκεί στον ορίζοντα της γήινης καμπύλης, εκεί στην αρχή της συμπαντικής θάλασσας...
Με την πλάτη ακουμπισμένη στον βράχο... και τις αποσκευές μας μισοάδειες...
Ξυπόλητοι...
Με τα βότσαλα, τις ζεστές λαλούδες, να ερωτεύονται, τις πατούσες, τις γάμπες, τούς μηρούς...
Να ανεβαίνει η ζεστασιά, να πυρώνει την ψυχή,
να στέλνει και στον ήλιο του δειλινού... γλυκό περγαμόντο κέρασμα, για το ταξίδι του μέχρι την Ανατολή..

Να κερδίζει  τον χώρο η ελευθερία, η ευρύτητα του μυαλού, να διαστέλλει την πνευματικότητα για την ανατολή που έρχεται σταθερά, για την Ανατολή που υπάρχει αλλά την κρύβει ο χρόνος. 
...και φορτώνει τις αποσκευές μας με νέους ήλιους...

                                        

Επειδή το τέλος είναι σκοπός, και ο σκοπός αρχέτυπη ή ιδέα, το τέλος είναι η πραγματική αρχή.

Επειδή οι αισθητικές μας εμπειρίες μας είναι το ανάποδο είδωλο, των διανοητικών μας αναζητήσεων

Επειδή οι διανοητικές μας αναζητήσεις είναι αποτέλεσμα της ψυχικής μας ολοκλήρωσης μέσα στο συμπαντικό όλον.

Επειδή δεν είμαι επιστήμονας, άρα αδέσμευτος και ελεύθερος, οραματίζομαι και γράφω.

Αποδεικνύει η επιστήμη, πώς η ύλη σε μεγάλη ταχύτητα  (ταχύτητα φωτός), μετατρέπεται σε ενέργεια.

Αποδεικνύει η επιστήμη επίσης ότι, η οποιαδήποτε δράση στον φυσικό κόσμο έχει σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα μια ανάλογη αντίδραση.

Οραματίζομαι εγώ πώς η ενέργεια σε πολύ μικρή ταχύτητα, μετατρέπεται σε ύλη.

Οραματίζομαι επίσης πώς, η δράση και η αντίδραση, δεν ισχύουν μόνο στον φυσικό κόσμο, αλλά και στον άλλο κόσμο που δεν γίνεται αντιληπτός στον τρισδιάστατο χώρο μας.

Με βάση αυτό το όραμα, είναι υποχρεωτική η επιρροή του ενός κόσμου στον άλλο και αντίστροφα…..

Με βάση αυτό το όραμα, σε ένα συμπαντικό όλον, και ελεύθερο από την πλασματική αντίληψη του χρόνου σαν διάσταση, διαμορφώνεται μια ιστορία συμβόλων που μοιάζει να ερμηνεύει αντιστρέφοντας, την αλήθεια.

Ω  Ζεύγος συμπάντων

Ψ  Μη όν (ψυχή) Καταλύτης δημιουργός καμπυλότητας χώρου

Χ Τομή συμπάντων, αρχικό σημείο δημιουργίας χάος

Φ  Αποτέλεσμα τομής γέννηση φωτός φάος

Υ  Χώρος δημιουργίας

Τ  Στερέωση, δυικότητα, προϋποθέσεις δημιουργίας 

Σ  Ενέργεια, πρόπλασμα, το μέσον της δημιουργίας

Ρ   Ροή ενέργειας, επιβραδυνόμενη, καμπυλώνεται στο χώρο υλοποιείται  

Π Δημιουργία ύλης Τρισδιάστατη αντίληψη χώρου.

Ο  Υλικό σύμπαν

Ξ Ορατή ενέργεια, θερμική ήλιος συνθήκες δημιουργίας ζωής

Ν  Νοητικός εμπλουτισμός έμβιων όντων άυλο σώμα

Μ Σύλληψη-γέννηση υλικού σώματος

Λ   Συνθήκες προστασίας των νεογνών

Κ   Εκπαίδευση-πρακτική συνθηκών διαβίωσης

Ι   Κάθετη εκπομπή ιδεών

Θ  Επέμβαση του θεού δημιουργού

Η   Δεκτικότητα ιδεών

Ζ  Ζεύξη ένωση, αρχή αναπαραγωγής.

Ε   Οριζόντια εξάπλωση ιδεών

Δ  Διαίρεση, ειδών με κοινά χαρακτηριστικά

Γ  Υλική Γέννηση, αποτέλεσμα της ένωσης

Β  καθορισμός χρονικής διάρκειας βίου

Α Απώλεια ύλης, επιταχυνόμενη καμπυλώνεται, και μετατρέπεται σε ενέργεια  

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

18/5/2017=24=6

Ναυάγιο

Νέο μουράγιο, γυρεύει η πρύμνη,

και κάθε κύμα, φιλιά του δίνει.

Σκουριά σκεπάζει τη λαμαρίνα,

και παίζει η άμμος με την καρίνα.

Κόντρα στο αγέρι, η κρύα πλώρα

μισοσπασμένη, στοίχειωσε τώρα.

Κι η θάλασσά του αιώνια κόρη,

βγαίνει στου ήλιου το ανηφόρι.

Πετούνε γλάροι σ άδειο κουφάρι.

Χαμένο σήμα στέλνουν οι φάροι.

Και στο κατάρτι τρελή παντιέρα,

του κάκου γνέφει στην τιμονιέρα.

Γλύφει το κύμα, ότι απομένει

κι τρικυμία, σκληρά το δέρνει.

Στα ύφαλα του φωλιάζουν δράκοι,

και η ψυχή του κρύβει μια νάρκη.

Πέφτει η νύχτα, χαϊδεύει ο μπάτης,

ξυπνούν ταξίδια της αυταπάτης.

Και την αυγούλα που η μέρα σκάει,

γίνονται εικόνα που ξεψυχάει.

Τρέχουν με γέλια τα καλοκαίρια,

ζεστές οι ξέρες, υγρά τ΄ αστέρια.

Και οι χειμώνες που επιστρέφουν,

στέκουν θλιμμένοι, όσο αντέχουν.

Στους ταρσανάδες των ναυαγίων,

φυτρώνουν τώρα μορφές αγίων.

Και στα καρνάγια πού ναι χαμένα,

ανθίζουν λένε σκαριά κρυμμένα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

15/5/2017=21=3

Ενδόμυχα κοιτάσματα

Μ΄ ένα όνειρο σβήνεις τη νύχτα, αχνοφέγγεις δειλά στο σκοτάδι.

Τα μαλλιά σου  ανάκλιντρα ριχτά , κι έλα γύρε μαζί μου το βράδυ.

Να χαθώ σε μια χίμαιρα ελπίδα, όπως σβήνει ο φάρος στα μάτια.

Να εκραγώ, σαν αδέξια κροτίδα, και να γίνουν οι γύρω κομμάτια.

Μ΄ ένα ξόανο ντύνεις την μέρα, ταριχεύεις νεκρούς σε φορμόλη.

Τριγυρνάς την υδρόγειο σφαίρα, και ληστεύουν κοράκια την πόλη.

Να κρυφτώ μες το δούρειο μνήμα, να πιστέψεις πώς έχω πεθάνει.

Κι όταν βρω της αρχής σου το νήμα, να το κλέψω κρυφά Αριάδνη.

 

Μ΄ ένα όραμα, τίκτεις τα στείρα, δοκιμάζεις ψυχές και αγγέλους.

Στου ατέρμονα χρόνου τη σπείρα, επωάζεις την ώρα του τέλους.

Να σκεφτώ της ζωής σου το κύμα, σκορπισμένο σε βράχο με δόλο.

Κι όταν γίνεις παράπλευρο θύμα, το άγαλμα σου να στήσω σε θόλο.

Μ΄ ένα αδράχτι υφαίνεις κουρέλια, αραχνιάζεις και σκίζεις ιστία.

Το υφαντό σου στολίζεις με γέλια, και κεντάς τυπικά  υποκρισία.

Να πετάξω τον κόσμο σου ύδρα, να παγώσω για πάντα τη Λέρνη,

του Ηρακλή η χαμένη κλεψύδρα, τα καινούργια κεφάλια να παίρνει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

6/5/2017=21=3

Μαγιάτικη διαθήκη

Μια αμμουδιά οι άνθρωποι, κάθε κορμί και κόκκος,

τους ξεμακραίνει η θάλασσα, τους ξεγελά ο τόπος.

Μια αμμουδιά  ο ουρανός, τ΄ αστέρια του ψηφίδες,

να βρίσκουν φως οι προσμονές, όραμα οι ελπίδες.

Κάνω στην θάλασσα χοές, δάκρυ, αίμα κι ιδρώτα.

Να χουν οι κόκκοι γήτεμα, και τα κορμιά Ευρώτα.

Κάνω στο ουρανό σπονδές, ψυχή πνοή κι αιθέρας.

Να χουν τ΄αστέρια πάντα φως, κι άρωμα ο αέρας

Κρατώ στην Γή, για φυλαχτό, την άνοιξη του Μάη.

Να χουν οι άνθρωποι άρωμα, καθώς γεννοβολάει.

Ήλιε τοξότη ολόλαμπρε, της λουλουδένιας φύσης

Φύλαξε με τα βέλη σου, του κόσμου τις αισθήσεις.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

1/5/2017=16=7