Βέλτιον θανείν άπαξ ή διά βίου τρέμειν. (Αίσωπος)

Σήκωσε η Κίρκη το ραβδί, και μίλησε η Πυθία

χρησμός ποτέ δεν θα βρεθεί, τα τείχη να γκρεμίσει.

Σκεπάζει σκόνη το μυαλό, σκοτείνιασε η Φθία

τι κι αν παλεύει και η ψυχή, το κάστρο να φωτίσει.

Τι κι αν φωτίζει ο Σείριος, τα όρια του Άργους

και φέγγει με αναλαμπές, το άλλο μας κομμάτι.

Αλλοίμονο σκλαβώνεται πάντα στους λωτοφάγους,

με άγκυρα τη λησμονιά, στο πουθενά του χάρτη.  

Και μένω πάντα ναυαγός, στης ξέρας την αλμύρα

ψάχνω απάντηση να βρω, μοντάροντας κουρέλια,

πώς φύγατε και από πού, ποια  λάθος ρότα πήρα

πώς έσπασαν αθόρυβα, του ονείρου μου τα ρέλια.

Ο ήλιος καίει πάνω μου, και η έρημος ανάβει

δεν θα πληρώσω την τιμή, η όαση μου δώρο,

Χάρη οι ναύτες τ’ ουρανού, το όραμα καράβι

ταξίδι βέλτιον εστί, τροχιά σ΄ άγνωστο χώρο

Περιπλανώμενος θνητός, βοσκός χωρίς κοπάδι

Με ιδρώτα κι αίμα ξεδιψώ, σε ερημικό λιβάδι.

Πέτρα που κατρακύλησε, γυρεύοντας μια σμίλη

με κάθε σφυροκόπημα, σβήνει κι ένα καντήλι.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

11/9/2016=20=2

Βράδιασε

Οι αρθρώσεις μου την νύχτα χαλαρώνουν

σαν λαστιχένιοι οι τένοντες μακραίνουν

μικρές φωνές, το άγνωστο πληρώνουν

και οι κλειδώσεις των οστών σωπαίνουν.

Κάθε τετράγωνο της πόλης μου, εστία

της πάλης μου τον κύκλο, συμπληρώνει

στο σκελετό μου σκόνη μούχλα υγρασία

μια νυχτερίδα, στη ζωή που καμαρώνει.

Άντρας γυναίκα έρωτας, ακμές τριγώνου,

αγκαλιασμένες σε παραδεισένια σφαίρα,

μοιάζει τρελό, στο άγγιγμα του οξυγόνου,

νοιώθω ατέλειωτη τη γη, μακριά τη μέρα.

Τρίβονται τα γρανάζια, σκουριασμένα

ο σκελετός στις διαδρομές αγκομαχάει

στα σκοτεινά, μιλούν τα χέρια πεινασμένα

γίνονται μάτια, και το βλέμμα ξεψυχάει

  

Στο απαλό τους άγγιγμα, γέλιο με χάδι

από το πρόσωπο μου αναβλύζουν.

Κάθε σταγόνα μια ευχή μες το σκοτάδι,

τα χέρια στην αγάπη δεν δακρύζουν.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

9/9/2016=27=9 

Ωδή...

Που είναι το άστρο μου χαμένο ;
Μήπως είναι ερωτευμένο ή απλά με έχει ξεχάσει;
Σε ποιο σύμπλεγμα πλανιέται
Χαρωπό μα ξεγελιέται και πορεύεται αιώνια ;!
Πείτε του να μην ξεχάσει
Πριν τα μαρμαρένια αλώνια
Στον ορίζοντα να φτάσει !
Η ελπίδα μου φοβάται,
Ούτε τρώει ούτε κοιμάται
πως μου είναι θυμωμένο.
Δείξτε του ένα σημάδι
Να κινήσει και να έρθει
Γιατί θα χαθώ στο νότο...
Τι φοβάται, τι διστάζει ;
Δε θα μείνει πάντα αιώνιο
Ούτε εγώ να το προσμένω
Πρέπει να έρθει και να λάμψει !
Μέσα στα μάτια μου να μείνει
Με χαρά θα περιμένω την αυγή και το ξενύχτι!

[ Κ.Δ. "Αντί ποιήματα" ]

Καίτη Δροσίνη

Crescendum

Είμαστε εδώ, σκόνη από σπόρους αστεριών, στο χώμα.

Άσβεστο φώς μικρών κεριών, φάροι αυτόφωτοι ακόμα.

Προσκυνητές τα δειλινά, στον ήλιο πλέκουμε στεφάνια.

Τη νύχτα ιππότες φωτεινοί, στου ουρανού την επιφάνεια.

Εδώ, δυό κόσμοι ελλοχεύουνε, μέσα μας εν διαστάσει

Εκεί, το πρόσωπο σου ήξεραν, γνώριζαν το όνομά σου.

Εδώ, το παρελθόν και το παρόν μας έχουν αγκαλιάσει.

Εκεί, παίζουν τραγούδι ατέλειωτο, όρισαν τη σειρά σου.  

Εσείς και εγώ, δίδυμες φλόγες της φωτιάς του παραδείσου,

σε άλλο κόσμο κι άλλο χρόνο, καίει στη χώρα της αβύσσου.

Εσείς κι εγώ, δίδυμα κρύσταλλα που καθρεφτίζουμε το φώς

ασύμμετρα κομμάτια του καθρέφτη, κάθε λάμψη κι αδελφός.

Εσείς κρεσέντο εκρηκτικό, εγώ νησί από τύχη,

νοιώθω τη μνήμη να κυλά, σαν λάβα ηφαιστείου.

Κρεσέντο και η λύπη μου, γιατί αυτοί οι στίχοι,

είναι και μόνη αναφορά, εσώψυχου αριστείου.

Ξεσκίζω την σελίδα μου, το κάθε τι να λιώσω

Όμως ποτέ δεν σβήνονται, του ύπνου το ταξίδια.

Ούτε ποτέ θ΄ αγαπηθώ, να μ απελευθερώσω,

έτσι χαϊδεύω τις ψυχές, μ αδέσμευτα στολίδια.   

Δεν μπόρεσα τον έρωτα, να μου τον δώσω ρόλο

ούτε να κλείσω σε αγκαλιά, το άγγιγμα που πήρα.

Μόνο κρατώντας φωτεινό, στου ουρανού το θόλο,

το δίδυμο αστέρι μου, φώς στην κοινή μας μοίρα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

24/8/2016=23=5

Δεκαπεντασύλλαβος

Ανάγλυφη ταφόπετρα, χορταριασμένη φήμη,

Θερμοπηγή το Σιλωάμ, ξεθωριασμένη μνήμη.

Εξάψαλμε το μέτρο σου, λάδωνε το καντήλι,

η Σκύλα και η Χάρυβδη, σφραγίζανε την πύλη.

Με το φιτίλι άκαυτο, πρωτόγεννη φοράδα

ρυθμίζει εκκλησάρηδες, κομπάζει την ικμάδα.

 

Αραχνοΰφαντοι  ιστοί  με φυσικά στοιχεία,

νους και ψυχή αυτόματα διέπραξαν μοιχεία.

Σύνεργα ασχημάτιστα, ανάθημα στην Στύγα

Κρουνός αστέρευτος χρυσό, ανάθεμα στο Μίδα.

Ολονυχτίς στα κάτεργα, βρυχάται κούφιος ήχος,

ο αχός του πλαταγίσματος, κι αφήνιασε ο μύθος.

Στάση του χρόνου το νερό, στην κόψη της καρίνας

νεκρές οι ώρες με σκουριά, στιγμές στη λαμαρίνας.

Βάλτος η λίμνη πειρασμών, και το ποτάμι φίδι

σε καταρράκτη τάρταρο, φτύνει χολή και ξύδι.

Αλαλαγμός με κύμβαλα, στο πέρασμα του δράκου,

ανατριχιάζει απόκοσμα, βραχνή στριγκλιά κοράκου.

Δέκα και πέντε ενοχές, τριάντα θολές αιτίες,

Δέκα και πέντε συλλαβές, γράφουν χιλιετίες.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

22/8/2016=21=3

Γοργόνα

Μοιάζει η θάλασσα αγκαλιά νεραιδοστολισμένη

πλέκει ο αφρός τα όνειρα, βυθός η ειμαρμένη.

Οι βράχοι της προσκέφαλο, νανούρισμα το κύμα,

δεν αξιώθηκε κανείς να γράψει τέτοιο ποίημα.

Μια πριγκηπέσα όμορφη, καπεταναίων θρύλος,

την θάλασσα ερωτεύτηκε, και ζήλεψε ο ήλιος.

Έστελνε φλόγα ολημερίς, τον έρωτα να κάψει,

όμως του κάκου, η θάλασσα εξόρκιζε την άψη.

Κάθε που ο ήλιος φούντωνε μ ερωτική μανία,

μεγάλωνε της όμορφης, την θαλασσολαγνεία.

Μέρα και νύχτα στο νερό ήταν η πριγκηπέσα,

να μην καεί ο έρωτας, δεν είχε ο ήλιος μπέσα.

Ώσπου η νύχτα άπλωνε τα σκοτεινά σεντόνια,

κι ο θάνατος γονάτιζε, στα μαρμαρένια αλώνια.

Ορμήνευε απ τον ουρανό, τον έρωτα η σελήνη

σαν έπαιρνε την όμορφη, της θάλασσας η δίνη.

Το καλοκαίρι πέρασε, ο ήλιος πια δεν καίει

ένα κοχύλι μοναχό, σε κάποιο βράχο κλαίει.

Του έρωτα ανάμνηση, έμεινε στο χειμώνα,

μια πριγκιπέσα όμορφη που έγινε γοργόνα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

22/8/2016=21=3

«Είναι φυτά τ’ ουρανού οι Έλληνες, και όχι της γης» (Πλάτωνας Τίμαιος 23 d – e).

«Δεν προήρχοντο από το σπέρμα, αλλά αντιθέτως το σπέρμα προήλθε από αυτούς» 

(Αριστοτέλης: Μετά τα Φυσικά, 7,30)

Μένω εδώ, σε ένα τρισδιάστατο τοπίο βαρετό.

Ένας ζωγράφος δίχως χρώμα, σε κακή στιγμή.

Μένω εδώ, σε ένα κιγκλίδωμα ατσάλινο φτιαχτό.

Ένας οπλίτης δίχως όπλα, σε ωραία παρακμή.

Μένω εδώ, σε ένα δωμάτιο στριμμένο σε χαρτί.

Μια Κυριακή, μια ακόμα δόση ποτισμένη ανοχή.

Μένω εδώ, σε μια παράγκα να ρουφάω τα γιατί.

Η κάθε μέρα δοκιμάζει, του μυαλού την αντοχή.

Έτσι λοιπόν, να υπνωτίζει η κλεψύδρα τον καιρό,

του κρεμασμένου ρολογιού μονότονο το πέρα δώθε.

Έτσι λοιπόν, το τίποτα γεννιέται σαν γλυκό μωρό,

μητρός αγνώστου γενικής, και κλητική ώ νόθε.

Αναρωτιέμαι, γιατί χθες στις παρυφές ενός βουνού,

ένοιωσα κάτι θα συμβεί, αλλάζει η θέα στη στροφή.

Αναρωτιέμαι, γιατί χθες με το γαλάζιο του ουρανού,

πίστεψα σ άγνωστους θεούς, με ιερό στην κορυφή.

Κάθομαι εδώ, κλώθω αργά τη δύναμη σ΄ ανέμη,

γύρω μου έρημος χαράς, τυλίγεται στο αδράχτι.

Κάθομαι εδώ, η ρίζα μου αυγουστιάτικο μελτέμι,

κορμός η θάλασσα, κοχύλια τα κλαδιά στο χάρτη.

Βρίσκομαι εκεί, στα νοητά με όρους οριζόντων,

εκεί, που σπέρματα φωτιάς έκρυψαν οι τιτάνες

Βρίσκομαι εκεί, στα όρια των λίγων επιζώντων

όσες διαστάσεις οι ψυχές, τόσοι και οι παιάνες.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/8/2016=20=2

Πανσέληνος

Ίριδα μου γεμάτο φεγγάρι

μελιστάλαχτο ασήμι λιωμένο.

‘Έρωτα μου μαγεία και χάρη,

φεγγαρένιο κορμί λατρεμένο

Η πανσέληνος δίνει τη λάμψη

και ο πόθος τα μάτια μου καίει.

Έχει νύχτα δύο άστρα ανάψει,

ουρανός με την θάλασσα πλέει.

Φτερωτέ βασιλιά με τα βέλη

αν σημάδευες τώρα τον ήλιο,

Να σαστίσει, να μην ανατέλλει

τέτοια νύχτα να μείνει κειμήλιο.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

18/8/2016=26=8 

Έρωτας του Αυγούστου

Είχα καιρό να γράψω μια νουβέλα

μόνο σε σένα ξανθογάλανη γιορτή.

Το βιολετί φιογκάκι σου είναι τρέλα,

στο χρώμα των ματιών σου ασορτί .

Ανατριχίλα φέρνει το άγγιγμα σου

στάζουν ιδρώτα μεταξένιο τα φιλιά,

Έμβρυο που θα γεννηθώ κοντά σου,

χαμένος άγγελος, που ψάχνει αγκαλιά.

Χαϊδεύω το άγαλμα σου με τα μάτια

και στο βυθό σου χάνομαι βουβός,

κάθε μου θέλω γίνεται κομμάτια,

στην αύρα σου, φαντάζω ακριβός.

θροΐζω στου αυτιού σου το κοχύλι

η αγάπη μου στην θάλασσα ψαλμός

δυο κύματα εμείς, διψούν τα χείλη

κάθε φιλί μας και μεγάλος αγιασμός.

Ήθελα τόσο να σου γράψω έρωτα μου

τούτος ο Αύγουστος είναι μοναδικός.

Έκλεψα την καρδιά απ την καρδιά μου,

ο κάθε χτύπος της δικός σου διαρκώς.

Αν σε ρωτήσει κάποιος κάποτε κοπέλα

για αυτό το τίποτα γραπτό αν γελαστεί.

Ποιος έχει γράψει μια φτηνή νουβέλα,

μη μαρτυρήσεις τον  ανάξιο εραστή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

14/8/2016=22=4 

Έξωω…. στα μπούτια

Σκάσε γελοία κατσικόμορφη κατάρα

Ψάχνεις αιτία που κοιμήθηκες στραβά

Δεν δίνει ο τάδε, τσακιστή δεκάρα

ούτε πουλάνε τα δικά σου παλαβά.

Τον παχυδερμισμό σου προσωπείο

μοστράρεις μέσα έξω και παντού.

Βρώμισε το κορμί  και στάζει πύο,

μα βαυκαλίζεσαι να γιάνει με βουντού.

Τον γιό σου κάθε μέρα θανατώνεις

την θυγατέρα μονίμως  βλαστημάς.

Μόνιμα την ψυχή σου κερατώνεις

πάντα ο ήλιος γέρνει προς δυσμάς.

Στο λόζο* σου βασίλισσα μετριέσαι

όπως λουφάζεις σε στημένα στεγανά

στον έξω κόσμο αναντίρρητα πηδιέσαι

για να γεμίσεις του μυαλού σου τα κενά.

Είναι αλήθεια τραγικό και ερεθίζει

να καμαρώνεις σαν κατσίκα παρδαλή

Ξένου θεάτρου η σκηνή χαρακτηρίζει

την τραγωδία που μαστίζει  μια φυλή.

Γι αυτό ματαίως θα γυρεύεις τράγο

άλλαξαν στάνη τα σωστά αρσενικά.

Ίσως σου χρειάζεται να ψάξεις μάγο

Ίσως με θαύμα ξεκαυλώσεις, μαγικά.

Καρφί, δεν καίγεται για ότι κάνεις

κατάντησες κυράτσα από κυρά.

Δεν είσαι μόνη, ούτε θα πεθάνεις,

έχει πολλές πουτάνες στην ουρά.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

13/8/2016=21=3                                                      Λόζος*  φωλιά άγριου ζώου  

Γράφει γούν "Έστι γαρ ειμαρμένα πάντως.." (Ηράκλειτος)

Θα αναστήσω το άψυχο σου σώμα,

Και με αέρα θα ψυχώσω τα πανιά.

Είναι για μας πολύ νωρίς ακόμα,

τους άλλους απαγχόνισαν σκοινιά.

Κρυφό χρησμό, σε μυστική εικόνα

στα μάτια σου προβάλλω μοναχά.

Η άμπωτις ανοίγει τον πυλώνα, 

και σπαρταράνε ψάρια στα ρηχά.   

Σύμβολα σε χαλκό οξειδωμένα,

η ερμηνεία τους καΐλα εν ψυχρώ.

Δύο κλειδιά σε μάρμαρο κρυμμένα,

κρατώ το άλλο, το ένα στον εχθρό.

Πάψε Πυθία, σώπασε Κασσάνδρα,

καμένα λόγια στις ιδέες ασελγούν.

Η δάφνη στεφανώνει κάθε άνδρα,

Δελφοί σε Θερμοπύλες λειτουργούν.

Στήσε καλλίπυγο βωμό κάνε θυσία,

το κάλλος είναι νέκταρ της ψυχής.

Την ευμορφία στόλισε με Αμβροσία

δαίμων χρησμός, αιώνιας αρχής.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

12/8/2016=20=2

Συμφωνία Αγγέλλων

Αναρωτιέμαι πως ο φόβος μου μικραίνει από θαύμα,  

Είναι η δύναμη που βγαίνει από την γη;

Αναρωτιέμαι στης βροχής, και της βροντής το κλάμα,

Μήπως ο πόνος διαφεντεύει τη σφαγή;

Αναρωτιέμαι πώς δεν έσπασε το νήμα που με δένει,

Είναι φτιαγμένο από μεταξένιο φώς;

Αναρωτιέμαι στου βοριά, σε κάθε ανάσα παγωμένη  

Μήπως για πείσμα, στάθηκα ορθός;

Αναρωτιέμαι αν ο ήλιος σαν ιππότης βασιλεύει

Μήπως το χώρο δίνει στην νυχτιά;

Αναρωτιέμαι τι η κόλαση με πόλεμο κουρσεύει

Μήπως ο πειρατής τον διάβολο γελά;

Κι αναρωτιούνται για την δύναμη αόριστα μαζί σας

Μήπως υπάρχει κάτι έξω από μας;

Νικά τον πόνο δίνει θάρρος, και ορίζει το κορμί σας

Μήπως γλυκά πεθαίνει ο σουλιμάς;*

Άνθρωποι γίνονται θεοί, και δαίμονες ανθρώποι

Μα δεν αναρωτιέμαι τώρα πια!

Υπάρχει μια δύναμη που δένει φωτεινά με πόρπη

το σύμπαν του καθένα χωριστά.

Αγγελικό ταξίδι ορισμένο, ο τόπος φανερά ερημικός,

παρέα η Έσω δύναμη κυρά,

Ερμαί του δρόμου φύλακας μου, συνοδευτής μοναδικός,

Άγγελος με λευκά φτερά.

Μιλώ μαζί του περπατώντας, βουτάω στ άδυτα πανάρχαιας ψυχής

Αγγίζω στάλαγμα δροσιάς,

Είναι αλήθεια, πλέον δεν αναρωτιέμαι, βρήκα το τέλος της αρχής

και βλέπω μέσα μου, εσάς.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

11/8/2016=19=10=1

*σουλιμάς= πολύ πικρό

Λυκάων δεσμώτης

Άγαν που σημαίνει υπερβολικά + ρίζα -πα- , που σημαίνει λαμβάνω, φυλάσσω, εκ του πάομαι, που σημαίνει αποκτώ.

Εννοιολογικά η εσωτερική ανάγκη τινός, να αποκτήσει κάτι, και στην συνεχεία εννοείται να προστατεύσει το “κτήμα” του.

'Έρως εκ του έραμαι (ερώ, ποθώ), γενεσιουργός αιτία της αγάπης.

Λέξεις, που έχασαν στο χρόνο την κυριολεκτική τους έννοια.
Φιλέω-ω, η καθαρότερη μορφή για να εκφραστεί, το συναίσθημα που διέπει δυο ανθρώπους, χωρίς ιδιοτέλεια.

Το λατινικό Amo αποδίδει κυριολεκτικά το σημαινόμενον, -am- (πελασγική ρίζα), που σημαίνει μητέρα η αγνότερη απόδοση για το συναίσθημα της αγάπης.

ΥΓ Δεν αγαπάμε, καλύπτουμε ανάγκες μας.

"ο αγαπά ων πρώτος τον λίθο βαλέ τω".

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

10/8/2016=18=9

Έρχονται πάντοτ’ οι Θεοί. (Καβάφης)

Κουρασμένη μορφή του Σισύφου, σε τανάλια εικόνα του γρίφου.

Με το μαύρο του θάνατου χρώμα, και τροφή μας αιώνια βρώμα.

Σαν βροτοί  στης αβύσσου το χάσμα, σαν θεοί σε αόρατο φάσμα.

Με τριαντάφυλλα μαύρα προτάσεις, μαδημένα σε δύο διαστάσεις.

Κάθε έννοια εκφράζει συνήθεια, εκδικείται ο Ζεύς την αλήθεια.

Στο μοιραίο πρανές της Εφύρας, αναλύει το φώς της πορφύρας.

Εκφραστής του μοιραίου ο χάρος, φυλακίζεται μόνο με θάρρος.

Πονηρά ο δαιμόνιος τον δένει, κάθε Άδης ψυχές να μην παίρνει.

Στο ναδίρ του βροτό κάθε σώμα, την ψυχή φυλακίζει σε κώμα.  

Μα θεοί, την πορεία χαράζουν, και  την φάση με νόμο αλλάζουν.

Λευτερώνουν τον θάνατο πάλι, και ποτίζουν τον Σίσυφο ζάλη.   

Οι κριτές των νεκρών σε μια δίκη, του φορτώνουν βαριά καταδίκη.

Αιωνίως ογκόλιθους σπρώχνει, σε βουνά να ανεβάσει και λιώνει.

Κι΄ όταν φτάσει κορφή αν μπορέσει, πάλι κάτω ο βράχος θα πέσει.

«Νικητής» του θανάτου αιώνια, Διγενής σε μαρμάρων αλώνια.

Με τον Άδη τον θάνατο δένει, κι ο Υιός του ανάσταση στέλνει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

4/8/2016=21=3          

Τα οξύμωρα σχήματα των ποιητών

Μόνος στον έρωτα, τον ανεκπλήρωτο, τον μονό. 

Πού δεν κυκλώνει, δεν περιμένει, στέκει φωτίζει και χαρίζει.
Μόνος στην δόξα, την άπιαστη, την μονή.

Πού δεν δημιουργούν οι άλλοι, δεν κραυγάζει, στηρίζει, αναζητά και περιμένει.
Μόνος στον θάνατο, τον αναπόφευκτο, τον μονό.

Πού δεν φοβάται, δεν οικτίρει, τυλίγει, αντιστέκεται, και συνεχίζει.

Μόνος  στην δυστοπία εντός μου, να δίνουν το ρυθμό οι παλμοί της καρδιάς.
Μονός στην ουτοπία του κόσμου, να δίνει την μελωδία η αρμονία της ψυχής.
Μόνος και ο Θεός, μονός, κι ας είναι ποιητής του όλου.
Μονάς  το συν και το όλο του παντός.

Μονάς το πλην, και το ουδέν του μηδενός.
Μοναχός , μπορεί να είναι ο κάθε ένας από επιλογή.
Τίνος επιλογή είναι η αναπνοή;
Τίνος επιλογή είναι ο χτύπος της καρδιάς;
Τι είναι το ένστικτο, η ελικοειδής σπείρα η άνωθεν προοπτική;
Ποιος ορίζει, την ιδέα, την γνώση;

Πώς γνωρίζουμε, και σοφά νομίζουμε ότι δεν γνωρίζουμε;

Πώς δεν γνωρίζουμε και σοφιστικά, νομίζουμε ότι γνωρίσουμε;
Την υλική μας υπόσταση διέπει και κατευθύνει, η άλλη, ίσως οι άλλες υποστάσεις οι άυλες.
Το ότι δεν τις βλέπουμε δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν.
Αρχίζουν κάτω απ την αρχή, άρχουν και κυριεύουν.

Εκεί που η νύχτα γονατίζει, τάχα να κάνει προσευχή στ' αστέρια.

Τότε που την ανάσα της κρατά, μην την ακούσει ο Άδης που παραμονεύει, στην καμάρα της να τρυπώσει.

Μετά κοπάζει ο άνεμος να την προδώσει,
Άπιστη θάλασσα της αμμουδιάς τα χείλη γλύφει,
Μικρός ο ουρανός στενεύει τόσο,  να χωρέσει στις φλεγόμενες της γης λαγόνες.
Κρυφά η ψυχή μου σπαρταρά, και από το τρέμουλο της στάζουν μνήμες, χρόνια χαμένες.
Μονό της γης μου το φεγγάρι, πιστό και αγνό, σβήνει κι αυτό το ταπεινό του φώς για να κρατήσει τον ρυθμό, μέσα στου Κρόνου, τα μεγάλα δαχτυλίδια.
Μόνο αυτό, ένα φεγγάρι ερωτικό, τους χτύπους της καρδιάς μου συντροφεύει!

Μονή και η ψυχή, στην μόνη μουσική μου να χορεύει!

Μόνη, μονή, μοναχική στο τίποτα.

  
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

17/7/2016=24=6

Το τυχερό ουρί

Θα σου σπάσω στο κούτελο ρόδι

να χεις τύχη βουνό  στο καρτέρι

θα σου κάνω ακόμα και πόδι ,

και καπάκι, σου βάζω και χέρι

Θα σου κόψω ένα πόδι βατράχι

να σκοτώσεις την όποια ελπίδα

θα σου φτιάξω μια άτυπη μάχη,

να ξεχάσεις την έννοια… πήδα.

Θα σου κρύψω τα πρόσθετα όλα

θα απλώσω ολούθε πλερέζες

Την ασχήμια  θ αλείψω με κόλλα

και θα βάλω εξτρά και πινέζες.

Θα γεμίσω τους δρόμους με πάγο

να γλιστράς θεατής για το ρόλο.

Παρτενέρ, θα σου βρω ένα τράγο

κουτουλιές για τον έρμο σου κώλο.

Θα σηκώσω καινούργια παντιέρα

Που  θα γράφει  επάνω πωλείται,

στην πλατεία θα στήσω σκακιέρα

και τα πιόνια θα κάνουν πολίται.

Η ζωή σταματά και πληρώνει,

ακριβά σε σταθμούς διοδίων,

το ταξίδι ποτέ δεν τελειώνει,

κρύος δρόμος μετά… εμποδίων.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/7/2016=23=5