«Είπατε τώ βασιλεί….

...χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνην,

ουδέ παγάν λαλέουσαν. Απέσβετο και το λάλον ύδωρ»,

  

Τα φύλλα που γράφουν, με κίτρινο βάφουν, τελάρο η φύση, πινέλο ο καιρός.

Τα δάκρυα που τρέχουν, με ρίμες αντέχουν, η αίσθηση νότες, χαρτί  ο χορός.

Σαπίζουν στο χώμα, η αγάπη ακόμα, στολίζει φιγούρες, δεν ντύνει καρδιές.

Ποθούν ένα σώμα, μα πέφτουν σε κώμα, η γύμνια πονάει, τις κρύες  βραδιές.

Μαζεύουν κομμάτια, στενά μονοπάτια, απρόσωπες σχέσεις βαφτίζουν δεσμούς.

Τυφλή πανδαισία, στον βρόντο θυσία, σαν κάλπικος μάντης, με λάθος χρησμούς.

Οι δύνες που τρίζουν, ψυχές δεν αγγίζουν, χαλάσματα αφήνουν, ερείπια σκορπούν

Προφάσεις με λόγους, σ΄αστείους συλλόγους, ρουφάνε αξίες, και φτύνουν καρτούν.

Για βρες την καρδιά τους, για πες τ΄ όνομά τους, θροΐζει ο αέρας, αγνή προσευχή.

Για άκου τον πόνο, για κλείσε το χρόνο, μια ανάσα κοντά τους, πλανιέται η ψυχή.

Στον ωκεανό μας, και στον ουρανό μας, γυμνές Αφροδίτες , αστέρια γεννούν,

Ζεστά δάκρυά μας, κυλούν στα βουνά μας, μικρές βρυσομάνες τον Ήλιο υμνούν.

Αυτό που στοχεύω, με πείσμα πιστεύω, υπάρχει στο σύμπαν, ανέσπερο φώς.

Οι άλλοι νομίζουν, το άγνωστο βρίζουν, για τρύπιες δεκάρες, ο πόνος κρυφός.

Σκαλίζω στην πέτρα, γνωρίζω τα μέτρα, αγάλλεται η σμίλη, φωτίζει ο σκοπός.

Ή σκάβω το χώμα, και βρίσκω το σώμα, τα μάτια μου φύλλα, ρυθμός ο παλμός.

Αγάπη ωραία, κατέχω παρέα, που σκίζει ο κόσμος, σε κάθε φιλί.

Μ’ εκείνη στο πλάι, ψυχή που μιλάει, γαλάζια εικόνα, μοιραία φυλή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/11/2016=18=9

Γυναικεία υπόθεση, ανδρική κατάσταση

Είναι αγαθό μεγάλο η ελευθερία, αλλά πέφτει βαριά στα θηρία, δεν μπορεί να ζήσει μόνος ο άνθρωπος έγραψε ο σοφός γέρος.

Κι όμως θριαμβεύει η μοναξιά. Μήπως γίναμε  θεοί ;

Όχι σίγουρα όχι, οι θεοί δεν φαίνονται είναι αόρατοι.

Αφού λοιπόν δεν γίναμε θεοί, μάλλον είμαστε θηρία.

Είναι αγαθό μέγιστο η φιλοσοφία, αλλά δεν υπάρχει ούτε φιλία ούτε σοφία.

Ο κάθε ένας είναι γνώστης του εαυτού του εν μέρει (αν είναι κιόλας), ουδόλως όμως και ουδέποτε μπορεί να ξέρει τον άλλο.

Παραδείγματος χάριν, η άποψη του ενός για άλλον είναι αυτό που νομίζει ότι είναι, και όχι αυτό που πραγματικά είναι.

Το ίδιο και η άποψη για τον έναν του άλλου, και του άλλου... κ.ο.κ

Συνεπώς ορθολογικά, οι απόψεις του και οι κρίσεις κάποιου ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα του άλλου, αλλά πηγάζουν και ταυτίζονται με την δική του, είναι υποκειμενικές, και λανθασμένες, σε ότι αφορά τον άλλο.

Το βαθύτερο και σημαντικότερο είναι πώς ο κάθε ένας μπορεί να ελέγχει τον άλλο, παρουσιάζοντας τον εαυτό του εύπεπτα στην αντίληψη του άλλου, πώς;

Παρουσιάζοντάς του την εικόνα που θέλει, με σκοπό να ερεθίσει ότι γυρεύει να ερεθίσει.... (μπορεί να τον κάνει να γελάσει, να θυμώσει, να κλάψει, κλπ.)

Για αυτό είναι μεγάλο αγαθό η ελευθερία, ελεύθερος ερεθισμάτων ειδώλων, σημαίνει ελεύθερος προσωπικών αντιδράσεων, αντικειμενικά ελεύθερος,  υποκειμενικά για τους πολλούς αναίσθητος.

Αυτόν το απλό τρόπο χρησιμοποιεί το σύστημα, και κάνει όλα αυτά που κάνει.

Και δεν νικιέται, ούτε θα νικηθεί, γιατί χρησιμοποιεί εκτός των άλλων, τον πλησίον μας, τον γνωστό μας, τον φίλο μας σαν εκτελεστικό όργανο για τις εφαρμογές του.

Και το τραγικότερο εν αγνοία του γνωστού του φίλου, απλά δεν ξέρει τι κάνει, και γιατί το κάνει, απλά το κάνει από μιμητισμό, εγωισμό, και προσωπικό συμφέρον.

Νομίζει  ότι είναι δικές, απόψεις, καθήκοντα και ενέργειες.

Όταν όμως κάποιος δεν ξέρει τι κάνει, αλλά νομίζει ότι ξέρει, δεν είναι σοφός αλλά ανόητος.

Αντίθετα σοφός είναι αυτός που ελεύθερα ξέρει ότι δεν ξέρει τι κάνει, και αποφεύγει να κάνει πράξη την άγνοια του.

Για αυτό είναι μέγιστο αγαθό η φιλοσοφία, και η απουσία της από τους πολλούς, απόλυτα φυσιολογική.

Ζούμε σε έναν κόσμο υλικό (τον άλλο τον έχουμε σβήσει, μοιάζει ανύπαρκτος, θυμίζει και τον θάνατο, που όλοι φοβούνται).

Είναι διαφορετικός ο υλικός άνθρωπος, από τον άυλο χιτώνα του, με τον οποίο δεν θέλει καμιά σχέση συνειδητά, έστω και αν σε κορυφαίες στιγμές της ζωής του συμβαίνει, συνήθως συμβαίνει ερήμην του ιδίου ασυνείδητα.

Συμβαίνει, να υπάρχει λεπτή διαφορετικότητα και στα φύλλα, που μοιάζει με πόλεμο, σε μια διαρκεί εκεχειρία.

Ακήρυχτος πόλεμος ανάμεικτος με στιγμές ειρήνης, με στιγμές ευτυχίας μοναδικές.

Η αρμονία της ισορροπίας των αντιθέτων, δεν μπορεί παρά είναι  θεϊκή έκφραση.

Διαφορετική και η αρχή της δημιουργίας των φύλων, χρειάζονται πολλά χρόνια εξέλιξης να ταυτιστούν.

Αν ποτέ γίνει, μάλλον θα  είναι καταστροφικό, για τον υλικό κόσμο.

Η γυναίκα, γυνή σαν λέξη έχει κοινή ρίζα με την ομηρική λέξη γυία = γη.

Ο άνδρας, ανήρ α+ναρ έχει ουράνια προέλευση, βλέπε Αδάμ αρχικά άυλη οντότητα.

Και η Εύα επίσης για τις κυρίες, Ευ είναι το καλό, η καλή άυλη γήινη οντότητα που επιλέχθηκε για την δημιουργία.

Πλευρό του Αδάμ. Δηλαδή μπόλιασμα με ουράνια σπόρο, (το μήλον-μάλλον=το ισχυρότερο) για να επιτευχθεί η αναπαραγωγή του είδους= προσώπου, εκπροσώπου της υλικής οντότητας.

Ο όφις προγενέστερη γήινη δημιουργία, και ίσως ανεπιτυχής, φανέρωσε το σχέδιο.

Έτσι  η εξέλιξη έγινε άκαιρα και βεβιασμένα με αποτέλεσμα να χαθεί μέρος της γνώσεως, πράγμα που ισχύει και σήμερα.

Προπατορικό αμάρτημα, είναι η απώλεια της γνώσης του καλού, και η προσφυγή στην γνώση του κακού.

Αυτή την γνώση του καλού έχουν στο υποσυνείδητό τους οι απόγονοι των πρωτόπλαστων, και γυρεύουν αιωνίως μάταια την θέωση τους.

Δύσκολος δρόμο, τροχοπέδη η ασύμμετρη σχέση γνώσεως.

Γέννησε ο ανήρ, και έτεκεν η γυνή=γυία γυιούς (αρσενικούς νέο είδος) και θυγατέρες (θηλυκά ίδια με εκείνη).

Η διαδικασία ισχύει ακόμη, για αυτό είμαστε εδώ και τα λέμε.

Αυξήθηκε και πληθύνθηκε το είδος, ανάλογα όμως, και η σχέση της γνώσεως του καλού και του κακού.

Το προπατορικό αμάρτημα, είναι φυσικό να αυξάνεται, όσο αυξάνονται και οι φορείς του.

Είναι όμως φυσικό, και τα φυσικά είναι ένα απειροελάχιστο κομμάτι του σύμπαντος.

Η ουσία είναι πώς και εμείς είμαστε φυσικά όντα, και ξεχνάμε συνηθως την άλλη μας υπόσταση.

ΥΓ

Τελειώνοντας, η επιστήμη της βιολογίας έχει διαπιστώσει, πώς το αρσενικό χρωμόσωμα Υ είναι πολύ "φτωχό" σε σχέση με τα δύο θηλυκά χρωμοσώματα Χ, τόσο που το ένα από αυτά είναι πλήρως αδρανοποιημένο.

Μην ξεχνάμε όμως πώς Χ δηλώνει και το χάος (άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου),

κατά την προσωπική μου αντίληψη όμως σημαίνει και τον θεό.

Εξαιρούνται οι «Θεοί» και κυρίως οι «θεές» όχι στο είδος(πρόσωπο), αλλά στο είδωλο του προσώπου (face book).

Καλή ανατολή

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

12/11/2016=14=5

Μενεξεδένιος Πήγασος

Τον ήμερο ήχο, σε άγριο τοίχο,

που σπάει μαζί του, το κάθε γιατί,

πολύτιμο είδος, πηγαίας ελπίδος,

σκορπάει η αύρα, σε φως βιολετί.

Το άγονο σώμα, σε εύφορο χώμα,

που μόνο φυτρώνει, με ίδιο σκοπό,                  

ζεσταίνει το δέρμα, με άυλο ρεύμα,

μαβί χρωματίζει, την γκρι  ατραπό.

Το άδειο κέρας, που παίρνει αέρας,

ασίγαστος βόμβος, μετράει παλμούς

τρεμάμενο φύλλο, Αδάμ δίχως μήλο

πορφύρα λουσμένη, χαμένους χυμούς.

Το αίμα κρατήρας, ποτάμι πορφύρας

σαν λαβα με νέκταρ, ροή τραγουδιού.

Στο σύμπαν θυσία, ζεστή αμβροσία

σταγόνα βιολέτας, πνοή λουλουδιού.

Τη νέα σελήνη, του κόσμου η οδύνη,

αδειάζει στη νύχτα, για μια αγκαλιά.

Η χάβρα της  μέρας αχόρταγο τέρας,

χτυπά την αλήθεια, ρουφά την μιλιά.

Τον Πήγασο Εύα, η μπλε Ανδρομέδα,

γυρνά στην Κασσιόπη για φλόγα τροφή.

Αδάμ στους αιώνες, φιδίσιες εικόνες,

θα ζουν στου Περσέα, το λάγνο σπαθί.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/11/2016=19=10=1

Επί ηβητήρος

Μαβί το χρώμα της ψυχής, μενεξεδένια η ώρα

αμάραντα τα ρόδα  της, στην μακρινή Πανδώρα.

Με μια πορφύρα σάβανο, σε κλειδωμένο δώμα,

θαμμένου σπόρου σκίρτημα, κοιλοπονά το χώμα.

Σε βαθυγάλαζη βροχή, λούζεται η Περσεφόνη

Κάθε σταγόνα της σφυρί, κάθε λουλούδι αμόνι.

Το άβαταρ μια γέφυρα, για σύνδεση χρωμάτων

πολυχρωμία των θνητών, διαφάνεια πνευμάτων.

Βρέχει τη Γή ο ουρανός, και την ποτίζει σπέρμα

αντανακλάτε η ζωή, στέλνει στο μέλλον πνεύμα. 

Σπέρνει φωτιά, ανθίζει φως, έρωτας για νομάδες

βάσις λαού,  χαρά θεού, σιαμαίες παραστάδες.

Τέσσερα εξαπτέρυγα, θνητοί, θεοί, αγγέλοι,

ο πεπτωκότας έρωτας, λάβαρο στην αγέλη.

Είκοσι τέσσερεις δομές, τετράκτυς συστοιχία

συνδέουν τέσσερεις φυλές, σε μια αλληλουχία.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

31/10/2016=14=5

Φαύλος κύκλος δεσμώτης

Τα κλουβιά τα κλαδιά στιγματίζουν
και τα ένστικτα, βάζουνε στάμπες
Σε κλουβιά τα κλαδιά φυλακίζουν
σε αυτοσχέδιες κρύες παράγκες.

Τα κλαδιά τα πουλιά δυναμώνουν

Κάτι κρύες νυχτιές του χειμώνα

Σε κλαδιά τα πουλιά ζευγαρώνουν

όμως κάπου υπάρχει σφεντόνα.

Τα πουλιά τα φτερά τους ζυγίζουν

δοκιμάζουν την δίνη του αέρα.

Σε πουλιά τα φτερά ψαλιδίζουν

με ενέδρα και μέσον τη σφαίρα.

Τα φτερά νοερά τους ανθρώπους

σ΄αλαζόνες καιρούς ανεμίζουν.

Σε φτερά νοερά βρίσκουν τρόπους

οι καιροί το μυαλό να κοιμίζουν.

Νοερά, ψυχικά στα ταξίδια

μια εικόνα και γύρω σκοτάδι

Ψυχικά, νοερά πάντα ίδια

η ασάλευτη λίμνη του Άδη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

30/10/2016=13=4

Γαλάζια αλμύρα

Σαν ουρανός η αμμουδιά

ζεστά μου καλοκαίρια,

τσαλαβουτώντας τα παιδιά

ντύνουν τα μεσημέρια.

Κι ο ήλιος είναι ένα παιδί
παίζει, κάνει καπρίτσια,
κάνει στα σύννεφα τσαρδί,
φλερτάρει τα κορίτσια.

Για σένα κόρη γαλανή

το σώμα μου καράβι,

η ανάσα μου λευκό πανί,

πάθος κρυφό ανάβει.

Αχ θάλασσα μου ντροπαλή

απέραντή μου νιότη,

ντύνεις με πόθο τη στολή,

του έρωτα ιππότη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

29/10/2016=12=3

Αιχμάλωτοι της φενάκης

Οι ψυχές κατακλύζουν το χώρο
σαν πνοές μυστικές, σαν εικόνες,

Κάποιο σπέρμα ουράνιο πυρφόρο

τις κλειδώνει σε σώματα μόνες.

Ένα στρείδι τυχαία αγκαλιάζει

ψήγμα άμμου σ’ ελάσσονα τόνο.

Με αρμονία μορφή του αλλάζει,

σε πολύτιμη πέρλα στο χρόνο.

Οι μονάδες τον κόσμο ορίζουν

σαν σειρά με κεριά, που ανάβουν

με τη φλόγα το δρόμο φωτίζουν

το σκοτάδι με λήθη σκεπάζουν.

Ένας γρύλος, τον ήχο διπλώνει

τη σιωπή αναγκάζει να τρίζει.

Μια ορχήστρα, ένα μόνο τριζόνι

άδειες νύχτες με ήχο γεμίζει.

Οι στιγμές τη ζωή μας φωτίζουν

όπως σπίθες για λίγο και σβήνουν.

Πεφταστέρια μικρά αναβλύζουν

στην ροή αναμνήσεις αφήνουν.

Ένας κόσμος οράματα φτιάχνει

τους φορά μενταγιόν την ελπίδα,

κάθε βράδυ που πέφτει η πάχνη,

μου θυμίζει το τέλος του Μίδα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

29/10/2016=21=3

Πολύεδρο ολόγραμμα

Οι σκέψεις είναι παρελθόν…

Οι λέξεις είναι άλλοθι των σκέψεων…

Το γιατί είναι μάταιη προσπάθεια να γεφυρώσει το χάος των σκέψεων με λέξεις…

Οι προσωπικές σκέψεις πηγάζουν και απευθύνονται στην ίδια πηγή, καταργούν τον χρόνο η μονάδα δεν έχει χρόνο,  δεν μοιράζονται.

Οι λέξεις αντίθετα προϋποθέτουν δύο πόλους, εκπέμπονται από αλλού και εισπράττονται από αλλού… είναι φιλάρεσκες, θεατρικές αλλοιωμένες εγωίστριες.

Είναι εκτρώματα, των εμβρύων των σκέψεων.

Αμφισβητούνται, διαπλέκονται, παραποιούνται, εκπορνεύονται…

Το γιατί, είναι ο κακός δαίμονας, για τους ολοκληρωμένους δεν υπάρχει γιατί…

Οφείλουν να ξέρουν ότι δεν ξέρουν, και εκεί αρχίζει η αυτογνωσία.

Οφείλουν να ξέρουν ότι όλα είναι μια παράσταση, προδιαγεγραμμένη από τους ίδιους με συνιστώσες τους άλλους, εκεί τελειώνει η ετερογνωσία.

Η ερώτησις καθαρή αδιάβλητη σκέψις της μονάδας, είναι ερώστασις του έρωτα η τάσις…

Η απάντησις καθαρή αδιάβλητη σκέψις του συνολου, είναι απαν τασις του έρωτα…

Αλληλοεξουδετερώνονται  όταν ο έρωτας γίνεται πράξις.

Το ίδιο ακριβώς αλληλοεξουδετερώνεται ο βίος και η ζωή με την γέννηση και τον θάνατο…

Ένας κύκλος, με κέντρο την μονάδα, ακτίνες τον έρωτα, περιφέρεια, τα προβαλλόμενα ορατά γεγονότα, και τόξα τις αλλεπάλληλες  υλοποιήσεις των  ψυχιδίων .

Κάθε μοίρα, κάθε απειροελάχιστη υποδιαίρεση της ένας κόσμος.

Η μοίρα ορίζει την ατέλεια, και η γνώση της ατέλειας ορίζει την αρχή της αθανασίας.    

"Μοναρχική μου διάσταση, μοναδική μου σπείρα

Μόνη αρχική μου ανάταση, μόνη δική μου μοίρα

Μονομερής μου αίρεση μοναχική μου εστία

Μόνη μερίς  αναίρεσης, μόνη δική μου ουσία

Μόνη φορά μόνη στιγμή, μόνη γραμμή και φύτρα

Όσες φορές τόσες στιγμές τομές στην ίδια μήτρα"

Η στιγμή, ένα σημείο στη ευθεία του χρόνου…

Η ανυπαρξία του παρόντος.

Πολλές στιγμές, ένα τμήμα στην καμπύλη του χρόνου…

Η ύπαρξη του παρελθόντος.

Τίποτα δεν είναι παρόν, το παρόν είναι το τίποτα.

Οι σκέψεις είναι παρελθόν…

Τα όνειρα είναι ανεκπλήρωτες σκέψεις…

Το μέλλον δεν υπάρχει…

Το παρόν είναι άπιαστο…

Η ζωή μας είναι πάντα ένα παρελθόν…

Το μόνο σίγουρο μέλλον είναι ο θάνατος.

Αθάνατη  είναι μόνο η μανία του έρωτα.

Υπερέχει υπέροχα με την αφηρημένη έννοια ο έρωτας.

Αυτή είναι καθαρή ανιδιοτελής ανώτερη, γιατί ο έρωτας δεν είναι μόνο σωματική επιθυμία αλλά και πνευματική και ψυχική.

Αυτό είναι ο πρόλογος το έρωτα.

Στην συνέχεια ενώνονται τα σώματα (έτσι βλέπουν οι πολλοί).

Οι λίγοι και εκλεκτοί νοιώθουν και τις αύρες που ενώνονται και την υπέρτατη στιγμή γίνονται ένα, για ελάχιστο χρόνο.

Πόσοι έχουν ζήσει αυτή την στιγμή.... μυριάδες.

Πόσοι σταμάτησαν και "μπήκαν" μέσα στην στιγμή.

 Μιλάνε για το θαύμα της ζωής.

Πόσοι συνειδητοποίησαν την στιγμή αυτή, το ατομικό big bang.

Δεν μπορώ να απαντήσω....

Ανίκανοι αυτοί στον ουσιαστικό έρωτα, ανίκανος και εγώ στον επιθετικό ερωτικό προσδιορισμό....

Τούς ακυρώνω και με ακυρώνουν.... δράση και αντίδραση γιατί ο φυσικός νόμος μας καταδυναστεύει, μέχρι να γίνουμε θεοί.....

Με λένε αλήθεια και δεν έχω χρώμα...

Δεν υπάρχω και όταν κάποιοι με τρομάξουν χάνομαι για πάντα...

Δεν έζησες, όσο κοντά κι αν πήγες...

Έπαιξες μόνο και έχασες...

Ο "πάσα ένας" βάφει την αλήθεια με τα δικά του χρώματα….

είναι η χαρισμένη πρωτοβουλία, η τραγική υποκειμενικότητα, για να καθίσταται αντικείμενο ο άνθρωπος,  ο πύργος της Βαβέλ.

Και το μη όν ακόμη υπάρχει, (υπό αρχή) στην αρνητική διάσταση…

Κανείς δεν ακύρωσε την αρχή, αντίθετα όλοι μακαρίζουν το τέλος.

Τρόμος, χαμός, κατασκευασμένες έννοιες του μυαλού, το άλλοθι των αδυνάτων…

Ζούμε για να βιώνουμε, πλησιάζουμε δεν αγγίζουμε, δεν παίζουμε, μαθαίνουμε… μεταλλασσόμαστε, διαπιστώνουμε, και ελεγχόμαστε αυτόβουλα…

Δεν παίζουμε, ακυρώνουμε την νίκη ή την ήττα, το κέρδος ή την ζημία…

τα παιδιά δοκιμάζουν παίζοντας, αναζητούν…

Όσοι μόνοι  έφτασαν, δεν χρωστάνε, προχωρούν στην φωτεινή γη, καταπίνοντας βίους, και ταΐζουν την ζωή…

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/10/2016=17=8

Δικτυωτό φασόν…

Συμβατή φυσική πεθαμένη, σε νεκρούς αμφορείς βυθισμένη.

Οξυγόνο ξοδεύει για καύσεις, και διασπά υδρογόνο σε φάσεις .

Μπασταρδεύει υγρά και στοιχεία, σε διαρκή παραμένει λοχεία.

Με τσιπάκια την μνήμη σκλαβώνει, δεδομένα ζωής αλλοιώνει.

Τετριμμένα οφέλη για κλώνους, δανεική ευτυχία για μπόνους.

Οπτικές περιοδεύουσες ίνες, ασελγούν με τρισδιάστατες δίνες.

Οι οθόνες τραβούν την ρουτίνα , νοσηρή  επαφή με τον μήνα.

Αοράτων κυμάτων μαγνήτες, εξαπλώνουν χιλιάδες τερμίτες.

Ξεφτισμένα προφίλ βεβηλώνουν, την ουσία στεγνά ερημώνουν.

Νεκροζώντανοι πίνουν εικόνες, περπατώντας αργά σε οθόνες.

Των υγρών μας κρυστάλλων το θειο, καθορίζει ανύπαρκτο βίο,

που μετρά τη ζωή μας σε ίντσες, ου για ι καταλύτης με πίτσες.

Θερμικών κυκλωμάτων δεσμώτες, καταπίνουν τυχαία ιδιώτες,

του δικτύου τους θέλγει η κρύπτη, που υφαίνει αόρατο δίχτυ.

Ομορφιά με το ινσταγκραμ σβήνεις, και ανέραστη γεύση αφήνεις

σαν πορτραίτο μπαρόκ του Βαν ντάικ, η αξία μετριέται με λάικ.

Ένας φίλος τον φίλο πιστεύει, η φιλία στο γουέμπ περισσεύει,

μύριοι τόσοι με πάθος προκρίνουν, επιδίκτυοι φίλοι να γίνουν.

Την αγάπη για τίποτα όμως, δεν θ αγγίξω, απάτητος νόμος,

αν γεμίζουν καρδούλες οι πάγκοι, φανερώνουν πηγαία ανάγκη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

13/10/2016=14=5 

Να ματασαλώσεις* τη γίδα… (Ηράσιος)*

Επτά μεσημβρινοί, και επτά παράλληλοι το ορίζουν

το σαλεμένο φύλλο του Οκτώβρη

Αραχνιασμένα ερείπια βουβά, στο σάλεμα του τρίζουν

μοναδική των φύλλων εκατόμβη

Σκιρτά η λεύκα η ασημόλευκη, πώς έμεινε γυμνή

Τα ατίθασα παιδιά τις σε αλάνες

πεσμένα, βολοδέρνουν στου επιλόγου την σκηνή

«νέα δομή» αγάμητες πουτάνες.

Κόντρα με πάθος στου χειμάρρου την θολή ορμή

χέρι βοήθειας η ψυχή του σαλεμένου

γλύφει τις όχθες με τα βούρλα τεντωμένο το κορμί

η ηθική του καταρράκτη αγριεμένου.

Φιλόψυχα μου σαλεμένα λιγοστά, αιώνιοι οδοιπόροι  

της φθινοπωρινής ροής έρμα σπουργίτια

φτάνει ο  χειμώνας θα σας βρει, με δίχως πανωφόρι

μακραίνει ο ήλιος, μεγαλώνουν τα ξενύχτια    

Κρατά ο Άδης το κλειδί, αργεί η ανατολή της μέρας

να κάψει ο ήλιος Χάρυβδη, και σκύλα,

στα τάρταρα να κλείσει, την ασχήμια, και το τέρας

να μείνουν μόνο κάτι αγιασμένα φύλλα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

9/10/2016=19=2

Ματασαλώνω = Αλλάζω θέση στο δεμένο ζώο όταν τελειώσει η τροφή.

Ηράσιος = Οκτώβριος

Ένας Λακεδαιμόνιος είναι Λιτός και Λυτός…

Ύψιστο ιδανικό το φώς (Λακ-Λυκ)..

Μόνιμη επιδίωξη η γνώση (Δαίμων-Δα ι μων).

Ο παγκόσμιος ιερός συμβολισμός του «Λ»

Γαλάζιο φώς

Σε ξύλινο τομέμ, γαλάζια χάντρα

σε ξόανο μισό, ζωή υφάντρα.

Στολίδι σε λαιμό, πολύτιμο πετράδι

ουράνιο μενίρ, σε κάθε χάδι.

Έσπασε ο χρόνος, το δερμάτινο

κόπηκε το κορδόνι το υδάτινο

κύλισε η χάντρα, κυκλική  πορεία

νέα, γαλάζια φωτεινή ελευθερία.

Με Αμαζόνα για ψυχή, πάλι στο δρόμο

Σφραγίδα αρχαία, και ένα νόμο.

Σε τέσσερεις ωκεανούς, όλοι σημεία

το πέμπτο μου εγώ, μια νηνεμία.

Μια ζωντανή ασπίδα, που καλύπτει

ρυτίδες σμιλεμένες από γλύπτη.

Μια σμίλη άσπιλη, του κάθε χτύπου

βορά για το σφυρί του λύκου.

Απίθανη ανάσα του θεού, η εκπνοή ανθρώπου

Το κρύο του φιδιού, η κάψα του μετώπου.

Επτά στοιχεία, τα αειθαλή στοιχειά αντιπαλεύουν,

οκτώ ζωές μου, έναν θάνατο λαθεύουν.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/10/2016=18=9

****

Έχει πολλές πιθανότητες, υπάρχουν κάποιες ομοιότητες φυσιογνωμικά.

Υπάρχουν οι "Αμαζόνες", που ίσως ήταν άντρες, (άντρας χωρίς γένια εύκολα χαρακτηρίζεται γυναίκα).....

Υπάρχει και ο θεός των Ινδιάνων, ο Μανιτού.

Manes = ψυχές πνεύματα, στα Λατινικά.....

Το σημαντικότερο η ομοιότητα στον χαρακτήρα (ανεξάρτητος, μαχητής, λιτός, ενάρετος, φυσιολάτρης).

Οι Λέλεγες, έχουν μεγάλες πιθανότητες, να είναι κοινοί μας πρόγονοι.

(trade mark : ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ)

****

Αρχαία η αρχέγονη ψυχή είναι η σωστότερη απόδοση.

Και μια και η ψυχή είναι μια, αγέννητη, και αθάνατη, μιλώντας για ψυχή εννοούμε απειροελάχιστο τμήμα (ψυχίδιο, αναλογικά με το σωματίδιο) της συμπαντικής ψυχής, που έχει βιώσει (ψυχώσει αναλογικά και πάλι) περισσότερες, και πολύπλευρες καταστάσεις.   

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

Ηλιογυρίσματα

Γκρίζο τοπίο μα όμορφες σκέψεις.

Η θάλασσα έφτιαχνε μωσαϊκό λαμπιρίζοντας τα μικρά κυματάκια της στο φως της μέρας που πρόβαλε απαλά φιλώντας τη νυχτιά που έφευγε.

Συννεφιά και η μελαγχολία της μέρας έφεγγε στη μπαλκονόπορτα του ξενοδοχείου.

Τα βουνά στον ορίζοντα μοναχικά καΐκια αφήνανε το περίγραμμά τους να γράφει σκιές ψηλώνοντας πίνακες στο υγρό τοπίο.

Μια δυό στάλες πέφτανε να τονίσουνε τη μουντάδα της μέρας μα τίποτε περισσότερο.

Δε θα βρέξει και ο δρόμος μας θα είναι καθαρός χωρίς πολύ ήλιο να μας πονάει τα μάτια.
Τρίτη πρωί, η έκθεση τελείωσε και μαζέψαμε τις ελπίδες μιας καλής σαιζόν στις βαλίτσες και αναχωρήσαμε ανάμεσα στις απαλές γραμμές της Αττικής.
Αυτοκίνητα , κίνηση, οδηγοί που τρέχανε να προλάβουνε, κυρίες με καπελάκια οδηγώντας προσεκτικά σα να βγήκανε από άλλη εποχή, και κάποιοι αθλητές στην Μαραθώνος αγκομαχάγανε να κερδίσουνε αποστάσεις με ιδρώτα.

Άνθρωποι στις στάσεις περιμένανε τη συγκοινωνία και άλλοι βγαίνανε και μπαίνανε στα μαγαζιά.
Εποχές περίεργες πια και απροσδιόριστες.

Τεράστια πολυκαταστήματα στη διαδρομή έχασκαν άδεια έρημα που κάποτε έσφυζαν από κόσμο που μπαινόβγαινε κρατώντας ψώνια και χαρά.

Άλλαξαν οι καιροί βιαστικά απότομα.

Οι άνθρωποι κρύβονται φυλάγονται , αραίωσαν την παρουσία τους .

Οι δρόμοι κάνουνε παρέα τα σκονισμένα δεντράκια στα πεζοδρόμια και τα καταστήματα περιμένουνε θλιμμένα….
Μπαίνοντας στην Αττική οδό το τσιμέντο γέμισε , ψήλωσε σα φυλακή και τα αυτοκίνητα τρέχανε βιαστικά να βρούνε την έξοδό τους να δούνε σπίτια κι ουρανό.
Στην εθνική γέμισαν νταλίκες που βαριανασαίνανε μη μπορώντας να προλάβουνε τα γιώταχί που προσπερνάγανε αναβοσβήνοντας τα φλας.

Θόρυβος , πολύς θόρυβος που πισωγύριζε και δυνάμωνε χτυπώντας στις γκρίζες πολυκατοικίες.

Και όσο περνάγαμε τις εξόδους της Αθήνας η κίνηση αραίωνε μέχρι που ήμασταν ένα αυτοκίνητο εδώ, ένα εκεί και από καμιά νταλίκα περίμενε να την προσπεράσουμε.
Ο δρόμος συνέχιζε κι έχανε μακρυά τη γκρίζα γραμμή του κι εμείς όλο και τρέχαμε να καλύψουμε χιλιόμετρα.

Γκρίζο τοπίο μα όμορφες σκέψεις.

Γυρνάγαμε στη βάση μας και αυτό δεν το αλλάζαμε με τίποτε.

Θεόρατα απόκρημνα βουνά μας χαιρετάγανε και μετά θάλασσα.

Και μετά το τοπίο το κρύβανε οι ακακίες καταπράσινες με τον καφετί καρπό τους. Καμαρώνανε στην άκρη του δρόμου ξέροντας την ομορφιά τους.

Τις κοίταζα όσο μπορούσα στη φυλλωσιά τους και τις χαιρέταγα σα νάξερα πως με νιώθουνε.

Μια ακακία είχαμε και στην αυλή στο πατρικό.

Οι ακακίες μας θυμίζανε την πατρίδα τη Σμύρνη και οι Μικρασιάτες είχαμε από μια ακακία στην αυλή να μας θυμίζουνε πως κάποτε ήμασταν αλλού σε ευλογημένα χώματα, εκεί που τα κόκκαλα των παππούδων μας μείνανε άθαφτα περιμένοντάς μας…

Αχ ακακίες με τα όμορφα άσπρα λουλούδια σας !

Αχ ακακίες στην άκρη του δρόμου…
Προχωράμε και η Εύβοια πρόβαλλε πελώρια , πανέμορφη καταπράσινη .

Τα χωριά της , οι κωμοπόλεις της αστράφτανε άσπρες κυράδες με τα κόκκινα κεραμίδια τους πάνω από τη γκριζογάλαζη θάλασσα.

Πόση κίνηση θάχουνε τώρα σκέφτηκα . Κόσμος πάει έρχεται, τρέχει να προλάβει.

Κόσμος που δεν φαίνεται από τόση απόσταση μα τα σπίτια , οι πολυκατοικίες στέκουνε στολίζοντας το πράσινο τοπίο.

Πόσοι από αυτούς που κοιτάζω τώρα προς τα εκεί, θα περάσουνε κάποια στιγμή δίπλα μας χωρίς να το μάθουμε.
Και ο δρόμος συνεχίζει ανάμεσα σε βουνά και πεδιάδες με καταπράσινες φορτωμένες καρπό ελιές , και στρέμματα ατέλειωτα με βαμβάκια και σιτάρια που κόπηκαν όσο προχωράμε προς Λάρισα.
Χωριά μικρά, μεγάλα, απλώνονται εδώ κι εκεί έχοντας στο κέντρο τους ψηλά καμπαναριά. Κάποτε περνάγαμε ανάμεσα σε πολλά από αυτά, μα τώρα ο δρόμος ακατάδεχτος μόνο σε ταμπέλες εξόδου μας τα ονοματίζει.
Θυμάσαι κάποτε στα Καμένα Βούρλα;Στο καφέ;

Πάει πια , εκεί μόνο οι αναμνήσεις μείνανε. Δε θα ξανακαθίσουμε στα παγκάκια δίπλα στη θάλασσα.

Οι εποχές…αχ οι εποχές πως αλλάζουνε τα πάντα !

Πως αλλάζουνε τη γλύκα την ανεμελιά για μιας ώρας δρόμο.
Λέω, να, λέω μια φορά να φύγουμε χωριό χωριό , παραλία παραλία να μη νοιαστούμε.

Να ξεχαστούμε στα καφέ και τα ταβερνάκια που θα βρούμε μπροστά μας.

Να σε κοιτάζω, να με κοιτάζεις, να σε αγκαλιάζω να χαιδεύω τα μαλλιά σου… να τρώμε γλυκά και να γεμίζουμε το στόμα σιρόπια , να γελάμε κάνοντας γκριμάτσες.

Να γελάμε… από πότε έχουμε να γελάσουμε.

Από πότε τα μάτια μας χάσανε τη λάμψη της χαράς μα σκοτεινιάσανε πασχίζοντας στα μισοσκόταδα της ανάγκης.
Μιζεριάσαμε το ξέρεις;
Περνάμε τα Τέμπη και δεν ξέρω αν τα ξαναπεράσουμε.

Τα τούνελ όπου νάναι θα παραδοθούν στην εθνική οδό και η Αγία Παρασκευή θα μείνει πάντερμη ανάμεσα στα πελώρια δέντρα, τα βράχια .

Η γέφυρα θα βλέπει τα θολά νερά του Πηνειού να κυλάνε βουβή σκονισμένη.

Άραγε ποιος θα πηγαίνει να ανάβει κεριά στα εικονίσματα.

Πως μας πονάει ο χρόνος που κυλάει τα θολά νερά του σαν τον Πηνειό !

Πως μα πως μας πονάει !

Πως αλλάζουνε όλα τόσο μα τόσο γρήγορα. Βιαστικοί καιροί και τα τοπία ξεχάστηκαν μαζί με τις αγκαλιές που δεν θα τις ξανανιώσουνε τα μοναχικά παγκάκια.
Όλα φεύγουνε κυλάνε στα θολά νερά του χρόνου που κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να κρύβουνε μέσα τους.
Θέλω να σ αγκαλιάσω. Να γευτώ τα χείλη σου , το άρωμά σου … μα δεν προλαβαίνω.

Δεν προλαβαίνεις κι εσύ. Κι έτσι γίνεται η φωνή κόμπος στο λαιμό και δεν βγαίνει.

Τα δάκρυα τα ξεχάσαμε και μαζεύτηκαν, γίνανε καρκίνος.

Άσε με να σου χαιδέψω τα μαλλιά να γιάνεις να γιάνω.

Έλα να κάνουμε το ταξείδι Αθήνα Βέροια πολλές ώρες, αμέτρητες.

Να μη μετράμε βιαστικά χιλιόμετρα, μόνο αγάπη να μετράμε. Φιλιά. Γέλια.
Πόσα παγκάκια Θεέ μου ερήμωσαν στις μικρές παραλίες.
Να , σου πήρα ένα κίτρινο τριαντάφυλλο να στο δώσω. Να ταξιδέψουμε μαζί.

Που είσαι. Δεν είσαι. Δεν… Πόσα δεν Θεέ μου!
Σ ένα παγκάκι ξεβαμμένο σε μια μικρή παραλία σκάλισα το όνομά σου όταν περάσεις να το δεις.

Και άφησα ένα κίτρινο τριαντάφυλλο για σένα.

Αν βιαστείς θα το βρεις στεγνό , μαραμένο μα θάναι για σένα. Βιάσου πριν το πάρει ο αγέρας και το πετάξει στα κύματα , το πάρει και φύγει.

Είναι εκεί το στίγμα μου , ένα κίτρινο τριαντάφυλλο.
Αθήνα Βέροια, χιλιόμετρα που βιάζονται .

Χιλιόμετρα, πόνος , και οι ακακίες βουβές ρίξανε τα λουλούδια τους μα ποιος θα το προσέξει.
Τα σιτάρια μαζευτήκανε και ο καπνός γέμισε τον κάμπο από τα καμένα χωράφια που θα οργωθούν , θα ετοιμαστούνε για την επόμενη χρονιά.

Τα βαμβάκια στον κάμπο της Λάρισας είναι έτοιμα για μάζεμα και οι χιλιάδες ασημοπράσινες ελιές θα δώσουνε καρπό.

Τα αυτοκίνητα θα τρέχουνε τον εθνικό δρόμο βιαστικά να προλάβουνε.

Και οι ακακίες στην άκρη του δρόμου θα μαραζώσουνε γιατί κανείς δεν θα τις κοιτάζει.

Οι ακακίες με τα λευκά άνθη…
Και μια μέρα το σκοτάδι θα τα σκεπάσει όλα.

Και η Αγία Παρασκευή θα ξεχαστεί για πάντα στην κοιλάδα των Τεμπών.

Τα κεράκια θα σβηστούν για πάντα κι εμείς θα έχουμε χάσει την αγκαλιά. Για πάντα.

Την αγκαλιά και τα γέλια στα μικρά παγκάκια. Εκεί στις μικρές παραλίες.
Ένα κίτρινο τριαντάφυλλο.

Το άφησα να το πάρει ο αέρας.

Να το δώσει στη θάλασσα .

Να σκορπιστούν τα πέταλά του εδώ κι εκεί με τις χαμένες ανεκπλήρωτες σκέψεις και ελπίδες.

Αχ μοναξιά !

Μιχαηλ Τσιτσος