Έρχονται πάντοτ’ οι Θεοί. (Καβάφης)

Κουρασμένη μορφή του Σισύφου, σε τανάλια εικόνα του γρίφου.

Με το μαύρο του θάνατου χρώμα, και τροφή μας αιώνια βρώμα.

Σαν βροτοί  στης αβύσσου το χάσμα, σαν θεοί σε αόρατο φάσμα.

Με τριαντάφυλλα μαύρα προτάσεις, μαδημένα σε δύο διαστάσεις.

Κάθε έννοια εκφράζει συνήθεια, εκδικείται ο Ζεύς την αλήθεια.

Στο μοιραίο πρανές της Εφύρας, αναλύει το φώς της πορφύρας.

Εκφραστής του μοιραίου ο χάρος, φυλακίζεται μόνο με θάρρος.

Πονηρά ο δαιμόνιος τον δένει, κάθε Άδης ψυχές να μην παίρνει.

Στο ναδίρ του βροτό κάθε σώμα, την ψυχή φυλακίζει σε κώμα.  

Μα θεοί, την πορεία χαράζουν, και  την φάση με νόμο αλλάζουν.

Λευτερώνουν τον θάνατο πάλι, και ποτίζουν τον Σίσυφο ζάλη.   

Οι κριτές των νεκρών σε μια δίκη, του φορτώνουν βαριά καταδίκη.

Αιωνίως ογκόλιθους σπρώχνει, σε βουνά να ανεβάσει και λιώνει.

Κι΄ όταν φτάσει κορφή αν μπορέσει, πάλι κάτω ο βράχος θα πέσει.

«Νικητής» του θανάτου αιώνια, Διγενής σε μαρμάρων αλώνια.

Με τον Άδη τον θάνατο δένει, κι ο Υιός του ανάσταση στέλνει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

4/8/2016=21=3          

Τα οξύμωρα σχήματα των ποιητών

Μόνος στον έρωτα, τον ανεκπλήρωτο, τον μονό. 

Πού δεν κυκλώνει, δεν περιμένει, στέκει φωτίζει και χαρίζει.
Μόνος στην δόξα, την άπιαστη, την μονή.

Πού δεν δημιουργούν οι άλλοι, δεν κραυγάζει, στηρίζει, αναζητά και περιμένει.
Μόνος στον θάνατο, τον αναπόφευκτο, τον μονό.

Πού δεν φοβάται, δεν οικτίρει, τυλίγει, αντιστέκεται, και συνεχίζει.

Μόνος  στην δυστοπία εντός μου, να δίνουν το ρυθμό οι παλμοί της καρδιάς.
Μονός στην ουτοπία του κόσμου, να δίνει την μελωδία η αρμονία της ψυχής.
Μόνος και ο Θεός, μονός, κι ας είναι ποιητής του όλου.
Μονάς  το συν και το όλο του παντός.

Μονάς το πλην, και το ουδέν του μηδενός.
Μοναχός , μπορεί να είναι ο κάθε ένας από επιλογή.
Τίνος επιλογή είναι η αναπνοή;
Τίνος επιλογή είναι ο χτύπος της καρδιάς;
Τι είναι το ένστικτο, η ελικοειδής σπείρα η άνωθεν προοπτική;
Ποιος ορίζει, την ιδέα, την γνώση;

Πώς γνωρίζουμε, και σοφά νομίζουμε ότι δεν γνωρίζουμε;

Πώς δεν γνωρίζουμε και σοφιστικά, νομίζουμε ότι γνωρίσουμε;
Την υλική μας υπόσταση διέπει και κατευθύνει, η άλλη, ίσως οι άλλες υποστάσεις οι άυλες.
Το ότι δεν τις βλέπουμε δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν.
Αρχίζουν κάτω απ την αρχή, άρχουν και κυριεύουν.

Εκεί που η νύχτα γονατίζει, τάχα να κάνει προσευχή στ' αστέρια.

Τότε που την ανάσα της κρατά, μην την ακούσει ο Άδης που παραμονεύει, στην καμάρα της να τρυπώσει.

Μετά κοπάζει ο άνεμος να την προδώσει,
Άπιστη θάλασσα της αμμουδιάς τα χείλη γλύφει,
Μικρός ο ουρανός στενεύει τόσο,  να χωρέσει στις φλεγόμενες της γης λαγόνες.
Κρυφά η ψυχή μου σπαρταρά, και από το τρέμουλο της στάζουν μνήμες, χρόνια χαμένες.
Μονό της γης μου το φεγγάρι, πιστό και αγνό, σβήνει κι αυτό το ταπεινό του φώς για να κρατήσει τον ρυθμό, μέσα στου Κρόνου, τα μεγάλα δαχτυλίδια.
Μόνο αυτό, ένα φεγγάρι ερωτικό, τους χτύπους της καρδιάς μου συντροφεύει!

Μονή και η ψυχή, στην μόνη μουσική μου να χορεύει!

Μόνη, μονή, μοναχική στο τίποτα.

  
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

17/7/2016=24=6

Το τυχερό ουρί

Θα σου σπάσω στο κούτελο ρόδι

να χεις τύχη βουνό  στο καρτέρι

θα σου κάνω ακόμα και πόδι ,

και καπάκι, σου βάζω και χέρι

Θα σου κόψω ένα πόδι βατράχι

να σκοτώσεις την όποια ελπίδα

θα σου φτιάξω μια άτυπη μάχη,

να ξεχάσεις την έννοια… πήδα.

Θα σου κρύψω τα πρόσθετα όλα

θα απλώσω ολούθε πλερέζες

Την ασχήμια  θ αλείψω με κόλλα

και θα βάλω εξτρά και πινέζες.

Θα γεμίσω τους δρόμους με πάγο

να γλιστράς θεατής για το ρόλο.

Παρτενέρ, θα σου βρω ένα τράγο

κουτουλιές για τον έρμο σου κώλο.

Θα σηκώσω καινούργια παντιέρα

Που  θα γράφει  επάνω πωλείται,

στην πλατεία θα στήσω σκακιέρα

και τα πιόνια θα κάνουν πολίται.

Η ζωή σταματά και πληρώνει,

ακριβά σε σταθμούς διοδίων,

το ταξίδι ποτέ δεν τελειώνει,

κρύος δρόμος μετά… εμποδίων.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/7/2016=23=5

Σπειροειδής αναχαίτιση

Νιφάδες του χιονιού οι ψυχές, αέρινες παρθένες

ίδιες κι όμως αλλιώτικες, χορεύουν  μεθυσμένες.

Όταν αγγίζουνε την γη, μοιάζουν  δροσοσταλίδες,

άστρα της γης και τις νυχτιές μικρές πυγολαμπίδες.

Κάμπιες του μεταξιού οι ψυχές, πολύτιμα κουκούλια

δένουν με φύλλα ουρανού, κι εφτά ζωές την πούλια.

Κάποια στιγμή που στον καιρό, φυλλοροούν οι φλούδες

βάζουν στα σώματα φτερά, και βγαίνουν πεταλούδες.

Φάρου αναλαμπές ψυχές, μες τον αργό μας χρόνο,

άγγελοι  φαροφύλακες, δίνουν στην πλάση τόνο.

Όταν αγγίζουνε την γη, σαν του χιονιού νιφάδες,

μεταμορφώνονται άπιαστες σε διάφανες νεράιδες.

Κάποιες αιώνιες ψυχές, άκαυτες  κι αντρειωμένες

ζητούν λουλούδια αμύριστα, και μνήμες τιμημένες.

Φωτίζουν το αλμυρό νερό, ζεστοκοπούν  το χώμα

τον διάφανο χιτώνα τους, βάφουν ξανά με χρώμα.

Δεν υποτάσσονται οι ψυχές, αγγίζονται σπανίως

αν τις πλησιάζεις προχωρούν, άπιαστες αιωνίως.

Τρέξε μαζί τους στο κενό, τα σήματα μικραίνουν,

 αν δεν μπορείς πέτα μ αυτές, γιατί αργοπεθαίνουν.  

Αν οι ψυχές αναστηθούν, όλα θα λουλουδίσουν,
Οι πεταλούδες θα σωθούν, οι μέρες θα ροδίσουν.
Η άκρη της πατρίδας μας, είναι δεμένη στα άστρα,
έπεσε ο σπόρος κάποτε, κι έγινε ο χώρος γλάστρα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/7/2016=23=5

Ανθρωπάκια

Ανθρωπάκια Γιάννης Γαίτης

«Ο φόβος φυλάει τα έρημα» από τον θάνατο, για να τα σκοτώσει ο ίδιος.  

Συμφωνώ, είναι ο φόβος που κρατάει τους περισσότερους/ες, να μην τον εκφράζονται και να ακούμε ευαίσθητα ανθρώπινα λόγια, μόνο σε καλλιτεχνικές δημιουργίες, αόριστα εικονικά και απρόσωπα για τι μάθαμε να είμαστε θεατές.
Ζούμε έναν "αχταρμά", και είναι λάθος.

Τα πρόσωπα καταργούνται, και την θέση τους καταλαμβάνει το ανύπαρκτο το φανταστικό, το δημιούργημα του μυαλού μας.

Μείναμε μόνοι εμείς και η δημιουργία μας, ούτε ρίσκο, ούτε πόνος, ούτε πραγματική ζωή.

Γράφουν τόσοι σε μέσα εικονικά, απρόσωπα… ζήσε,  λέξεις λέξεις, λόγια λόγια.

Ζήσε πρώτα εσύ άνθρωπε, και εσύ, και εσύ και  θα ζήσουν και οι άλλοι.

Είμαστε μιμητικά όντα, μπορεί και να προερχόμαστε από τους πιθήκους.
Ο κάθε άνθρωπος όμως είναι διαφορετικός.

Η μίμηση καταργεί την προσωπικότητα, και διαστρέφει τον ειδικό χαρακτήρα.
Η αρνητική δράση, δεν είναι ώριμο να δημιουργεί αρνητική αντίδραση σε "αθώους".
Δεν μπορώ να εκφράσω την γενική  άποψη κάθε ένας έχει άλλη ιδεοληψία και αντίληψη, μόνο την προσωπική.
Η ειλικρίνεια είναι το συστατικό μιας σχέσης.
Εκφράζουμε την αλήθεια μας, και δεχόμαστε την αλήθεια του άλλου.
Ο έρωτας είναι ένα πακέτο (ψυχικός,πνευματικός,σωματικός), που ανοίγουν αρμονικά δύο άνθρωποι.
Πρώτα άνθρωποι, και μετά άνδρας γυναίκα.
Ο έρωτας είναι σαν τον θάνατο, οδηγεί στον άλλο κόσμο.
Θάνατος δεν είναι η φθορά, αλλά η μετακίνηση "Αλλού".
Φυσικά οι περισσότεροι άνθρωποι, φοβούνται τον θάνατο.
Αδικαιολόγητα θεωρώ, γιατί φοβούνται κάτι που δεν το ξέρουν;

Φοβούνται όμως και τον άνθρωπο, δικαιολογημένα γιατί νομίζουν ότι τον ξέρουν.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον Έρωτα.
Η καταστροφικότερη διαστροφή της κοινωνίας,  να βγάζουμε τα απωθημένα μας σε άλλους, αντί να φροντίζουμε να μην έχουμε απωθημένα, και αν υπάρχουν να τα ακυρώνουμε με την αυτογνωσία και την ετερογνωσία.
Και η καταστροφικότερη, συνείδηση της κοινωνίας, να επιζητούμε την ικανοποίηση των αναγκών μας, δια μέσου άλλων.

Κανείς δεν χτίζεται πάνω σε άλλον, και να μην αλλοτριωθεί.

Έτσι χιλιάδες «ανθρωπάκια» κατ εικόνα και ομοίωση ενός.

Μαζικότητα, ομοιομορφία, «ομοιοφυλία» προ των πυλών….

Αρσενικό και  θηλυκό τείνουν να δημιουργήσουν το ενιαίο πλάσμα (αρσενικοθήλυκο).

Αρμόδια για την γυναικεία υπόσταση, με σαφέστερη γνώση είναι φυσικά μια γυναίκα.

Το αρσενικό οφείλει να την βοηθήσει να ανακαλύψει, αυτή την υπόσταση η να την ξαναβρεί αν την έχει χάσει. (σαν πατέρας, σαν φίλος, σαν εραστής)

Είναι υποχρεωμένος, είναι ο άλλος πόλος της ζωής.    

Κάποιος όμως υπάρχει ανάγκη να αφυπνίσει και τα "φοβισμένα" αρσενικά πλάσματα.

Να τούς θυμίσει τον ρόλο και τον σκοπό τους.

Είναι οι δημιουργοί του σπόρου της ζωής, και αμφιβάλλω αν στις μέρες μας έχουν συναίσθηση αυτού του ρόλου.
Έναν ρόλο, που σκηνοθετεί ο έρωτας, και μια διαδικασία που όλο και περισσότερο την αποποιούνται.
Η μαλθακότητα, και η ομοφυλοφιλία, που πιθανόν και να προωθούνται σκόπιμα, τείνουν να εξαφανίσουν τον άνδρα, τον ένα από τους δύο πόλους της ζωής.

Ανταποδοτικά  οφείλει σε αυτή την περίπτωση η γυναίκα να βοηθήσει, ούτως ώστε να ματαιωθεί μια τέτοια πορεία. (σαν μάνα, σαν φίλη , σαν ερωμένη).

Είναι υποχρεωμένη, είναι ο άλλος πόλος της ζωής.

Έχει μπει στο στόχαστρο, αυτός ο στρουμπουλός μικρούλης, αιώνες τοξοβόλος.

Στην ουσία έχει μπει στο στόχαστρο η ίδια η ζωή, από αυτούς, στους οποίους είναι χαρισμένη.. κι ας κραυγάζουνε ζήσε.

Ενοχές εκφράζουν, επειδή δεν ζουν.
Είναι το βαθύτερο και ουσιαστικότερο νόημα της περιθωριοποίησης του πραγματικού έρωτα, και της προώθησης όλων των εικονικών υποκατάστατων, που είναι ουκ ολίγα, και δυστυχώς βρίσκουν συνεχώς έδαφος για εφαρμογή.
Το παρελθόν υπάρχει σαν ανάμνηση.
Το παρόν είναι ένα απειροελάχιστο σημείο του χρόνου.
Το μέλλον όμως το διαμορφώνουν οι συμπεριφορές και οι πράξεις μας.
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

2/7/2016=18=9

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ 2α Έκδοση

Σκόρπιες αχτίνες ποίησης, και φιλοσοφίας.

Μια προσέγγιση τής ψυχής, ένα βήμα πριν το άυλο, και ένα βήμα μετά το υλικό.

Μία απόπειρα αυτογνωσίας τού ατόμου στην συνολική του διάσταση.

Μία καινοτομία, στον τρόπο γραφής και  παρουσίασης δια βίου ποίηση και μετά βίον,

(on line lifelong writing and after life).

Καρφιτσωμένη πάνω σε χρονικές στιγμές, με πρωταγωνιστή τον αναγνώστη, και σκιά τον συγγραφέα.

Μία πορεία από το Τέλος, προς την Αρχή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ - 2α εκδοση.pdf by OYTIDANOS

Καρδιακός ρυθμός

Τρέμει ο Άρης, τρομάζει ο Κρόνος

στην σύγκρουση των αστεριών.

Ο χτύπος της καρδιάς μου μόνος

Στάζει στις άκρες των χεριών.

Βρεθήκαμε σε τόπο στοιχειωμένο,

κλέφτες να αλλάζουνε το αίμα,

με ξένα φύλλα δόλια κοσκινισμένο,

σ΄ αγώνα δρόμου δίχως τέρμα.

Τόσες εκρήξεις, τέτοιος πόνος,

τόσοι κομήτες σε έναν Άδη.

Ο χτύπος της καρδιάς μου μόνος,

μια μαύρη τρύπα στο σκοτάδι.

Σπασμένο στάτους, πικρή γεύση

θύμηση ζυμωμένη με το δάκρυ.

Ευγενικά στην πρώτη θέση,

φέρνω τον χτύπο από την άκρη.

Ψυχή μου ώρα, τράπεζα αγία,

με ασυλία μια στιγμή μεγάλη,

Σειριακά δίνει ρυθμό στο Δία,

ο χτύπος της καρδιάς να πάλλει.

Τρέμει ο νους, σβήνει ο χρόνος

στην διάσταση των δυνατών.

Ο χτύπος της καρδιάς μου μόνος

παίζει στον ήχο των ρητών..

Μοναξιά μου τώρα, μοναχή για πάντα,

να συγκρατείς, ποτάμι πίσω σου,

των αποκόσμων αστεριών την μπάντα,

που παίζουν με ρυθμό τον χτύπο σου.

Αλλά ο ρυθμός  της καρδιάς σας, είναι μόνος

Αλλά ο παλμός της ψυχής σας,  είναι χρόνος.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/6/2016=25=7

Σκεντρίνα

Ω σκεντρίνα*, ενδόμυχου τρόμου

Ιακώβ μες το αίμα  σαν σφήνα,

του Ισαύ, σε μια λύση του δρόμου,

με φακές, αγοράζεις την πείνα.

Ω σκεντρίνα  ματαίως σπικώνεις**

πί, και  φί το αντίδοτο βρήκα, 

το  κρυμμένο κεντρί που καρφώνεις,

στο γυρνάω με θάνατου ρήτρα.

Ω σκεντρίνα, την άγρια δομή σου,

αδικήσαν οι πλάστες του κόσμου,

τα μελίσσια θυμώνουν μαζί σου,

που πετάς, σε δομές υποκόσμου.

Ω σκεντρίνα, αυτόχειρες τόσοι,

θα ζηλεύουν, τον έμμεσο τρόπο,

στης ζωής να κυλιέσαι την κόψη,

με τον θάνατο φίλο σου, πρώτο.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

14/6/2016=20=2

* σφήκα

** κεντρίζεις

Πεμπτουσία

Πέντε ώρες λικνίζουν στο χρόνο,

το μοιραίο ταξίδι, με κύκνειο άσμα.

Πέντε ώρες σκεπάζουν τον πόνο,

δακρυσμένες, να κλείσει το χάσμα.

Πέντε χρόνια του νου μου την ρότα,

με πυξίδα το χθες, διακριβώνουν.

Πέντε χρόνια, στου Άδη την πόρτα

το πλωριό μου πανί, ξεδιπλώνουν.

Πέντε αιώνες με κρύβουν  αστέρια,

συντροφιά με ψιθύρους, που καίνε.

Πέντε αιώνες σηκώνουν τα χέρια,

προσευχές αναπέμπουν, και κλαίνε.

Πέντε άλφα, σε αρχαία λαλούδα,

η μορφή της φανάρι στην πρύμνη.

Πέντε λόγια, για μια πεταλούδα:

«Νάσαι φώς, με αιώνια μνήμη».

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

7/6/2016=22=4

Έν ιππέας

Την ανέμη του χρόνου γυρίζει, το αστρόνημα δένει σ αδράχτι,

ένας ήλιος λευκός φτερουγίζει, καβαλάρης πυρίμαχου φράχτη.

Στης ερήμου την ξέρα το κύμα, καταρράκτης με γρήγορο άτι,

του χαμένου φωτίζει το σήμα, κάθε βήμα μια φλόγα στο μάτι.

Με πορφύρας φτερά ανασαίνει, κι η ανάσα μυρίζει λεβάντα,

με ξανθά καλοκαίρια υφαίνει, στη ζωή κοραλλένια γιρλάντα.

Ωοτόκος χρωμάτων σαν φρέαρ, αναβλύζει η μοίρα λατρεία

τοκετός ασωμάτων σαν έαρ, σαν Ελένη κουρσεύει την Τροία.

Αντιγράφει ο νους έρμος κλέφτης, σαγηνεύει αδρές πεποιθήσεις

στο ζενίθ φορτισμένος καθρέφτης, ερεθίζει βουβά τις αισθήσεις.

Ένας μόνο, διττός των ενόντων, σαν μια μίξη  για δύο εκφράσεις

νοητός σαν  γραμμή οριζόντων,  μυστικές των αδύτων οι φάσεις.

Εν ιππέας σε χώρο και υλη, πυλαγόρας τον χρόνο πρεσβεύει  

με  κλειδούχο αόρατη πύλη, τον γοργό καλπασμό τιθασεύει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

3/6/2016=18=9

Αδιόρατη ερμηνεία

Κάποιες αιώνιες ψυχές, άκαυτες  κι αντρειωμένες

ζητούν λουλούδια αμύριστα, και μνήμες τιμημένες…

Φωτίζουν το αλμυρό νερό, ζεστοκοπούν  το χώμα

τον διάφανο χιτώνα τους, βάφουν ξανά με χρώμα.

Κάποιες ενδόμυχες φωνές, ταλάντωση αιώνων,

δίνουν παλμό αιθερικό, στο νου των επιγόνων.

Ταυτίζονται με τον θεό, ζητάνε πεπτωκότες

η πύρινη ρομφαία τους χρήζει νέους ιππότες.

Κάποια χαμένα όνειρα, θέλουν μάνα νεφέλη

αλήθειες να σαρκωθούν, να γεννηθούν άγγελοι.

Σπέρμα ουράνιο το φώς, και το σκοτάδι μήτρα

ο χρόνος δίνει την στιγμή,  ό έρωτας την φύτρα

Αρχή πατρίδα και ψυχή, δεμένες σ΄ αστρονήμα
χάθηκε ο σπόρος κάποτε, κ΄εκφύλισε το μνήμα.

Αν οι ψυχές αναστηθούν, όλα θα λουλουδίσουν.
Οι πεταλούδες θα σωθούν, οι μέρες θα ροδίσουν.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

17/5/2016=22=4

Τρίτη αρμονική συχνότητα

Αγγελική μου διάσταση, μοίρα μου τεθλασμένη,

ηλιόμορφη παράσταση, φλόγα διακεκαυμένη.

Ψυχή πουλιού θεόσταλτη, στροβίλισμα αέρα,

σπάσε της πύλης το κενό, και μύρωσε τη μέρα.

Δαιμονική μου υπόσταση, του εωσφόρου ρήτρα

αβυσσαλέα  κόλαση, του πεπρωμένου μήτρα.

Δράκου ψυχή αμάραντη, χωρόχρονη καμπύλη,

κάψε τα άδηλα δεσμά, στη σφραγισμένη πύλη.

Πλασματική μου ύπαρξη, δειλή οφθαλμαπάτη,

μνήμη στο νου για φύλαξη, εικόνα μου φευγάτη.

Νόθο κορμί και κίβδηλο, ολόγραμμα που σβήνει,

κάνε  σπονδή, γίνε χοή στου χρόνου το  καμίνι.

Δαίμονα κι Άγγελου ψυχή, αιθερική μιγάδα

εισάκουσε την προσευχή, του κοσμικού καιάδα

ότι στερεί το παρελθόν, το μέλλον τα χρωστάει

το τώρα λείο και τεθλόν, την αύρα σου ζητάει.

Οι ψυχές στερημένα στρουθία, δυνατές και καθάριες συνάμα,
τους αρκούν μόνο λίγα ψιχία, της ζωής να πληρώσουν το τάμα.

Οι αγγέλοι ερμές στο ταξίδι, πρεσβευτές μυστικών οραμάτων,

των δαιμόνων ταΐζουν το φίδι, δυτικά της αυλής των θαυμάτων.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

26/4/2016=21=3

Τρίτη Μεγάλη

Ανθρωπογονία και Θεογονία

Οι περισσότεροι «επιστήμονες» ξέχασαν ένα σημαντικό στοιχείο στην υπηρεσία της επιστήμης τους την ενδοσκόπηση, για αυτό και τα εισαγωγικά.

Εξαιρούνται φυσικά μερικές «ετικέτες» «επιστημόνων», με προτεραιότητα τους φιλοσόφους.

Η συμβατική επιστήμη χρησιμοποιεί την παρατήρηση και το πείραμα.

Η αληθινή χρησιμοποιεί και την ενδοσκόπηση παράλληλα.

Τι είναι όμως επιστήμων;

Αυτός που γνωρίζει κάτι άριστα, άρα κανείς, διότι η γνώση εξελίσσεται.

Παρ όλα αυτά, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, την συμβολή στην εξέλιξη μας αυτών των χαρισματικών ανθρώπων, σε όλα τα επίπεδα.

Τι ήταν όμως, και ποιος ήταν ο σκοπός τους.

Ήταν αγωγοί, ιδιαίτερης ποιότητας άνθρωποι, που μπόρεσαν να προχωρήσουν πιο πέρα, και να ανοίξουν μια πόρτα.

Την εμπειρία τους στην γνώση, που τονίζω υπήρχε, μας την μετέφεραν.

Υπήρχε γραμμένη σαν πληροφορία στο εντός τους, και υπάρχει και σε εμάς φυσικά.

Σε καμιά περίπτωση αυτοί οι ιδιαίτεροι άνθρωποι, δεν θα ήθελαν αρκεστούμε στο copy-paste, των ιδεών που μας μετέδωσαν.

Δεν είχαν σκοπό να φτάσουμε μέχρι την πόρτα που άνοιξαν.

Η χαρά τους είναι να μπούμε μέσα στον νέο τόπο, να βρούμε και να ανοίξουμε άλλη πόρτα.

Έτσι φυσιολογικά, ανακαλύπτουμε την γνώση.

Σε αρμονία με το περιβάλλον, τον διάλογο, και την ενδοσκόπηση, προχωράμε και εμείς ένα βήμα.

Οι Έλληνες, έδειξαν αυτόν τον τρόπο, για αυτό έδωσαν τόσα πολλά στην ανθρωπότητα.

Αρχή έκανε ο Προμηθέας, που έδωσε το πυρ στον άνθρωπο.

Το πυρ το εσώτερον, και όχι το πυρ το εξώτερον που απέμεινε σαν φοβέρα.   

Αρετή λοιπόν είναι η αρχική ουσία, όχι η ύλη,  που χρησιμοποιήθηκε για τον άνθρωπο.

Αρετή είναι η ψυχή «μας».

Ναι «μας», είναι κοινή η ψυχή στους έμψυχους.

Είναι σαν το νερό, σαν τον αέρα, είναι μέσα στον καθένα, και σε όλους, αλλάζει σώματα, και γεμίζει και τον χώρο. 

Να διευκρινίσω ότι γράφω, πιστεύοντας πώς η γενεσιουργός αιτία της ύλης, και του ανθρώπου, είναι αυτό που λέμε "ψυχή".

Με κάποιον τρόπο άγνωστο ακόμη σε μας, εξανθρωπίζεται μέρος της.

Το μυαλό διέπει σαφώς τις πράξεις μας, και μας περιορίζει, αλλά τα θέλω και οι καταβολές είναι μέρος της ψυχής μας, όσοι από εμάς έχουν, υπάρχουν και οι άψυχοι.

Οι φυσικοί κανόνες διέπονται, από τούς αιθερικούς κανόνες.

Ναι είναι μητέρα η φύση, γιατί μας τρέφει, μας εξασφαλίζει την υλική ζωή.

Μας γεννά όμως ο "σπόρος".

Το χρωμόσωμα Υ, αλλά και κατά παλιότερη γραφή V, συμβολικά αποδίδει, την προέλευση του σπόρου.

Κάθε γυναίκα έχει δύο χρωμοσώματα Χ. Κάθε άνδρας έχει ένα χρωμόσωμα Χ και ένα χρωμόσωμα Υ.

Το χρωμόσωμα Χ είναι πολύ μεγαλύτερο και περιέχει πολύ περισσότερα γονίδια από το χρωμόσωμα Υ.

Στις γυναίκες το ένα χρωμόσωμα Χ, είναι αδρανοποιημένο στο μεγαλύτερο του μέρος.

Στους άνδρες το χρωμόσωμα Υ καθορίζει το ανδρικό φύλο.

Έχει γονίδια που δεν υπάρχουν στο χρωμόσωμα Χ.

Το θαύμα της γέννησης, το υλικό δυικό σύστημα.

Εκτός του ότι τα πάντα ρεί, και πάντα τα οργανικά είναι διπλά, το τρίτο είναι η ψυχή.

Θα μπορούσε η καθολική ψυχή, να είναι και η έκφραση του χάους.

Χρωμόσωμα Χ, αρχικά συμβολιζόταν σαναπειροελάχιστη έκφραση του χάους.

Αλλά και Χους χώμα, το κύριο συστατικό της ανθρωπογονίας.

Επιπλέον η έκφραση του γήινου, του θηλυκού.

Χρωμόσωμα Υ, αρχικά συμβολιζόταν σαν V.

Η έκφραση του αρσενικού, το εκ των άνω προερχόμενον, ο σπόρος, που θα ενωθεί με το Χ, για να επιτευχθεί η αναπαραγωγή του είδους, απαραίτητη για τα υλικά πρότυπα.

Να θυμηθούμε μυθολογικά, τις απίθανες περιπέτειες του Δία, αλλά και την ενσάρκωση του θεανθρώπου, στην Μαρία, με τον κρίνο από έναν άγγελο.

Δήλωνε ο Χριστός υιός θεού, αλλά με την ίδια συχνότητα και υιός ανθρώπου.

Μια ταυτοποίηση θεού και ανθρώπου τουλάχιστον για τους χριστιανούς.

Στην εξέλιξη λοιπόν της αναπαραγωγής το θηλυκό παραμένει θηλυκό, (Χ Χ), και το αρσενικό γίνεται μετατρεπόμενο το θηλυκό σε αρσενικό (Χ Υ).

Η ΛΙΛΙΘ έγινε ΕΥΑ, αφού της δάνεισε ο ΑΔΑΜ, μέρος της ουράνιας κληρονομίας του.

Πρόκειται για άυλες οντότητες, που έγιναν συμβατές, για να αποτελέσουν την αρχή της ανθρώπινης εξέλιξης. (πάντα οι μύθοι, οι θρύλοι, και η προφορική παράδοση κρύβει ψήγματα αλήθειας)   

Προσωπικές μου απόψεις, με βάση την θέση πώς :

Το άυλο καθοδηγεί το υλικό τμήμα του ανθρώπου, είτε το θέλει είτε όχι.

Για αυτό και όλες οι θρησκείες μιλάνε για το καλό, την αρετή.... και το παράδεισο.

Αν ο άυλος κόσμος κυριαρχείται από το κακό και ο υλικός θα ακολουθήσει.

Είναι ο άνθρωπος το σημαντικότερο δημιούργημα του θεού, διότι :

Σαν άυλος ο θεός, εκφράζεται και δοξάζεται μέσω του ανθρώπου, και των υπολοίπων όντων.

Μπορεί, τιμώντας και εφαρμόζοντας το κομμάτι του θεού μέσα του, να επηρεάσει την ποιότητα του άυλου κόσμου.  

Αν ο υλικός κόσμος, που έχει την δυνατότητα, εξυπηρετήσει το  καλό, ενισχύει το καλό στον άυλο κόσμο.

Αυτή είναι και η αρμονία μεταξύ των δύο κόσμων. 

Αν υπάρχει ρεύμα στο κύκλωμα ο λαμπτήρας ανάβει.

Αν ο λαμπτήρας είναι καμένος, το ρεύμα δεν έχει καμιά εφαρμογή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

24/4/2016=19=10=1