Λααύρα (πέτρινη αύρα)

Της ώρας της κακιάς τα αρπακτικά, ρουφιάνοι πόρνες τρωκτικά, χαντακωμένοι ολετήρες,

ρουφάνε διάφανα ωραία ξωτικά, νεράιδες πρίγκιπες αερικά, και αφήνουν οπτασίες χήρες.

Της πέτρας της σκληρής η μυρωδιά, η άβολη ζεστή ποδιά, η μαρμαρένια λάμψη του γρανίτη, πιστή συντρόφισσα σαν ήμασταν παιδιά, φτωχή, πολύτιμη σοδειά, θέμελο ακριβό μου σπίτι.

Της μοναξιάς η μόνιμη αφή, σκιά του Ήλιου, πρώιμη ταφή, η ταραχή της ύστατης λαγνείας  

στα χέρια ανεξίτηλη βαφή, δεσμός ονείρου, με διπλή γραφή, το μυστικό ασάλευτης μανίας.  

Της σιωπηρής νυχτιάς η προσμονή, βουβό σκοτάδι η σκηνή, όπως ακίνητα νερά στην λίμνη

στα μάτια παγωμένη ηδονή, η βάρκα ακυβέρνητη δίχως πανί, να γέρνει επικίνδυνα η πρύμνη.

Της πίκρας του τσιγάρου ο εσμός, στο μάσημα της δάφνης ο χρησμός, φθόγγους ψελλίζει

προστάτης μάρτυρας της γεύσης ο θεσμός, καμένης γλώσσας κορεσμός, τα λόγια ψαλιδίζει.

Της μέρας η τυχαία προβολή, αντίστροφη εικόνα μου καλή, ανάποδα γυρνάω την ψυχή μου

η όραση μου σταθερά θολή, στου ένστικτου να γέρνει απαλή, πυξίδα αλάθητη απαντοχή μου.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/7/2017=24=6   

Το φρέαρ της αβύσσου

Της αβύσσου τ΄απύθμενο φρέαρ, αιωνίως αδειάζει τους σίκλους

Σε  τροχιά στους πλανήτες το έαρ, ζωγραφίζει αέναους κύκλους.

Ένα μάτι ρουφήχτρα στο χώρο, καταβόθρα κενού κάθε βλέμμα,

Του απείρου το έσχατο δώρο, σφραγισμένο στης ψύχρας το ρέμα.

Ζαλισμένα στου ονείρου την δίνη, η ατέρμονη σπείρα συστρέφει,

στην ροή κάθε κύκλου βραδύνει, τα σποράκια που μύλος αλέθει.

Σαν δερβίσης η μοίρα γυρίζει, και σκορπά αρμονία στ΄ αστέρια,

με το άρμα του ήλιου φωτίζει, που το σέρνουν λευκά περιστέρια.

Μεγαλείο ψυχών και ερώτων, στα πηγαία στροφεία της δίνης

νοερά η πορεία των πρώτων, αψηφά τους λυγμούς της οδύνης.

Δεσμοφύλακας κάθε εικόνα, φυλακή σε κενό μαύρης τρύπας

Ο Δαβίδ πολεμά με σφεντόνα, και το ήπαρ του τρώει ο γύπας.

Ατενίζει ο παλμός την ιδέα, και η πράξη την αύρα της νοιώθει

Μαύρη χήρα, μονή ορχιδέα, της αβύσσου το φρέαρ που κλώθει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

20/6/2017=18=9 

Καλοκαίρι

Καλοκαίρι σε βεράντες, στηριγμένο με ιμάντες,

μονοξείδιο και αύρα, παραφουσκωμένη σαύρα.

Κλιμακώνεται η ζέστα, φορτωμένη δίνει ρέστα,

βομβαρδίζει το μπετόν, το βραχύ κάνει μακρόν.

Καλοκαίρι σε αυλίτσες, ταξιδιώτης με βαλίτσες.

Η δροσιά φυλακισμένη, στον κλιματισμό δεμένη,

ψάχνει τρόπο να λυθεί, απ την κρίση να σωθεί,

ξεφυσά να κάνει ρεύμα, αισθητήρια στο τέρμα.

Καλοκαίρι σε μπαλκόνια, εγχειρήσεις σε πεπόνια,

η σειρήνα πέρα σκούζει, σπαρταράει το καρπούζι.

Εν τοιαύτη περιπτώσει, μόνο θαύμα θα το σώσει,

για της κάψας τη μανία, θα χρειαστούμε λιτανεία.

Καλοκαίρι στα σοκάκια, φορτωμένοι τα δισάκια,

στη νησιώτικη δροσιά, έρωτας και ξεγνοιασιά,

και η θάλασσα η κλέφτρα, αεικίνητη πλανεύτρα,

κάνει το κορμί καράβι, την καρδιά ξανά ανάβει.

Καλοκαίρι ευγενικό, στον ξανθένιο μου ενικό,

μόνος μου εγώ και εσύ, κόκκινο γλυκό κρασί,

και ο έρωτας να παίζει, γύρω από το τραπέζι

με φουστάνι βυσσινί, στου φινάλε την σκηνή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

2/6/2017=18=9

Ενιαυτός

Μια ρήξη με μια έκρηξη, ραγίζει την συνήθεια

Μια πλήξη με μια έκπληξη, χαρίζει την αλήθεια

Η δύναμη της δύναμης, με διάσπαση μετριέται

Η επιλογή της συλλογής, με σύνθεση γεννιέται

Μια προσφορά με διαφορά, ζυμώνει την αγάπη

Μια συνοχή στη διαδοχή, πάντοτε δείχνει κάτι

Η αίρεση της διαίρεσης, φουντώνει τις αιτίες

Η θέση της αντίθεσης, σκορπίζει δυναστείες

Μια έλλογη διαλογή, πλανιέται στους νευρώνες

Μια κραυγή για αρπαγή, χάνεται στους αιώνες

Η  κόλαση με ενόραση, σ΄ εγρήγορση μωρίας

Η  διαδρομή σε πληρωμή, θεότρελης πορείας

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

31/5/2017=19=10=1

Περιμένοντας...

Léon Maxime Faivre, La Mort de la princesse de Lamballe, le 3 sept 1792

Αν θα γυρίσουν τρείς φορές τα έσχατα την ώρα,

και στροβιλίσει ο ρυθμός, το άχραντο κορμί σου.

Αν κρυσταλλένια μουσική, αναδυθεί στην μπόρα,

τότε να μην αντισταθείς, στα χάδια της αφήσου.

Αν σου ζεστάνει την μορφή, αθάνατη σπιρτάδα,

και γαληνέψει η μουσική, την κοσμική  ψυχή σου.

αν πολεμήσουν άγγελοι στης μάχης την ικμάδα,

τότε να μην παρασυρθείς, ανάλαφρος κοιμήσου.

Αν σε κερδίσει ο θάνατος, αντίδοτο της σφαίρας,

και σκεπαστείς στο κάτεργο, με σκόνη ανταρσίας.

Αν τιτιβίσει ο ζέφυρος, μες το κλουβί της μέρας,

τότε να μην συμβιβαστείς, φονιά της φαντασίας.

Αν κουραστείς αναμονή, να υφαίνεις το σκοτάδι,

και το αδράχτι σου άχρηστο, να τρώει το σαράκι.

Αν σε τυλίγουν σαϊτιές, στον αργαλειό του άδη,

τότε  σηκώσου κι άπλωσε κουρσάρου μπαϊράκι.

Αν αγαπάς την ομορφιά, με μέτρο να στολίζεις,

κι αρμονικό καθρέφτισμα, το νου σου ημερώσει.

Αν αγλαΐσματα παντού, το βλέμμα σου γεμίζεις,

τότε η γιάτρισσα ομορφιά, τον κόσμο έχει σώσει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

24/5/2017=21=3

Ναυάγιο

Νέο μουράγιο, γυρεύει η πρύμνη,

και κάθε κύμα, φιλιά του δίνει.

Σκουριά σκεπάζει τη λαμαρίνα,

και παίζει η άμμος με την καρίνα.

Κόντρα στο αγέρι, η κρύα πλώρα

μισοσπασμένη, στοίχειωσε τώρα.

Κι η θάλασσά του αιώνια κόρη,

βγαίνει στου ήλιου το ανηφόρι.

Πετούνε γλάροι σ άδειο κουφάρι.

Χαμένο σήμα στέλνουν οι φάροι.

Και στο κατάρτι τρελή παντιέρα,

του κάκου γνέφει στην τιμονιέρα.

Γλύφει το κύμα, ότι απομένει

κι τρικυμία, σκληρά το δέρνει.

Στα ύφαλα του φωλιάζουν δράκοι,

και η ψυχή του κρύβει μια νάρκη.

Πέφτει η νύχτα, χαϊδεύει ο μπάτης,

ξυπνούν ταξίδια της αυταπάτης.

Και την αυγούλα που η μέρα σκάει,

γίνονται εικόνα που ξεψυχάει.

Τρέχουν με γέλια τα καλοκαίρια,

ζεστές οι ξέρες, υγρά τ΄ αστέρια.

Και οι χειμώνες που επιστρέφουν,

στέκουν θλιμμένοι, όσο αντέχουν.

Στους ταρσανάδες των ναυαγίων,

φυτρώνουν τώρα μορφές αγίων.

Και στα καρνάγια πού ναι χαμένα,

ανθίζουν λένε σκαριά κρυμμένα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

15/5/2017=21=3

Ενδόμυχα κοιτάσματα

Μ΄ ένα όνειρο σβήνεις τη νύχτα, αχνοφέγγεις δειλά στο σκοτάδι.

Τα μαλλιά σου  ανάκλιντρα ριχτά , κι έλα γύρε μαζί μου το βράδυ.

Να χαθώ σε μια χίμαιρα ελπίδα, όπως σβήνει ο φάρος στα μάτια.

Να εκραγώ, σαν αδέξια κροτίδα, και να γίνουν οι γύρω κομμάτια.

Μ΄ ένα ξόανο ντύνεις την μέρα, ταριχεύεις νεκρούς σε φορμόλη.

Τριγυρνάς την υδρόγειο σφαίρα, και ληστεύουν κοράκια την πόλη.

Να κρυφτώ μες το δούρειο μνήμα, να πιστέψεις πώς έχω πεθάνει.

Κι όταν βρω της αρχής σου το νήμα, να το κλέψω κρυφά Αριάδνη.

 

Μ΄ ένα όραμα, τίκτεις τα στείρα, δοκιμάζεις ψυχές και αγγέλους.

Στου ατέρμονα χρόνου τη σπείρα, επωάζεις την ώρα του τέλους.

Να σκεφτώ της ζωής σου το κύμα, σκορπισμένο σε βράχο με δόλο.

Κι όταν γίνεις παράπλευρο θύμα, το άγαλμα σου να στήσω σε θόλο.

Μ΄ ένα αδράχτι υφαίνεις κουρέλια, αραχνιάζεις και σκίζεις ιστία.

Το υφαντό σου στολίζεις με γέλια, και κεντάς τυπικά  υποκρισία.

Να πετάξω τον κόσμο σου ύδρα, να παγώσω για πάντα τη Λέρνη,

του Ηρακλή η χαμένη κλεψύδρα, τα καινούργια κεφάλια να παίρνει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

6/5/2017=21=3

Μαγιάτικη διαθήκη

Μια αμμουδιά οι άνθρωποι, κάθε κορμί και κόκκος,

τους ξεμακραίνει η θάλασσα, τους ξεγελά ο τόπος.

Μια αμμουδιά  ο ουρανός, τ΄ αστέρια του ψηφίδες,

να βρίσκουν φως οι προσμονές, όραμα οι ελπίδες.

Κάνω στην θάλασσα χοές, δάκρυ, αίμα κι ιδρώτα.

Να χουν οι κόκκοι γήτεμα, και τα κορμιά Ευρώτα.

Κάνω στο ουρανό σπονδές, ψυχή πνοή κι αιθέρας.

Να χουν τ΄αστέρια πάντα φως, κι άρωμα ο αέρας

Κρατώ στην Γή, για φυλαχτό, την άνοιξη του Μάη.

Να χουν οι άνθρωποι άρωμα, καθώς γεννοβολάει.

Ήλιε τοξότη ολόλαμπρε, της λουλουδένιας φύσης

Φύλαξε με τα βέλη σου, του κόσμου τις αισθήσεις.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

1/5/2017=16=7

Ουκ έστιν ώδε

Προσκυνήστε προφήτες του κόσμου, την σεπτή οπτασία του Πάνα.

Ελλοχεύουν σωτήρες εντός μου, και στερεύουν οι βρύσες του μάνα

Φτερουγίστε πουλιά της αβύσσου, στα καμένα κλαδιά του ονείρου.

Το λιωμένο χρυσάφι του Κροίσου, σε μια σπίθα χωρά του απείρου.

Οπλιστείτε του χάους τιτάνες, οι φωνές του μοιραίου  αγριεύουν.  

Αοράτων ορδές με παιάνες, τις κραυγές των εγκάτων θεριεύουν.

Αφορμίστε πληγές του ανθρώπου, μια σταγόνα νεφέλης η ελπίδα,

μονογράφει σημάδια του τόπου, σε  πυλώνες νεφών την πατρίδα.

Ξεκινήστε οι μύστες θαυμάτων, τις αρχέγονες βρείτε ασπίδες,

δορυφόροι ψυχών και σωμάτων, αρχαγγέλων μαρτύρων δρυΐδες.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/4/2017=21=3

Απρίλης

Ένα ψέμα γυρεύει ο καθένας, στρογγυλό να χαϊδεύει τα αυτιά του.

Ένα λόγο μια έκκριση πέννας, ν΄ ανθιστεί το θολό της ματιάς του.

Οι αισθήσεις γεράκια δεμένα, φαντασίες με πτήσεις διαγράφουν.

Εργαλεία παλιά σκουριασμένα, ζουν με λόγια αφού δεν υπάρχουν.    

Κοντοστέκεται ο Απρίλης στο δρόμο, που του φόρεσαν λάθος ιδέα.

Χαχανίζουν οι βιόλες στον κόσμο, και τα ρόδα τους κάνουν παρέα.

Το παράθυρο ανοίγει στον ήλιο, κι ο αέρας φλερτάρει στις γρίλιες.

Ξεχασμένο στο ράδιο βινύλιο, τραγουδά στις ροζέ μπουκαμβίλιες.

Κι εγώ που έχω θεά την αλήθεια, οι εικόνες συχνά με βαραίνουν.

Έχει γίνει στο έργο συνήθεια, όσοι παίζουν σωστά να πεθαίνουν.

Μην κωλώνεις ξανθέ μου Απρίλη, με δρεπάνια στου ήλιου το άρμα,

να θερίζεις το ψέμα ως το δείλι, και την νύχτα να πνίγεις το δράμα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

1/7/2017=18+9

Το κατοικίδιο

Χαρωπή ατραξιόν, του γαιδάρου μου η φάση,

Ξεκινά η σαιζόν, και  κοχλάζει στην βράση.

Εμπρηστές στο σαλούν, μια ριξιά από τα ίδια  

δάκρυα γέλιου κυλούν, καθαρίζω κρεμμύδια.

Πινελιές με φολκλόρ, όλα μοιάζουν με άνθη,

με αρχηγό το Tavor, που σκοτώνει τα άγχη

Κρύβω παραξενιές, μια λαγού μια γαιδάρου

διαβολίζω γενιές, σε σπηλιά του Ταινάρου.

Η Αρετούσα ξανθή, προκαλεί μ ένα βλέμμα

σαν ποζάρει ορθή, και μου ανάβει το αίμα.

Σαγηνεύει στο sex, και χορεύει dance pole

χρειάζομαι ένα durex, να μη γίνομαι γκολ.

Έχει κάπου γραφτεί, και υπάρχει και ρήση

δεν ιδρώνει το αυτί, του θεού στο  «Παρίσι».

Moulin Rouge με can-can, κουνελάκια αράδα,

Μου γκαρίζει αμάν…….  όταν βλέπει φοράδα.

Σε σοκάκια όταν μπει, μου πουλάει και τρέλα

Έχει βρει το κουμπί, χρατσαχρουτς η μασέλα.

Του φοράω χαϊμαλί, και του βάζω σαμάρι

και ζηλεύουν πολύ, όλοι οι άλλοι γαιδάροι.

Κατοικίδιο τρανό, το μισούν για τα γούστα

Έχουν κάποιο κενό, και παρέα μια χούφτα.

Δεν βαριέσαι garson, πάντα λείπει μια βίδα.

Κατοικίδια facon…………….. Εγώ έτσι την είδα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

28/3/2017=23=5

Στάσιμα αναστάσιμα

Δόξα σ΄ αυτά τα ταπεινά λουλούδια.
Δόξα γιατί μόνο τον ήλιο προσκυνούν.
Ας μην τούς έγραψαν ποτέ τραγούδια.
Ας τα πατούν οι φθόνοι που περνούν.

Σε κάθε σπόρο απ το χώμα μια ιδέα.

Σε κάθε ακτίνα, μια καινούργια εποχή.

Μοιάζει πριγκίπισσα μια άγρια ορχιδέα,

που την χαϊδεύει με σταγόνες η βροχή.

Ας κλέβει η άνοιξη το κρύο του χειμώνα.

Ας χρωματίζουν τα λουλούδια τα παιδία.

Πάντα θα μένει μοναχή η άγρια ανεμώνα,

με στήριγμα του ποιητή, τη ένοχη αδεία.

Τι κι αν σπαράζει η φύση, και φωνάζει.

Τι κι αν η Γή αγκομαχά τα γεννητούρια.

Σε κάθε γέννηση, το αντίρροπο σαρκάζει,

πνίγει τα έμβρυα με σκουριασμένα θούρια.

Τιμή μεγάλη φέρνουν οι κρυφές αλήθειες.

Τιμή μεγάλη  γιατί έχουν λίγους οπαδούς.

Αυτές η άνοιξη φορτώνει με προμήθειες,

που σπαταλάνε οι χειμώνες της αιδούς.

Κι αφού ο θάνατος στέφεται πανδαμάτωρ.

Κι αφού ο χρόνος, ο πρωτότοκός του γιός.

Είναι ο καθένας τραπουλένιος αυτοκράτωρ,

της τραγικής του μοίρας νόθος παραγιός.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

26/3/2017=21=3   

Ενσάρκωση

Οι ψυχές σαν διαλέγουν το σώμα,

δεν ρωτούν αν μπορεί η αν θέλει,

γονατίζουν και φτύνουν στο χώμα,

τα αχνάρια που αφήνουν αγγέλοι.

Οι ψυχές σαν διαλέγουν τη μήτρα,

σε δομές λειτουργούν αδυνάτου.

στίγμα βάζουν την άγραφη ρήτρα,

της μεγάλης αρχής του θανάτου.

Οι ψυχές σαν το στρείδι τυλίγουν,

του πηλού το εδώλιο ρουφάνε,

Τον θεό του ανθρώπου ανοίγουν,

από πέτρα μια πέρλα γεννάνε.

Οι ψυχές σκλαβωμένες θυσίες,

σαρκοφάγους αφήνουνε άδειες,

των σωμάτων μονές εκκλησιές,

ανεσπέρου φωτός οι ανταύγειες.

Της ψυχής των ψυχών τρισάγιας,

τρείς φορές ανατέλλει το δώρο,

σαν πυλώνες σε κύκλους μαγείας,

κατακλύζουν με μύρο τον χώρο.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/3/2017=16=5