Μαρία Νεφέλη

Σ ένα ταξίδι της ψυχής, χωρίς σκοπό και χάρτη,

σε δάσος ξένο  βρέθηκα, μια Κυριακή του Μάρτη.

Χαμένος απ την βλάστηση, χωρίς καμιά πυξίδα

Άδικα κύκλους έκανα, σ’ ότι έμαθα, και είδα.

Άμα ζητάς με την ψυχή, πάντα κάτι θα φέρει

γύρευα ένα ξέφωτο, και μού έστειλε  αστέρι.

γύρω του νάνοι, ξωτικά, φώτα, και νεραιδούλες

στη μέση δέντρο μαγικό, με φύλλα του καρδούλες.

Όλα χαρά προμήνυαν, αηδόνια και αγγέλοι

ουρανοκελαιδίσματα, γλυκά σαν την Νεφέλη.

Μόνο ένα μικρό πουλί, στην άκρη πονεμένο,

έμοιαζε νάναι φυλακή, κι ας μην ήταν δεμένο.

- Γιατί πουλάκι δεν πετάς, γιατί δεν κελαιδίζεις,

Μήπως σε πίκρανε κάνεις, και μόνο σου δακρύζεις.

-Άνθρωπος δεν με πίκρανε, οι νάνοι μ΄αγάπανε

Οι νεραιδούλες μου γελούν, τα ξωτικά με πάνε.

-Τότε γιατί μαραίνεσαι, γιατί σου τρέχει δάκρυ

Και στης αγάπης το δεντρί, κούρνιασες σε μια άκρη.

-Γιατί ένα κτήνος μισητό, με ζήλεια στους ανθρώπους

Μου ψαλιδίζει τα φτερά, μου καταργεί τους τρόπους.

Και να πετάξω δεν μπορώ, την ομορφιά να πιάσω

Χωρίς φτερά είναι σκληρό, πώς να το δοκιμάσω.

-Δοκίμασε πουλάκι μου, πίστεψε στα φτερά σου

Θα σου χαϊδεύω τα μαλλιά, θα ζω τα όνειρα σου.

-Παίρνω ζωή απ την πιστή μου, και αψηφώ τον πόνο

Κι απ την αγάπη δύναμη, ν αφήσω αυτόν τον κλώνο

Ν΄ αφήσω αυτή την φυλακή, στον Ήλιο να πετάξω

Να ζω σαν όλα τα πουλιά, και τα φτερά ν΄ αλλάξω

-Αγαπημένο μου παιδί, πουλάκι χαϊδεμένο

Με του θεού την θέληση, αλλάζει το γραμμένο

Πιστεύω φτάνει η στιγμή, να δέσουν τα κομμάτια

Και το χαμόγελο ξανά, θάρθει στα δυο σου μάτια.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

4/8/2014=19=10=1

αφιερωμένο στη Μαρία νεφέλη, για το βιβλίο της

Maria Nefeli Costakis Demetriou

Υπάρχει κάτι δεδομένο στους νευρώνες, και καθορίζει την πορεία καθενός,

μια πελατεία ανυπότακτοι θαμώνες, με απαιτήσεις διάφορες του μηδενός.

Βγαίνουν στον δρόμο σαν ξυπόλητη αγέλη, κι εκείνος χάνεται χωρίς επιστροφή,

Μια συμμαχία του αδύνατου που θέλει, με την ουσία να βρεθεί στην κορυφή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ