Σκούπισα το δάκρυ, στων ματιών την άκρη
Κι έβαλα ένα τέλος
σ ότι με αφορά
Τώρα θα χαρίσω, όσα δείχνουν πίσω
Και θα ζήσω μόνος,
χρόνε μασκαρά
Μια αλληλουχία με κρατούσε χρόνια μια συνισταμένη άκρως
χλιαρή
Χάιδευε με λόγια, μου στρώνε σεντόνια, μασημένη σκέψη
τόσο ανιαρή
Μου δείχνε αιτίες φρούδες προσδοκίες, σκλάβο με κρατούσε
σε στενό κελί
Μια πνοή ανέμου, σαν καθρέφτης θεέ μου, είδωλα σκοτώνει
κόβει σαν γυαλί.
Γύρισα ένα βράδυ, μέσα στο σκοτάδι
Τον κρυφό διακόπτη κι ήμουν επαρκής
Για το θυμικό μου, και το ριζικό μου
Μια στιγμή μαγείας υπερβατικής
Τώρα πια σαρκάζω, πίσω σαν κοιτάζω
πλοία χωρίς ρότα, τραίνα δίχως χθες
στη λερναία Ύδρα, πήρα την κλεψύδρα
είναι το έγκλημα μου άκρως ειδεχθές
Γερακίσιο βλέμμα, με καλεί στο τέρμα
σαν την νυχτερίδα, με το φως εντός
στέλνω μόνο ήχους, σήματα σε στίχους
κλάσματα η ψυχή μου, δώρο του παντός
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ηλιοσχολιασμοί